รักร้อน...ซ่อนเล่ห์

ลำดับตอนที่ #9 : ผู้หญิงของผม

......ผู้หญิงของผม.......

   การถ่ายทำโฆษณาในวันที่สอง

"คุณมินค่ะ  ฉากสุดท้านที่เราจะถ่ายทำกันก้คือคุณมินต้องนั่งในเรือบอลลูนนั่นนะค่ะ  เราจะถ่ายภาพครั้งนี้จากมุมไกลนะค่ะ"  พนักงานในกองถ่ายบรรยายถึงการถ่ายทำในครั้งนี้ 

มนัญชญามองไปที่เรือบอลลูน  ซึ่งเป็นเรือที่ถูกดีไซน์ขึ้นมาเพื่อให้นักท่องเที่ยวได้เล่นเรือกัน เป็นเรือขนาด 1 คนนั่ง  ซึ่งตัวเรือทำด้วยผ้าใบที่ใช้ทำห่วงยาง  และอัดด้วยลม  มีไม้พาย

หยึ่งอันสำหรับภาย

     มนัญชญาเดินไปขึ้นเรือ  เธอเป็นคนแรกที่จะถ่ายทำโดยการใช้เรือเพราะตอนนี้ภัสกรกำลังถ่ายทำในสวนของรีสอร์ท    มนัญชญาเดินไปนั่งในเรือบอลลูน  เรือถูกพัดไปตาม

กระแสน้ำเรื่อยๆ ซึ่งไกลออกจากฝั่ง  เธอทำท่าทางตามบทที่ด้รับเพื่อให้ได้ภาพที่สวยที่สุดในครั้งนี้  

    มนัญชญาโพสต์ท่าทางจนลืมสังเกตุไปว่าเรือบอลลูนที่เธอนั่งยิ่งจมลงน้ำไปเรื่อยๆ โดยที่พื้นของเรือเต็มไปด้วยน้ำทะเล

"เรือรั่ว!!!!!"  มนัญชญาตะโกนออกมาเสียงดัง  แต่ทางบนฝั่งไม่มีใครได้ยินเลยเพราะเรือบอลลูนลำของเธอลอยออกไปไกลจากฝั่งพอสมควร 

"ช่วยด้วยค่ะ  เรือรั่ว!!!!!"   มนัญชญาพยายามโบกไม้โบกมือให้คนบนฝั่งเห็นเธอ  ไม่ทันที่เธอจะสื่อสารให้คนข้างบนได้รับรู้  เรือบอลลูนของเธอก้จมลงไปในน้ำทั้งลำ  ส่วนตัวเธอก็

จมลงไปในน้ำด้วย  มนัญชญาพยายามตะเกียกตะกายขึ้นมาสู่ผิวน้ำ 

"ขะ...ขา..ฉัน...ช่วยด้วย!!!!!"

"เฮ้ย!!!!  เรือคุณมินจมน้ำ  คุณมินจมน้ำไปแล้ว"  เสียงของตากล้องจะโกนดังมาแต่ไกล  ทำให้ทีมงานที่ยืนอยู่บนฝั่งกุลีกุจอจะลงไปช่วยมนัญชญา 

"คุณกันต์ค่ะ  คุณจะไปไหนน่ะ"   วรินทิราร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆอติกันต์ก็วิ่งพรวดพราดไปที่ชายฝั่งทันที  เมื่อเห็นว่ามีเหล่าทีมงานยืนมุงดูอะไรบางอย่างอยู่ 

"มันเกิดอะไรขึ้น"   

"คุณกันต์  คือว่าตอนนี้เรือของคุณมินรั่วค่ะ  ส่วนคุณมินก็จมน้ำไปแล้วค่ะ"

"มีใครลงไปช่วยเธอรึยัง"

"ยังเลยค่ะ!!!  เธอลอยไปไกลมากเลยค่ะ"  ทีมงานสาวคนหนึ่งชี้ไปในทะเล    

   อติกันต์รีบถอดเสื้อเชิ๊ตตัวนอกของเขาออกทันทีก่อนที่ร่างสูงใหญ่ของเขาจะลงไปในทะเลเพื่อหาร่างบางของมนัญชญา

"คุณกันต์  คุณลงไปทำไม!!!!"  วรินทิรากระฟัดกระเฟียดแสดงอากาารไม่พอใจ

     อติกันต์ดำพุดดำว่ายอยู่หลายครั้ง  แต่เขาไม่เจอร่างหญิงสาวเลย 

"มิน!!!!  คุณอยู่ไหนเนี่ยมิน!!!!!"

