รักร้อน...ซ่อนเล่ห์

ลำดับตอนที่ #4 : ฉนวนศึก

..........ฉนวนศึก............

   คฤหาสน์หลังใหญ่ใจกลางเมืองของตรกูล อัครภูไกร     รถยนต์สีดำคันหรูสีมันวับเลี้ยวเข้ามาจอดอยู่หน้าบ้าน ชายหนุ่มในชุดสูทเทียมสีขาวกับเสื้อเชิตสีฟ้าเดินก้าวลงมาจากรถ

"คุณกันต์  คุณกันต์กลับมานอนที่บ้านหรือค่ะเนี่ย"     หญิงวัยค่อนข้างมีอายุคนหนึ่งวิ่งตรงรี่มาที่อติกันต์ ชายหนุ่มถอดแว่นตาสีชาออก

"ก็คุณกันต์น่ะสิครับป้าพร  ป้าคิดว่าเป็นใครกัน"

"ลมอะไรหอบคุณกันต์มาถึงนี่คะเนี่ยวันนี้  ปกติแล้วคุณกันต์อยู่ที่คอนโดไม่ใช่หรอค่ะ"

"ก็ลมคิดถึงป้าพรไงล่ะครับ"    อติกันต์สวมกอดหญิงตรงหน้าที่เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เกิด เรียกว่าเลี้ยงดูเขามากกว่าแม่บังเกิดกล้าวซะอีก"

"ยังปากหวานเหมือนเดิมเลยนะค่ะเนี่ย ว่าแต่..คุณกันต์ทานอะไรมาหรือยังค่ะ"

"เรียบร้อยแล้วครับป้า...วันนี้คุณแม่เรียกคุณกันต์มาน่ะครับ ไม่รู้ว่าเรียกมาทำไม..."

"ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวป้าไปตามคุณผู้หญิงมาให้นะค่ะ"

"ขอบคุณครับป้าพร"

   อติกันต์เดินเข้ามาในบ้านหลังโต ดีไซน์หรูหรา ทั้งเฟอร์นิเจอร์ที่และข้าวของเครื่องใช้ต่างๆช่างดูดีมีราคาเสียเหลือเกิน 

หญิงสาววัย 50 ปลายๆ เดินยิ้มแป้นมาทางอติกันต์ ใบหน้าของเธอถูกแต่มแต้งด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพง เรือนร่างของเธอประดับประดาไปด้วยอัญมณีที่เข้ากับชุดนของเธอ

"คุณแม่อย่าบอกนะครับว่าที่เรียกผมมาบ้านเพราะจะพาผมไปออกงานอีกแล้ว"

"ตากันต์!! ลูกต้องไปงานนี้กับแม่นะ  แม่อยากแนะนำใครให้ลูกรู้จัก"

"อีกแล้วหรอครับแม่....แม่ก็รู้นี่ครับว่า...."  ยังไม่ทันที่อติกันต์จะพูดจบ ผู้เป็นแม่รีบฉุดแขนลูกชายแล้วเดินไปยังรถซึ่งจอดอยู่หน้าคฤหาสน์ เพราะลูกชายหัวดื้อคนนี้ของเขาไม่ชอบออกงานสังคมพวกนี้สักเท่าไหร่

         ภายห้างสรรพสินค้าสุดหรูใจกลางเมือง ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานแสดงแฟชั่นโชว์ ชุดเสื้อผ้าแบรนด์ดังจากฝรั่งเศษและประเทศชั้นนำอีกหลายประเทศ

  อติกันต์ยืนปั้นหน้า ยกมือไหว้คนนู้นทีคนนี้ที  ตามที่แม่ของเขาบอก

"คุณกันต์นี่หล่อจริงๆเลยนะค่ะ"  คุณหญิงคุณนาย 2-3 คนเอ่ยปากชมอติกันต์  กันยากใหญ่  ชายหนุ่มทำสีหน้าเรียบเฉย  เพราะคำชมเหล่านี้เขาได้ฟังจนเบื่อแล้ว

"เอ๊ะ!!! นั่นคุณหญิงวิจิตตรา นี่ค่ะ  ตากันต์ไปไหว้คุณหญิงหน่อยดีกว่าลูก"  คุณหญิงอรชุติกา  อัครภูไกร คว้าแขนลูกชายไปยัง ผู้หญิงวัยใกล้เคียงกับนาง คุณหญิงวิจิตตรา  ไพศาลวรกุล  และหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างคุณหญิงวิตตรานั้นอายุน้อยกว่าอติกันต์ 1 ปี  รูปร่างบอบบางตามแบบฉบับสาวสมัยใหม่ การแต่งตัวของเธอช่างเปรี้ยวสมใจจริงๆ เธอคือ วรินทิรา  ไพศาลวรกุล   แม่และน้องสาวของวินิตตา  คนรักคนเดียวของอติกันต์นั่นเอง

"คุณหญิงวิจิตตราค่ะ สวัสดีค่ะ" 

"อ้าว!! คุณหญิงอรชุติกา สวัสดีค่ะ  เอ๊ะ!! นี่คุณอติกันต์ใช่มั้ยค่ะ"

"ครับ  สวัสดีครับ"    ชายหนุ่มยกมือไหว้เพื่อนของคุณแม่ 

"สวัสดีค่ะพี่อติกันต์"   หญิงสาวในชุดเดรสสั้นสีขาวดำ  ใบหน้าถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางสีจัดจ้าน  หน้าตาของเธอคล้ายกับวินิตตามาก  แต่ทั้ง 2 คนช่างต่างกันโดยสิ้นเชิง

"สวัสดีครับนีน่า"  ชายหนุ่มเรียกชื่อเล่นของหญิงสาวแสดงความคุ้นเคย  เขาเคยเจอวรินทิรามาหลายต่อหลายครั้งแล้ว  นีน่าเป็นสาวเปรี้ยวและมี่ข่าวกับชายหนุ่มในแวดวงคนชั้นสูงไม่เว้นแต่ละวัน  อายุของเธอเพียงแค่ 22 เท่านั้น  เธอคงจะกลับมาเมืองไทยแล้วสินะ 

"พี่กันต์....นี่น่ากลับมาอยู่เมืองไทยแล้วน่ะค่ะ  นี่น่าอยากคุยกับพี่กันต์ตั้งนานแล้ว แต่ไม่มีโอกาสสักที"   หญิงสาวใช้สายตากวาดมองไปทั่วใบหน้าของชายหนุ่ม  คุณหญิงทั้ง 2 คนหวังจะดองลูกสาวและลูกชายของตัวเองให้เป็นทองแผ่นเดียวกัน จึงเปิดโอกาสให้ชายหญิงคู่นี้คุยกันตามลำพัง

"นี่น่ามีเรื่องอะไรกับผมหรือเปล่า"   อติกันต์จะแทนตัวเองว่าคุณกันต์เฉพาะคนที่เขาสนิทด้วยเท่านั้น

"แหม...พี่กันต์นี่รีบจังเลยนะค่ะ  คือว่า......."  หญิงสาวใช้มือเรียวบางของหล่อนลูบไล้ไปทั่วใบหน้าชายหนุ่ม  ร่างบางของหล่อนเยื้องกรายเข้ามาประชิดร่างของชายหนุ่มมากยิ่งขึ้น  มือนุ่มยังคงลูบไล้ไปทั่วใบหน้าของชายหนุ่ม

"ถ้าคุณไม่ต้องการจะคุยเรื่องเป็นการเป็นงานกับผม ผมขอตัว"  น้ำเสียงเย็นชาหลุดออกมาจากปากของอติกันต์  เขาจับข้อมือของเธอและสะบัดมันออกไปอย่างรุนแรง  สร้างความไม่พอใจให้กับวรินทิราเป็นอย่างมาก  แต่เธอต้องซ่อนสีหน้านั้นเอาไว้ไม่ให้เขาเห็นว่าเธอไม่พอใจ  ชายหนุ่มเดินลิ่วๆออกไปจกงานโดยไม่สนใจสายตาใครต่อใคร

  วรินทิรามองตามร่างสูงของชายหนุ่มที่เดินผลุนผลันออกไป  อติกันต์เป็นคนรักเก่าของวินิตา หรือ นิต้า พี่สาวคนเดียวของเธอ  วรินทิรา นึกอิจฉาวินิตตาทุกครั้ง ทำไมเธอถึงสู้ผู้เป็นพี่ของเธอไม่ได้เลยสักอย่าง ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องอื่นๆ รวมถึงอติกันต์  เขาทั้ง 3 คนเติบโตมาพร้อมๆกันเพราะพ่อและแม่รู้จักกัน ความสวยของเธอและวินิตตา ไม่แตกต่างกันเลย เธอออกจะดูดีกว่าด้วยซ้ำ แต่อติกันต์กลับเลือกที่จะรักผู้เป็นพี่สาวของเธอ ไม่ใช่เธอ.....และตอนนี้...วินิตตา ได้ตายจากโลกนี้ไปแล้ว  วรินทิรานึกในใจ...ถึงเวลาแล้วสินะ ที่อติกันต์ต้องเป็นของเธอ

  อติกันต์เดินหัวเสียออกมาจากงาน เขาเดินมายังลานจอดรถที่มืดและอึมครึม ซึ่งไม่ค่อยมีใครผ่านมามากนัก  

อติกันต์รีบขับรถออกไปทันที  เขาคว้าโทรศัพท์มือถือมากดหมายเลขที่บ้าน
"ฮัลโหล...แหววนี่ฉันอติกันต์นะ  บอกคนขับรถมารับคุณแม่ที่ห้าง SSD ด้วยน่ะ....."

