เซเวียร์ โรงเรียนมนตรามหาเวท

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 5 ชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

บทที่ 5 ชะตากรรมที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

 

                เหวออออออออ!!!!!!!!!! โรร้องเสียงหลง

 

                กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!

วารเรร้องลั่นพร้อมนัยตาเบิกกว้าง เมื่อร่างของกำปั้นของโรกำลังจะมาถึงใบหน้าของตน วาเรหลับตาปี๋เพื่อเตรียมรับความเจ็บปวด

 

                พลั่กกกกกก เสียงของกำปั้นของโรและมาร์คัสปะทะกัน หมัดของโรเป็นฝ่ายถูกดันกลับไป

 

                "เฮ้ มาร์คัสนายมานี่ได้ไงฟะ" ถามมาร์คัสด้วยสีหน้าที่มึนงง ทั้งๆที่กำลังปะทะหมัดกันอยู่

 

                "ก็ชั้นทำเครื่องหมายไว้ที่ตัวนายตอนที่ เรากับนายจับมือกันไง เห็นว่ากำลังมีปัญหาก็เลยมาช่วย" มาร์คัสชี้แจง

 

                "งั้นขอบใจนะ ได้ช่วยเยอะแน่ๆ พลังฉันถูกผนึกอยู่ครึ่งนึงก็เลย โดนอิท่าเนี้ย" โรกล่าวเมื่อหมัดของทั้งคู่กระเด็นออกจากกัน เมื่อมีโอกาส มาร์คัสก็ไม่รอช้ารีบอัดพลังไว้ที่หมัดแล้วพุ่งเข้าไปอัดเต็มท้องของร่างบางในชุดดำ ร่างบางในชุดดำกระเด็นทันทีเมื่อหมัดของมาร์คัสสัมผัสร่าง

 

                "อั่กกกก" ร่างบางในชุดดำกระอักเลือดออกเป็นจำนวนมากเลยทีเดียว พร้อมหมวกดำหลุดออกจากศีรษะ เผยให้เห็นหน้าของหญิงสาวอายุไม่เกิน20ต้นๆ นัยตาสีดำ ผมสีน้ำตาลออกทองแดงสั้นถึงบ่า

 

 

                มาร์คัสนัยตาเบิกกว้างทันทีเมื่อเห็นใบหน้านั้น ไม่ใช่เป็นใบหน้าที่ยินดีแต่เป็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น นัยตาสีอำพันบัดนี้ดูหม่นหมอง มาร์คัสดูเยือกเย็นและน่ากลัวมากขึ้นเป็นเท่าตัว

 

                "แก!! แกเอาพ่อแม่ชั้นไปไว้ไหน!!!!" มาร์คัสตะคอกใส่ผู้หญิงชุดดำ

 

                "แกคือไอ้เด็กที่หนีรอดออกมาใช่มั้ย" ร่างบางในชุดดำไม่สนใจคำถามของมาร์คัสแต่ยิงคำถามกลับไปหามาร์คัส

 

                "ฉันถามแกว่าพ่อแม่ของชั้นอยู่ไหน!!! แกไม่มีสิทธิ์ถามอะไรทั้งนั้น ตอบมาเดี๋ยวนี้!!!" มาร์คัสอารมณ์ร้อนขึ้นเรื่อย

 

                "ก็ฆ่าทิ้งไปหมดแล้วน่ะสิ" ร่างบางในชุดดำตอบและยิ้มออกมา ราวกับว่าภูมิใจในผลงานตน เมื่อคำตอบของเธอทำให้นัยตาสีอำพันของมาร์คัสเบิกกว้าง และอ้าปากค้าง

 

