รักร้อน...ซ่อนเล่ห์

ลำดับตอนที่ #6 : โลกกลม

.............โลกกลม............

ก๊อกๆๆๆ..เสียงเคาะประตูเรียกสติของมนัญชญาให้ลุกขึ้นไปเปิดประตู

    นายบ้า!!! กริ่งหน้าห้องก็มีทำไมไม่ใช้  เคาะประตูให้เจ็บมือทำไม

"ไงแม่นางแบบสุดสวย"  น้ำเสียงกวนๆของชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาว 

"คุณ!!!!"

"ผมบอกว่าเก้าโมงผมจะมารับ นี่ผมอุตส่าห์มาเลทให้คุณได้มีเวลาแต่งตัวตั้งครึ่งชั่วโมงแต่คุณยังไม่แต่งตัวอีกหรอมนัญชญา!!!! ไปแต่งตัวเดี๋ยวนี้ หรือจะให้ผมแต่งให้"  ชายหนุ่มทำทีเดินเข้ามาหาเธอ  หญิงสาวถอยหลังกรูเพราะความกลัว หมอนี่เป็นคนพูดจริงทำจริงซะด้วยสิ

"คุณรออยู่หน้าห้องนี้แหละ ฉันเข้าไปแต่งตัวก่อน"

"นี่คุณ!!! ใจคอคุณจะไม่เชิญผมไปนั่งในห้องคุณรึไง ถ้านักข่าวมาเห็นว่าผมยืนอยู่หน้าห้องคุณแล้วถ่ายรูปไปลงข่าวคุณจะทำยังไง"

"บ่นมากจริงๆเลยคุณเนี่ย  นั่งรออยู่ที่โซฟานะ ห้ามเดินไปไหน"  น้ไเสียงและแววตาที่จริงจัวของหญิงสาว แต่มันเป็นท่าทางของเด็กเอาแต่ใจตัวเองมากกว่าในสายตาของชายหนุ่มอย่างอติกันต์ 

     อติกันต์เดินสำรวจภายในห้องของมนัญชญา คอนโดนี้มีอยู่ 2 ห้องนอน  ห้องครัว และห้องรับแขก  ห้องถูกจัดเป็นระเบียบ  ข้าวของๆเธอดูดีมีดีไซน์บอกถึงรสนิยมของผู้ใช้ได้เป็นอย่างดี  ที่ห้องรับแขกมีรูปของครอบครัวของเธอ  มนัญชญาตอนที่ยังเรียนมหาวิทยาลัย หญิงสาวที่อายุน่าจะมากกว่ามนัญชญาไม่กี่ปีซึ่งน่าจะเป็นพี่สาวของเธอ  หญิงสาววัยกลางคน หน้าตาสวยราวกับนางแก้ว แม่ของมนัญชญาและ คุณธีรภัทร  ไพศาลวรกุล  คุณพ่อของวินนิตา และวรินทิรา ไพศาลวรกุล      มนัญชญาคงใช้นามสกุลไพสาลสิทธิพานิชของคุณแม่เธอ

"คุณจะสำรวจห้องฉันทุกกระเบียดนิ้วเลยรึไง"  น้ำเสียงใสๆของหญิงสาวขี้วีนดังขึ้น ทำให้อติกันต์ถึงกับสะดุ้งโหยง

   เขามองสำรวจร่างบางภายของเธอ วันนี้เธอดูสวยเป็นพิเศษ ชุดเดรสสีสำสั้นเหมือนเข่าเล็กน้อยพองาม ช่างเข้ากับร่างสูงระหงส์ของเธอเป็นอย่างดี  ผมที่ดำสลวยดัดเป็นลอนถูกรวบขึ้นไปมัดไว้อย่างลวกๆ ปรอยผมเป็นคลื่นหล่อนลงมาปรกแก้มเนียนขาวของหยิงสาวเล็กน้อย  ใบหน้าของเธอแต่งแต้มด้วยโทรสีชมพูอ่อน มองกี่ทีๆเธอยังคงสวยเหมือนเดิมไม่มีผิด

"อีกหน่อยผมคงจะมาสำรวจทั้งห้องและคุณเลยล่ะ"  สายตากรุ้มกริ่มของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวถอยห่างออกจากตัวเขาอีกหนึ่งก้าว ชายหนุ่มนึกขำกับท่าทางของหญิงสาวตรงหน้า

   มือใหญ่ถือวิสาสะคล้าท่อนแขนเรียวของหญิงสาวและลากเธอออกไปจากห้อง

     ในห้องทำงานของอติกันต์  วรินทิรานั่งรอเขาอยู่ในชุดเกาะอกสีแดงสดใสสั้น ทำให้เห็นถึงขาเรียวยาวขาวๆของหล่อน   ใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มด้วยสีสัยจัดจ้านนั้นทำให้ใบหน้าของหล่อนดูเด่นขึ้นมาอย่างชัดเจน

