...อะไรกันนะที่เปลี่ยนไป...

เนื้อเรื่อง

    ประตูโรงเรียนที่เปิดกว้าง ฉันก้าวผ่านเข้าไป วางกระเป๋าที่หนักอึ้งลงกับพื้น แล้วประสานมือทั้ง 2 เข้าด้วยกัน ทำความเคารพคุณครูที่ยืนอยู่

    เมื่อตอนนั้น ฉันเป็นเด็ก เมื่อฉันไหว้ ครูยิ้มให้ฉัน เอ่ยทักทายฉัน

    แต่ตอนนี้ ฉันยกมือไหว้เหมือนเดิม ทำไมครูไม่ยิ้มให้ฉันล่ะ ทำไมครูถึงมองผ่านฉันไป ราวกับว่าฉันไร้ตัวตน ราวกับว่าครูมองไม่เห็นฉัน ทำไมล่ะ ทำไม...

    ฉันเห็นครูทักทายเด็กกระโปรงแดงคนหนึ่ง ฉันเห็นภาพของตนเองในอดีตซ้อนทับกับเงาของเด็กน้อยคนนั้น เมื่อก่อนครูเคยทักทายฉันเหมือนกัน วันนี้กลับไม่แม้แต่จะมอง

    ฉันจึงไม่ยิ้มเหมือนเดิม...

    ทำไมกันนะ...ทำไม...ฉันได้แต่เก็บงำความสงสัยไว้อยู่ในใจ แล้วเดินออกไปจากบริเวณนั้น

    ทางซ้ายมือคือบ่อน้ำพุ ฉันเห็นเงาเล็กๆของฉันกำลังวิ่งเล่นอยู่รอบบ่อน้ำพุที่มีดอกบัวสีสดใสบานสะพรั่ง เสียงของหยดน้ำที่กระทบบนผิวของน้ำในบ่อมันเพราะเหลือเกิน ฉันวิ่งเล่นไป ฟังเสียงดนตรีของน้ำพุไปด้วย ไม่เคยเบื่อ ฉันยิ้ม ฉันหัวเราะ ฉันสนุกกับสิ่งเหล่านั้นมาก

    แต่ตอนนี้ ไม่มีดอกบัว ไม่มีน้ำพุ และไม่มีที่ให้ฉันวิ่งเล่น

    เป็นแค่บ่อน้ำไร้สีสัน กับกอบัวแห้งเหี่ยว

    ฉันจึงไม่ยิ้มเหมือนเดิม...

    เท้าของฉันค่อยๆก้าวผ่านไป เสาสีเขียวเข้มที่สูงขึ้นไปนั่น ฉันเห็นเงาเล็กๆของฉันกำลังปีนเล่นอย่างสนุกสนาน มองไปรอบตัว อยากให้ทุกคนเห็นว่าฉันกำลังปีนอยู่ มันสนุกมากเลยล่ะ เมื่อมองไปด้านล่าง ฉันลอยขึ้นจากพื้นได้ และเมื่อมองไปด้านบน ฉันสามารถสัมผัสใบไม้ที่ไม่เคยเอื้อมถึง

    แต่ตอนนี้ มือของฉันจับเสาสีเขียวนั้นไว้ แล้วปล่อย...

    ...คนกำลังมองอยู่ ฉันไม่กล้าปีนหรอก...

    ทั้งที่ตอนนั้นฉันอยากให้คนเห็นแล้วมาเล่นกับฉัน ทำไมตอนนี้ฉันถึงไม่ต้องการกันนะ สายตาของคนเหล่านั้นที่มองมาน่ากลัวเหลือเกิน ฉันคลายมือที่กำเสาไว้ มองตัวเอง

    ฉันไม่อาจลอยขึ้นจากพื้น และยังไม่สามารถเอื้อมถึงใบไม้นั้นได้

    ฉันจึงไม่ยิ้มเหมือนเดิม...

    แล้วฉันก็เดินต่อไป กลางสนามสีเขียวนั้น แป้นบาสสูงยังคงวางอยู่เช่นเดิม ฉันเห็นเงาเล็กๆของฉันกระโดดไปมาอยู่ที่นั่น ฉันปีนวนไปมาอย่างสนุกสนาน กับเพื่อนกลุ่มหนึ่ง พลางคุยกันอยู่เสมอว่า ทำไมพวกรุ่นพี่ถึงมาเล่นบาสทำให้พวกเราต้องหลบลูกบาสที่โยนมาด้วย

    แต่ตอนนี้ เพื่อนๆกลุ่มนั้นกลับเป็นคนที่โยนลูกบาสเสียเอง

    และรอบๆนั้นก็กลายเป็นของเด็กรุ่นน้องกลุ่มอื่นที่ไม่ใช่ฉัน

    ฉันจึงไม่ยิ้มเหมือนเดิม...

    ฉันเดินผ่านไป ถึงหน้ารั้วของเด็กอนุบาล ฉันเห็นเงาเล็กๆของฉันกำลังพยายามปีนราวขึ้นสนิมอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อนที่ปีนได้แล้วหัวเราะเยาะฉัน แต่สุดท้าย เพื่อนก็มาช่วยฉัน แล้วฉันก็หัวเราะไปกับพวกเขา

    แต่ตอนนี้ เครื่องเล่นขึ้นสนิมพวกนั้นหายไป กลายเป็นของใหม่เอี่ยม

    และรั้วที่กั้นระหว่างความเป็นเด็กกับเด็กโตนี้ ก็ทำให้ฉันไม่อาจก้าวกลับเข้าไปได้อีก

    ฉันจึงไม่ยิ้มเหมือนเดิม...

