คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : What happens as well be? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
What happens as well be?
มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่
ช่วยด้วย...ช่วยข้า... เอามันมาให้ข้า เอามา เอามา...
กา ! กา ! กา !
เสียงนกการ้องระงมไปทั่วบริเวณล้านกว้างกลางหุบเขาที่เป็นเขตแดนระหว่างเมืองไฟเตอร์เรียกับป่าของหมาป่าสีขาว
"เจ้า!" พาเวลล์สะดุ้งเฮือก "เจ้า ! มาทำอะไรที่นี่ ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของเจ้า !"
เสียงนั่น เสียงนั่นมาจากไหน ไม่มีใครอยู่แถวนี้ แล้วเสียงที่ได้ยินนั่น ใครกัน
พาเวลล์กระสับกระส่าย มองไปรอบๆ ตัว เพื่อหาต้นเสียง แต่กลับไม่พบแม้เพียงเงาของบุคคล
"แฮ่!" เสียงคำราม ที่เขากลัวมากที่สุด บังเกิดขึ้น นัยน์ตาของพาเวลล์เบิกกว้าง หน้าซีดลง และเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้านั่น แสดงถึงความกลัวเหมือนครั้นยังเป็นเด็กชาย ซึ่งได้ผ่านช่วงเวลาแบบนี้มาแล้วคราหนึ่ง
"ใครกัน" พาเวลล์กั้นใจถามออกไป
ไม่มีเสียงที่ตอบกลับ แต่ใต้ร่มไม้ของต้นโอลีฟ มีสิ่งมีชีวิต นัยน์ตาสีเทาอมฟ้า เผยตัวออกมา นั่นทำให้พาเวลล์ถึงกับกลัวสุดขีด นี่ไม่ใช่คืนพระจันทร์เต็มดวงซักหน่อย ทำไมถึง..!
"ที่นี่อันตรายสำหรับเจ้า เจ้าไม่ควรมาที่นี่" หมาป่าสีขาวตัวนั้นพูดกับพาเวลล์ "ที่ข้าเรียกเจ้า ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้ามาหาข้า แต่ข้าแค่อยากให้เจ้าช่วย"
สิ่งที่หมาป่าสีขาวพูด ทำให้พาเวลล์ใจเย็นลง นี่เขาไม่ได้จะทำร้ายเราหรอกหรือเนี่ย
"ต้องการให้ข้า...ช่วยอะไร" คำพูดของพาเวลล์ตะกุกตะกัก ตัวเขาเองก็ไม่สามารถบังคับมันได้ เขาพูดกับสัตว์สี่เท้าตรงหน้า แต่ร่างกายพร้อมที่จะหนีเต็มที่
"ฮะๆ เจ้าไม่ต้องกลัวข้าหรอก" หมาป่าหัวเราะ "ข้าแค่อยากให้ท่านช่วยเอา..."
เหมือนทุกอย่างกะตุกวูบครั้งหนึ่ง เมื่อแม่เรียกให้เขาตื่นขึ้นเพราะหน้าบ้านกำลังวุ่นวาย
ฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย แล้วเมื่อกี้ หมาป่าตัวนั้น กำลังจะบอกอะไรเรานะ..
พาเวลล์ยืนพิงประตูหน้าบ้านฟังเสียงจากภายนอก ว่าข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้น
"เกิดอะไรขึ้น!"
"นี่เป็นรายที่สองแล้วนะ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!"
พาเวลล์ได้ยินชาวบ้านคุยกัน รายที่สองอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั่น เขาแง้มประตูบ้านออกดู คนผู้คนยืนมุงกันเป็นวงกลม เหมือนกำลังดูอะไรบางอย่าง เขาตัดสินใจ ผลักประตูออกไป แล้วเดินไปยังกลุ่มคนที่กำงมุงดูบางสิ่ง จิตใจเขาตอนนี้เต้นระรัว ซึ่งผิดปกติ เขาแหวกผู้คนออกได้ระยะหนึ่ง จนเห็นร่างของเด็กหญิงคนหนึ่ง นอนอยู่ที่พื้น ตาเบิกค้าง หมดสิ้นลมหายใจ มือข้างหนึ่งอยู่บริเวณคอ อีกข้างอยู่ข้างลำตัว ใช่แล้ว! เด็กหญิงคนนี้ชื่อ นิโคล่า บ้านของเธออยู่ท้ายหมู่บ้านโน่น ผู้คนมุงดูบ้างก็พูดคุยคาดคะเนเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ไปต่างๆ นานา
"อาจจะบีบคอตายก็ได้" หรือ "ต้องกินอาหารที่ใส่ยาพิษ" หรือ "มีคนบีบคอ" ...
ข้างร่างของเด็กหญิง มีหญิงสาวคนหนึ่ง แน่นอน พาเวลล์รู้จัก เธอคือ นาคริต พี่สาวของ นิโคล่า เธอนั่งร้องไห้อยู่ มือสองข้างกุมใบหน้า น้ำใสๆ หยดผ่านนิ้วมือลงมาที่ร่างไร้วิญญาณ เธอค่อยๆ เลื่อนมือลงมา ปิดเปลือกตาของเด็กหญิงลงช้าๆ แล้วก็ปล่อยโฮอีกครั้ง พาเวลล์รู้สึกใจหายวูบ ภาพความฝันที่เขาเจอพ่อมดในชุดคลุมขาวผุดขึ้นมาในสมอง ภาพที่เขาหายใจติดขัดแล้วเอามือกุมที่คอ ภาพทั้งหมดเหมือนไหลเข้าและออกจากหัวเขาอย่างรวดเร็ว ซ้ำไปซ้ำมา
มา! มาเป็นของข้าซะ! ฮ่าๆๆ
"พาเวลล์...พาเวลล์" ตัวของพาเวลล์สั่นไปมาด้วยแรงเขย่าของใครบางคน
"แม่...แม่มาอยู่ที่นี่ได้ไง"
"อยู่ที่ไหนล่ะ นี่บ้านเราเองนะลูก" พาเวลล์มองไปรอบๆ ใช่ นี่คือบ้านของเขา แต่เมื่อกี้ เขายืนดูเหตุการณ์ชุลมุนอยู่ข้างนอกนี่นา "มิน่าเลย..ยังเด็กอยู่แท้ๆ " คำพูดของแม่ทำให้พาเวลล์รู้ว่า เหตุการณ์เมื่อกี้ เป็นความจริง เขาไม่ได้ฝันไปอีก
"นิโคล่า ตายเพราะอะไรครับแม่"
แม่ส่ายหน้า สีหน้าของแม่ดูไม่สู้ดีนัก แม่คงคิดไม่ตก เพราะเธอเอง ก็พบกับเหตุการณ์แบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง เธอเสียบุคคลที่ตัวเองรักไป เธอเสียสามีของเธอไป ระยะเวลาในการทำใจนั้น มันช่างยาวนาน แต่เธอก็ผ่านมันมาได้
พาเวลล์มองเข้าไปในตาของผู้เป็นแม่ นัยน์ตาสีเขียวนั่น กำลังเหม่อลอย ใบหน้าดูเศร้าหมองเล็กน้อย เขารู้ทันทีว่าแม่กำลังคิดอะไรอยู่ เรื่องการสูญเสีย ยากที่จะทำใจ แต่ถึงกระนั้น มันก็ยากที่จะลืมเลือน
ความคิดเห็น