                "แกอย่าอยู่เลย!!!!" เมื่อสิ้นเสียงของตน มาร์คัสเงื้อกำปั้นที่เต็มไปด้วยความแค้นและเกลียดชัง พร้อมพุ่งเข้าประชิดผู้หญิงชุดดำพอดี แต่ผลกลับไม่เป็นดังคาด เพราะพื้นปราสาทบริเวณที่มาร์คัสยืนอยู่ยุบลงไปเป็นหลุมใหญ่ ทำให้มาร์คัสตกลงไปทันที ข้างในหลุมเต็มไปด้วยเส้นเอ็นที่จะเฉือนร่างของมาร์คัสให้เป็นเสี่ยงๆ

 

                "เห้ย" โรอุทาน

 

                "แย่แล้วว" มารีนกล่าว

 

                หน้าของมาร์คัสไม่มีสีหน้าใดๆ ทำเหมือนนี่เป็นเรื่องปรกติ มาร์คัสยื่นมืออกมาข้างหน้า แล้วพึมพำร่ายเวทเบาๆ เมื่อร่ายแสงสีน้ำตาลจางๆค่อยๆปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ

 

                "เอทานิสต้า" มาร์คัสร่ายเวทจบ ทันทีฏ็มีเสาดินโผล่ขึ้นมารอรับร่างของมาร์คัส

 

                "ย้ากกก!!!!!" มาร์คัสพุ่งเข้าโจมตีอย่างไม่ลดละ แต่อีกฝั่งก็รับท่าของมาร์คัสได้อย่างคล่องแคล่ว และร่างบางในชุดดำก็จับขาของมาร์คัส แล้วเหวี่ยงออกไป แต่ไม่เป็นผล มาร์คัสหลุดพ้นจากการพันธนาการแล้วก็ใช้ขาอีกข้างซัดเข้าไปเต็มคางของร่างบางในชุดดำ ทำให้เธอกระเด็นไปเกือบตกหลุมที่ตัวสร้างขึ้นมา แต่เธอกลับคว้าเสาดินและขึ้นไปยืนอย่างเส้นยาแดงผ่าแปด

               

                "ฝีมือน่ะ มีแค่นี้หรอ" ร่างบางในชุดดำเย้ย พร้อมเช็ดลิ่มเลือดตรงมุมปากที่โดนมาร์คัสซัดขาเข้าไป มีรอยยิ้มบางๆปรากฏที่ใบหน้าของคัสก่อนที่เขาจะพึมพำร่ายเวทต่อ

 

                "สไปค์!!!!" มาร์คัสร่ายเวทดัวลั่น และเสาดินที่เขาเรียกขึ้นมากลับกลายหนามแหลมที่จะแทงทะลุร่างบาง แต่เธอกลับไปยืนบนหนามเหมือนกับเป็นเสาเล็กๆให้ยืน

 

                "ฉันจะส่งแกไปหาครอบครัวแกในนรก!!" ร่างบางตะโกนลั่น

 

                "ยังไม่หมดหรอก" มาร์คัสกล่าวยิ้มต่อ

 

                "พฤกษาพิโรธ" มาร์คัสร่ายเวทเสียงดังอีกครั้ง ทันใดนั้นมีเถาวัลย์ไม้งอกขึ้นมาจากเสาดินที่ในขณะนี้กลายเป็นหนามแหลม และงอกมาเรื่อยๆจนรัดขาของร่างบางในชุดดำจนเธอขยับไม่ได้ ยิ่งเธอขยับเถาวัลย์ก็ยิ่งรัดแน่น และรัดจนลามขึ้นไปจนใบหน้า และมาร์คัสขยับมือเป็นท่าทางบีบมือ เถาวัลย์นั้นก็ทำตามทันที มันรัดร่างบางในชุดดำแน่น และจับของเธอทุบลงบนหนามแหลม ทำให้ร่างบางในชุดดำโดนเสาหนามเสียบทะลุร่าง ตาของเธอเหลือกจนขาว มีเลือดแดงฉานชโลมไปทั่วร่างของเธอ ดูแล้วช่างเป็นภาพที่น่าสยดสยอง มารีน วาเร และเจ้าหญิงนีร่าทนดูภาพนั่นไม่ได้อีกต่อไป จึงเบือนหน้าหนีไปทางอื่น โรได้แต่ยืนอึ้งเมื่อเขาหลุดจากพันธนาการ เขาก็ได้แต่ยืนปากหวอจ้องภาพนั้นราวกับตกอยู่ในภาพลวงตา แม้แต่ชายชุดดำยังมองอย่างตกใจ ส่วนมาร์คัสนั้นยิ้มและหัวเราะออกมาอย่างสะใจ

