ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 สายลมที่เริ่มพัด
เทมเพส.........
การประชุมประจำสัปดาห์เวียนมาถึง ตำแหน่งว่างบนโต๊ะประชุมผิดไปจากเคย เพราะว่าวันนี้หัวหน้าเทพอัศวินครีอุสยอมมาเข้าร่วมประชุมในขณะที่ที่นั่งของหัวหน้าเทพอัศวินอาร์เทมิสว่างเปล่า เพราะเขาขอลาหยุดไปฮันนีมูนหนึ่งสัปดาห์ หลังจากงานแต่งของเขาหวิดล่มเพราะชาวลีฟบลัดมุง
ครีอุสยิ้มเอ่ยเปิดการประชุมสั้นๆ พลางหยิบของว่างของไอซอทที่ว่างอยู่ในจานตรงหน้าขึ้นมารับประทาน พลางฟังขณะที่พวกเรารายงานเรื่องทั่วไป ข้าแก้เอกสารที่พลางทยอยส่งไปให้ครีอุสเรื่อยๆ โดยที่เขาไม่ยอมแม้แต่จะปรายตาต้องดู นานๆที เขาก็พยักหน้าทำเป็นฟังเรื่องราวเป็นพักๆ แค่ดูก็รู้ว่าเขากำลังจะใกล้หลับเต็มที
ก่อนที่เขาจะไปเข้าเฝ้าองค์มหาเทพ เทพอัศวินเคเรสที่สังเกตเห็นก็สะกิดเรียกเขาให้ฟังถึงหัวข้อที่กำลังพูดคุยกันอยู่
“ครีอุส ครีอุส เจ้าฟังอยู่ไหม? เจ้าจะเอายังไงเรื่องไปร่วมพิธีอภิเษกของบุตรแห่งเทพสงครามกับเจ้าหญิงองค์เล็กแห่งแคว้นโยแลนด์” เสียงเรียกนุ่มๆ ของเคเรสหากแต่เนื้อหากลับมาอานุภาพพอที่จะเรียกทำให้เขาลืมตาตื่นขึ้นมา นัยน์ตากลมโตสีฟ้าเบิกกว้าง
“อะไรนะ! ไมเคิลก็จะแต่งงานเดือนนี้หรอ... ” ข้าเห็นครีอุสมีท่าทางแปลกๆ ไม่ใช่ว่ากำลังนึกถึงการเดินทาง(บนหลังคน) อันแสนยากลำบากคราวก่อนอยู่หรอกนะ
“ว่ายังไง ครีอุสเจ้าอย่าเงียบนาน...”เสียงหัวหน้าเทพอัศวินเทอร์มิสเอ่ยเร่ง
“เจ้าจะไปไม่ไหนทั้งนั้นใช่ไหม... เจ้าจะไม่ออกห่างจากแคว้นวอลเลซ” เคเรสมองครีอุสอย่างคาดหวัง เขาคงกังวลว่าหากครีอุสออกจากแคว้นวอลเลซแล้วจะเกิดเรื่องราวยุ่งยากเป็นกระบุ้งโกยตามมาอีก... จากประวัติแต่ละครั้งของข้าเวลาออกนอกแคว้นทีไรเป็นเรื่องทุกที
ครีอุสยอมเอ่ยปากออกมาในที่สุด “แต่งานนี้เป็นงานสำคัญ... ถ้าข้าไม่ออกหน้าคงไม่ดี... ว่าแต่เคเรสเจ้าจะออกเดินทางไปเมื่อไหร่?”
“ข้าจะไปพร้อมกับแอนน์พรุ่งนี้เลย... เจ้าจะไปด้วยตัวเองเลยเหรอ? เจ้าจะส่งใครไปแทนก็ได้นะ”
นั่นซิคงต้องให้ใครซักคนไปกับเคเรสด้วยจึงจะเหมาะสมที่สุด จริงๆ เพราะเคเรสเดินทางไปในฐานะของเขยขวัญไม่ใช่ในฐานะเทพอัศวินทั้ง 12 องค์แห่งวิหารเทพแห่งแสงสว่าง หากไม่มีใครไปด้วยอีกซักคน คงจะดูเป็นการไม่ให้เกียร์ติพวกเขา พอคิดได้ดังนั้นข้าก็เห็นความหวังรำไร
ถ้าหากว่าข้าสามารถโน้มน้าวให้ครีอุสส่งใครซักคนไปแทนตัวเขา.... แล้วใครซักคนที่ว่าคือข้าล่ะ
ข้าส่งยิ้มให้ท่านประมุขของตำหนักเทพแล้วเอ่ยขึ้นว่า...
