คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Memory. บันทึกความหลัง
Memory. บันทึกความหลัง
เสียงโหยหวนที่ดังสนั่นของเหล่าสุนัขที่เลี้ยงไว้ตามบ้าน กับพระจันทร์ดวงกลมโตที่มีเหล่าเมฆน้อยใหญ่มาบดบัง แต่ทว่า มันหามิดดวงจันทร์นั้นไม่...เผ่าพันธุ์หมาป่าสีขาว ในแถบทางใต้ของไฟเตอเรียต่างมีปฏิกิริยาโต้ตอบแสงจันทร์ มันบ้าคลั่ง มุ่งเข้าทำร้ายชาวเมืองไฟเตอเรีย ชาวบ้านวิ่งหนีชุลมุน กลุ่นกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณ เหล่านักสู้ทั้งหลายปรากฏตัวท่ามกลางความสลัวของแสงจันทร์ พวกเขาต่อกรกับเหล่าหมาป่านัยน์ตาสีเลือดพวกนั้น ผลัดกันแลกเลือดแลกเนื้อ บ้างจบชีวิต บ้างบาดเจ็บสาหัส บ้างก็สู้ไม่ไหวเอาตัวรอด...สุดท้าย เหล่าสุนัขหรือจะสู้มนุษย์...ชาวมนุษย์คิดว่าตนสูงสุดแล้ว แต่หารู้ไม่...เหล่านักเวทย์ทั้งหลายช่างเก่งกาจนัก...
เอามาให้ข้า...เอามันมาให้ข้า ! เอามา...เอามาา!!
"เฮือก!"
ฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย นี่เราฝันเป็นเรื่องต่อเนื่องมาสามวันแล้วนะ เหมือนมีใครซักคนกำลังจะสื่ออะไรเราซักอย่าง..
ทามกลางเสียงหอบถี่ของเด็กหนุ่ม ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ กลิ่นเหงื่อที่ปะปนกับกลิ่นน้ำค้างชั่วข้ามคืนของวันเก่า ก้าวเข้าสู่วันใหม่ที่ไม่ดีนักของพาเวลล์...แสงแดดยามเช้าสอดส่องเข้ามาในห้อง ผ้าม่านที่ทำจากเศษผ้าเหลือใช้ของแม่ ที่เย็บจนดูสวยงามปลิวไสวเข้ามาภายในห้องด้วยกระแสลมอ่อนๆ พร้อมกับเสียงนกร้องยามเช้า มันน่าดูสดชื่นยิ่งนัก แต่ไม่ใช่สำหรับพาเวลล์ เขามีความกังวลกับอนาคตที่เขาอาจจะกำหนดมันได้ แต่ใครล่ะจะเชื่อเขา
"พาเวลล์ ตื่นแล้วเหรอ ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วมากินอาหารเช้าเร็วลูก" เสียงหวานของผู้เป็นแม่ เรียกลูกชายจากหน้าห้องที่เปิดประตูแง้มไว้ พาเวลล์ยิ้มให้แม่แล้วลุกจากที่นอน ล้างหน้าแปรงฟันแล้วไปกินข้าวที่แม่เตรียมไว้ให้
แม่ของพาเวลล์เป็นคนที่พาเวลล์รักมากที่สุด เพราะตอนนี้ เขาเหลือแม่เพียงคนเดียวหลังจากที่พ่อของพาเวลล์จากพวกเขาไปตั้งแต่พาเวลล์จำความได้ พ่อเป็นหนึ่งในเหล่านักสู้ที่ช่วยกันต้านเหล่าหมาป่าสีขาวในคืนเดือนเพ็ญที่ดวงจันทร์ส่องแสงแรงกล้ามากที่สุดในรอบศตวรรษ แต่การที่พ่อรักเพื่อนนั้น มันทำให้เกิดการบาดลึกลงในใจของเด็กชายผู้หนึ่ง...
ท่ามกลางความกลลาหนของการสู้รบปรบมือระหว่างเหล่านักสู้กับเผ่าพันธุ์หมาป่าสีขาว ความสามารถของมนุษย์เริ่มจะต้านทานไม่ไหว เพราะความแรงกล้าของแสงจันทร์ ทำให้เผ่าพันธุ์หมาป่าสีขาวมีแรงมากขึ้นเป็นทวีคูณ
"จอร์น !"
"ไม่ เดล หนีไป วิ่งไป ไม่ต้องสนข้า!"
