รักร้อน...ซ่อนเล่ห์

ลำดับตอนที่ #7 : หวั่นไหว

..............เกิดอาการหวั่นไหว................

     รถพอร์ชคันหรูขับเลี้ยวเข้ามาในลานจอดรถของร้านอาหารแห่งหนึ่งด้วยความรวดเร็ว  หลังจากที่เครื่องยนต์ดับลง  ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ๊ตสีฟ้า สูทเทียมสีครีมและกางเกงยีนส์สีครีมเข้าชุดกับสูทเทียมก้าวเท้าลงมาจากรถ  ดวงตาคมเข้มคู่นั้นจับจ้องเข้าไปภายในร้าน

"ว่าไงครับคุณเดฟ"  ชายหนุ่มรับโทรศัพท์ พร้อมกับชะเง้อคอมองเข้าไปในร้าน

"โอเคครับ  ตอนนี้ผมอยูหน้าร้านแล้วครับ  ครับผม...แล้วเจอกันนะครับ"  ชายหนุ่มกดวางโทรศัพท์มือถือและก้าวเท้ายาวๆเข้าไปในร้านอาหาร 

   เมื่อเข้าไปภายในร้านอาหารชายหนุ่มยืนสำรวจร้านอาหารที่เขานัดพบลูกค้าในวันนี้ ร้ายเล็กๆอยู่แถวชาญเมืองถูกตบแต่งด้วยกลิ่นไอของธรรมชาติ เขาสะดุดตาตั้งแต่สวนหน้าร้านและเมื่อก้าวเท้าเข้ามาในร้านยิ่งได้บรรยากาศของความเป็นธรรมชาติมากกว่าภายนอกร้านเสียอีก   โต๊ะอาหารประมาณ 10  โต๊ะถูกตบแต่งให้ดูลักษณะคล้ายโต๊ะโบราณ  ส่วนของใช้ต่างๆภายในร้านก็มีลักษณะเป็นของโบราณที่ถูกผลิตขึ้นมาใหม่ 

"คุณคะ...มากีที่ครับ"   ชายหนุ่มตกอยู่ในภวังค์ได้สติจึงหันมาทางต้นเสียง

     นางฟ้า.....ชายหนุ่มพึมพำคำนี้อยู่ในใจ  เมื่อหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าเขาช่างมีใบหน้าหวาน  ดวงตาคู่สวยกลมโตของเะอช่างสะกดใจเขาเสียจริง  จมูกโด่งได้รูปของเธอรับกับริมฝีปากชมพูระเรื่อ   นึกแล้วก้น่าจะลิ้มลองว่ามันนุ่มสักเพียงใด 

"ครับ..เอ่อ...ผมนัดคุณเดฟไว้น่ะครับ  อ้อ..โน่นไงครับ"  ชายหนุ่มชี้ไปทางโต๊ะในสุดของร้าน  หนุ่มลูกครึ่งวัยสี่สิบต้นๆกวักมือเรียกเขาอยู่  ทำให้เขาต้องรีบไปหาลูกค้ารายใหญ่  ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักกับนางฟ้าเลย

"สวัสดีครับคุณเดฟ"  จิรายุทยกมือไหว้ผู้อาวุสโสกว่า

"สวัสดีครับคุณจิรายุท  ผมก็นึกว่าคุณจะลงมาไม่ได้แล้วล่ะสิ"   จิรายุทเลิกคิ้วเป็นเชิงถามชายหนุ่มตรงหน้ากับคำพุดของเขา

"ฮ่าๆๆๆ  ก็ผมเห็นคุณยืนคุยกับนางฟ้าคนนั้นอยู่นี่ครับ  เลยนึกว่าคุณจะไม่ลงมาคุยงานกับผมซะแล้ว"   จิรายุทถึงกับหัวเราะร่วนกับมุขตลกของลูกค้าคนสำคัญตรงหน้า
  
     ก็เกือบจะลงมาไม่ได้เหมือนกันล่ะครับ.........