"เอ่อ..คุณวรินทิราคะ......สงสัยว่าวันนี้คุณอติกันต์จะมาทำงานสายนะค่ะ"  เลขาของอติกันต์เดินตัวลีบเข้ามาบอกวรินทิรา เพราะเห็นว่าเธอนั่งรอเขาอยู่นานแล้ว

"หล่อนเป็นใครถึงมาบอกฉันหา!!! ฉันจะนั่งรออยู่ตรงนี้มีปัญหามั้ย"  วรินทิราขึ้นเสียงสูง จนชุติกาญจน์เลขาของอติกันต์ต้องวิ่งหางจุกตูดออกไปจากห้องทำงานของอติกันต์

"คุณอติกันต์!!!"  ชุติกาญจน์หลุดปากชื่อเจ้านายหนุ่มตรงหน้า เมื่อเห็นว่าข้างกายของชายหนุ่มมีนางแบบสาวชื่อดังสุดสวยของเมืองไทยอยู่ข้างๆเขา มนัญชญา ไพศาลสิทธิพานิช และที่ทำให้เธอตะลึงเข้าไปใหญ่คือ อติกันต์เจ้านายหนุ่มสุดเย็นชาของเธอกำลังกุมมือของมนัญชญาอยู่

"ตกใจมากนักรึไงที่เห็นฉัน"

"เอ่อ...คือว่า...คุณวรินทิรารออยู่ในห้องค่ะ" 

"อีกแล้วหรอเนี่ย....เขาไม่คิดจะทำงานของเขารึไงกัน"  ชายหนุ่มบ่นอย่างอารมณ์เสีย เขาเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับมนัญชญา

"พี่กันต์มาแล้วหรอค่ะ!!!!!"   วรินทิราถึงกับหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นว่าสาวสวยที่ยืนอยู่ข้างกายของอติกันต์คือมนัญชญา  ลูกเมียน้อยของพ่อหล่อน

"มนัญชญา"

"ไงคะคุณวรินทิรา ไม่เจอกันตั้งนานคุณคงสบายดีนะค่ะ"  น้ำเสียงเย็นชาของมนัญชญาเอ่ยขึ้น จนอติกันต์อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองหญิงสาวตรงข้างกายเขา  เอาแล้วสิ  ชักศึกมาเจอกันจนได้

"หึ!!!"  วรินทิรามองมนัญชญาด้วยความเยาะเย้ย  วรินทิรามองด้วยหางตาตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าของมนัญชญา 

"ขอโทษนะค่ะคุณอติกันต์คะ  คุณหญิงดวงแขมารอที่ห้องรับรองพิเศษแล้วค่ะ" 

"อืม เดี๋ยวผมตามไป  มนัญชญาคุณรอผมอยู่ที่นี่ก่อนนะ"   อติกันต์เดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้สองสาวสวยยืนประจันหน้ากันตามลำพัง 

"นี่แกสลัดพี่พีททิ้งไปไว้ที่ไหนแล้วล่ะ  ถึงได้มาควงพี่กันต์  แกคงไม่รู้สินะว่าพี่กันต์เค้าไม่ได้จริงจังกับเธอถ้าเขารู้ว่าเธอเป็นแค่ลูกเมียน้อย!!!!"  คำว่าเมียน้อยของวรินทิราหมายถึงแม่ของมนัญชญา นี่หล่อนกล้าพูดถึงแม่ของเขาถึงขนาดนี้เลยรึไง

"แล้วเธอล่ะดีกว่าฉันตรงไหน......ฉันจะบอกให้เอาบุญนะว่าคุณอติกันต์น่ะเขาก็คงไม่สนใจผู้หญิงอย่างเธอหรอก มีอย่างที่ไหนคอยแต่จะเสนอตัวให้กับผู้ชาย  ถามจริงเถอะวรินทิรา เธอถูกปฏิเสธมากี่รายแล้วล่ะ เท่าที่ฉันจำได้ คงจะเป็นคุณพีท  คุณพล  แล้วก็คุณกันต์  นี่ยังไม่นับหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่อีกมากมายนะ   เธอนี่น้าาาเหม็นคาวจริงๆเลย"

"นังมิน!!!!"  วรินทิราหมายจะเข้ามาตบหน้ามนัญชญาที่พูดจาดูถูกเธอ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมือเรียวยาวของมนัญชญาเงื้อขึ้นเป็นทีว่าเธอพร้อมจะสู้ทุกเมื่อ และถ้ามนัญชญาสู้เมื่อไหร่ วรินทิราเละแน่