เอี๊ยด.....!!!  เสียงของยางรถเสียดสีกับพื้นลานจอดรถอย่างดัง  รถยนต์สปอร์ตสีบลอนด์คนหนึ่งเลี้ยวเข้ามาและเพราะเขาเองที่ขับรถประมาท คุยโทรศัพท์ไปด้วย เขาจึงไม่ทันระวังเห็นรถที่เลี้ยวเข้ามา จิงได้เกิดการเฉี่ยวกันขึ้น
  อติกันต์ขว้างโทรศัพท์ในมือทิ้งและลงจากรถ  สีรถของเขาน่ะไม่เท่าไหร่แค่ถลอกนิดหน่อย  แต่รถของแม่นางแบบสาวสุดสวยคนนี้สิทั้งยุบทั้งถลอก

"นี่คุณขับรถภษาอะไรของคุณหะ" หญิงสาวก้าวลงมาจากรถเสร็จปุ๊บก็วีนแตกใส่เขาไม่หยุดปาก  เมื่อเขากหัน ตาคมกริบของเขาประสานกับตาโตคู่สวยคู่นั้นของเธอ

"มนัญชญา!!!"  อติกันต์หลุดปากเผลอพูดชื่อเธอออกมา

"นี่คุณอีกแล้วหรอเนี่ย.....คุณขับรถยังไงหะถึงไม่เห็นว่านี่มันทางเข้าน่ะ"  หญิงสาวชี้ไปที่ป้าย ทางเข้า....ชายหนุ่มถึงกับนิ่งไปครู่ก่อนที่จะคิดอะไรสนุกๆแกล้งเธอขึ้นมาจนได้

"นี่คุณ!!!! มาถึงก็วีนแตกเลยนะ  เอาเป็นว่าผมชดใช้ค่าเสียหายให้คุณก็แล้วกัน  คุณจะเอาเท่าไหร่ว่ามา"

"นี่คุณคิดจะใช้เงินฟาดหัวรึไงกัน  คุณเป็นคนทำผิดแท้ๆทำไมไม่รู้จักขอโทษหะ!!! นี่คุณคิดว่ามีเงินแล้วจะทำผิดอะไรก็แก้ไขได้งั้นหรอ  คุณบูชาเงินมากเกินไปรึเปล่า ทำไมคุณถึงไม่รู้จักใช้คำพูดของคุณ
แทนการใช้เงินฟาดหัวคนอื่นเขาหะ!!!!  พูดคำว่าขอโทษน่ะ พูดเป็นมั้ย!!!!!"  

     ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวตรงหน้า  หน้าตาของเธอวันนี้ไม่ได้แต่มแต้งสีสันใดๆเลยทั้งสิ้น  ขนาดเธอไม่แต่งเธอยังสวยมากๆเลย ชายหนุ่มนึกขำกับคำพูดที่ดูจะเป็นเด็กๆของเธอ ใครจะคิดว่าหญิงสาวขี้วีนอย่างมนัญชญาจะกล้าวีนใส่เขา  ทั้งๆที่หญิงสาวคนอื่นไม่มีใครเคยกล้าแม้แต่จะมองหน้าเขาด้วยซ้ำไป

"อย่าพูดมาก!!!! คุณจะเอาเท่าไหร่ว่ามา  แค่นี้พอมั้ย "  อติกันต์ยังจ้องตาสวยคู่นั้นไม่เลิก เขาควักแบงค์พันออกมาจากกระเป๋าสตางค์ 6 ใบ พร้อมกับยื่นให้เธอ  หญิงสาวหยิบเงินไปอย่างว่าง่าย ฮึ ชายหนุ่มคิดในใจ เธอก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หิวเงินหรอกน่า

"นี่แน่ะ!!!!"  มนัญชญาฉีกเงินของอติกันต์ต่อหน้าเขาและซัดมันใส่หน้าชายหนุ่มอย่างเหลืออด พร้อมทั้งใช่รองเท้าส้นเข็มที่สูงถึง 4 นิ้วของเธอเหยียบลงไปบนชายของชายหนุ่มและขยี้มัน ก่อนที่เธอจะวิ่งไปขึ้นรถของเธออย่างรวดเร็ว  ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนหน้านิ่วด้วยความเจ็บปวด  ไม่ทันที่อติกันต์จะทำอะไรเธอได้ หญิงสาวก็ขับรถเลี้ยวออกไปจากห้าง

"ฝากไว้ก่อนเถอะยัยมิน"  ชายหนุ่มสบถอย่างหัวเสีย