คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : 17. กลิ่นที่บริสุทธิ์ 100%
17.
ลิ่นที่บริสุทธิ์
ราอน...
ทะเลสาบมิโราลอส...
เบื้อล่ามืไปหม
มีเพียแสสว่าเียวที่ทอสว่าออมาาร่าอผมเพื่อสอส่อไปทั่ว ท่ามลาหอยมุำนวนมา
ผม้อพยายามหาวามบริสุทธิ์ที่เหลืออยู่เพียหนึ่เียวในราอน
เพราะมันะเป็นสิ่ที่่วยล้าำสาปออีราินีลไ้
แ่มันอยู่ที่ไหนล่ะ...
“้าสัมผัสอะไรไม่ไ้เลย...”
พระราาเอ่ย ผมพึ่สัเว่าพระอ์พยายามเพ่สมาธิเพื่อหามัน แ่ลับไม่มีสิ่ใอบสนอลับมา
“มันไม่ยอมอบรับ้า”
“อย่าพึ่ใร้อน”
ผมบอ่อนบัับให้ฟออาาศเลื่อนัวไปเรื่อยๆ
ผมเอ็นปัาริๆ ที่ะหาว่าวามบริสุทธิ์นั่นอยู่ในหอยมุัวไหน
แ่มัน็ไม่สิ้นหนทาเสมอไป
ผม่อยๆ
ปล่อยละออที่อยู่โยรอบให้ระายออไปในน้ำ
แ่พวมันลับถูมนร์ำที่อยู่ในน้ำสลายไปนเือบหม
นั่นแสว่ามนร์ำเหล่านั้นมีพลัมาว่าละออที่ผมปล่อยออไป ผมเหลียวไปมอพระพัร์อพระราา
ในอนนั้นเห็นพระอ์มีแวววิแสออมาอย่าเห็นไ้ั
ผมเหลือทาเลือไม่มาในาร้นหาวามบริสุทธิ์นี้
เลือ...
“ุพอะิมีมา้วยหรือเปล่ารับ”
“มีเหรอ...”
พระราาหยิบมีออมาาระเป๋าาเ มันเป็นมีสั้นเล่มามวาววับ
้ามับทำ้วยทอำที่ถูแะสลัเป็นรูปมัร “เ้าะทำอะไร”
“ในน้ำมีมนร์ำที่ทวีวามรุนแรเินว่าที่ละออวามบริสุทธืะึมผ่านไปไ้...”
ผมัสินใรีลาฝ่ามือัวเอนเลือสีแสไหลออมา
ผมสัเเห็นว่าพระราาสูลมหายใเ้าลึ่อนใบหน้าอพระอ์ะับสีแเล็น้อย
ูเหมือนว่าลิ่นเลืออผมะมีปิิริยาบาอย่าในัวอพระอ์
“ราว่อนเลืออผมมีปิิริยาับมนร์าวมหาศาลอเ็า่าแน
ผมิว่ามันน่าะไ้ผล”
แผลที่มือสมานันอย่ารวเร็ว
มีเพียเลือำนวนหนึ่ในมือที่้าอยู่ ผมเทมันลนมันหลทะลุออไปนอฟออาาศ
ทันทีที่เลือผสมเ้าับน้ำในทะเลสาบ หยเลือพลันเปลี่ยนสีเป็นสีทออร่าม
และพลิ้วไหวไปับสายน้ำ่อนที่อยู่หอยมุัวหนึ่ะเรือแสระเรื่อ
ถึแม้ะเป็นแสสีอำพันหม่นๆ แ่นั่น็ทำให้ผมยิ้มออมาไ้
“วามบริสุทธิ์เพียหนึ่เียวในราอนอยู่ในนี้”
ผมี้ไปที่หอยมุัวนั้น ฟออาาศ่อยๆ ลอยไปามที่นิ้วอผมี้ แล้วหยุลเหนือหอยมุเม็นั้นอย่า้าๆ
ผมเอื้อมมือลไปหยิบเอาหอยมุัวนั้นึ้นมา
เปลืออมันเป็นสีำสนิทและมีะไร่น้ำเาะนทั่ว
ภายใน่อน้าหนัผมึยัไม่ยอมเปิมันออภายใ้ทะเลสาบมืๆ นี้ ฟอน้ำ่อยๆ
ลอยึ้นไปยัเหนือผิวน้ำอย่า้าๆ ผมทอมอออไปเบื้อนออย่าสสัย
ที่นี่เ็มไป้วยมนร์ำและำสาปแ่แห่วามเสื่อมสลาย
ไม่มีแม้ระทั่สิ่มีีวิอาศัยอยู่ ถึแม้ว่าะเป็นทะเลสาบที่ว้าให่็าม
“เลืออเ้า...”