"ไงล่ะ เธอตบมา ฉันตบกลับ และที่สำคัญ ตบหนักกว่าเธอด้วย  เธอคงไม่ลืมฤทธิ์ฝ่ามือของฉันนะวรินทิรา" 

"กรี๊ด!!!!  ฝากไว้ก่อนเถอะนังมิน  สักวันแกต้องแหลกคามือฉันแน่"

"แล้วรีบมาเอาคืนล่ะ  ของๆเธอมันก็เหม็นพอๆกับเธอนะวรินทิรา ฉันขี้เกียจเก็บของเหม็นของเธอเอาไว้กับตัว"

"นังมิน!!!!"  วรินทิรากระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้องทำงานของอติกันต์ 

   "คุณมนัญชญาคะ  คุณอติกันต์เชิญให้ไปพบที่ห้องรับรองแขกค่ะ"  ชุติกาญจน์เลขาสาวคนเดิมเข้ามาเชิญมนัญชญาไปยังห้องรับรองแขกของบริษัท  เมื่อมนัญชญาไปถึงเธอพบกับอติกันต์  คุณหญิงดวงแขเจ้าของงานนี้ที่จ้างเธอ

"สวัสดีค่ะคุณหญิงดวงแข"

"สวัสดีค่ะ  คุณมิน คุณมินนี่สวยกว่าในจอตั้งเยอะเลยนะค่ะ"

"ขอบคุณค่ะ"

"อย่าชมมากเลยครับคุณหญิง เดี๋ยวแฟนผมเค้าจะหลงตัวเองไปมากกว่านี้"  อติกันต์ถือวิสาสะเดินเข้ามากุมมือของมนัญชญา  ถ้าเธอขัดขืนเขาเธอคงต้องโดนหนักแน่ๆ เธอจึงต้องยอมจำนนแสดงว่าเป็นแฟนเขา

"จิงหรอคะเนี่ย  งานนี้งานใหญ่แน่ๆค่ะคุณกันต์  คุณกันต์ทั้งหล่อและรวย  ส่วนหนูมินก็สวยระดับแนวหน้าของเมืองไทย เหมาะสมกันจริงเลยคะ"  

   จะชมกับเรื่องที่ไม่เป็นจริงอีกนานมั้ยคะคุณหญิงดวงแข  มนัญชญานึกในใจ 

"ว่าแต่ว่า...นายแบบที่คุณหญิงเลือกมานี่ใครกันครับ"

"อ๊ะ...ลืมไปเลยค่ะ  อ้อ นั่นไงคะ สองนางแบบหนุ่มสุดหล่อของเดี๊ยน"  คุณหญิงดวงแขชี้ไปตรงประตู  ทั้งอติกันต์และมนัญชญาถึงกับอึ้งเมื่อเห็นสองหนุ่มตรงหน้า  ส่วนสองหนุ่มก็อึ้งไม่แพ้กันที่เห็นอติกันต์และมนัญชญา

"ภัสภร!!!  ภัทรพล!!!"

"พี่พีท  พี่พล" 

"มิน!!! คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันมิน"  ภัสกรถือวิสาสะเข้ามาจับมือมนัญชญาด้วยความดีใจ  อติกันต์มองชายหนุ่มและหญิงสาวตรงหน้าอย่างตาขวาง  มือใหญ่ของเขากระชากร่างบางของมนัญชญาให้มายืนอยู่ข้างตัวเขา และแสดงความเป็นเจ้าของด้วยการโอบไหล่เธอ

 
  ภัสกรมองหญิงสาวคน(เคย)รักของเขาตรงหน้าด้วยแววตาสงสัย  ชายหนุ่มหวนนึกถึงเหตุการณ์ครั้งก่อน

  หลังจากที่วินิตตาเสียชีวิต  และเรื่องราวร้ายๆต่างๆได้ผ่านพ้นไป  ภัสกรขอมนัญชญาแต่งงานหลังจากที่เธอเรียนจบ  แต่เขาถูกเธอผฏิเสธิกลับมา
 
"พี่พีทกลับไปเถอะค่ะ มินพรากพี่พีทมาจากคนที่เขารักพี่พีทมากที่สุดในชีวิตของเขา จนเขาต้องตาย....มิน...มินเสียใจกับเรื่องนี้ค่ะ"

"แต่เรื่องนี้มินไม่ผิดนะ พี่ต่างหากที่ผิด พี่เลือกที่จะรักมิน พี่ไม่ได้เลือกนิต้า เขาเลยต้องฆ่าตัวตายเพราะพี่  มิน...ได้โปรดเถอะนะ  พี่รักมินจริงๆนะ"  สายตาอ้อนวอนจากดวงตาคมเข้มคู่นั้นของภัสกรทำให้มนัญชญาถึงกับหวั่นไหว 
  