“ครีอุส ข้าเองก็ไม่อยากให้เจ้าไปเท่าไหร่เหมือนกัน... ถ้ายังไงส่งข้าไปแทนเจ้าไหม?”
หากใครซักคนที่ว่าคือข้าล่ะก็... สวรรค์! กว่าข้าจะเดินทางไปแล้วอยู่ร่วมงาน เถลไถลซักพักแล้วค่อยเดินทางกลับ ข้าจะสามารถโยนกองงานเอกสารล้านแปดบนโต๊ะข้าทิ้งไปได้นานกว่าครึ่งเดือนเชียวนะนั่น ข้าจะได้ไปพักผ่อนต่างเมือง!
“...ข้าเองก็ถนัดเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นและวิหารเทพ คารมก็ไม่แพ้เจ้า ให้ข้าไปแทนคงไม่เป็นไร” สำเร็จทีเถอะ..ข้าภาวนาต่อองค์มหาเทพในใจ ได้โปรดเถอะท่าน! ได้โปรดฟังคำขอร้องของข้าด้วย...
หากแต่เจ้าคนผมทองกลับส่ายศีรษะ “ไม่ดี... เจ้าจงใจจะหนีงานเอกสารใช่ไหม? ถ้าข้าต้องการทูต...ข้าให้อาร์เมลไปกับเคเรสไม่ดีกว่าหรือ” เชอะ! เจ้าครีอุสดันรู้ทันข้าได้... หากแต่ใครอีกคนในที่ประชุมเพียงแค่ได้ยินชื่อของตัวเองว่าจะต้องไปโยแลนด์เท่านั้นแหละเจ้าของชื่อถึงกับร้องลั่น
“ม่ายยยย ไม่นะ ครีอุส! เจ้าจะให้ข้าไปโยแลนด์ไม่ได้ ถ้าเจ้าจะส่งข้าไปที่นั่นข้ายอมตาย!!!” อาร์เมล ข้าเชื่อแล้วว่าเจ้ายอมตายจริงๆ ไม่ต้องถึงกับต้องวิ่งหนีเตรียมกระโดดออกหน้าต่างชั้นสามไปหรอกนะ
“ราชินีไม่ฆ่าเจ้าหรอกน่า เลิกกลัวได้แล้ว” ครีอุสแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย เขาต้องแกล้งจงใจลืมเรื่องแผลเก่าในใจของอาร์เมลไปแล้วแน่ๆ จนป่านนี้เขายังไม่กล้าเข้าใกล้ผู้หญิงคนไหนเกินกว่าระยะสามก้าวเลยนะ
“ไม่ ไม่ ไม่ และไม่” อาร์เมลปฏิเสธโวยวายอย่างหนักแน่นไอซอทยึดขอบกางเกงของเขาไม่ให้คิดสั้นก่อนจะลากเขากลับมานั่งที่เดิม นอกจากข้าแล้ว เขาก็เป็นอีกคนที่สันทัดทางการทูต นี่ข้าต้องยอมแพ้เขาแค่นี้หรือ เคเรสก็ไม่อยู่คนนึงแล้วนะ เจ้าบ้าครีอุสต้องโยนงานในส่วนนั้นมาเพิ่มให้ข้าแน่ๆ แค่ใช้หัวแม่มือคิดยังรู้เลย...
อาร์เมล เจ้าจะต้องโวยวายเข้าไป อย่ายอมแพ้เด็ดขาด เพราะคนที่จะได้ไปโยแลนด์ จะต้องเป็นข้าเท่านั้น...
ข้าใช้วาจาหว่านล้อมอีกซักพักและรับรองว่าหากข้าไม่อยู่ งานในส่วนของข้าและเคเรสจะไม่ตกไปถึงมือเขาเด็ดขาด จะมีก็แต่คนของข้าเท่านั้นที่เดือดร้อน...