ผมเหลียวไปมอพระราา ที่อยู่ๆ
็เอ่ยทำลายวามเียบออมาในะที่ฟออาาศลอยมานเือบถึผิวน้ำ
“ลิ่นอมันหอมหวนและทำให้้ารู้สึอบอุ่นในร่าาย”
“อย่าิที่ะัอผมเียว...”
ผมเอ่ยิล นั่นทำให้พระราาหลุยิ้มออมา “เพราะนั่นอาเป็นรั้สุท้ายที่เราะไ้พบัน”
“เมื่อถึเวลา
เ้า็ะ้อลับไป”
ผมเียบ
ยัไม่อบโ้อะไรับเา ฟออาาศลอยมานพ้นน้ำ่อนพาเราลับสู่ฝั่ พระราาหยิบเอาเสื้อที่ถอออแล้ววาไว้ที่โหินมาสวมอย่าลวๆ
่อนเินนำผมไป
น้ำในทะเลสาบยัมีสีำสนิทเ่นเิม
ภายหลัำแพศิลานี้ไม่มีสิ่ใอาศัยอยู่ แม้แ่้นไม้ใบห้า็่อยๆ
แห้เหี่ยวและใล้ะายลไป ่อนที่พวเราะเินออไปนอำแพศิลา
ผมถือวิสาสะวย้อมืออพระราาเอาไว้เพื่ออยาพูให้พระอ์รับทราบไ้ัเน
“เมื่อถึเวลาผม็้อลับไป...”
ผมเอ่ยในที่สุ พระราา่อยๆ เหลียวลับมามอผม
“แ่ผมะ่วยุให้ถึที่สุ่อนผมลับไป และผมสาบานว่ามันะ้อไ้ผลอย่าแน่นอน”
“้าหวัว่าเ้าะทำสำเร็นะ”
พระอ์เผยยิ้ม
“ผม็หวัเ่นนั้น”
“มีสั้นเล่มนั้นเ้าเ็บไว้เถอะ...”
พระราาบอ่อนออเิม ผมปล่อยมือออเพื่อปล่อยให้เ้าัวเป็นอิสระ
พระราาเินนำมาเรื่อยๆ นเือบถึุ้มประูศิลา “มันเป็นมีสั้นประำัวอ้าเอ
ในราอนมีอยู่เพียสอเล่ม เล่มแรอยู่ที่พระมเหสีอ้า
ส่วนอีเล่มอนนี้อยู่ที่เ้า”
“เรว่าะไม่เหมาะมั้รับ”
เมื่อไ้ยินันั้นผมึปิเสธทันที
รีบเ็บหอยมุใส่บิ๊แบ็แล้วรีบยื่นมีสั้นเล่มนั้นืนแ่พระราา
“เ็บเอาไว้เถอะ...”
พระราาเอ่ย่อนเินลอุ้มประูศิลาออไป “ผู้ให่ให้อ็้อรับสิ”
ผมยาที่ะปิเสธ
ึ้อรีบเ็บมันลบี๊แบ็่อนเพื่อไม่ให้นอื่นเห็นแล้วเินามพระอ์ออไป
้านนออีฟเวนส์ในร่าหมาป่าัวโรีบวิ่มาหาผมในทันที
เาเ้ามาลอเลียเหมือนสำรวว่าผมเป็นยัไบ้า ่อน้อมอไปที่พระราาที่ำลัระโึ้นหลัพาหนะอพระอ์อย่าล่อแล่ว
“ันโอเน่าอีฟ...”