"ไม่ ข้าไม่ทิ้งเจ้า เราเป็นเพื่อนกัน " เดลออกแรงดึงเพื่อนที่ทนพิษบาดแผลที่กลางหลังไม่ไหว แล้วล้มลงให้ลุกขึ้น มือข้างหนึ่งของจอร์นกำก้อนดินหยาบจนเกร็งไปหมด เศษหินบาดลึกลงในผิวเนื้อจนเลือดไหลซึมออกมา กลามขบกันแน่นยับยั้งความเจ็บ
"อั้ก!" เลือดไหลซึมจากบาดแผลที่กลางหลัง ซึ่งเกิดจากกรงเล็บเสมือนหนึ่งอาบยาพิษ แผลยาวน่าสยดสยอง แหวกจนกระทั่งเห็นเนื้อด้านใน ความเจ็บปวดเริ่มเผาผลาญจิตใจของเขา ทำให้เขาถอดใจจะหนีต่อ "ปล่อยมือข้า ข้าไปต่อ...ไม่ไหวแล้ว เจ้ารีบหนีไป ไปช่วยคนอื่นๆ...ข้าคงจะ...ไม่รอด" มือไม้ที่สั่นเทา ลมหายใจที่หอบถี่ ทำให้ผู้เป็นเพื่อนใจไม่ดีเลย
"ไม่ ! เจ้าต้องอยู่ช่วยข้ากับ เอน่าเลี้ยงพาเวลล์ !" ความฮึดสู้ครั้งสุดท้าย ดึงจอร์นขึ้นบนหลังสำเร็จ
"ปล่อยข้า แบบนี้เจ้าจะไปไม่รอด ให้ข้าไม่รอดคนเดียวเถอะ ไปหาลูกเจ้า หาเมียเจ้า ดูแลพวกเขาดีๆ ข้าคงอยู่ช่วยเจ้าหากินไม่ได้แล้วล่ะ ข้าขอโทษด้วย"
แต่คนที่ใจเด็ดอย่างเดลหรือจะยอมฟัง เขาออกแรงวิ่งโดยที่ไม่คิดเลยว่า ความเหนื่อยล้าเข้าครอบงำมากเสียจนร่างกายสู้ไม่ไหว ในที่สุด ขาเจ้ากรรมก็พาทั้งคู่ล้มกลิ้งกับพื้น
"บ้าเอ๊ย ! ขาข้า...มันไม่มีแรงเลย" เดลสบท
"แฮ่ๆ !!" และแล้วเจ้าหมาป่าสีขาว น้ำลายฟูมปาก นัยน์ตาสีแดงฉาน ก็มาถึงตรงหน้าของทั้งคู่ โก่งตัวเตรียมกระโจนเข้าใส่...แต่ในช่วงพริบตาเดียว
"เฮ้ย ! เด็กนั้นมาจากไหน ลูกใครวะ !" เดลหันหน้าไปมองตามเสียงโดนไม่คิดสักนิดว่าจะหันไปทำไม
"พ่อครับบบบบบบบบบบบบบบ!!!"
ลาก่อน ลูกพ่อ พ่อขอโทษที่อยู่ดูแลเจ้ากับแม่ของเจ้าไม่ได้ พ่อขอโทษ พ่อขอโทษ
ร่างใหญ่โตถูกฉีกออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หมาป่าอีกสี่ตัวกระโจนเข้ามาแย่งกันฉีกเนื้อสดๆ ขอสองเพื่อนรักกินอย่างเอร็ดอร่อย ท่ามกลางสายตาที่ตกตลึงจนช็อคของเด็กหนุ่มนามพาเวลล์...แต่เมื่อหมาป่ากินร่างของสองเพื่อนรักจนหมดสิ้นแล้ว นัยน์ตาสีแดงทั้งห้าคู่ก็จ้องเขม็งมาที่พาเวลล์...ในความตกตลึงเด็กชายสมองตื้อไปหมด ก้าวขาแทบจะไม่ออก จนหมาป่าตัวหนึ่ง วิ่งเข้าหา...
ปัง!!
สิ้นเสียงกระสุนปืน หมาป่าตัวนั้นก็กระเด็นล้มกลิ้ง ร้องโอดครวญอย่างเจ็บปวด แต่มันก็กลับขึ้นมายืนได้ใหม่เหมือนเมื่อกี้เพียงแค่สกิด...ชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งมาพร้อมน้ำมัน ราดเป็นแนวกั้นคนกับหมาป่า แล้วจุดไฟเผาทางน้ำมัน หมาป่าจึงไม่กล้าลุยไฟมา ผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาอุ้มพาเวลล์ออกจากป่า พาเวลล์ปลอดภัยเพียงร่างกาย แต่จิตใจนั้น...ยากนักจะรักษาเพียงแค่ชั่วข้ามคืน...
หึหึ
พาเวลล์หัวเราะในลำคอ เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในตอนนั้น แม่ตกใจมากที่พาเวลล์หายตัวไปในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง เพราะทุกคนที่นี่รู้ดีว่าอันตรายแค่ไหน แต่เมื่อพาเวลล์ถูกชายผู้หนึ่งอุ้มมาคืนให้ ความหวาดหวั่นแปลเปลี่ยนเป็นความอุ่นใจ กอดลูกรักที่ดวงตาเบิกค้างด้วยความช็อค แต่แล้วเธอต้องช็อคซ้ำอีกหนเพราะชายคนนั้น ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฟัง พร้อมทั้งแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้ง...คู่ชีวิตของเธอได้จบชีวิตลงในเหตุการณ์ครั้งนี้ เธอเสียใจมาก แต่ความอดทนของเธอ ทำให้เธอดูแลพาเวลล์จนหายเป็นปกติ จิตใจของเธอแข็งแกร่งขึ้น แต่อาหารการกินต้องอาศัยเพื่อนบ้านที่ใจดีช่วยแบ่งปัน
พาเวลล์นั่งกินอาหารที่แม่ทำให้ทุกเช้า ทุกเที่ยง และทุกเย็น อาหารของแม่อร่อยเสมอ แม่ทำอร่อย เพราะแม่ใส่ใจ ใส่ความรักความเอาใจใส่ลงไป ทุกครั้งที่พาเวลล์กินอาหาร แม่จะมานั่งพูดคุยไปด้วย หัวเราะเล่นกันดูเหมือนเป็นครอบครัวที่อบอุ่น แต่ขาดอะไรไปบางอย่าง
ใช่แล้ว..ขาดพ่อ พ่อผู้เป็นเสาหลักของบ้าน เป็นหัวหน้าครอบครัวที่คอยเลี้ยงดูครอบครัวมาตลอด ตอนนี้ เขาไม่มีบุรุษผู้นี้แล้ว เขาจากไป โดยไม่มีวันกลับคืน...
ความคิดเห็น