    จริงอยู่...ตั้งแต่ที่เธอได้รู้จักกับภัสกร  เขาเป็นคนเสมอต้นเสมอปลายมาโดยตลอด  เพราะความใกล้ชิดกันระหว่างเธอและภัสกร  ความใกล้ชิดที่เธอสร้างมันขึ้นมา  มนัญชญาหาข้ออ้างที่จะไปเรียนอยู่อังกฤษ เพราะรู้ว่าพี่สาวต่างมารดาของเธอ วินิตตา  เรียนอยู่ที่นั่น 

"ฉันต้องสูญเสียแม่ไป เพราะฝีมือของครอบครัวของเธอ  ....ชีวิตเธอก็ต้องสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป ด้วยฝีมือของฉัน"  น้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความอาฆาตของมนัญชญากล่าวขึ้นมาเบาๆเมื่อเธอมองรูปภาพของหญิงสาวสองคน วินิตตา และ วรินทิรา  ไพศาลวรกุล 

   มนัญชญาไปเรียนอยูที่ประเทศอังกฤษ เธอได้เจอกับภัสกร ซึ่งเป็นผู้ชายที่วินิตตารักมาก เธอทำความรู้จักกับชายหนุ่มและด้วยความมีเสน่ห์ของมนัญชญาทำให้ภัสกรเริ่มที่จะรักเธอ และรักเธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายเขาตัดความสัมพันธ์ระหว่างเขาและวินิตตา  เพื่อที่จะมาเริ่มต้นรักครั้งใหม่กับ..มนัญชญา

  หลังจากที่วินิตตาเสียชีวิต มนัญชญาเริ่มถอยห่างออกมาจากชีวิตของภัสกร  เธอเริ่มหนีหน้าเขา....เพียงเพราะการแก้แค้นครั้งนี้ของเธอได้ประสบความสำเร็จเกินคาด  ภัสกรจึงไม่มีความจำเป็นสำหรับเธออีกต่อไปแล้ว

"คุณพีทคะ!!!!  นี่คุณพีทฟังเดี๊ยนอยู่รึเปล่าคะเนี่ย"  เสียงแหลมของคุณหญิงดวงแข ทำให้ภัสกรต้องสะดุ้ง

"ครับ..คุณหญิงว่ายังไงครับ"

"เอ่อ..คือว่า...."  คุณหญิงดวงแขไม่กล้าที่จะพูดออกมา  เธอหันสายตาไปทางหญิงสาวร่างระหงส์ตรงหน้า

"มินขอปฏิเสธงานนี้ค่ะ  ขอโทษด้วยนะคะคุณหญิงดวงแข  แต่มินคงรับงานนี้ไม่ได้"

"ทำไมล่ะมิน  คุณไม่อยากร่วมงานกับผมหรอ"  ภัสกรเอ่ยเสียงนุ่ม  แววตาคู่นั้นของเขายังคงมองเธอไม่เปลี่ยนแปลง  เขายังคงมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง

"ผมขอคุยกับมนัญชญาสักครู่นะ"  อติกันต์ลุกขึ้นพรวดพราดและกระชากมนัญชญาออกไปจากห้อง สร้างความงุนงงให้กับทุกคนในห้องเป็นอย่างมาก  ร่างบางของหญิงสาวถูกฉุดไปตามแรงของชายหนุ่ม

"นี่คุณกันต์ คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"มนัญชญา!!! คุณต้องรับงานนี้"

"ไม่!!!" น้ำเสียงหนักแน่นของมนัญชญาทำให้อติกันต์ถึงกับสะดุ้งเล็กน้อย

"ทำไมล่ะ...คุณไม่กล้าทำงานร่วมกับคนรักของคุณรึไง"

"คุณอติกันต์...."

"หรือว่าผมพูดๆจริง...คนรักที่คุณไปแย่งมาจากคนอื่น  คนรักที่คุณได้มันมาแล้วต้องแลกกับชีวิตของผู้หญิงดีๆคนหนึ่ง"    สีหน้าของอติกันต์ตอนนี้ดูแล้วเย็นชามากๆ

"ได้!!! ฉันจะรับงานนี้  แล้วฉันก็จะแสดงให้คุณเห็นด้วยว่าฉันไม่ได้แย่งพี่พีทมาจากคุณนิต้า แฟนของคุณ"  ท้ายประโยคมนัญชญาเน้นคำว่าแฟน  จนอติกันต์บีบต้นแขนเธอแรงขึ้น

"มนัญชญา"