ผมลูบแผอนุ่มๆ เล็น้อย่อนระโึ้นี่หลัอเา “ไปันเถอะ”
พระราานำบวนลับมายัปราสาท
าบนยอเามานถึัวเมือที่ผมพึ่ใ้พลัีวิแห่ผืนป่าฟื้นืน้นห้าและอไม้ลับมายับริเวแท่นบูา
ที่รนั้นผมเห็นเหล่าปีศา่ามายืนรับเส็ันามปิ แ่สิ่ที่แปลไปารั้แรือรอยยิ้มที่ส่มาให้ีย์ในะที่เาำลัเลื่อนบวนผ่านไป
“ันว่าพวเาอบนายแล้วล่ะ”
อีฟเวนส์เอ่ยทาระแสิ
“ันว่าพวเาแ่อยาอบุน่ะ”
ผมอบลับไป
บวนเนิทาอพระราาเินทามานถึพระราวั
โยปิพระอ์วรหยุบวนที่ำหนัหลว แ่ลับไม่ทำเ่นนั้น
พระอ์ทรนำบวนรไปยัำหนัท้ายวัึ่เป็นสถานที่ที่ผมอาศัยอยู่
ึ่นั่นทำให้เหล่าผู้ิามทั้หลาย่าแปลใในารระทำอพระอ์
ผมระโลาหลัออีฟเวนส์ในะที่พระราาเอ็ทรลาหลัอพาหนะ
เหล่าทหาร่าแยย้ายันุ้มันโยรอบ
พระราา้าวเท้ามาหาผม่อน้ารวเร็ว่อนที่ผมะเ้าำหนั
“ที่เหลือ้อฝาเ้าแล้วล่ะ”
“ผมะพยายามัารให้เร็วที่สุ...”
ผมอบลับไป วันนี้เป็นวันแรที่ผมเห็นเหล่าุนพลปีศานอื่นๆ
มารวมัวันอยู่หน้าำหนัผม ูท่าแล้วะเิเรื่ออะไรบาอย่าึ้นมาริๆ
“ูเหมือนว่าพระอ์ะทรยุ่นะพะย่ะ่ะ”
“้าอัว่อน”
วามอ่อนโยนที่ผมไ้รับทำให้ทั้เหล่าุนพลปีศาหรือแม้แ่เหล่าทาสี่าแปลใ
แ่็เ็บวามสสัยเอาไว้เียบริบ ผมมอพระราาเินไปหาเหล่าุนพลปีศา ่อนที่หนึ่ในนั้นะถวาลสารบาอย่าให้พระอ์ทอพระเนร
แล้วพระอ์ึสาวเท้าลับไปยัำหนัหลวอย่ารวเร็ว
“ัน้อไป่อน...”
อีฟเวนส์เอ่ยบ้า “ูเหมือนราอนะถูโมีน่ะ”
“ที่นี่ำลัอยู่ในสนามรบเหมือนัน...”
ผมวิเราะห์สถานาร์ “นายไปเถอะ มีอะไรแ้ันับัสมิน้วย
แล้วันอห้ามนายนะอีฟเวนส์ ว่าห้ามไปออรบนเียวเ็า”
“ไม่้อห่วน่า”
อีฟเวนส์เินามบวนอพระราาไป
ผมรีบรลับเ้าไปที่ห้อนอน่อนหยิบเอาหอยมุึ้นมาวาไว้บนโ๊ะ
หอยมุนี้มีนาให่ใ่ย่อย ผมเอามีสั้นที่ไ้รับาพระราาออมาแล้วใ้มันแะเปลือหอยมุออ
ภายในมีไ่มุอยู่ทั้หมเ็เม็ มุทั้เ็เป็นสีาวประายทอ
และเปลือ้านใน็ทอประายระยิบ ผมสัมผัสไ้ถึพลัแห่วามบริสุทธิ์ที่อยู่้านใน
ไ่มุทั้เ็เม็นี้ือวามบริสุทธิ์ที่หล่อเลี้ยอยู่รวมถึเปลือหอยทั้สอ้วย
“วามบริสุทธิ์แห่ราอนเหรอ...”