"ขออย่าให้คุณมินเป็นอะไรไปเล้ยยยยย  เฮ้ย!!!!  นั่นคุณกันต์  คุณมินด้วย"  หนึ่งในทีมงานสาวชี้ไปที่ทะเล  ร่างสูงของชายหนุ่มอุ้มร่างบางที่หมดสติของหญิงสาวขึ้นมา 

  อติกันต์ค่อยๆวางร่างบางของมนัญชญาลงบนพื้นทราย  เธอยังหมดสติอยู่ 

"สงสัยคุณมินเป็นตะคริวแน่เลยค่ะ  จะทำยังไงดี่ค่ะคุณกันต์"

"มนัญชญา!!!"  อติกันต์เขย่าร่างบางของมนัญชญา  ก่อนที่จะมองหน้าของทีมงานที่ยืนมุงดูอยู่

"แหม่มว่า  ต้องผายปอดล่ะมั้งค่ะ"   ทีมงานทุกคนต่างพากันเห็นด้วยกับคำพูดของผุ้จัดการกองถ่าย   อติกันต์สูดหายใจลึกๆ ก่อนที่จะประกบริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากสีกุหลาบ

ของหญิงสาว  ท่ามกลางสายตาของพนักงานทุกคน

"แค่ก...ก....."  มนัญชญาสำลักน้ำออกมา  ดวงตาคู่สวยของเธอค่อยๆเปิดขึ้นอย่างช้าๆ  ใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มอยู่ตรงหน้าเธอ  ซึ่งระยะห่างระหว่างสองใบหน้าห่างกันแค่เพียงไม่ถึง

 1 เซนติเมตร

"ฟื้นแล้วหรอมนัญชญา!!!!"

"คุณอติกันต์"  

"เลิกกองถ่ายเดี๋ยวนี้!!!!  ส่วนเธอ มากับฉัน!!!!!"   ร่างสูงใหญ่ของอติกันต์จคว้าข้อมือของมนัญชญาและลากเธอตามตัวเขาออกไป

"นี่คุณกันต์!!!  ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ  คุณจะพาฉันไปไหนเนี่ย"

"ออกไปจากที่นี่ไง"  

"แต่ฉันยังทำงานไม่เสร็จนะ"

"เธอเพิ่งจมน้ำมานะ  เธอควรจะไปพักผ่อนซะ!!!!"

"ฉันจะกลับไปทำงานต่อ!!!!"   อติกันต์ไม่ฟังคำพูดของมนัญชญาแต่เขากลับกระชากตัวเธอใส่ลงไปนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ

     รถคันหรูของอติกันต์ถูกขับออกไปอย่างรวดเร็ว    ท่ามกลางสายตาสงสัยของหลายคน

"คุณกันต์!!!  คุณจะพาฉันไปไหนน่ะ"

"เงียบๆเหอะน่า  ถ้าคุณพูดอีกล่ะก็  ผมจะปิดปากคุณด้วยปากของผมนี่แหละ"    อติกันต์พูดด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจัง   จนหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถามอะไรเขาอีกเลย

    รถคันหรูของอติกันต์เลี้ยวเข้ามาจอดภายใบบริเวณของบ้าพักตากอากาศหลังหนึ่งที่อยู่ห่างออกมาจากบ้านเรือนของผู้อื่น  เป็นบ้านที่อยู่ติดริมทะเลและมีความเป็นส่วนตัวอยู่มาก

ชายหนุ่มมองร่างบางที่นอนหลับอยู่ข้างๆเขา  ริมฝีปากบางสีกุหลาบของเธอช่างรัญจวญใจเขาเสียจริง  ใบหน้าขาวเนียนของเธอดึงดูดให้มือใหญ่ของเขาลูบไล้ไปตามใบหน้าของหญิง

สาว    อติกันต์อุ้มร่างบางที่นอนไม่รู้สึกตัวเข้าไปในบ้าน และวางร่างของมนัญชญาลงบนโซฟา 

    อติกันต์หยิบเสื้อผ้าของเขาที่อยู่ในตู้เสื้อผ้าออกมาวางไว้ข้างร่างบางของหญิงสาว

"มนัญชญา  ตื่นขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้าซะเดี๋ยวก็เป็นไข้ตายหรอก"

"................."

"มนัญชญา!!!!" 

".................."   ร่างบางของหญิงสาวยังคงหลับหมดสติ

"เฮ้!!!  นี่มนัญชญา  ถ้าเธอไม่ลุกฉันจะจูบเธอเดี๋ยวนี้นะ"

"...................."

