เซเวียร์ โรงเรียนมนตรามหาเวท

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 6 เข้าสู่เซเวียร์และการสอบคัดเลือก

บทที่ 6 เข้าสู่เซเวียร์และการสอบคัดเลือก

เช้าวันรุ่งขึ้น.......วาเรตื่นมาหาววอดๆ แต่ก็ยังไม่ลุกจากเตียง และนอนกอดหมอนข้างต่อ แต่หมอนข้างของเธอมีรูปร่างแปลกๆที่มัน อุ่น มีจังหวะพองและยุบ วาเรประหลาดใจมากจึงหันไปมองหมอนข้างใบประหลาดของตน........

                กรี๊ดดด!!!!!!!!!!!! วาเรร้องลั่นปราสาท เมื่อเห็นว่าหมอนข้างของตนกลายเป็นเพื่อนหนุ่ม นามว่าโร ราเซียสกำลังนอนแผ่หลาในชุดนอน ลายขวาง

                "ตาบ้า ตายแน่!!!" วาเรกำลังง้างหมัดเตรียมจัดการเพื่อนขี้เซาที่บัดนี้มานอนข้างเธอได้อย่างไร ไม่มีใครรู้ แต่หมอนข้างใบนั้นกลับละเมอจับหมัดของเธอได้ และโอบเอวพร้อมแขนทั้งสองข้างของเธอ แล้วใบหน้าขอโรก็................ มาซบที่หน้าอกของวาเรเต็มๆ!!!!!! วาเรแก้มแดงก่ำเหมือนกับลุกตำลึงสุก วาเรกำลังจะวีนเป็นรอบที่สอง

แต่เมื่อมือของเธอโดนเจ้าหมอนข้างจับไว้ วาเรจึงคิดจะใช้เท้าทั้งสองข้าง แต่กลับถูกหมอนข้างใบนี้นอนทับขาของเธอ ดิ้นเท่าไหร่ก็ไม่หลุด ใบหน้าของหมอนใบนั้นเริ่มถลำสูงขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงใบหน้าของวาเร ลมหายใจที่อบอุ่นจากใบหน้าของเพื่อชายบัดนี้ อยู่ห่างจาก ใบหน้าของเธอไม่ถึงคืบแต่เลื่อนใบหน้าเข้ามาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ใบหน้าของวาเรบัดนี้แดงแป้ดยิ่งกว่าเดิม ทั้งโกรธ ทั้งอาย ความรู้สึกทั้งสองทำให้ใบหน้าเธอแดงขึ้นอีกเป็นทวีคูณ ใบหน้าของโรยังโน้มเข้าใกล้อย่างไม่คิดจะหยุด วาเรคิดว่าตนเองคงไม่รอดแล้วจึงต้องใช้วิธีสุดท้าย

                "ช่วย...ดะ......" เมื่อวาเรอ้าปากจะขอความช่วยเหลือ แต่ริมฝีปากที่อยู่ห่างไม่ถึงคืบ กลับประกบปากของวาเรอย่างรวดเร็ว

                "อื้อ อ่อย อั้น เอี๋ยว อี้ อ๊ะ (ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี้นะ)" วาเรคิดจะตะโกนแต่ในเมื่อของเธอโดนเพื่อนชายประกบอย่างหนาแน่น จึงมีเสียงเล็ดลอดออกมาแค่เสียงอู้อี้

                "อ้า อั้น อุด ไอ อ้าย เอื้อ ไอ่ แอ อาย แอ้ (ถ้าฉันหลุดไปได้เมื่อไหร่ แกตายแน่)" ร่างบางในอ้อมกอดของโรยังดิ้นและส่งเสียงอู้อี้ออกมาไม่หยุด แต่แล้ววาเรก็หมดแรงไปเอาดื้อๆ แล้วโรก็ลงไปทับร่างของวาเร

                "นี่โร วาเร เช้าแล้วตื่นรึยัง" มารีนเรียกหา

จากนั้นก็เข้าไปที่ห้องโรแต่กลับว่างเปล่า จึงคิดว่าโรน่าจะตื่นแล้วจึงจะเข้าไปปลุกวาเรที่ห้อง