ผมปล่อยละออสีทอออมาามือทั้สอ้า
มันลอยละลุ้อยู่บริเวไ่มุทั้เ็เม็
มันลับส่ลิ่นหอมประหลาออมาให้ไ้ลิ่น
ลิ่นหอมนั้นเป็นลิ่นหอมที่แสนบริสุทธิ์และสื่นนผมประหลาใ
และลับทำให้ผมิถึลิ่นหอมลิ่นหนึ่ที่ผมพึ่ไ้พบ
“วน้ำหอมอพระสนมเอลูน่า”
ผมั้ท่าะเินออไป้านนอ
แู่เหมือนว่าสิ่ที่ผมามหาะถูนนำมาให้ะ่อน
ทาระโฮะเินเ้ามาในห้อพร้อมับล่อไม้ที่ผมหมายะไปเอามา
เาเอามาวาบนโ๊ะ้าๆ ับเปลือหอยมุที่ำลัส่อประาย
“พระราาให้้านำมาให้เ้า”
“้ออบุมาเลย...”
ผมอบ่อนเปิล่อไม้ออ ลิ่นหอมนั่นไม่ไ้มาาล่อไม้
แ่มันมาาวน้ำหอมนี่่าหา
มันเป็นลิ่นเียวันับลิ่นที่ส่ออมาาไ่มุนี้ “อสิ่นี้มีวามหมายมาๆ
ที่ะ่วยพระราาไ้”
“พระราาทรถูพระทัยเ้าริๆ
นะ...” ในน้ำเสียอทารุโฮะแฝไป้วยวามนัยน์
นั่นทำให้ผมรู้สึอึอัและพอะเาวามหมายที่เาำลัะเอ่ยออมาไ้
“เ้าน่าะรู้วามหมายี”
“พูให้ผมเ้าใหน่อยเถอะ...”
ผมบอ่อนหยุทุอย่าที่ำลัทำอยู่ แล้วหันไปมอหน้าเา
“ผมไม่อยาใ้ีวิที่นี่้วยวามเ้าใผิ”
“้าเอ็ไม่รู้ว่าวามรู้สึที่พระราามี่อเ้าเป็นเ่นไร
แ่้ารู้เพียว่าพระอ์ทรสนพระทัยเ้าเอามาๆ”
“ผมไม่ใ่เหยื่ออพระราาแน่นอน...”
ผมรีบบอปั นั่นเพราะผมไม่ไ้มีใให้ผู้าย
“และพระอ์ไม่มีทาล่าผมไ้เหมือนที่ทุนิแน่ๆ”
“ทำานอเ้าเถอะ...”
ทารุโฮะเผยยิ้ม่อนเหลียวไปมอที่มีสั้นที่วาอยู่บนโ๊ะ
“มีสั้นเล่มนั้นเป็นอประำพระอ์ หาพระอ์ทรมอบให้เ้า
นั่นแสว่าเ้า้อมีวามหมายมาแน่นอน ้าะไม่อพูอะไรมาไปว่านี้”
“แ่ผมไม่...”
ผมำลัะปิเสธ แ่ทารุโฮะับทผมะ่อน
“เ้าปิเสธสิ่ใไม่ไ้แล้ว...”
เาเินหนีผมไปนถึหน้าประู “เ็บมันไว้ให้ี และหาเ้าทรถอนำสาปออีพระราินีไ้
้าเื่อว่าเ้าะไ้รับสิ่อบแทนที่ีามสมับเรื่อที่เ้าทำแน่นอน”
“อบุ”
ผมเอ่ยแมประ
ทารุโฮะเินออไปาห้อสี่เหลือมที่ผมำลันั่อยู่้วยวามสับสน
ผมวาทุอย่าล ลืมแม้ระทั่เป้าหมายว่าผมมาที่นี่ทำไม
มีสั้นเล่มนั้นะเป็นประาศิสัอย่า
หาผู้ใถือรอมันแล้วอามีอำนาเทียบเท่าหรือรอลมาาพระราา
ผมแปลใที่ไ้รับมันมาถือรอไว้ ไม่ว่าะ้วยเหุผลใ็าม
อนนี้ผม้อพยายามยุิเรื่อราวนี้ล ไม่ว่าะเป็นารทำสรามระหว่าโลปีศาและมาล์
หรือแม้ระทั่เรื่อแย่ๆ ที่ราอนำลั้อเผิ
ผมระบายผมหายใออมายาวพรื
่อนเปิล่อไม้สลัออ หยิบวน้ำหอมออมาเปิอย่า้าๆ
ลิ่นที่โยมาาวทำให้รู้สึสื่นและไ่มุลับส่อแสสว่าวูบไหว ผม่อยๆ
ยวน้ำหอมมาิปลายมู สูมลิ่นหอมนั้นเ้าให้เ็มปอ
ลิ่นหอมนี้เป็นลิ่นอวามบริสุทธิ์ แ่มันไม่ใ่วามบริสุทธิ์ที่เราามหา
ไ่มุทั้เ็เม็ือวามบริสุทธิ์ที่เหลือเพียหนึ่เียว
วามสสัยที่ำลัเพิ่มึ้นทำให้ผม้อหยิบมีสั้นึ้นมาอีรั้
่อนนำมมีรีลบนปลายนิ้ว
ปล่อยให้หยเลือสีแหนึ่หยทิ้ัวเอลไปในวน้ำหอม่อนแผละสมานันอย่ารวเร็ว
วน้ำหอมที่เยเป็นรูปผีเสื้อสะสวย่อยๆ ทอแสสว่าสีแาน
เพรทุเม็ที่ิอยู่ที่ว่อยๆ ลอยออมาทีละเม็นระายเว้ว้าไปทั่วห้อ
ัววเป็นเพียวเล็ๆ สูเพียสิบเนิเมรเท่านั้น
ภายในมีน้ำสีแำลัทอแสสว่าอยู่ระเรื่อ
ผมเพ่มอเ้าไปในว่อนพบว่าหยเลืออผมเอำลัพยายามแทรึมเ้าไปในน้ำนั้น
่อนที่แสสีแะ่อยๆ าเป็นสีมพูอ่อน แล้วลายเป็นสีาวใสในที่สุ
ผมยวึ้นสูมอีรั้ ลิ่นแห่วามบริสุทธิ์เ้มึ้นึ้นอย่าน่าอัศรรย์
เพรที่ลอยว้าอยู่่อยๆ ลอยลับมาประอบันนลายเป็นวน้ำหอมลายผีเสื้อัเิม
และทันทีที่เพรเม็สุท้ายลับเ้ามาวน้ำหอมพลันทอแสสีทอระเรื่อออมาทันที
มุทั้เ็เม็ทอแสระเรื่อทันทีที่ประายแสสีทอนั้นทอยะยิบออมา
ผมไม่รอ้าอี่อไป หยิบมุทั้เ็ออมาบให้ละเอียในเวลา่อมา
ไม่นานผสีทอ็มีอยู่ในโร่บยา
ผมเปิวน้ำหอมออ่อนเทน้ำหอมในนั้นทั้หมลไป
ผทอาไ่มุหลอมรวมเ้าับน้ำหอมอย่ารวเร็ว
ภายในห้อละลุ้ไป้วยไอสีทอาวามบริสุทธิ์ทั้สอ ารผสมผสาน่อยๆ
ึมเ้าหาันโยที่ผมเอไม่้อทำอะไรทั้สิ้น
ในไม่้า็เิเป็นน้ำสีทอที่้นเหมือนน้ำมันหอมระเหยเิึ้น
ะทสอบยัไล่ะว่ามันใ้ารไ้...
