เซเวียร์ โรงเรียนมนตรามหาเวท

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 4 เพื่อนใหม่

                แต่ทั้งคู่ก็ชะงักพร้อมค่อยๆลุกขึ้นพร้อมยกมือเป็นเชิงขอโทษกัน เพราะว่ามีสีดังขึ้นมา

 

                "อะแฮ่มมม!!!" วาเรแกล้งกระแอม

 

                "ขอโทษนะ ชั้นมาขัดจังหวะอะไรรึเปล่า" วาเรพูดเสียงกระแทกกระทั้น

 

                แต่ไม่ทันรอคำตอบ วาเรก็รีบฉุดลากโรไปที่ตรอกเล็กๆที่อยู่ไม่ไกลมากนัก

 

                "เมื่อกี้นายจะทำอะไรหะ!!!!" วาเรเริ่มโจมตี

 

                "ทำอะไรงั้นหรอ?" โรตอบแบบซื่อๆ

 

                "ก็เมื่อกี้ที่นายกับมารีน..." วาเรละช่วงท้ายไว้ในฐานที่เข้าใจ

 

       "หึงหรอ?" คำที่สั้นๆแต่ได้ใจความหลุดออกมาจากปากของโร

 

                "ชั้นจะหึงนายไปเพื่ออะไร ในเมื่อเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน" คำพูดของวาเรนั้นไปคนละทางกับสีหน้าและความคิดของเธอเอง

 

                "สีหน้าอย่างงี้น่ะหรอไม่หึง หึๆๆๆๆ" โรกล่าวพร้อมหัวเราะอย่างชอบใจ

 

                "เอาเถอะๆ แล้วเธอล่ะจะเอาไงหืม"

 

                "เรื่องอะไรล่ะ" วาเรถามกลับ

 

                "ต้องภาระกับชั้นหนักกว่าเดิมน่ะสิ เวทก็ใช้ไม่ได้ แถมพลังของชั้นก็เหลือแค่ครึ่งเดียว" โรบ่น

               

                "ชั้นเอาตัวรอดเองได้ ไม่ต้องมาช่วยหรอก" วาเรยังงอนไม่เลิก

 

                "ก็ตามใจเธอ เอาตัวรอดให้ได้ละกัน" คนง้อไม่เก่งก็ยังง้อไม่เป็นอยู่วันยันค่ำ

แล้วโรก็เดินไปซื้อของพร้อมกับวาเรและมารีน ตามใบที่ได้รับมา

 

ใบรายการอุปกรณ์การเรียน โรงเรียน เซเวียร์

 

                ชุดหนังสือของนักเรียนปี 1                              1ชุด

                สัตว์เลี้ยง                                                               1ตัว

                อาวุธประจำตัว                                                     1อย่าง

                คทา                                                                        1ด้าม

                ชุดนักเรียน                                                           2-3ชุด

 

*หมายเหตุ:หากไม่ซื้อมาตามใบรายการ         ทางโรงเรียนจะไม่มีของเตรียมไว้เผื่อให้        ไม่ว่ากรณีใดๆ

               

                "งั้นพวกเราก็แยกกันไปซื้อเถอะ ใครอยากได้อะไรก็ไปซื้อ แล้วมาเจอกันที่ลานน้ำพุตรงนี้นะ" โรชี้แจงพร้อมนัดหมายกับมารีนและวาเร

 

                "ได้ๆ แล้วค่อยเจอกัน" วาเรกล่าว

 

                โรรีบเดินไปที่ร้านคทาเป็นร้านแรก เมื่อโรไปถึง ก็ไปพบคทารุ่นใหม่ มีคนมาคอยโฆษณา พร้อมมีคนมามุงดู

 

                "คทาฟริกิทเบอร์ส(frigid burst)เป็นคทารุ่นใหม่ที่เพิ่งออกมาได้ไม่นาน ขณะนี้ราคาอยู่ที่แค่ 50000โกลด์ สามารถเก็บพลังเวทได้มากพอๆกับคทาของกษัตริย์บางองค์ แล้วยังสามารถ............" โรเบื่อที่จะฟังคนอวดสรรพคุณของคทาอีก จึงเดินเข้าไปในร้าน เพื่อเลือกคทา

 

                "กำลังหนักใจอยู่หรอว่าจะเลือกคทาอันไหน" จู่ๆก็มีเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกับโร ทักโรขึ้นมา เด็กหนุ่มนั้นมีผมสีดำเป็นรองทรงต่ำ นัยตาสีอำพันแสดงถึงความขี้เล่น ใส่เสื้อคอกลมสีเขียว กางเกงขายาวสีน้ำตาล