   หลังจากที่คุยเรื่องงานกับคุณเดฟสักพัก  จิรายุทและคุณเดฟก็สั่งอาหารมาทาน 

"คุณเดฟ  ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ"   จิรายุทเดินไปทางหลังร้าน ร่างสูงของชายหนุ่มต้องสะดุดตาเข้ากับร่างบางของหญิงสาว   จิรายุทเดินเข้าไปทางด้านหลังของเธอ 

"อุ๊ย!!! ขอโทษค่ะ"   กาแฟรสขมสีดำหกใส่เสื้อเชิ๊ตของจิรายุทจนหมดแก้ว  หญิงสาวร่างบางหน้าถอดสีทันทีเมื่อเห็นว่าตัวเองซุ่มซ่ามไม่ทันระวังตัว

"ไม่เป็นไรครับ...คุณไม่ผิด  ผมต่างหากที่ผิด"  ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวแสนสวยตรงหน้าสลับกับคราบกาแฟดำบนเสื้อ

"แต่คุณ....เอ่อ....."

"ผม จิรายุทครับ  แล้วคุณ...."

"ดิฉัน มนัชอรค่ะ"  มนัชอรมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างสำรวจ  จิรายุท  เสริมทรัพย์มหาไพบูลย์  หนุ่มนักธุรกิจชื่อดัง 

"ครับคุณมนัชอร  ผมต่างหากที่ผิด เดินมาทางด้านหลังคุณ เอ่อ..คือผมจะมาถามว่าห้องน้ำไปทางไหนน่ะครับ"   จิรายุทพูดตะกุกตะกัก  
   
           ก็แหม...เพิ่งจะคุยกับผู้หญิงที่ถูกใจเป็นครั้งแรก  ใครบ้างจะไม่ตื้นเต้นว่ะ 

"ห้องน้ำเหรอคะ....นั่นไงคะ  คุณเดินผ่านมาแล้วนี่"  มนัชอรชี้ไปทางด้านหลังของจิรายุท  อันที่จริงชายหนุ่มเห็นแล้วว่าห้องน้ำอยู่ตรงไหน  แต่ที่เขาแกล้งเดินมาหาเธอเพราะเขาต้องการจะมาทำความรู้จักกับเธอต่างหาก  ส่วนเรื่องห้องน้ำ มันเป็นแค่เรื่องที่เขาใช้แก้ตัว 

"หะ..อ๋อ...ผมก็สายตาไม่ได้เรื่องจริงๆ เดินผ่านห้องน้ำมาแล้วไม่รู้จักดู  งั้นผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ"  จิรายุทหันหลังกลับลืมไปเสียสนิทว่าบนเสื้อผ้าราคาแพงของตนมีคราบกาแฟดำเปรอะเปื้อนอยู่

"เดี๋ยวค่ะคุณจิรายุท"  เสียงหวานของมนัชอรรั้งให้เท้าสองข้างของจิรายุทหยุดเดิน 

"ครับ.."  ชายหนุ่มเลิกคิ้วเป็นทำนองถาม

"ถ้าคุณไม่รังเกียจ  ฉันจะเอาเสื้อสูทของคุณไปซักให้นะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับ..รอยแค่นี้เอง รบกวนคุณมนัชอรเปล่าๆ เดี๋ยวผมเอาไปเข้าร้านซักรีดก็จบแล้วล่ะครับ"  ชายหนุ่มปฏิเสธิพัลวัน

"ไม่เป็นการรบกวนหรอกค่ะ  ดิฉันไม่อยากให้ลูกค้าของร้านต้องเอาไปพูดตำหนิน่ะคะว่าทางร้านไม่รับผิดชอบ"  ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาวชั่วครู่ ก่อนที่จะนึกอะไรขึ้นมาได้

    นี่เธอเป็นเจ้าของร้านล่ะสิ  หึหึ  ดีล่ะ จะได้แวะมาทานข้าวบ่อยๆ

"ถ้าอย่างนั้น...ผมรบกวนคุณด้วยนะครับ"  จิรายุทถอดเสื้อสูทตัวนอกยื่นให้มนัชอร 

"เอาเป็นว่า  เดี๋ยวถ้าดฉันซักเสร็จเมื่อไหร่ จะไปส่งให้คุณจิรายุทนะคะ"  มนัชอรมองหน้าชายหนุ่มตรงหน้า  จิรายุท  เสริมทรพัย์มหาไพบูลย์  หนุ่มนักธุรกินจนำเข้าสินค้าแบรนด์เนมจากต่างประเทศ  ด้วยวัยเพียง 24  เขาก็ประสบความสำเร็จมาก  ความจริงเธอเคยเห็นหน้าเขาออกจะบ่อยด้วยซ้ำไป  ไหนยังจะน้องสาวตัวดีของเธออีก  ที่เก็บเรื่องราวของคุณจิรายุทและเพื่อนสนิทมาเล่าเะอได้บ่อยๆ 

"ครับ...ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ"