ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Introduction. Dream of starting. อรัมภบท ความฝันแห่งการเริ่มต้น
Introduction. Dream of starting.
อรัมภบท ความฝันแห่งการเริ่มต้น
ในเมืองที่เกือบจะเป็นความว่างเปล่า สายลมพัดโชยท่ามกลางตึกรามบ้านช่องที่เงียบสงัด
ฟิ้ว ว .....
ใบไม้แห้งที่พัดมากับสายลมหมุนวนเป็นวงกลมคล้ายมีคนชักใย ลอยผ่านหน้าเด็กชายที่ยืนอยู่ท่ามกลางความมืดมิด
มีเพียงแสงไฟจากตึกข้างๆ เป็นตัวให้ความสว่างและเป็นแนวทางแห่งการเดินต่อไปของเขา
ทุกคนหายไปไหนหมด ?
พาเวลล์ โซคิลาส เด็กชายผู้มีนัยน์ตาสีเทา ผมสีฟ้าอ่อนดูสั้นๆ ชี้ไม่เป็นทรง เขาได้แต่คิดในใจ เมื่อไม่พบแม้แต่สิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก อยู่ในเมือง มันเงียบมาก เงียบเกินไป
ที่นี่ที่ไหนกัน ?
ถึงแม้ลักษณะ จะเหมือน ไฟเตอเรีย เมืองของเขา แต่ประชาชนน่าจะพลุกพล่านทั้งกลางวันและกลางคืนนี่นา ทำไมถึงเป็นเช่นนี้...เงียบมาก เหมือนเป็นเมืองร้าง
"มีใครอยู่บ้าง !!" พาเวลล์ตัดสินใจตะโกนออกไป
แต่ทันใดนั้น เม็ดเหงื่อเริ่มผุดขึ้นตามใบหน้า ลมหายใจเริ่มติดขัด จนเขาต้องไอแค่กๆ มือขาวเรียวกุมอยู่ที่คอ นัยน์ตาสีฟ้าเบิกกว้าง ร่างกายอ่อนยวบลงจนต้องคุกเขาอยู่กับพื้น
เกิดอะไรขึ้น ?!
หัวใจของเด็กชายเต้นรัวราวกับจะหลุดออกมาข้างนอก สายตาเริ่มพร่าจนเห็นคล้ายกับว่าเบื้องหน้าเขา มีชายผู้หนึ่งยืนอยู่ ชายผู้สวมชุดคลุมสีขาวยาวลากพื้น แต่เด็กชายก็ได้รู้ว่าเขาไม่ได้เห็นภาพหลอนไปเอง เมื่อคนตรงหน้ายืนมือออกมา...
"ใครน่ะ ? อั้ก ! " พาเวลล์พยายามรวบรวมแรงของเขาเพื่อจะถาม แต่เสียงที่ได้กลับแหบพร่า และสำลักเลือดออกมา
ฉับพลันแสงสีแดงบังเกิดขึ้นที่มือของชายนิรนาม และพุ่งตรงมายังเขาหมายจะปริบชีพ เด็กชายไม่สามารถขยับร่างกายได้เลย แสงนั่น..พุ่งมากระทบร่างของเขาและเกิดระเบิดขึ้นกลางเมือง !
"เฮือก !!" ท่ามกลางความเงียบที่แสนเหน็บหนาว ภายในห้องนอนเล็กๆ ที่มีเพียงเตียงและโต๊ะเก้าอี้อย่างละตัว ยังดีที่ผ้าห่มยังอยู่ในสภาพดี พอที่จะให้ความอบอุ่นแก่เขาได้
พาเวล์นั่งอยู่บนเตียง มองไปรอบๆ อย่างช้าๆ...
ฝันไปงั้นเหรอ ?
ฝันที่เหมือนจริงมากๆ
ฝันที่ทำให้เราสัมผัสกับ...ความตาย !
เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าของเด็กชาย ร่างกายเคลื่อนขึ้นลงตามแรงหอบของเขา ผมที่ฟูฟ่องซึ่งเกิดจากความเครียดที่บีบรัดจนเขาคิดที่จะทำอย่างอื่นไม่ได้เลยแม้แต่โน้มตังลงนอน
กลิ่นไอเวทย์ !
ทันทีที่ได้สติ เขาก็สามารถประมวลผลฝันของเขาได้ ที่เขาต้องทรมานนี่ก็เพราะไอเวทย์ ! ไอเวทย์แน่ๆ ! ฝันนี้ต้องบอกอะไรบางอย่าง อะไรที่ทำให้เกิดความทุกข์ขึ้นภายในเมืองไฟเตอเรีย !
มันต้องเกิดขึ้นแน่ !
"ท่านทำสำเร็จหรือเปล่า" เสียงห้าวและทรงพลังดังขึ้น ภายในห้องโถงกว้างที่มีเพียงบุรุษ 2 คน ชายในชุดคลุมสีขาวยาวลากพื้น ไว้เครายาว มือขวาถือคฑาศักดิ์สิทธิ์ นั่งอยู่บนบันลังก์ เอ่ยถามชายอีกคนที่ยืนก้มหัวอย่างนอบนอมอยู่ตรงหน้า ชายทั้งสองใส่ชุดคลุมในลักษณะเดียวกัน ซึ่งเป็นชุดที่ถูกบังคับภายในราชวังแห่งฟารานิการ์
ราชวังใน ฟารานิการ์ มีอยู่ราชวังเดียว เป็นศูนย์รวมการบัญชาการ และการควบคุมดูแลประชากร ให้อยู่ภายใต้กฏเกณฑ์แห่งพ่อมด !
"เพียงท่านรับสั่ง กระหม่อมก็ทำสุดฝีมือ...เรื่องเพียงเล็กน้อยแค่นี้ กระหม่อมทำได้ ไม่มีปัญหาพะยะค่ะ" พ่อมดนาม โมเสช แคริเฟีย ก้มหัวนอบน้อมแด่ ผู้ใช้เวทย์ โฮลิมัส มอคัส
"ฮ่าๆๆๆ" โฮลิมัส หัวเราะลั่นด้วยความพอใจในมือขวาของเขา "ดีมาก" สิ้นสุดคำชม โมเสชก็กระตุกยิ้มมุมปาก และทูลลาผู้ทรงอำนาจก่อนจะหายตัวไปด้วยคาถาย้ายตำแหน่ง ...
เมืองแห่งไฟเตอเรีย ต้องเป็นของข้า เด็กคนนั้น...ข้าต้องได้มันมารับใช้ ฮ่าๆๆๆ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น