 

                "ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ" มาร์คัสหัวเราะออกมาอย่างสะใจจุดและโยนไฟแช็กไปติดอยู่ที่เถาวัลย์ ร่างบางนั้นถูกฆ่าด้วยวิธีที่น่าสยดสยองเป็นอย่างมาก ด้วยวิธีเสียบไม้ย่างหรือเป็นวิธีเดียวกับ แดร็กคูล่าในตอนที่ยังเป็นมนุษย์ ใช้กำจัดข้าศึกที่มารุกรานประเทศตน โร วาเร มารีน และเจ้าหญิงนีร่า ต้องคอยรับมือกับชายชุดดำ

 

       “แกทำลูกน้องชั้นตาย พวกแกต้องชดใช้อย่างสาสม” ชายชุดดำตวาดอย่างเคืองแค้น

 

“อ๋อหรอ...น่ากลัวจังเล้ย” โรกับมาร์คัสกวนจนชายชุดดำเส้นอารมณ์ขาดผึง ชายชุดดำเริ่มเตรียมต่อสู้ แต่โรกับมาร์คัสไม่รอช้า เข้าประชิดแล้วสะบัดดาบใส่ชุดดำทั้งซ้ายขวา ร่างของชายชุดดำขาดสะบั้น แต่แล้ว...มันก็ยังพูดต่ออีก

 

                “ให้สัญญาณก่อนเริ่มมั่งสิเฟ้ย” ชายชุดดำประท้วง มาร์คัสยืนดูอย่างงงๆ

 

‘คนอะไรมันหนังเหนียวและปากมากขนาดนี้วะ’ มาร์คัสรำพึงอยู่ในใจ แต่โรก็มากระซิบบอกเพราะตัวโรเคยเจอหมอนี่มาแล้วเลยบอกมาร์คัสเกี่ยวกับวิธีรับมือ แล้วทั้งสองคนก็พยักหน้า เหมือนว่าเข้าใจแผนทั้งหมดแล้ว

 

“เอาเลยนะ” มาร์คัสพูด แล้วโรกับมาร์คัสก็ร่ายเวททันที

 

“แยกพสุธา / พสุธากลืนกิน” โรและมาร์คัสร่ายเวทพร้อมกัน ทำให้พื้นที่ชายชุดดำยืนอยู่แยกออก และกำลังสูบร่างของชายชุดดำลงไปยังเหวลึก

 

“แกรู้ว่าชั้นเป็นธาตุน้ำเรอะ” ชายชุดดำพูดทั้งๆที่ถูกสูบลงไปในพื้นดินอยู่

 

“ไม่รู้ก็โง่แล้วลุง ตอนฉันเจอลุงน่ะ ลุงเรียกร่างแยกน้ำออกมา แล้วไม่งั้นลุงจะเป็นธาตุไฟรึไง” โรและมาร์คัสยังกวนไม่เลิก

 

“เออๆ ปากดีแสดงว่าอยากตายเร็ว ไปตายกันทั้งคู่เลยไป” ชายชุดดำทำมือหมุนไปมาแล้วใต้เท้าของโรและมาร์คัสก็มีน้ำวนโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ กำลังดูดร่างของทั้งคู่ลงไป

 