เมื่อได้ยินดังนั้น ครีอุสก็ยิ้มหวานออกมาอย่างพึงพอใจแล้วเอ่ยออกมาว่า “ก็ได้เทมเพสที่รัก ข้ายอมให้เจ้าไปพักผ่อน”
“เจ้าพูดจริงนะ ครีอุส... ดีล่ะ ข้าจะได้รีบไปเตรียมเก็บของเลย”
ก็แน่ล่ะ ข้อเสนอของข้าไฉไลถึงขนาดนี้... ใช่ว่าข้าอยู่แล้วงานในส่วนของเคเรสข้าจะยอมรับมาทำทั้งหมดนี่นา... ยังยังข้าก็ไม่ยอม
“เดี๋ยวก่อนเทมเพส...” ข้าชะงัก
“....รายงานเรื่องงบประมาณของงานอาร์เทมิส เจ้าส่งพระสังฆราส หรือยัง ได้ยินว่าความเสียหายที่เกิดขึ้นทำให้งบมันบานปลาย จนปิดงบไม่ลงนี่ เจ้าแน่ใจว่าจะเสร็จทันวันพรุ่งนี้ อ้อ...แล้วอีกอย่างคือเจ้าอย่าลืมเบิกงบค่าของขวัญของไมเคิลด้วย...” ข้าลืมไปเลย ว่านั่นมันงานของข้านี่!!!!!
“ไม่ทัน ยังไงก็ไม่ทันแน่ๆ” ไม่นะ ข้ายกมือปิดหูสองข้างส่ายศีรษะไปมา ข้าไม่อยากคิดถึงมัน...
“เจ้าคงไม่เปลี่ยนใจ ไม่ให้ข้าไปนะ” สวรรค์...ข้าอยากจะร้องไห้
ครีอุสนั่งเอามือกอดอกก่อนยกขึ้นลูบครางตัวเอง “กว่างานจะเริ่ม เจ้าน่าจะมีเวลาเตรียมตัวก่อนออกเดินทางประมาณสามวัน”
“สามวัน! ข้าทำทันแน่นอน!” ต่อให้ข้าต้องอดหลับอดนอนสามวันสามคืนข้าก็ยอมล่ะ ข้าต้องไปโยแลนด์ให้ได้ อา... วันหยุดอันแสนน่ารื่นรมย์ของข้า
“แต่ข้าคงรอเดินทางพร้อมกับเจ้าไม่ได้นะเทมเพส แอนน์นางรีบที่จะไปเตรียมงานให้น้องสาวของนางก่อนด้วย ยังไงนางก็ยืนยันว่าต้องเป็นพรุ่งนี้...”
“ไม่เป็นไร เจ้าไม่ต้องรอข้า อีกสามวันข้าจะไปสมทบทีหลัง” ข้าเอ่ยหน้าบานอย่างอารมณ์ดีสุดๆ ไปคนเดียวก็ไม่เป็นไร ข้าจะไปพักผ่อนของข้าอย่างสงบๆ (เทมเพสทำเรื่องงานกระเด็นออกจากหัวไปแล้ว-แอน)
“แต่ว่าหมู่นี้ ข้างนอกค่อนข้างอันตรายนะ! เจ้าจะเดินทางไปแค่คนเดียว เจ้าพวกลัทธิมารนั่น! จ้องเล่นงานพวกเราไม่หยุดไม่หย่อน” เจ้าเฮฟเฟตัส! เจ้าอย่ามาขวางข้าเชียวข้าส่งสายตาขุ่นคลั่กไปให้เขา
ครีอุสพยักหน้า “นั่นซินะ อย่างน้อยก็ต้องหาใครไปเป็นเพื่อนด้วยอีกซักคน”
“ข้า...ข้าอาสาไปกับเทมเพสเอง” เสียงของคนที่ติดอ่างดังขึ้น
“หยุดอย่าแม้แต่จะคิดเชียวนะไทรอน แค่เคเรสกับเทมเพสไม่อยู่สองคนข้าก็จะตายอยู่แล้วนะ ข้าไม่ยอมให้คนในฝ่ายข้าไปไหนอีกแม้แต่คนเดียว” ครีอุสตวาดเสียงดัง เจ้าไทรอนอย่าคิดว่าพวกข้าไม่รู้นะว่าเจ้าคิดจะไปหลอกหญิงที่โยแลนด์
ครีอุสส่งสายตาไปยังเทอร์มิสที่กำลังแก้เอกสารอยู่ ซึ่งเขาก็เงยหน้าขึ้นมองสบตากับครีอุสก่อนพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงอนุญาต ก่อนจะหันไปสนใจงานของตนเองต่อ
ครีอุสกวาดสายตามองไปทางฝ่ายโคลด์บลัดทั้งหมดอีกครั้ง ก่อนที่จะหยุดสายตาลงที่...