                "วาเร เช้าแล้ว ตื่นเถอะ เดี๋ยว......." มารีนพูดพร้อมเปิดประตูห้องวาเร และเสียงชะงักเมื่อเห็นภาพโรกำลังนอนทับวาเรอยู่ มารีนจ้องอย่างอึ้งๆ แล้ว

หน้าก็แดงตามไปด้วย

                "ขอโทษนะที่ขัดจังหวะ ไม่รบกวนล่ะนะ" มารีนกล่าวพร้อมทำท่าเหมือนจะเดินออกจากห้องแต่เมื่อเธอเห็นวพาเรพยายามขอความช่วยเหลือจากเธอ เธอจึงร่ายเวทเบา แล้วขอโรก็หยุดชะงักเหมือนกลายเป็นน้ำแข็ง และกลิ้งออกจากร่างของวาเร

                "นี่โร!!!!!! นายทำอะไรชั้นเนี่ย!!!!!" เมื่อริมฝีปากของวาเรเป็นอิสระ เธอก็เริ่มด่าทอโรทันที แต่ร่างของโรกลับนิ่งและไม่มีเสียงตอบกลับมา วาเรจึงตบเข้าที่ใบหน้าของโรอย่างแรง ทำให้คนขี้เซาขึ้นมาอาละวาดทันที

                "นี่ยัยวาเร คนเขานอนอยู่ดีๆ มาปลุกทำไม" โรถูใบหน้าของตนที่มีรอยประทับ เป็นลายฝ่ามือแดง

                "ถ้านอนดีๆ!! ก็ไม่โดนหรอก!!" วาเรเริ่มด่าทันที

                "ก็นายน่ะแหละ อยู่ดีๆมาห้องชั้นได้ไง ถ้าไม่รีบอธิบายนายตายแน่" วาเรเร่งให้โรตอบ

                "อืมมมม" โรทำท่าเหมือนกำลังคิด

                "อ๋อ ตอนเมื่อคืนฉันไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ตรงหัวมุมเนี่ย แล้วพอกลับมาก็งงว่าออกมาจากทางไหนก็เลยสุ่มเอา แต่กลับมาเจอห้องเธอซะนี่ เข้าไปเห็นอะไรอยู่บนเตียงก็ไม่รู้ ตรงนั้นมันมืดเลยมองไม่เห็นแล้วฉันก็เข้านอน" โรชี้แจง

                "แล้วตอนเช้านี้นายชั้นทำอะไรหา" วาเรแหว

                "อะไรล่ะ" โรงง

                "ก็ไอ้นี่นาย....." วาเรพูดแล้วก็ชะงักด้วยความอายจากเรื่องเมื่อกี้

                "ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ฉันไม่ทำอะไรเด็กกะโปโลอย่างเธอหรอก" โรกล่าว วาเรแค้นมากจึงตวาด

                "นายว่าใครเป็นเด็กกะโปโลหา!!!!"

                "ก็เธอน่ะแหละ หรือว่าไม่จริง" โรไม่ยอมลดละ

                "พอแล้วจ่ะ พอๆ" มารีนรีบเข้าไปห้ามมวย ของคนต่างเพศ เธอเอามือดันทั้งสองฝ่ายออก

                "รีบไปอาบน้ำอาบท่า ก่อนเถอะเดี๋ยวก็สายหรอก" มารีนเตือน แล้วทั้งสองก็หายไปจากสายตา

                ซ่าาาา!!!!!! วาเรกำลังอาบน้ำ เปิดนำราดเนื้อตัว และเธอก็ถูช่วงแขนที่โรกอดเธอ และถูริมฝีปากที่โรจูบ เธอย้ำถูที่เดิมจนเป็นรอยแดง

                "โอ้ยย" โรร้องเบาๆ

                'ยัยตบแรงเป็นบ้าเลย' โรคิด และลูบรอยมือแดงที่ประทับอยู่บนใบหน้าของตน

                โรรีบแต่งเครื่องแบบนักเรียนสีดำให้เรียบร้อย ผมน้ำตาลที่ยุ่งเหยิงบัดนี้ถูกหวีลวกๆให้พอดูเรียบขึ้น ผมที่ยาวถึงข้างก็ถูกมัดด้วยยางเส้นเล็กๆ