“โร!!!!” วาเรร้องเรียกอย่างเป็นห่วง แต่แล้ว...โรก็ร่ายเวทมนตร์บางอย่างทำให้ร่างของโรและมาร์คัสลอยขึ้นจากน้ำวน เหมือนกับมีมือที่มองไม่เห็นยกทั้งคู่ขึ้นมา แต่ชายชุดดำก็ไม่ยอมง่ายๆ มันขยับมือเป็นท่าทางแปลกๆแล้ว... น้ำวนที่อยู่บนพื้นก็กลายเป็น คลื่นยักษ์ ที่กำลังจะซัดใส่โรและมาร์คัส แต่มันก็หยุดชะงักเมื่อมาร์คัสร่ายเวทต้านไว้ ทำให้คลื่นยักษ์สลายไปแล้วมีเพียงน้ำนองอยู่ที่พื้น แต่แล้วชายชุดดำก็ยิ้ม

 

“ยิ้มหาบรรพบุรุษลุงรึไง” โรกวนไป

 

“ใช่ เพราะแกกำลังจะไปพบไงล่ะ” น้ำที่เคยนองพื้นอยู่นั้นกลับจับตัวแข็งทันที ทำให้เท้าของโรและมาร์คัสถูกยึดอยู่กับที่

 

‘เวรกรรมล่ะสิ!!!!’ เมื่อสรุปกับตนเองเสร็จ โรก็สะบัดดาบลงไปปักที่พื้นดินทันที ทำให้น้ำแข็งที่ชายชุดดำสร้างขึ้นมา เกิดรอยร้าวและตามเป็นรอยยาวจึงทำให้โรหลุดรอดจากการพันธนาการ โรรีบวิ่งเข้าไปช่วยมาร์คัสต่อทันทีโดยใช้วิธีเดิม แต่ชายชุดดำกลับไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น มันรีบร่ายเวททันทีเมื่อมีโอกาส

 

“เห้ย!!” โรตกใจเมื่ออยู่ดีๆก็มีเถาวัลย์หนามพันขาของโรทั้งสองข้างแน่น ทำให้หนามบนเถาวัลย์แทงทะลุขาของโร ทำให้เขาคำรามอย่างเจ็บปวด

 

“อ้ากกกก!!”

 

“ทรมานน่ะสิ อยากตายเลยมั้ย จะได้ไม่ทรมานไง ฮ่าๆๆๆๆ”

 

“ยังหรอกน่า นี่แค่วอร์มอัพ”

 

“ยังปากดีไม่เลิกนะ แต่เดี๋ยวก็ตายแล้วไม่หนวกหู” ชายชุดดำเย้ย และทำท่าบีบมือ ทำให้เถาวัลย์ที่รัดโรแน่นอยู่แล้วให้แน่นขึ้นอีก

 

ซูมมม มารีนทนดูโรถูกทรมานไม่ไหว จึงร่ายเวทสาดน้ำเข้าไปที่ตัวของ ชายชุดดำ มันล้มไปนอนทันที แต่... มันกลับลุกขึ้นได้อย่างสบายๆ แต่การโจมตีของมารีนยังไม่จบ

 

“วาเรเอาเลย!!!” มารีนกล่าวจบ วาเรก็ยิงตาข่ายไฟฟ้าถี่ยิบ ไปหาชายชุดดำทันที มันกระโดดหลบ และ ลงไปยืนบนพื้นอย่างสบายๆ

 

“ติดกับเราล่ะ” มารีนและวาเรกล่าวขึ้นด้วยกัน ทำให้ชายชุดดำงงกับคำพูดของทั้งสอง และไปมองที่เท้าของตน มันตกใจสะดุ้งทันที เมื่อไฟฟ้าจากตาข่ายลามมาตามน้ำที่มารีนยิงไว้ และช็อตเข้าที่ร่างของชายชุดดำทันที ร่างของมันกระตุกอย่างรุนแรง และล้มหัวฟาดพื้น หมดสติไปทันที

 

“นี่ยัยวาเร โดนผนึกพลังอยู่ไม่ใช่เหรอไงทำไมถึงใช้เวทได้ล่ะ???” โรถามเพื่อนตน ทั้งๆที่วาเรโดนผนึกพลังพร้อมกับเขา

