“เรื่องดีๆ”

เนื้อเรื่อง

                สวัสดีค่ะ ท่านผู้อ่านทุกท่าน ฉันชื่อ สุชญา ตั้งใจรักการดี เป็นนักเรียนหญิงคนหนึ่งในโรงเรียนหญิงล้วนที่มีชื่อว่า “เซนต์ฟรังซีสซาเวียร์คอนแวนต์” แห่งนี้

                จากการที่ฉันได้เข้าชมรม Read & Write ภายในโรงเรียน ทำให้ฉันได้มีโอกาสเขียนเรื่องสั้นเรื่องนี้ อันที่จริงจะเรียกว่าเรื่องสั้นก็คงไม่ถูกนัก เอาเป็นว่าเรื่องต่อไปนี้เป็นเรื่องที่ฉันอยากเล่าสู่ผู้อ่านทุกคนฟัง อยากให้ผู้อ่านทุกคนได้รับรู้ ความรู้สึก “ดีๆ” จากเรื่องนี้เหมือนๆที่ฉันรู้สึกแล้วกันนะคะ

                เคยมีเพื่อนคนหนึ่งบอกฉันว่า “ยามเช้า” เป็นช่วงเวลาที่เขาชอบมากที่สุดในเวลาหนึ่งวัน ตัวฉันเองนั้นก็ชอบเวลายามเช้ามากเช่นกันเพราะมันเป็นเวลาที่มีอากาศสดชื่น และเงียบสงบ ทุกๆอย่างดูร่มรื่นไปหมด ไม่มีเสียงจ้อกแจ้กวุ่นวายเหมือนเวลาอื่น

                ฉันจึงตอบเพื่อนของฉันไปตามที่บอกท่านผู้อ่านนี้ แต่สิ่งที่ตอบกลับมานั้นกลับทำให้ฉันทั้งสงสัย และอยากรู้

                เขาตอบฉันว่า “ใช่ ในเวลายามเข้าเป็นเวลาที่ร่มรื่น และเงียบสงบที่สุด แต่เหตุผลหลักที่ทำให้เราชอบเวลายามเช้ามากก็คือ มันมักจะมีเรื่อง “ดีๆ” เกิดขึ้นเสมอ”

                ฉันไม่เคยรู้ถึงความหมายที่แท้จริงของคำว่าเรื่อง “ดีๆ” ของเพื่อนคนนั้นเลย จนกระทั่งวันหนึ่ง ฉันมาถึงโรงเรียนในเวลาเช้าตามปกติ แต่วันนี้ต่างจากทุกๆวันคือ ฉันไม่ได้ตรงดิ่งเข้าโรงเรียนเพื่อที่จะไปฟุบหลับตรงโต๊ะประจำที่ฉันนั่งกับเพื่อนๆเหมือนทุกวัน เนื่องจากว่าวันนั้นฉันได้รับมอบหมายหน้าที่ให้ไปซื้ออุปกรณ์การเรียนที่จำเป็นต้องใช้ทำงานกลุ่มในวันนั้น ฉันจึงต้องจำใจเดินถือกระเป๋าหนักอึ้ง แล้วลากขาด้วยความขี้เกียจคร้านไปตามซอยเล็กๆบริเวณข้างๆโรงเรียนที่ในเวลาเช้าอย่างนี้ยังมีรถขับผ่านไม่มากนัก

                หลังจากฉันซื้ออุปกรณ์ที่จำเป็นเสร็จเรียบร้อย ก็ไม่ได้ทำให้ฉันตื่นเต็มตา หรือรู้สึกสดชื่นมากไปกว่าเดิมเลยแม้แต่น้อย  ในขากลับฉันจึงตั้งหน้าตั้งตาเดินกลับโรงเรียนมากขึ้นกว่าเดิม พลางคิดในใจว่า

                                                ‘เมื่อไปถึงโรงเรียนฉันจะต้องหลับซักตื่นหนึ่งให้ได้’

