My name is Whiskey.ระวังไว้ให้ดีเพราะนางเอกเรื่องนี้ แรง!!!

ลำดับตอนที่ #5 : TRACK 4 NONE OF TRACK ( CRAZY WITH MOLINS :( ) 100%

TRACK 4 NONE OF TRACK ( CRAZY WITH MOLINS :( ) 100%

การแระชุมดำเนินไปอย่างเคร่งเครียดหลายชั่วโมง กว่าจะตัดสินใจรูปแบบและแนวเพลงของ single แรกได้ก็เอาปวด

หัวกันไปหลายตลบ โดยเฉพาะยูทูปที่เป็นลีดเดอร์และต้องรัมผิดชอบเรื่องนี้มากกว่าใครเพื่อน

ฉันยังอดสงสารไม่ได้เลย ถึงแม้ว่าสภาพของตัวเองจะไม่ได้แตกต่างไปมากกว่าเท่าไหร่ เพราะฉันเป็นนักร้องนำและเป็นจุดขายของวงน่ะสิ เรื่องเลยมากพอกับคนเป็นหัวหน้าวง




"โอย อยากตาย ทำไมต้องทำมันให้ยุ่งขนาดนี้ด้วยนะ"เกรเซียสเมื่อมาถึงห้องซ้อมประจำก็ลงนอนแผ่กับพื้น โดยมีไมนาและเมนา เดินเตาะแตะมานั่งจุ้มปุ๊กใกล้ๆ ส่วนาร์เนียกำลังชงนมให้ทั้งสองอยู่ที่โซฟา




"อย่าไปกวน น้าเกรสสิลูก"นาร์เนียพูดขึ้นมาแต่มือยังง่วนกับขวดนม ฉันว่าก็ดูอบอุ่นดีนะ โมลินส์นั่งลงข้างๆเด็กทั้งสอง แล้วรวบตัวร่างน้อยๆเข้าอ้อมแขน หอมแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว ทำให้มีเสียงหัวเราะคิกคักลอดออกมา





เกรเซียสแกล้งแหย่เท้าของเมนา เด็กสาวหัวเราะลั่นแล้วพุ่งตัวจากอกคนเป็นพ่อไปแกล้งกลับ




แมเนจและยูทูปรวมถึงฉันและเรียกได้ว่าทุกๆคนต่างซึมซับความสบายใจเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะอย่างสดใส ราวกับความหนักอึ้งทั้งหมดมลายหายไป และไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่าการได้ยินเสียงใสๆหัวเราะอีกแล้ว




"พ่อโมลินส์ อย่ากังวลนะฮะ"ไมนากอดคอพ่อตัวเอง ซุกหน้ากับซอกคอของโมลินส์ที่กอดร่างเล็กป้อมแน่น ไม่นานนักเมนาก็ถูกรวบตัวเข้าอ้อมกอดอีกคน





ฉันลุกขึ้นจากนั้นก็ตรงดิ่งออกจากห้อง ไม่ได้สนใจสายตาที่มองอย่างตกใจของใครๆ หรือแม้แต่เสียงร้องเรียกของเกรเซียส 




ฉันปิดประตู เมื่อน้ำตาหยดแรกไหลลงมา แว่นกันแดดถูกสวมอย่างทันที ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปที่บันไดหนีไฟ ตรงไปที่ดาดฟ้าของตึก ซึ่งอยู๋ห่างออกไปแค่สามชั้น 






ฉันไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าใคร ไม่อยากแสดงความอ่อนแอ แต่ฉันก็อ่อนแอเป็น เมื่อสามปีที่แล้วฉันร้องไห้กับเรื่องนี้มามากพอแล้ว แต่ภาพนั่น ภาพที่โมลินส์กอดลูกของเขาด้วยความรักสุดหัวใจ มันทำให้ฉันเจ็บปวด เมื่อคิดว่า ครั้งหนึ่ง ตัวฉันเองก็อยากจะมีลูกกับเขา





อยากจะไปเที่ยวด้วยกัน ดูโมลินส์เล่นกับลูกของเรา




ให้ตาย ฉันเคยฝันแบบนั้น คนอย่างฉันฝันว่าอยากจะมีครอบครัว มีลูกๆที่น่ารัก






ทำไมกันนะ เรื่องมันถึงต้องกลายมาเป็นแบบนี้ ทั้งเกรเซียส แมเนจ ไหนจะยูทูป ทุกคนต่างก็ปวดใจ ถึงมันจะเป็ฯอดีตที่ผ่านมาแล้วตั้งสามปี แต่ฉันจะลืมมันลงได้ยังไง






ฉันจะลืมมันลงได้ยังไง





"..ฉันจะทำให้มันหายเจ็บปวดไปได้ยังไง.... ฉันจะทำยังไง"





ฉันได้ยินเสียงฝีเท้า จึงรีบยกมือขึ้นปาดน้ำตา ออกไปให้หมดจากแก้มของตัวเอง แต่ไม่ได้หันไปมองคนที่มา ฉันไม่อยากรู้ว่าใคร แต่เมื่อร่างนั้นเดินเข้ามายืนข้างๆ ฉันถึงได้รู้ว่าเป็น โมลินส์