 

“ก็มารีนเขาแก้ผนึกให้แล้วน่ะสิ” วาเรตอบ ทำให้โรช็อคอ้าปากใหญ่ จนแมลงวันสามารถเข้าไปเป็นสิบๆตัว

 

“แก้เมื่อไหร่ไม่เคยบอกเลยนะ” โรตำหนิวาเร

 

“ก็เมื่อกี้ไง”

 

“นี่มารีน ช่วยแก้ผนึกให้หน่อยได้มั้ย” โรขอร้อง

 

“ก็อยากจะทำอยู่แหละค่ะแต่ว่า...ระยะเว้นของการแก้ผนึก มันต้อง เว้นระยะ 2 สัปดาห์น่ะสิ” คำพูดของมารีนทำให้โรยืนอ้าปากค้างรับแมลงวันเข้าไปอีกครั้ง

 

“อ้ากกก!!! งั้นฉันต้องทนโดนผนึกพลังครึ่งอย่างนี้ไปอีก 2 สัปดาห์เชียวหรอเนี่ยย” โรโวยลั่น

 

“ทนๆหน่อยเถอะ พอครบ 2 สัปดาห์ปุ้บ ฉันจะรีบคลายผนึกให้เลย”

 

“นี่นายโดนผนึกพลังไปครึ่งนึงหรอเนี่ย ขนาดโดนผนึกไปครึ่งนึงนายยังเก่งตั้งขนาดนี้” มาร์คัสที่เงียบไปนานกล่าวขึ้นมา ‘ถ้ามันคลายผนึกขึ้นมาพลังมันจะขนาดไหนกันนะ’ ท่อนนี้มาร์คัสสรุปในใจ

 

“แล้วจะทำยังไงกับไอ้หมอนี่ดี” โรเอ่ยและมองไปที่ชายชุดดำที่โดนช็อตหมดสติอย่างสมเพช

 

“ก็จับมันส่งกษัตริย์วิลเลี่ยมสิ ให้มันโดนให้สาสม” มาร์คัสกล่าว

 

“อืม.... งั้นฝากด้วยนะเจ้าหญิงนีร่า พาหมอนี่ไปให้พ่อเธอสอบสวนที” โรฝากหน้าที่ไว้กับเจ้าหญิงนีร่า

 

"ได้เลยค่ะ คุณวาเรและคุณโรคืนนี้พักอยู่ที่นี่ละกันนะคะ เพราะพรุ่งนี้จะได้รีบไปเรียนพร้อมกัน" เจ้าหญิงน้อยตอบตกลงและชักชวนโรและวาเร

               

"ขอบพระทัยมาก พะยะค่ะ/เพคะ" ทั้งสองต่างตอบรับ

               

"โรนอนห้องนี้ ส่วนวาเรนอนห้องตรงกันข้ามนะ" มารีนชี้แจงห้องให้เรียบร้อย ก่อนที่จะปล่อยให้ทั้งคู่เข้าไปพักผ่อน

               

"หลับฝันดีนะทั้งสองคน เจอกันพรุ่งนี้เช้า" มารีนกล่าว            

 

"อืม เธอก็เช่นกัน" โรและวาเรตอบพร้อมกัน และแยกย้ายกันเข้านอน

 

“เห้ยพวกนายมาช่วยชั้นก่อนเด้ ชั้นยังอยู่ตรงนี้ขยับไปไหนไม่ได้เลย” มาร์คัสรีบเตือน แต่ไม่มีใครได้ยิน มาร์คัสจึงยืนโวยวายอยู่อย่างนั้น

               

สามสิบนาทีผ่านไป....... มาร์คัสก็ต้องตะโกนให้ทหารของวังมาช่วยออกมาจากน้ำแข็งที่รั้งขาเขาไว้นานแสนนาน

 

       "ไอ้โรมาช่วยช้านเดี๋ยวนี้ T^T"