                ด้วยความที่ตอนนั้นยังเช้าอยู่ ฉันจึงไม่ได้คิดว่าตัวเองจะมีปัญหาอะไรในการหลับนัก

                ขณะที่คิดอะไรเพลินๆอยู่นั้นสายตาของฉันก็หันไปเห็นขอทานคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ไม่ไกลนัก ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมากแค่รู้สึกสงสาร และเวทนาตามปกติที่ได้พบเห็นขอทาน แต่เหตุการณ์เล็กๆน้อยๆที่ดูจะเป็นเหตุการณ์ปกติธรรมดาสำหรับคนรอบข้างนั้นกลับทำให้ฉันต้องหยุดยืนดูด้วยความประหลาดใจแกมอบอุ่น ในใจเล็กๆที่ได้เห็น หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งแต่งตัวอย่างชาวบ้านธรรมดาที่มีฐานะปานกลางซึ่งน่าจะอาศัยอยู่บริเวณแถวนั้นยื่นข้าวกล่องที่น่าจะซื้อมาจากบริเวณแถวนั้นเช่นกัน ให้กับชายขอทานผู้นั้น หญิงวัยกลางคนไม่ได้มองผู้ชายผู้นั้นอย่างรังเกียจ หรือแม้แต่สงสารเวทนา แต่เธอกลับมองเขาด้วยสายตาเมตตา และเป็นมิตรที่จะแบ่งปันน้ำใจเล็กๆน้อยๆอย่างเพื่อนมนุษย์ที่อาศัยบนแผ่นดินเดียวกัน ใต้ท้องฟ้าเดียวกัน ให้กับขอทานผู้นั้น กริยาของขอทานที่ตอบกลับมานั้นเป็นการแสดงความขอบคุณในความเอื้ออารีต่อเพื่อนมนุษย์ของหญิงคนนั้น  หลังจากที่หญิงวัยกลางคนผู้นั้นเดินกลับเข้าบ้านไป ก็มีเด็กผู้ชายตัวเล็กๆสองคนวิ่งอย่างซุกซนผ่านหน้าขอทานคนนั้นไป

                ฉันได้ยินขอทานคนนั้นพูดว่า “เดินกันดีๆนะ อย่างวิ่งเล่นกันริมถนน ระวังจะหกล้มล่ะ”

                แค่คำพูดธรรมดานั้นกลับทำให้ฉันประทับใจได้ การแสดงความห่วงใยเล็กๆน้อยๆในยามเช้าของทุกคนนั้นดูจะเป็นการดำเนินชีวิตอย่างปกติทุกเช้าของคนในชุมชนละแวกใกล้เคียงกันนี้

                ในยามเช้ายามที่มีแสงแดดอ่อนๆ อากาศเย็นสบาย ทุกคนต่างเดินกันอย่างสบายใจ ไม่เร่งรีบ เพื่อซึมซับกับอากาศยามรุ่งอรุณนี้ ช่างต่างกับยามสายที่ผู้คนต่างเร่งรีบ บ้างก็รีบไปทำงาน บ้างก็รีบไปเรียน ไม่มีเวลาสนใจสิ่งรอบข้าง ไม่มีใครคิดจะใส่ใจ หรือจดจำผู้คนมากมายที่เดินสวนกันบนถนนสายเล็กๆนี้แม้ว่าจะเดินประโลมจิตใจผู้คนให้อบอุ่น และเอื้ออารีต่อกันมากขึ้น หรือจริงๆแล้วจิตใจจองทุกๆคนนั้นพร้อมที่จะเอื้ออารีต่อกันอยู่แล้วเพียงแต่ไม่มีโอกาสแสดงมันออกมาในยามสายที่เร่งรีบ และวุ่นวายเท่านั้นเอง

                หลังจากฉันได้ยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น ความง่วงงุนที่เคยมีก็หายไปทันทีแทนที่ด้วยความประทับใจในยามเช้ามากขึ้นกว่าเดิมอีกหลายเท่า จากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้ส่งผลให้ฉันเดินยิ้มอย่างสบายใจและไม่เร่งรีบ ในการกลับเข้าโรงเรียนเหมือนเดิม พร้อมๆกับที่ฉันได้เข้าใจความหมายของคำว่า เรื่อง “ดีๆ” ในยามเช้า ของเพื่อนคนนั้นมากขึ้น

                เรื่องเล่าสั้นๆนี้ไม่รู้จะนำความรู้สึกอบอุ่นใจมาสู่ท่านผู้อ่าน เหมือนที่ฉันได้รู้สึกหรือเปล่า แต่ฉันก็อยากให้ทุกคนในโรงเรียน ผู้คนรอบข้าง และพี่น้องทุกคนในชมรม Read & Write รวมถึงเพื่อนจำนวนน้อยนิด 2 คน ในชมรมของฉัน ให้ลองหันไปมองรอบๆบริเวณโรงเรียนในยามเข้าที่มีอากาศสดใสดูบ้าง เผื่อว่าซักวันท่านผู้อ่านจะได้พบเจอเหตุการณ์ “ดีๆ” ที่จะนำความรู้สึก “ดีๆ” มาให้ท่านมากพอที่จะทำให้ท่านนำเรื่อง “ดีๆ” ที่ท่านพบเจอมาเล่าให้กับฉัน และคนอื่นๆฟังดูบ้าง

                                จนกว่าฉันจะมีเรื่อง “ดีๆ” มาเล่าสู่กันฟังอีก แล้วพบกันคราวหน้าเมื่อเวลานั้นมาถึง

                                                                                                สวัสดีค่ะ

Mile

Read & Write Club