น้ำมันหอมระเหยสีทอ้นโยลิ่นหอมหวนออมาไม่หยุผมเทมันใส่วน้ำหอมผีเสื้อลไปนหม
มีเหลือเพียเล็น้อยิ้นโร่บยา
ผมเหลียวไปเห็นเปลือหอยมุทั้สอที่อ้าออ ึหยิบมันมาวาบนโร่
เทน้ำื่มลไปให้ผมสมับน้ำมันหอมระเหย
ผมเรียเอาพลับริสุทธิ์อัวเอออมาผสมผสานับเปลือหอยทั้สอ
เปลือภายนอที่เป็นสีำ่อยๆ ถูับออนเปลือหนึ่ลายเป็นสีมพูอ่อนและอีเปลือเปลี่ยนเป็นสีาว
เปลือหอยมีนาเล็ลอย่า้าๆ
นลายเป็นเปลือหอยที่ทำาแ้วผลึนาเล็ที่สามารถพพาไ้
“น่าะไ้ผลนะ”
ผมหยิบเอาเปลือหอยทั้สอออมา่อนเินออาห้อ
เป้าหมายอผมือสุสานอราวศ์
ทหารสี่นายเินามผมมาโยไม่ให้ลาสายา
ถึะรู้สึรำาอยู่บ้าแ่็้อเ้าใว่านี่เป็นารอารัา
แ่เมื่อมาถึหน้าุ้มประูทาเ้าพวเา็ามผมเ้าไปไม่ไ้
ผมเรียเอาพลัแห่มนร์มืึ้นมาใ้ วแหวนสีม่วอ่อนปราึ้นที่นิ้วทันที
ละออแห่วามเสื่อมสภาพระายไปนทั่วและรายล้อมเหล่าทหารทั้สี่้วย
“่วยอะไรผมหน่อยสิ...”
ผมเอ่ยับนายทหารนายหนึ่ เาูสับสนแ่็พยัหน้ารับ “่วยถือไว้ให้ที”
ผมยื่นเปลือหอยสีาวให้ทหารนายหนึ่ถือเอาไว้
แสาเปลือหอย่อยๆ ทอสว่าเป็นละออปลุมร่าอนายทหารนนั้น
ละออสีำที่เป็นมนร์มืไม่อาเ้าใล้เาไ้ อยู่ๆ เา็ทรุัวุเ่าลับพื้น่อนสำลัเอาละออสีำำนวนมาออมานน่าใ
เาสำลัอยู่แบบนั้นสัพันละออุสุท้ายออมาหม
ผมเื่อว่าเปลือหอยสามารถับไล่มนร์มืนั้นไ้
“อบุ”
ผมหยิบเอาเปลือหอยนั่นมาืน เราะที่สร้าาละออสีาวพลันหายไป
แล้ววามเสื่อมสลาย็ปลุมเาามเิม
เปลือหอยนี่สามารถป้อันวามเสื่อมสภาพนั่นไ้...
ผมไม่ไ้พูอะไรอีนอานั้น
เมื่อมอเห็นุ้มประูศิลา ผมเินเ้าไปที่้านในอย่า้าๆ
วามอึมรึมและวามโศเศร้านี้ผมยัำมันไ้ ผม่อยๆ หลับาล พลัมนร์มืเพิ่มึ้นเรื่อยๆ
นั่นทำให้ผมไ้ยินเสียรีร้ออหลายววิา
และหนึ่ในนั้นือววิาอหิสาวที่ผมเยพบเธอที่ฤหาสน์ท้ายพระราวั
วิาอพระสนมเอลูน่าำลัยืนร่ำไห้อยู่หน้าุ้มประูศิลา
“ส่วนผสมยัไม่รบถ้วน
ส่วนผสมยัไม่รบ...” เธอร่ำไห้และรีร้อ
อนนี้ผมเพีย้อารทสอบสิ่ใหม่ที่พึ่ผสมผสานเสร็
ผมรู้ว่ายัาสร้อยออพระสนมเอลูน่าไปแ่ผม็ไม่เ้าใว่าอสิ่นั้นเื่อมโยับวามบริสุทธิ์นี้ยัไเ่นัน
ววิาหลายวถูพันธนาารเอาไว้้วยโ่สีำที่ิเปลวเพลิ
พวเาำลัหวีร้ออย่าทุ์ทรมา ผมรไปยัหลุมฝัศพออีพระราาในทันที
และสิ่ที่ผมไ้พบเอ็ือ
อีราินีทรอร่านั่ไว่ห้าและถูมือไปมาเหมือนับเสือำที่พึ่พบเหยื่อัวใหม่
ววิาที่นานั่ทับอยู่ืออีพระราาที่อยู่ในสภาพสะบัสะบอม
ร่าายเ็มไป้วยบาแผลและอิโรย
“ในที่สุเ้า็ลับมาให้้าปลิีพ”
อีราินียืนึ้นอย่า้าๆ
“ผมไม่ไ้มาายที่นี่...”