“ไม่ เจ้าไม่ต้องมามองข้า” อาร์เมลที่เมื่อครู่สงบลงเริ่มอาระวาดอีกครั้ง
“ถ้างั้นจะเป็นใคร คนที่เคยไปโยแลนด์ มีแค่เจ้ากับไอซอท” ครีอุสพูดขึ้น
“ก็ให้ไอซอทไปซิ”
“แต่ถ้าไอซอทไม่อยู่ คนทั้งตำหนักต้องงดกินขนมหวานฝีมือเขา นอกจากข้าต้องทำงานในส่วนของเทมเพสกับเคเรสแล้วนี่เจ้า ยังจะให้ข้าอดของหวานอีกรึ คราวนี้ถ้าคนทั้งตำหนักไม่ฆ่าเจ้า ข้านี่แหละจะฆ่าเจ้าเอง” อาร์เมลหุบปากเงียบสนิทไร้ข้อถกเถียง ทันทีที่มาสบสายตาพี่น้องเทพอัศวินที่ไม่ต้องการจะขาดขนมหวาน...
“คราวที่แล้วเจ้าไปกับไอซอท เขาพูดอะไรช่วยเจ้าไม่ได้ แต่คราวนี้คนที่ไปกับเจ้าเป็นเทมเพส เขาไม่นิ่งเฉยแน่ เขาต้องเล่นหูเล่นตากับองค์ราชินีจนดึงความสนใจของพระนางไปจากเจ้าได้แน่นอน และเขาก็มีวิธีเอาตัวรอดจากบรรดาสาวๆเก่งด้วย เขาช่วยเจ้าได้แน่นอน”
ข้าพยักหน้ายืนยันคำพูดครีอุสน้อยๆ อาร์เมลกลัวราชินีกับนางกำนัลที่โยแลนด์เอามากๆ หากว่าอาร์เมลไปกับข้าจริง เขาต้องวิตกกังวลหวั่นใจมากแน่ๆ เมื่อสมัยก่อนข้าก็เคยเป็นเด็กที่ขี้อายไม่กล้าเข้าใกล้พวกผู้หญิงเหมือนกัน ตอนข้าข้าจำได้ว่าตัวเองรู้สึกหวาดกลัวขาสั่นขนาดไหน พอคิดถึงข้อนี้ ข้าก็คงต้องมีน้ำใจช่วยเหลือเขาบ้าง ถึงข้าจะไม่เคยสนิทสนมกับเขามากเป็นการส่วนตัว แต่เขาก็เป็นพี่น้องของข้า
“ตกลงว่าให้อาร์เมลไปกับเจ้านะเทมเพส...” ครีอุสรีบจัดการรวบหัวรวบหางอาร์เมลทันที
“สำหรับข้าจะใครก็ได้ทั้งนั้นล่ะ” ข้ายิ้มตอบ แล้วลองหยั่งเชิงดูนิดหน่อย
“อา... พอเสร็จงานพิธีแล้ว ข้าขอลาอยู่เที่ยวต่อที่โยแลนด์อีกซักสัปดาห์นะ”
“ไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเจ้าไปนานขนาดนั้นตำหนักเทพฯได้ถล่มลงมาแล้วแน่ๆ” ทุกคนยกเว้นเทอร์มิส ครีอุส และข้าต่างพากันกรีดร้องออกมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น