เมื่อแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินไปจัด (ยัด) ของเข้ากระเป๋าใบใหญ่

                "เสร็จกันหมดแล้วใช่มั้ย" มารีนถามหันไปโรและวาเรที่อยู่ในห้องคนละที

โรพยักหน้าว่าจัดแล้ว วาเรก็ครางเบาๆเป็นเชิงบอกว่าเรียบร้อย

                "งั้นรีบไปกันเถอะ เจ้าหญิงรอนานแล้ว" มารีนเร่งให้ทั้งสองคนรีบยกกระเป๋าไปที่รถตู้ และเก็บกระเป๋าเข้ารถเรียบร้อย รถก็เริ่มออกตัวทันที

                บรืนนนนน เครื่องรถตู้คำรามกระหึ่ม โดยมีร่างแยกของทหารขับรถ ทั้งนักเรียนสี่คนนั่งรถตู้ออกจากวังไปได้สักพักก็ต้องเบรกตัวโก่ง

                เอี้ยดดดด เสียงของยางกับพื้นถนนเสียดสีกัน แสดงถึงการเบรก

                "อะไรน่ะ" วาเรถาม

                "เดี๋ยวฉันลงไปดูเอง" โรกล่าว

                "เกือบชนแล้วมั้ยล่ะไอ้โร" บุรุษที่เกือบโดนรถชนทักโร

                "อ้าว มาร์คัสมาเร็วดีนี่" โรทัก

                "เออ ไม่งั้นก็ตกรถดิ" มาร์คัสบ่น โรยิ้มเฝื่อนๆ ภาพของมาร์คัส ใส่ยูนิฟอร์มสีดำของโรงเรียน รองเท้าผ้าใบสีขาว แสดงถึงความขัดแย้งของชุด

แต่มาร์คัสก็ไม่สนใจ

                "เอ้า รีบขึ้นไปซะ" โรกล่าวและพามาร์คัสขึ้นรถตู้ โรกับมาร์คัสเข้านั่งตรงเบาะหลัง จากนั้นโรก็แนะนำตัวแทนมาร์คัส

                "นี่มาร์คัส โรมาเรส"

                "ส่วนนี่วาเร ซิลฟา" โรแนะนำและชี้ไปที่วาเร

                "นี่มารีน เคซีล" โรชี้ไปที่มารีน มารีนยิ้มหวานให้มาร์คัสหนึ่งที ทำให้มาร์คัสใจล่องลอยเคลิ้มไปกับรอยยิ้มงดงามของมารีน แต่เพื่อนสุดเลิฟของเขากลับมาขัดจังหวะเสียก่อน

                "และสุดท้ายนี่ เจ้าหญิงนีร่า" มาร์คัสก้มคำนับ

                "นั่งให้เรียบร้อย รถกำลังจะออกตัว" คนขับซึ่งเป็นร่างแยกเอ่ย

                "นี่มาร์คัส มาเล่นนี่กันมั้ย??" โรชวนพร้อมหยิบสำรับไพ่ออกมาจากกระเป๋าใบใหญ่ และสับไพ่อย่างชำนาญ

                "เล่นสลาฟกัน เล่นกันแค่ตาละ 10โกลด์ ก็พอ" โรตั้งเงินเดิมพัน มาร์คัสก็รับคำท้า

                "มาเริ่มกันเลย" โรเริ่มแจกไพ่ทันที

                "นายได้ 3ดอกจิก นายเริ่ม" โรบอกให้มาร์คัสลงก่อน จากนั้นทั้งสองก็เล่นกันไปเรื่อยๆ โรก็กินเงินมาร์คัสไปทีละตาๆ

                "เห้ย แกโกงป่าวเนี่ยไอ้โร" มาร์คัสเริ่มสงสัยเมื่อเล่นไปได้สิบตา เขาถูกกินเรียบไม่เคยชนะสักตา