    ฉันเดินผ่านไป ถึงหลังกำแพงวัด ตรงนี้ฉันเห็นเงาเล็กๆของฉันวิ่งออกมาจากห้องเรียนกับเพื่อนพร้อมกระเป๋าเงินเพื่อจะมาเล่นตั้งเต ฉันกระโดดไม่เก่ง แต่มันก็สนุกมากเลยล่ะ

    แต่ตอนนี้ มีเครื่องเล่นอันใหญ่วางทับตั้งเตนั้นไป

    แล้วเด็กๆก็ไม่ยอมให้ฉันเล่นเครื่องเล่นนั้นด้วย

    ฉันจึงไม่ยิ้มเหมือนเดิม...

    ฉันเดินต่อไป บันไดไม้สีน้ำตาลเงาสวย ฉันเห็นเงาเล็กๆของฉัน เล่นฉุบราชากับเพื่อน ฉันโดนลดขั้นลงมายืนที่พื้นด้านล่างอยู่เรื่อย แต่สุดท้ายเพื่อนก็ให้ฉันขึ้นไปนั่งเล่นด้วยกันที่ชั้นบนสุด

    แต่ตอนนี้ ที่นี่ไม่มีเพื่อนของฉัน เป็นเด็กกลุ่มหนึ่งที่ไม่ต้อนรับฉัน

    ฉันจึงไม่ยิ้มเหมือนเดิม...

    ฉันเดินต่อไป ขึ้นบันได ตู้กระจกหน้าห้องนาฏศิลป์ ฉันเห็นเงาเล็กๆของฉันกับเพื่อนมายืนดูตุ๊กตาตั้งท่ารำในตู้กระจกนั้นอย่างสนุกสนาน มีใครสักคนบอกว่าตุ๊กตาขยับได้ ฉันกับเพื่อนวิ่งหนี ถึงตอนนั้นจะกลัวก็ยังสนุก

    แต่ตอนนี้ ตู้กระจกที่เคยมีตุ๊กตามากมาย กลับเป็นตู้โชว์งานของนักเรียนแทน

    แล้วเพื่อนคนที่วิ่งเล่นกับฉันก็หายไป

    ฉันจึงไม่ยิ้มเหมือนเดิม

      ทุกสิ่งเปลี่ยนไป...ไม่เหมือนเดิม

ฉันเองก็ไม่ยิ้มเหมือนเดิม...กับสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป

แต่ฉันก็ยังยิ้มได้กับสิ่งใหม่ๆที่เกิดขึ้น

อดีตงดงามที่ฉันโหยหา หวนคิดถึง คงไม่มีวันกลับมา

แต่ฉันมีวันนี้  วันนี้ที่มีสิ่งงดงามหลายๆอย่างเกิดขึ้น

ฉันโตขึ้นแล้ว...

แม้จะไม่มีครูที่หน้าประตูคอยยิ้มให้ฉัน

แม้ไม่มีดอกบัวและน้ำพุให้ฉันได้เล่น

แม้จะมีเสาสีเขียวที่ฉันไม่กล้าปีนอีกแล้ว

ไม่มีที่บนแป้นบาสให้ฉันได้ห้อยโหน

เครื่องเล่นที่เกรอะกรังด้วยสนิมนั้นก็หายไป

บันไดสีน้ำตาลเงาสวยแสนลื่นก็เหลือเพียง 1 ไม่ใช่ 2 อย่างเคย และไม่มีที่ให้ฉันเล่น  ไม่มีที่ให้ฉันได้ลื่นล้มอีกแล้ว

ตุ๊กตาขยับได้...ที่ฉันคอยวิ่งหนี ก็ไม่มีอีกแล้ว

ผลงานนักเรียน เอามาตั้งไว้แล้วก็โดนกระทำอย่างไม่มีชิ้นดี  ล้วนผุพังไปด้วยมือของเด็กน้อย

ไม่ใช่ตุ๊กตาขยับได้ที่เด็กๆกลัวอีกแล้ว

วันนี้ฉันได้แต่คิดคร่ำครวญถึงเรื่องราวในความทรงจำของโรงเรียนแห่งนี้

โรงเรียนที่ฉันได้ใช้ชีวิตมานานนับ 10 ปี

ฉันได้แต่เฝ้าบอกตัวเอง  ไม่เป็นไร...ไม่เป็นไร...

ทำไมโรงเรียนจะเปลี่ยนไปไม่ได้

ฉันเองยังเปลี่ยนไป เติบโตขึ้น  รู้อะไรมากขึ้น

ฉันรู้แล้ว ฉันคิดได้แล้ว

ฉันจะยิ้ม

ยิ้มให้กับอดีตที่สวยงาม   ที่เบ่งบานในความทรงจำของฉัน

แม้ไม่มีมันในความจริง  แต่ก็ยังคงอยู่ในความนึกคิดของฉันเสมอ

ไม่มีวันลืมช่วงเวลาดีๆ ที่ฉันได้เคยรู้จัก ฉันเคยยิ้มกับสิ่งเหล่านั้น

ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ฉันจะไม่มีวันลืม…

ดีแค่ไหนที่ฉันยังจดจำมันได้...อดีตที่แสนงดงาม

เพราะอย่างนั้น ฉันจะไม่ยอมลืม...ช่วงเวลาที่มีค่านี้

เพื่อนๆทุกคน

ขอบคุณนะ ที่ทำให้ฉันยิ้มได้ในเวลานี้

และถึงแม้สักวัน รอบตัวฉันจะต้องเปลี่ยนแปลงไปอีกครั้ง

ฉันจะไม่คิดถึงพวกเธอแล้วเสียใจอีก

จะส่งยิ้มให้กัน...จากความทรงจำหลากสีนี้...ตลอดไป...

วิฬาร์วารี

Read & Write Club