ผมอบลับไป พลัมนร์มือเเมียสที่อยู่ในัวผมเพิ่มึ้นเพื่อหมาย่อสู้
แู่เหมือนว่าสนามรบนี้ไม่เหมาะเท่าไหร่ในเวลาแบบนี้ “ผมไม่ไ้หมายมามีเรื่อับุ”
“หุบปา!!” เธอวาลั่น่อนระโนเ้าหาผมในทันที
อนนี้สิ่ที่ผมอยาลอทำืออานุภาพอหยาน้ำหอมที่ิัวมา
เมื่อเธอระโนเ้าใส่ผมสามารถหลบหลีไ้อย่า่ายาย
โล่อไวน์เร่าปราทันทีที่เธอหมายับ้อัวผม ผมหลบหลีพลาร่ายมนรืไปในัว
ในไม่้าร่าอเธอ็นิ่ัน ที่เท้าปราผลึแ้วสีำยึิเอาไว้ับที่
ใบหน้าโหเหี้ยวเหยเ เธอรีร้อออมาลั่นสุสาน
มันทำให้ผมแสบแ้วหูและ้อเบือนหน้าหนี
“ไอ้เ็เมื่อวานืน
้าะ่าเ้า...” เธอพยายามยับแนา แ่มัน็เปล่าประโยน์
“มนร์ผลึมืพันธนาาร”
“เมื่อุรู้ว่ามันืออะไร
ผม้อเร่แล้วล่ะ” ผมยิ้มเยาะ
“่าะอล้าววิาทุวที่เ้าหวแหน”
“อโทษ้วย...”
ผมบอ่อนร่ายมนร์บทถัไป “แ่นที่ผมรัทุนะไม่มีทาไ้เินทามาที่นี่”
รสีำพลันปราโยเร็ว
ุมัเธอเอาไว้อีรั้ เธอรีร้อลั่น ววิาหลายวที่ทุ์ทรมาอยู่ที่นี่ส่เสียโห่ร้ออย่าีใทั้น้ำา
ผมหยิบเอาวน้ำหอมในมือออมาาบิ๊แบ็ มันทอแสสีทอระเรื่อ
วามอบอุ่นพลันแผ่่านไปนทั่วให้ับววิาที่ถูอีราินีทรอร่าััเอาไว้
“ลิ่นหอมอวามบริสุทธิ์”
ายรานหนึ่เอ่ย เาผอมนมีแ่หนัหุ้มระูและนัยน์าเป็นสีเทา
“้วยอานุภาพแห่้า
ร่าุิอเทพธิาแห่ารเยียวยา...”
ผมเหลียวไปมออีราินีทรอร่าที่ยัรีร้อ้วยวามพยาบาท เปิฝาวน้ำหอมออ
ละออสีทอพวยพุ่ไปหาววิาที่ถูพันธนาารทุวนทั่ว
โ่รวนที่ล้อพวเาไว้ถูปลออในทันที ววิาที่เยมีบาแผลและทนทุ์ลับถูเยียวยาให้บาแผลหายไปในทันที
่อนที่ววิาเหล่านั้นะล่อลอยมาล้อมรอบผม
“้วยเลืออ้าและวามบริสุทธิ์ที่เหลืออยู่เพียหนึ่เียวแห่ราอน
้าอเยียวยาววิาแห่ราวศ์อันโพเส้า ราโนิัส เว้นเสียแ่ อีราินีทรอร่า”
“ไม่!!!”