                "ป่าวๆ คนมันดวงดีอ่ะ ทำไงได้" โรหาข้ออ้าง

                "ดวงดีบ้านแกเรียกว่า forth สอง ตองเอด คู่คิง เรอะ แกสับไพ่โกงแน่เลย เอามานี่ตานี้ชั้นสับเอง" มาร์คัสตำหนิ และขอเป็นฝ่ายสับไพ่บ้าง เมื่อเริ่มตานั้นโรเหมือนจะชนะ เหลือใบเดียวในมือ แต่กลับโดนมาร์คัสพลิกล็อกชนะ

                "ชั้นว่าแล้วว่าแกต้องโกง" มาร์คัสตำหนิ

                "เอาตังชั้นคืนมา" มาร์คัสทวงตังของเขาหลังจากที่โดนโรโกง

                "อ้อยเข้าปากช้างแล้ว เอาคืนไม่ได้หรอก" โรไหลไปเรื่อย ตามประสาคนกะล่อน

                "เอาคืนมาๆ" มาร์คัสยังไม่ยอมเสียตังไปฟรีๆ

                "ไม่คืนว้อยยย" โรก็ไม่ยอมคืนเงิน

                จากนั้นทั้งสองคนก็ทะเลาะกันไป ส่วนผู้หญิงอีกสามคนในรถส่ายหัวอย่างเอือมระอา จนสุดท้ายเจ้าโรชนะและไม่ยอมคืนเงิน

                แล้วรถตู้ก็จอดเมื่อถึงโรงเรียนที่หมาย...... ภาพปราสาทสูงใหญ่สีขาวสะอาด ปรากฏต่อสายตาของผู้มาเยือน พร้อมกับภาพของนักเรียนที่พยายามแย่งกันเข้าไปในปราสาท ทั้งๆที่ประตูล็อกอยู่ แต่แล้วก็หยุดชะงักเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้น

                ตึงงงงงๆๆ เสียงของการปลดล็อกประตูปราสาท และก็มีร่างบางร่างหนึ่ง เดินออกมาจากประตู เธอสวมชุดคลุมสีดำยาวลากพื้น ใบอ่อนวัย คาดว่าอายุประมาณ 20 ต้นๆ ใบหน้าแจ่มใส ผมสีทองยาวถึงแผ่นหลัง นัยน์ตาสีทับทิม

                "เงียบกันหน่อยจ่ะ เงียบหน่อย" เธอพูดกับผู้มาเยือนปราสาท แต่พวกเขาก็ไม่เงียบลงเลยราวกบเธอไม่ได้พูดอะไรออกไปเลย ใบหน้าหวานเริ่มมีเส้นเลือดกระตุกนิดๆ

                "บอกว่าให้เงียบได้แล้วววว!!!!!!!!!!" เธอตะโกนจนสุดเสียง เกิดเอคโค่ไกลไปหลายกิโลเมตรทำให้ผู้คนเงียบหมดและนิ้วอุดหูทั้งสองข้าง รวมถึงพวกโรด้วย

                "เงียบได้ซักที เห้อ" เธอถอนหายใจและปาดเหงื่อที่หน้า

                'คนที่เหนื่อยคือเราต่างหากล่ะเจ๊ ต้องทนฟังเจ๊ตะโกน' โรบ่นในใจ

                "สวัสดีทุกคน ฉันชื่อดาน่า ครูจะมาทดสอบ พวกเธอเพื่อคัดเด็กเข้าโรงเรียน" เจ้าแม่เสียงหมื่นลี้กล่าว

                "โดยโรงเรียนเราจะคัดนักเรียนแค่ 120 คนจากทั้งหมดที่มาวันนี้ แต่ถ้าคนไหนไม่ผ่านเอาของที่เตรียมมาเรียนกลับบ้านนไปเลย"

                "ให้พวกเธอฝ่าป่าไปที่หอคอยตรงนั้นได้ก็พอ ระหว่างเดินทาง สามารถกำจัดผู้เข้าสอบกี่คนก็ได้ จะฆ่าตายก็ไม่ผิด" ดาน่าพูดพร้อมชี้ไปทางขวามือ ทำให้ทุกคนเห็นหอคอยอยู่ไกลลิบๆกับป่ารกที่ขวางทางอยู่

                "เริ่มได้เลย" เมื่อดาน่าให้สัญญาณเริ่มทุกคนก็หายลับไปทันที ยกเว้นพวกโร ดาน่าสงสัยจึงถามขึ้น