ผู้ชายที่ทำฉันเจ็บสุดหัวใจ




"ฉันยังไม่ได้พูดหลายอย่าง"เสียงทุ้มเอ่ยและฉันไม่ปริปากอะไรทั้งสิ้น "เพราะฉันอยากอยู่คุยเป็นส่วนตัว"





ฉันยังเงียบ ฟัง




"ฉันดีใจที่เธอกลับมา และเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด วิสกี้"




ฉันกัดปากเพื่อไม่ให้ตวาดใส่เขา ว่าฉันฟังคำพูดนี่มาจนเบื่อแล้ว








"ฉันขอโทษ"


ฉันรู้สึกว่าน้ำตาเริ่มคลอที่ตาอีกครั้ง 





"ฉันไม่อยากให้เรื่องเป็นแบบนี้..."





"ไม่มีใครอยากให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้"ฉันสวน"แต่นายก็ทำมันลงไปแล้วโมลินส์"






"ต้องทำยังไง เธอถึงจะยกโทษ"โมลินส์เริ่มอ้อนวอน แม้มันจะสร้างความประหลาดใจแก่ฉัน แต่ฉันก็ตอบกลับไปแทบจะทันทีว่า




"ไม่มีทาง"






"ฉันยังมีเรื่องที่อยากจะพูดกับเธออีก"




















"ฉันรักเธอ"










................................................................



COT.-->13 05 2011



ผัวะ!!!!




ร่างสูงเซตามแรงหมัดที่กระทบแก้มด้านซ้าย ฉันสะบัดมือเล็กน้อยเจ็บนิดๆเมื่อแหวะที่ใส่อยูjกระแทกกับนิ้ว แต่โมลินส์จะต้องเจ็บกว่าแน่ๆเพราะดูเหมือนจะไม่ได้ตั้งตัวอะไรเลย





โมลินส์ปาดเลือดออกจากมุมปากช้าๆ มองฉันอย่างไม่เข้าใจ




"คิดได้แค่นี้เหรอ"ฉันแค่นถามรู้สึกโกรธจนอยากจะหัวเราะดังๆ






"..วิส.."





"ถ้านายรักฉัน ทำไมเรื่องทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ!!"ฉันตะโกน"ทำไมฉันถึงต้องไปอเมริกา ทำไมถึงมีไมนากับมีนา เพราะใคร!!! เพราะใคร!!!!"






"ฉันขอโทษ"





"ฉันเกลียดคำนี้จะแย่แล้วเหอะโมลินส์ ทำไมนะ ทำไมนายไม่อยู่เฉยๆ ทำไมนายต้องรื้อฟื้นเรื่องทุกอย่างขึ้นมาด้วย ทำไมนายถึงต้องพูดว่ายังรักฉันอยู่ ทำไมนายไม่เก็บปากของนายไว้ทำให้นาร์เนียครางบนเตียงล่ะ เหมือนที่นายเคยทำ!!!!!!!"





"วิสกี้!!!!!!"





"หึ มันกระแทกจังๆเลยใช่ไหมล่ะ แล้วรู้เอาไว้ว่าตอนฉันเปิดประตูเข้าไปเห็นน่ะ มันกระแทกยิ่งกว่านี้อีก มันกระแทกฉันซะจนอย่างจะฆ่านายให้ตายๆไปซะ"ฉันหัวเราะ หัวเราะดังขึ้นเรื่อยๆ แล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แต่เมื่อฉันเปิดประตู กลับพบผู้ชายอีก 3 คนที่ยืนอยู่ เกรเซียสเป็นคนที่อยู่ใกล้ฉันมากที่สุด แมเนจอยู่ถัดออกไป และยูทูปยืนอยู่ที่บันได








"มาทำอะไรกัน"ฉันถาม แม้จะรู้สึกเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ"พวกแกนี่ชอบเสือกเรื่องชาวบ้านจังนะ"







"วิส.."แมเนจเดินตรงมาที่ฉันปิดสายตาห่วงใยเอาไว้ไม่มิด แล้วอ้อมแขนกว้างๆก็โอบฉันเอาไว้ คางฉันเกยกับไหล่หนา ยูทูปก็มองมาที่ฉัน เดินขึ้นบันไดมาแล้วมืออุ่นก็ลูบที่หัวฉันเบาๆพร้อมรอยยิ้ม เกรเซียสเดินมาทาบด้านหลังจับมือฉันเอาไว้หลวมๆ






"แกร้องไห้กับเราก็ได้นะ วิส ไม่มีใครอยากให้แกเก็บไปร้องคนเดียวหรอก"ยูทูปเอ่ยเบาๆ นิ้วเรียวปาดที่แก้มฉันราวกับว่าจะปาดน้ำตาให้หายไปทั้งๆที่มันไม่ได้ไหลออกมา






"มันอ่อนแอว่ะ"ฉันพึมพำตอบ






"คนนะไม่ใช่หินที่อ่อนแอไม่เป็น"แมเนจพูดต่อ







"การเก็บน้ำตาไปร้องคนเดียวไม่ได้ทำให้เราดูเข้มแข็งร้องนะ วิสกี้"เกรเซียสจบคำพูดทั้งหมดและฉันก็พบว่าตัวเอง มองเห็นภาพเบื้องหน้าพร่าเลือนเหลือเกิน






....................................................................