 

                "ชั้นชื่อมาร์คัส โรมาเรสยินดีที่ได้รู้จัก นายก็จะไปเรียนที่โรงเรียนเซเวียร์ใช่มั้ยล่ะ ชั้นก็เหมือนกัน หวังว่าคงเป็นเพื่อนกันได้นะ" มาร์คัสแนะนำตัวเสร็จสรรพพร้อมเสนอตัวขอเป็นเพื่อนกับโร และยื่นออกมาเป็นเชิงขอจับมือ

 

                "ได้สิ ชั้นชื่อโร ราเซียส ยินดีที่ได้รู้จัก" โรตอบพร้อมแนะนำตัวเองพร้อมยื่นมือออกไปจับมือของมาร์คัสและเขย่าเบาๆ

 

                "นายใช้นี่ดีกว่า" มาร์คัสกล่าวพร้อมยื่น คทาสีดำ ตัวด้ามมีลายสลักประหลาด ตัวลูกแก้วเป็นเทาขุ่นทำจากหัวใจมังกร ตัวพู่ที่ปลายคทาเป็นสีขาวทำจากหางยูนิคอร์น

 

                "ชั้นเห็นนะว่านายน่ะโจมตีแรงแต่ขาดความว่องไว คทานี่ทั้งเบากระชับมือ น่าจะทำให้นาย สู้สบายขึ้น" มาร์คัสชี้แจง

 

                "นายรู้ได้ยังไง ว่าชั้นขาดความคล่องแคล่ว"โรถาม

 

                "ก็ชั้นเห็นตอนนายสู้กับเด็กผู้หญิง อยู่ที่ลานน้ำพุน่ะสิ" มาร์คัสตอบ

 

                "อ่อ งั้นก็ตอนที่สู้กับยัยวาเรน่ะสิ" โรครางเป็นเชิงเข้าใจ

 

                "แล้วสองคนนั้นก็จะไปเรียนด้วยใช่มั้ย" มาร์คัสถาม

 

                "อืม" โรตอบสั้นๆ

 

                "แล้วนายมีอาวุธประจำตัวเป็นอะไรล่ะ ตอนสู้ชั้นยังไม่เห็นนายใช้เลย" มาร์คัสถาม

 

                "เรื่องนั้นบอกไม่ได้น่ะ จนกว่าจะใช้สู้" โรตอบ

 

                "อืม งั้นก็เอาเถอะ เดี๋ยววันที่เปิดเทอมชั้นขอติดไปด้วยคนนะ"

 

                "ได้สิ" โรตอบ

 

                "ชั้นต้องกลับบ้านแล้ว ไปก่อนละนะ" มาร์คัสกล่าว พร้อมยิ้มหวานให้หนึ่งทีพร้อมเดินจากไป

 

                "อืม แล้วเจอกัน"

 

                “ขอซื้อคทานี่ครับ” โรเอ่ยกับคนขาย

 

                “2000 โกลด์ครับ มันคือคทา ซิลฟ์นะครับ”คนขายบอกราคาและชื่อของคทา เมื่อโรจ่ายเงินเสร็จเขาก็รีบออกจากร้านไปทันที

 

ที่ร้านขายสัตว์เลี้ยง

 

                เจ้าหญิงน้อยนีร่าที่ปลอมตัวอยู่กำลังดูสัตว์เลี้ยง หลังจากที่นางแอบหนีออกจากวังมาซื้อของที่ตลาด

 

                "สวัสดีนีร่า" เด็กหนุ่มอายุประมาน 15 ผมสีเงิน นัยตาสีม่วงแสดงความเย็นออกมาอย่างชัดเจน กล่าวทักทายเจ้าหญิงนีร่า

 

                "สวัสดีค่ะคุณอิสฮาน ไม่ได้เจอกันตั้งนานแน่ะค่ะ" เจ้าหญิงนีร่ากล่าวทักทายกลับ

 

                "หนีมาอย่างนี้ไม่ดีเลยนะ รีบกลับไปเถอะที่นี่มันอันตราย" อิสฮานกล่าวตำหนิ

 

                "ไม่ค่ะ อีกสักพักถึงจะกลับค่ะ" เจ้าหญิงนีร่าปฏิเสธ

 

                "งั้นต้องบังคับล่ะนะ" อิสฮานกล่าว

 

                เมื่อสิ้นเสียงก็มีวงเวทโผล่มาใต้เท้าของเจ้าหญิงนีร่าพอดี

 

                "นี่มัน เวทข้ามมิตินี่ แกเป็นใครจะพาเจ้าหญิงไปไหน" โรโผล่มาข้างหลังอิสฮาน เมื่อไหร่ก็ไม่มีใครรู้