                "แล้วพวกเธอไม่ไปกันล่ะจ๊ะ พอนักเรียนครบโควตาก็จบการสอบทันทีเลยนา"

                "อ้าว หรอครับ งั้นผมไปเลยละกัน" โรกล่าวและหายลับไปจากสายตาทันที แล้วเจ้าหญิงนีร่า มาร์คัส วาเร และมารีนก็ค่อยๆตามไปทีละคน

                "เจอกันที่หอคอยนะ" เสียงของโรผู้ที่ล่วงหน้าไปแล้วตะโกนกลับมาเพื่อนัดหมายเพื่อนๆ

                เมื่อโรออกเดินทางไปได้สักพักโรก็หยุดชะงักทันที เพราะเขาเห็นเส้นเอ็นใสกำลังขึงขวางทางเขาอยู่ เขาจึงกระโดดหนีและไปต่อแต่ว่า มันกลับมีเอ็นบางอีกเส้นขึงไว้ตรงจุดที่โรกำลังจะเหยียบ โรรู้ตัวว่าติดกับซะแล้ว เขาจึงเอาดาบประจำกายันไปตัดเส้นเอ็นและยืนบนด้ามดาบ เมื่อเส้นเอ็นขาด ทันทีก็มีเด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ผมสีทองหยักศกยาวถึงหลัง ใส่ฮู้ดคลุมหัวไว้ ทำให้ไม่รู้สีของนัยน์ตา คนหนึ่งกระโจนออกมาจากพุ่มไม้ และเอาดาบยาวที่ดูเหมือนกรรไกร ขาเดียวพุ่งเข้ามาหาโรทันที โรนัยน์ตาเบิกกว้างและกระโดดดึงดาบฟาวาเรียที่ปักอยู่บนพื้นมาฟาดกับดาบของเด็กหญิงลึกลับ แรงประทะดาบของทั้คู่ทำให้พวกเขากระเด็นออกจากกัน แต่โรเป็นฝ่ายตั้งหลักได้ก่อน และเข้าพุ่งเงื้อจะฟาดฟันใส่เด็กหญิง ฝ่ายเด็กหญิงจึงตั้งดาบรับ แต่โรก็ไปปรากฎตัวข้างหลัง และเอาสันมือสับที่ท้ายทอยของเด็กหญิง ทำให้สติของเธอดับวูบ ร่างน้อยค่อยๆเซและล้มลงไปกองกับพื้น โรแบกร่างบางนั้นไว้และรีบพาไปส่งที่หอคอย

ระหว่างที่เดินทางพื้นดินก็ขรุขระทำให้ฮู้ดของเด็กหญิงปริศนาเปิดออก ทำให้เห็นใบหน้าอันเยาว์วัย นัยน์ตาสีม่วงยามสลบไสลถูกปิดด้วยเปลือกตา เธอหลับตาพริ้ม ทำให้โรชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นใบหน้านั้น แต่แล้วร่างบางในอ้อมแขนก็ตื่นขึ้น และเริ่มดิ้น

                "นี่นายจะทำอะไรฉันหา" คนเพิ่งตื่นโวยวาย

                "ก็จะพาไปส่งที่หอคอยไง" โรตอบ

                "นายพูดจริงหรอ" เธอถามเหมือนจะใจเย็นลง

                "อืม"

                "ฉันไม่เชื่อ" เธอว่าแล้วก็ตวัดดาบในมือน้อยๆของเธอใส่ใบหน้าของโร โรรู้ตัวทันจึงหลบได้ แต่ดาบนั้นกลับไปฟันโดนเปียผมของโรขาด โรยืนอึ้งอยู่สักพัก เมื่อนึกถึงต้นเหตุได้ก็โวยทันที

                "นี่เธอทำอะไรลงไปรู้มั้ย!!!"