"มนัญชญา!!!!  เฮ้ย!!!  ทำไมตัวร้อนจี๋อย่างนี้เนี่ย"   อติกันต์ร้องเสียงหลงเมื่อตัวของมนัญชญาร้อนเหมือนไฟ

    มือใหญ่ของชายหนุ่มค่อยๆถอดเสื้อของมนัญชญาออก  เขาค่อยๆสวมเสื้อยืดของเขาให้เธอ

"แล้วกางเกงเธอล่ะ  จะเปลี่ยนยังไงเนี่ย"  ชายหนุ่มพึมพำกับตัวเอง  เกิดมาก็เพิ่งจะเคยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนอื่นเป็นครั้งแรก  จึงไม่แปลกที่มือใหญ่ของอติกันต์จะสั่นเล็กน้อย  ก่อนที่เขา

จะค่อยๆเปลี่ยนกางเกงให้มนัญชญา

"ตื่นขึ้นมาล่ะก็  จะจัดการให้สาสมเลย  ทำฉันมือสั่นอยู่ตั้งนาน"  ชายหนุ่มแอบกระซิบข้างหูของมนัญชญาก่อนที่จะฝังจมูกของตนลงบนแก้มเนียนใสของหญิงสาวตรงหน้า

         มนัญชญาค่อยๆลืมตาขึ้นมาเพราะกลิ่นหอมอ่อนๆของข้าวต้มที่ลอยฟุ้งมาจากในครัว  หญิงสาวรู้สึกปวดหัวมากเหมือนกับมีก้อนหินมาถ่วงศีรษะเธอเอาไว้

"ฟื้นแล้วหรอ"  เสียงห้าวดังขึ้นมาพร้อมกับกลิ่นหอมของข้าวต้มกุ้งที่อติกันต์ถืออยู่

"ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย"

"บ้านผมเองแหละ  บ้านลับของผมน่ะ  ไม่มีใครรู้จัก  เอ้านี่!!!"  อติกันต์ยื่นชามข้าวต้มไปตรงหน้าหญิงสาว  ด้วยพิษไข้ ทำให้เธอไม่อยากจะกินมันถึงแม้ว่าจะหิวมันมากแค่ไหนก็ตาม

"คุณทำเองหรอ"

"อืม  ทำสุดฝีมือเลยด้วย  ทานซิ   หรือจะให้ผมป้อน"

"ไม่ต้อง  ฉันทานเองได้" 

"แต่ผมว่าผมป้อนคุณดีกว่า  เอ้า!!!  อ้าปาก"     อติกันต์ตักข้าวต้มกุ้งป้อนให้มนัญชญาจนหมดชาม    โดยที่ตัวของหญิงสาวยังไม่ทันสังเหตุว่าร่างกายของตัวเองได้เปลี่ยนเสื้อผ้ามาเป็น

เสื้อยืดตัวโคร่งของอติกันต์กับกางเกงยืดขายาว

"คุณกันต์!!!!!"

"คุณจะโวยวายทำไมเนี่ย"

"คุณเปลี่ยนเสื้อผ้าฉันหรอ  ทำไมคุณเป็นคนแบบนี้เนี่ย"  เสียงหวานใสของหยิงสาวเอะอะโวยวาย  จนชายหนุ่มอดที่จะยิ้มกับท่าทางของเธอไม่ได้ 

"หรือคุณอยากนอนเป็นไข้ตาย  ถ้าผมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ  ป่านนี้คุณไข้ขึ้นร้ององศาไปแล้ว"

"คุณกันต์!!!!  น่าเกลียดที่สุดเลย"  

"อ้อ!!!  อีกอย่างนะ  ผมแค่เปลี่ยนเสื้อผ้าตัวนอกของคุณเท่านั้น  ผมเองก็ไม่อยากดุอะไรของคุณนักหรอก"

"ตาบ้า!!!!  ฉันจะกลับบ้าน  พาฉันกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"นี่แม่คุณ!!!!  หัดดูบ้างสิ  นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว  แถมข้างนอกฝนยังตกหนักด้วย  ผมไม่ขับรถพาคุณกลับหรอก ง่วงจะตายอยู่แล้ว" 

"คุณไม่กลับ แต่ฉันจะกลับ"  มนัญชญาลุกขึ้น  แต่ร่างบางของเธอต้องทรุดตัวลงอีกครั้งเพราะอาการหน้ามืด  ชายหนุ่มรีบเข้ามาประคองตัวเธอเอาไว้ ก่อนที่จะถูกร่างบางสะบัด

ดออกอย่างเหลือเยื่อใย

"ยืนยังไม่รอดเลย ทำเก่งจริง"

"ฉันจะกลับบ้าน"

"ไม่!!!!  คุณนอนพักที่นี่ซะ  เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะพาคุณกลับไปเอง"

"ไม่!!!!!  ฉันจะกลับบ้าน"

"มนัญชญา  ผมบอกให้คุณพักผ่อนซะ จะนอนดีๆหรือจะให้ผมนอนกอด"

"อย่าเข้ามานะ....ฉันนอนเองก็ได้"   มนัญชญาค่อยๆเอนหัวลงนอนที่โซฟาก่อนที่จะเผลอหลับไปเพราะเพลียจากพิษไข้