ห้องน้ำชาย



"นี่ถึงจะบอกให้แกร้องไห้ได้แต่ไม่ได้หมายความว่าให้ร้องไม่หยุดนะเว้ย"เกรเซียสบ่นพึมพำอยู่ใกล้ๆพลางกวาดทิชชู่ที่ใช้แล้วอยู่ในอ่างล้างหน้าไปทิ้งถังขยะ





"ไอ้หอกเกรส แกเงียบเหอะ"แมเนจด่าคนพูดยู่ข้างหูฉัน เสื้อที่แนบกับหน้าฉันเปียกชุ่ม






"ร้องมากๆเดี๋ยวจะร้องเพลงไม่ได้นะวิสกี้"ยูทูปเอ่ย ฉันพยักหน้า แล้วปล่อยโฮออกมาอีกรอบ






"สัด!!!"สุดท้ายแมเนจก็สบถออกมา"เลิกร้องเหอะ แกคิดว่าพวกเราชอบเห็นแกร้องไห้รึไงวะ"






ฉันพยักหน้าคราวนี้กลั้นน้ำตาได้แล้วจริงๆ






"ขอบคุณสวรรค์ที่ในที่สุดแกก็หยุดไ้ด้สักที"เกรเซ๊ยสล้างมือ ฉันเริ่มล้างหน้า รับผ้าเช็ดหน้าของยูทูปมาซับหน้า ก่อนจะมองตัวเองในกระจก ไม่เห็นอะไรนอกจากตาที่แดงช้ำของตัวเอง และผู้ชายอีกสามคนที่จ้องมองฉันไม่วางตา ตาีน้ำตาลของเกรเซียส ตาสีดำสนิทของแมเนจและตาสีฟ้าของยูทูป ไม่เคยละไปจากฉันเลยแม้แต่วินาทีเดียว มันเต็มไปด้วยความห่วงฝยและเจ็บปวด








"นี่.."ฉันเรียกเบาๆ ไม่ได้เจาะจงสบตาใครผ่านกระจก แต่ฉันก็ยิ้มเท่าที่จะยิ้มได้ออกมา "..ขอบคุณ"






"ขอบคุณ ที่พวกแกเป็นเพื่อนฉัน"












....................






.....ถึงแม้ว่าฉันจะรู้ ว่าพวกแกไม่ได้อยากเป็นเพื่อนฉันเลยก็ตาม













คุยเล็กๆ ๑

เอาไปแค่นี้ก่อนนะคะ ดึกมากกก แล้ว และมาคาดเดากันต่อไปว่าวิสกี้จะตอบยังไง ถึงตอนนี้มันจะวิ่งพล่านอยู่ในหัวโลฟี่เต็มไปหมดแล้วก็ตาม



โลฟี่คิดว่า เรื่องจะยุ่งมากกว่านี้อีก พยายามจะไม่ให้ดราม่า แต่ยากมากค่ะ เพราะเริ่มตั้งแต่แรกมันไม่ใช่เรื่องดีๆ แต่โลฟี่ก็กำลังรอ วิสกี้เปิดใจอยู่เหมือนกัน และอยากรู้ว่าเธอคนนี้จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งได้ไหม



แอนดริวอาจจะปรากฏตัว เพราะโลฟี่คิดว่าตอนนี้คงเป็นคนเดียวที่ช่วยนำพาเรื่องนี่ออกจากโหมดดราม่าได้





อยากให้มีฉากกุ๊กกิ๊กบ้าง 5555555 คนเขียนก็อยากแต่งค่ะ






ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ และขอให้หลงวิสกี้และหนุ่มๆของเราจนโงหัวไปขึ้นต่อไป


เพี้ยง!!!!


ติดตามต่อค่ะ 




คุยเล็กๆ ๒



จบแล้วๆ แทร็คที่ 4 ขอสารภาพว่าหาที่แทรกลงเพลงไม่ได้ แต่เลือกมาแล้วค่ะ เป็นเพลงของพีี่ วงบอดี้สแลม เพลงเปราะบาง ค่ะ โลฟี่ชอบวงนี้จริงๆจังๆ รู้สึกว่าพี่เขาเก่งดีและแนวเพลงนี่จะสร้างความแปลกใจให้โลฟี่ได้ตลอด ที่สำคัญเนื้อหาเพลง ตรงดีมาก




ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ถึงจะไม่ได้เม้นอะไรก็ตาม โลฟี่ไม่ได้คาดหวังอะไรเท่าไหร่อยู่แล้ว





แค่มีคนอ่านก็ดีใจ



เจอกันตอนหน้าค่ะ <3 <3







ขอบคุณ ธ๊มน่ารักๆจาก

WC. - a x i s

อ่านต่อ : http://writ3er.dek-d.com/hold_devil/story/viewlongc.php?id=554726&chapter=60#ixzz0fv8oR000