                "สมควรแล้ว สำหรับคนอย่างนาย"

                "เธอจะต้องชดใช้~" โรกล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ แต่ถ้าลองฟังดูดีๆ จะรู้ว่า น้ำเสียงของโรนั้นเต็มไปด้วยจิตสังหาร น้ำเสียงนั้นทำให้เด็กหญิงปริศนา ตัวสั่นคลอนทันที

                "ละ...แล้วจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ" เธอเอ่ยขึ้นอย่างกล้ากลัวๆ

                "ก็จัดการผมของชั้นให้เรียบร้อย แค่นั้นเอง~" น้ำเสียงของที่ตอบกลับมาก็เต็มไปด้วยจิตสังหารเช่นเดิม

                "อะ...อืม"

                "เธอทำได้แน่เหรอ?" น้ำเสียงของโรเข้าสู่โทนปรกติ

                "อย่าดูถูกฉันเชียวนะ ฉันเป็นช่างตัดผมระดับหัวกะทิแห่งดีเมนเทียเชียวนะ" เมื่อเธอพบว่าน้ำเสียงโรเป็นปรกติ เธอก็ขึ้นเสียงทันที

                "จึงเรอะ? งั้นช่วยซอยด้านที่ถูกตัดไปกับตรงข้างหน้าอีกหน่อยนะ" โรสั่งการทันที

                จากนั้น นักตัดผมสาวก็ออกลีลาการตัดผมที่ไม่เหมือนทันที ใช้ดาบ (ที่ดูเหมือนกรรไกรข้างเดียว) มาประกอบกับอีกดาบ (ที่เหมือนกรรไกรซี่ๆอีกข้าง) ทำให้กลายเป็นกรรไกรยักษ์ทันที

                "เธอจะตัดหัวชั้นรึไง กรรไกรอันบะเห้งน่ะ" คนที่คิดว่าจะถูกตัดหัว บ่นขึ้นมา

                "เงียบไปเถอะน่า มันต้องใช้สมาธิ" เธอตอบและเร่งเวทไฟเพื่อเพิ่มอุนหภูมิของปลายกรรไกรอันใหญ่ และเมื่อปลายกรรไกรสัมผัสกับผมโร ผมนั้นก็เรียบเป็นแถว และเธอก็เริ่มเอากรรไกรยักษ์เล็มๆปลายผมที่ถูกทำให้เรียบ ทำให้ผมออกมาตรง และเธอใช้วิธีเดิมเพื่อจัดการผมข้างหน้า และแล้วก็เสร็จ...

                "โว้ย เสร็จเสียที เมื่อยจิง" คนที่ได้ทรงผมใหม่บ่นทันที

                'หมอนี่ไว้ผมทรงนี้ก็หล่อดีแฮะ ^ ^' ช่างตัดผมสาว คิดแล้วก็หน้าแดงก่ำ ดูเหมือนโรจะรู้ว่ากำลังถูกจ้องอยู่จึงหันมาถาม

                "อะไร ติดอยู่ที่หน้าชั้นเรอะ"

                "ปะ...เปล่าหรอกไม่มี" คนตอบว่าแล้วก็ก้มหน้าต่ำเพื่อซ่อนสีหน้าอันแดงก่ำ

                'ว้าย คนอะไรหล่อ หน้าหวาน แล้วยังอินโนเซ้นอีก เพอร์เฟกจริงๆ >w<' ช่างตัดผมสาวคิดไปไกล

                "ชั้นชื่อโร ราเซียส องครักษ์แห่งฟาวาเรีย แล้วเธอ..." โรแนะนำตัวและรอคำตอบจากนักตัดผมสาว

                "ชั้นชื่อซิเอล มาวัลร่า ช่างตัดผมแห่งดีเมนเทีย" ซิเอลรับ

                "ฉันจะไปล่ะนะ เธอจะไปเองหรือจะไปกับชั้น" โรบอกทันทีและรีบไปเข้าสอบต่อ

                "เดี๋ยวฉันจะไปเอง" ซิเอลพูดจบก็มีตะขาบตัวหนึ่งโผล่ออกมาข้างหน้าซิเอล

                "กริ๊ดดด!! ม่ายอาววว!!" ซิเอลว่าแล้วกระโดดโผเข้าไปกอดร่างของโร และตัวของเธอก็สั่นเทิ้มอยู่ที่อ้อมกอดของโร

                "เห้ย เธอทำอะไรง่ะ" โรตกใจที่อยู่ดีๆสาวคนนี้ก็โผเข้ามากอดตน และผู้กอดกับผู้ถูกกอดก็หน้าแดงระเรื่อ