 

                "ไม่ใช่ธุระของนาย" อิสฮานสวนกลับ

 

                "นี่น่ะแหละธุระชั้น"

 

                พอสิ้นเสียงเท่านั้นโรก็อัดหมัดที่มีออร่าสีดำเข้าใส่อิสฮานเป็นเวลาเดียวกับที่อิสฮานสร้างโล่น้ำแข็งกันไว้พอดี นั่นทำให้เวทข้ามมิติของอิสฮานหายไป

 

                เพล้งงง โล่น้ำแข็งแตกกระจุย แต่อิสฮานก็หลบหมัดได้อย่างง่ายดาย

 

                'นี่ถ้าไม่ใช่โดนสะกดพลังอยู่นะ หมัดนี่มันไปถึงหน้าก่อนที่มันจะสร่างโล่แล้ว 'โรคิดอย่างหัวเสีย

 

                "หยุดค่ะคุณโรคุณอิสฮาน โรเขาเป็นองครักษ์ ส่วนคุณอิสฮานเขาเป็นเจ้าชาย เพื่อนของชั้นเองค่ะ" เจ้าหญิงนีร่ารีบห้ามปรามก่อนจะเกิดการทะเลาะวิวาท

 

                "อืม" คำง่ายๆ และเดิมๆที่อิสฮานตอบนีร่า

 

                "เดี๋ยวค่อยไปเจอกันต่อที่โรงเรียน" โรยังไม่เลิก

 

                "ไม่ต้องหรอก รู้อยู่แล้วว่านาย ต้องแพ้" คนพูดน้อยยังเอาคืนอย่างเจ็บแสบ

 

                "คราวหน้าแหละ จะทำให้เจ้าชายอย่างแก อพยพแผ่นดินหนี หึหึ" โรกล่าวดูถูก

 

                "ชั้นก็จะทำให้ตายอย่าง ขอทานน่าสมเพช" อิสฮานตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

 

                "เจ้าหญิงนีร่า เราไปที่อื่นกันเถอะ อยู่ที่นี่นานๆ เดี๋ยวแข็งตาย" โรยังแหย่ไม่เลิก เจ้าหญิงนีร่าจึงยิ้มแหวๆ ให้เจ้าชายอิสฮาน แล้วเดินตามโรไป

 

                "อ้าว ไปเดินที่ไหนมาล่ะ ซื้อของครบยัง อ้าว เจ้าหญิงนีร่า" วาเรทักโรที่เดินมาพร้อมเจ้าหญิงนีร่า

 

                "กลับเข้าวังเหอะ" โรกล่าว

 

                "อืม" มารีนและวาเรตอบ

 

กลับมาที่วัง..........

 

                "อุ๊บ!! อั่ก!!" เสียงของทหารนายหนึ่งดังขึ้นแล้วลงไปกองกับพื้น แล้วพยายามแกะสิ่งที่มองไม่เห็นที่กำลังรัดคอตน หลังจากนั้นไม่นาน เพื่อนๆเหล่าทหารก็มีอาการเดียวกัน แต่เมื่อทหารรอดอยู่นายหนึ่ง เขาจึงค่อยๆย่องให้เบาที่สุดเพื่อไปแจ้งราชา

 

                "อ้ากกกกกก!!!!!!" ทหารนายนั้นร้องอย่างทรมานแล้วหัวของเขาก็ลงไปกลิ้งกลุกๆอยู่บนพื้น เลือดกระฉูดไหลออกมาจากแผลของทหาร ทำให้กำแพงวังบริเวณนั้นย้อมไปด้วยสีแดงฉานของเลือด

 

                "เกือบหนีไปแล้วเนี่ย ใช้ได้แค่ 10เส้นเองเรอะ" ชายชุดดำคนเดิมที่มาบุกปราสาทเมื่อวานกล่าว แต่คราวนี้พาพวกมาอีกหนึ่งคน เธอสวมชุดสีดำยันหัวจรดเท้า แม้แต่ใบหน้ายังมีหมวกปิดอยู่ ดูอย่างก็เหมือนกาดำไม่มีผิด

 

                "ก็มีแค่สิบนิ้ว จะให้ใช้นิ้วเท้าด้วยรึไง" ผู้หญิงในกลุ่มแหย่กลับไป

 

