แต่งเรื่องจากภาพ(นามธรรม)

ลำดับตอนที่ #7 : เวิ้งฟ้า...มหาสมุทร โดย วิฬาร์วารี

          นภาสีเลือดที่มืดมัว...เกลียวคลื่นซัดสาดราวหวังทำลายทุกสรรพสิ่ง...

                ดวงตาของผมสะท้อนโลกใบเล็กๆ...ผมไม่เข้าใจว่าผมเป็นใคร... แต่ผมเห็นทุกอย่าง...ต้นกำเนิดของชีวิตซึ่งถูกผูกมัดไว้...สิ่งนั้นเอื้อมไขว่คว้ามาหาผม...ผมเห็นมัน...และมันก็ไม่อาจดึงผมลงไปได้...

                ทุกชีวิตถูกผูกมัดไว้ กับเรือลำใหญ่...ฟ้าแห่งโชคชะตาและทะเลแห่งการผจญภัย...

                ...ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่อาจหนีพ้น...

                มหาสมุทรที่ไม่มีสิ้นสุด...เรือไม่มีวันขึ้นถึงฝั่ง...ทุกชีวิตที่กำเนิดขึ้นล้วนต้องดับสิ้นใต้ท้องทะเล...

                เหล่ามนุษย์พร่ำวอนขอต่อเวิ้งเวหา...ขออะไรมากมาย หากไม่เคยสมดั่งปรารถนา...หยาดน้ำตาไหลริน...เพิ่มพลังอำนาจแก่ทะเลที่พร้อมจะดูดกลืน...

                ...พวกมนุษย์โง่เง่า...ไม่เห็นหรืออย่างไรว่าฟ้ากำลังหัวเราะเยาะอยู่...

                ...หัวเราะให้กับความพ่ายแพ้...หัวเราะให้กับความพินาศ...

                ...ยิ่งพวกเจ้าอ้อนวอนก็ยิ่งน่าสนุก...ยิ่งพยายามดิ้นรนก็ยิ่งน่าหัวเราะ...การกระทำที่ไร้ค่า...ทุกสรรพชีวิตที่เกิดมาก็แค่ตัวละครที่สร้างความบันเทิงให้กับเวิ้งฟ้าเท่านั้น...

                รู้ตัวกันสักทีสิ...ทำอะไรไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก

                ผมมองดอกกุญแจเล็กๆในมือ...รูกุญแจบนมือที่ยื่นมา...บางทีหากผมไขมัน อาจะปลดเหล่ามนุษย์ออกจากวังวนที่ไม่สิ้นสุดนี้ได้...ผมลังเลชั่งใจดู...

                แล้วผมก็โยนดอกกุญแจสู่ท้องทะเล

                เพียงพริบตาเดียว มันก็ถูกกลืนหายไป

                ผมมองมัน แล้วเหยียดยิ้ม

                ...ผมไม่ช่วยพวกมนุษย์หรอก...

                ...ก็พวกมนุษย์มันน่าสนุกขนาดนี้นี่นา...

วิฬาร์วารี