                "ชะ...ช่วยไล่ตะขาบไปหน่อยได้มั้ย" ซิเอลตอบเสียงสั่น โรรีบทำตามที่เธอขอทันที โรดีดนิ้วปุ้บ ตะขาบก็ลุกเป็นไฟปั้บ เปลวไฟสีดำกำลังเผาร่างของตะขาบผู้โชคร้าย

                "มันไปตายแล้ว" โรกล่าว ทำให้ร่างของซิเอลค่อยขยับไปดูและค่อยออกจากอ้อมกอดของโร

                "งั้นชั้นขอไปด้วยนะๆ" นักตัดผมสาวกำลังพยายามจะอ้อนองครักษ์หนุ่มเพื่อขอร่วมเดินทาง โรเพียงแค่พยักหน้าตอบรับ

                "รีบไปได้แล้ว" โรพูดแล้วก็วิ่งไปด้วยความเร็วสูง เมื่อโรและซิเอลวิ่งไปได้สักพักทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงแว่วๆ และเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ

                "กริ๊ดดด!!" เสียงกรีดร้องของเด็กสาวผู้เข้าสอบนับสิบกำลังวิ่งไล่ตามโรมา โรเห็นท่าไม่ดีจึงรีบสั่งการ

                "ซิเอล เธอไปหลบในต้นไม้เดี๋ยวชั้นจัดการเอง" ซิเอลได้แต่พยักหน้ารับ และหายตัวไปอย่างรวดเร็ว และโรก็เริ่มร่ายเวท วงเวทสีดำก็ค่อยปรากฎขึ้นใต้เท้าของโร

                เวทมิติ!!! ความคิดของนักตัดผมสาวที่แอบดูอยู่ในพุ่มไม้ เมื่อซิเอลไม่ทันคิดต่อ ร่างของโรก็หายไปและมีวงเวทโผล่ขึ้นมาใต้เท้าของซิเอล เป็นวงเวทแบบเดียวกับโรทั้งๆที่เจ้าตัวไม่รู้เลยด้วยซ้ำ และร่างของซิเอลก็หายไปเช่นเดียวกับโร ทำให้ผู้เข้าสอบที่วิ่งตามมาทำหน้างงๆว่าพวกโรหายไปไหน แต่สุดท้ายเมื่อหาร่างทั้งสองไม่เจอก็ทำให้พวกเธอหมดความพยายามและแยกกันไป

               

ที่หอคอย

 

                "นี่ๆ พวกผู้ผ่านเข้ารอบยังไม่มาอีกหรอ" ผู้คุมสอบที่รออยู่ที่หอคอยกล่าวกับเพื่อนตนจบก็มีวงเวทสองวงโผล่ขึ้นมาใกล้ๆจุดที่เขายืน และร่างของโรและเอลก็ปรากฎบนวงเวท และวงเวทก็จางหายไป

                "ทำอย่างนี้ได้ ทำไมไม่ทำตั้งแต่แรกล่ะ" ซิเอลบ่น

                'ระยะทางหลายกิโลฯ ใครเขาใช้เวทมิติกันล่ะมันเปลืองพลังเวทจะตาย' ความคิดของโรและผู้คุมสอบอีกสองคนดังขึ้นพร้อมกัน

                "เอาน่า ก็เข้ารอบแล้วนี่" โรไกล่เกลี่ย

                "อะแฮ่ม...ยินดีด้วยครับคุณสอบผ่านแล้ว" ผู้คุมกล่าวจากเงียบไปประมาน 0.0167 ชั่วโมง (1 นาที) ดูเหมือนผู้คุมสอบจะยังอึ้งไม่หาย ที่โรใช้เวทข้ามมิติมาหลายกิโลเมตร เพราะปรกติคนที่สามารถทำได้ต้องเป็นจอมเวทระดับสูงเท่านั้น แถมโรยังพาเพื่อนร่วมทางมาอีกหนึ่งคน จึงให้ภาระเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า!!

                "ให้ไปรอที่ไหนล่ะครับ??" โรถามผู้คุมสอบที่ยังอึ้งๆอยู่

                "ไปเข้าการคัดเลือกหอเลย"