                "หือ?? อะไรเนี่ย??" พวกโรเดินเข้ามาในปราสาทพร้อมความมึนงง มารีนพยายามหลบตาไม่มอง เช่นกับเจ้าหญิงนีร่าและวาเร ภาพที่ทำให้โรต้องยืนตะลึงอยู่หลายวินาที ศพทหารสิบเอ็ดศพนอนทับกันเป็นกอง แต่ศพไม่ค่อยสมประกอบ ตั้งแต่คอเป็นแผลบาง ไปจนถึงกับหัวหลุด

 

                "นี่แกอีกแล้วหรอ??" เสียงของโรและชายชดดำดังขึ้นเกือบจะเป็นเวลาเดียวกัน พร้อมทำหน้าเบื่อโลกด้วยกันทั้งคู่

                "เธอจัดการมันเองเหอะ ฉันเบื่อมันจะตายอยู่แล้ว" ชายชุดดำกล่าวกับพวกตน

 

                "ได้ นายรับมือสามคนที่เหลือด้วยล่ะ" พวกชุดดำตอบกันไป

 

                "ไม่ต้องเล่นกันนานหรอก ฉันจะรีบจบชีวิตพวกแกเอง" โรกล่าวอย่างเซ็งๆ

 

                ผึงงงงง เสียงลวดบางและใสถูกกระชับแน่น

 

                "นักเชิดหุ่นหรอเนี่ย" โรถามไปงั้นๆ

 

                'อย่างนี้ต้องไล่ประชิด อย่างเดียว หึหึ เพราะพวกนักเชิดหุ่นไม่ถนัดรับมือกับการโจมตีระยะใกล้' โรคิดพลางกลั้วหัวเราะ

 

                ฟุ่บบบบ เสียงมีดมด้ามหนึ่งพุ่งเฉียวหน้าโรไปปักที่กำแพงปราสาทเป็นรูลึก ทำให้หน้าของโรมีเลือดไหลออกซิบๆ โรนัยตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ถ้าเขาเดินไปข้างขวาอีกนิดเดียว มีดนั้นคงจะปักที่หัวของเขาแทนกำแพง

 

                "มัวเหม่ออะไรอยู่ คราวหน้าคงไม่โชคดีขนาดนี้แล้วนา" เสียงมาจากผู้เชิดหุ่นที่ซัดมีดมาเมื่อสักครู่ที่แล้ว พร้อมนำหุ่นจิ๋วออกมาจากกระเป๋า

 

                โรไม่รอต่อ แล้วเข้าประชิด พร้อมตวัดดาบอย่างรวดเร็ว

 

                ฟึ่บบบ ผู้หญิงชุดดำหลบได้อย่างง่ายดายแต่เฉียวปีกหมวกขาดไปเล็กน้อย

 

                "แรงแค่นี้ชนะข้าไม่ได้หรอกนะเจ้าหนู" ร่างบางในชุดดำกล่าวเย้ย

 

                "ยังไม่รู้หรอกป้า นี่แค่เพิ่งเริ่ม" โรตอบกลับไปพร้อมยังไม่ลืมที่จะเเย็บกลับไปนิดๆ

 

                "ปากดีเหลือเกิน เดี๋ยวจะหุบปากให้" เมื่อผู้หญิงชุดดำพูดจบโรก็รู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงที่ร่างกายของเขา โรรู้สึกเหมือนถูกโซ่เย็นล่ามและถูกยกให้ลอยขึ้นกลางอากาศ แต่เขากลับมองไม่เห็นสิ่งที่พันธนาการเขาอยู่เลยแม้แต่น้อย

 

                'ในเมื่อมองไม่เห็นก็คลำๆหาดูก็น่าจะเจอสิฟะ' โรคิด เมื่อคิดแล้วนิ้วที่ไม่ถูกพันธนาการของโรก็ควานหาบางสิ่งในอากาศ แต่เขากลับหาไม่เจอแม้แต่น้อย!!!!

 

                "ไม่มีประโยชน์หรอกไอ้หนู นี่มันความสามารถเฉพาะตัวของนักเชิดหุ่น 'เส้นใยวิญญาณ' มันทำหน้าที่ลวดที่มองไม่เห็นและจับต้องไม่ได้ และฉันจะเสกขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ได้" ผู้หญิงชุดดำกล่าวพรรณนาความสามารถ

 

                "นอกจากนั้นฉันยังทำอย่างนี้ได้อีกด้วย" เมื่อสิ้นเสียงของร่างบางในชุดดำ โรก็รู้สึกเหมือนถูกบังคับ เมื่อร่างบางในชุดดำกระตุกนิ้วชี้ของมือซ้าย และนิ้วนางของมือขวา ร่างกายของโรหันไปหาวาเร พร้อมกำหมัดและพุ่งเข้าหาทันที

 

                เหวออออออออ!!!!!!!

 

                กรี๊ดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!