เธอรีร้อสุเสีย
มือหนาวาทาบลบนบ่าอผมแผ่วเบา
ผมเหลียวไปมอเพื่อหา้นอ นั่นือมือหนาออีพระราาที่วาลมาพร้อมใบหน้าที่ปลื้มปิิ
อีราินีทรอร่ายัส่เสียรีร้อไม่หยุ
“เ้า่วยพวเราไ้สำเร็”
อีพระราาเอ่ย
“ผมแ่มาทสอบอาุภาพอมัน...”
ผมอบ อนนี้รเหล็สีำ่อยๆ เิรอยร้าว
เพราะโทสะออีราินีำลัเพิ่มสูึ้น ส่ผลให้พละำลัอเธอเพิ่มมาึ้น้วย
“ผมยัามหาสร้อยอทีุ่บอไม่พบเลย”
“พวเราะ่วยเอ”
อีพระราาหันไปพยัหน้าับเหล่าววิาวอื่นๆ
นี่เป็นรั้แรที่ผมเห็นววิาเหล่านั้นมีรอยยิ้ม
พวเาล่อลอยออไปนออาาเอสุสานหลว
นั่นทำให้เสียรีร้อออีราินียิ่ััวานึ้นอี ววิาหิสาวนาหนึ่ที่ลอยออไปนอรั้วสุสานหลวเ้าไปสวมอับพระสนมเอลูน่า้วยวามิถึ
ผมเห็นทั้สอร้อไห้ออมา้วยัน่อนะลอยหายไป
“ท่านะออไปไหนไม่ไ้ทั้นั้นอีพระราา”
น้ำเสียออีราินีเ็มไป้วยวามเียแ้น
“เรื่อนั้นเ้าไม่ใ่ผู้ที่ำหนแล้วทรอร่า...”
ววิาออีพระราาลอยัวสูึ้นเรื่อยๆ รูปายที่เยีเผือและมีบาแผล่อยๆ
ถูเยียวยา รูปลัษ์ลับมาเป็นหนุ่มแน่นัเิม “พวเราถูปลปล่อยแล้ว”
“รี้”
ทันทีที่ผมปิวน้ำหอมล
อีพระราา็ระาผมให้ออไปนอสุสานหลว้วยในทันที
เหลือเพียเสียรีร้อออีราินีึ่เหมือนับนบ้าลั่ที่เสียสิ
ร่าอผมลอยออมาผ่านุ้มประูนเือบล้มหัวะมำ
ทหารสี่นายรีบยับเ้ามาหมายรับัวผมไว้แ่ผม็ยมือปรามะ่อน
เมื่อออมาสู่้านนอ
เสียรีร้อออีราินีทรอร่า็เียบเสียล
ววิาายราเมื่อรู่ทีุ่ยับผมยืนอยู่ที่หน้าุ้มประู
่อนววิยาวอื่นๆ ะลล่อลอยมารวมันใล้ๆ ับผม
“นาพยายามะออมานอเสุสานหลว...”
ายราเอ่ยเสียแผ่ว “้าะอยู่ที่นี่เพื่อสะเสริมพลัเอามอสุสานหลว”
“้า้วย”
หิราอีนาหนึ่เอ่ยบ้า
มีววิาอีไม่ี่วลอยไปอยู่้าๆ
ายและหิราทั้สอ เท่าที่ผมูพวเาน่าะเป็นววิาออีพระราาและพระราินีที่เป็นบรรพบุรุษอพระราาฮาเทียส
ววิาวอื่นๆ อาเป็นเรือพระาิที่ถูเ็บศพเอาไว้ในสุสานหลว
“รีบไป่วยเ็นี่ามหาสร้อยทั้สอเส้นให้พบ...”
ววิาออีราินีทรอร่าปราภายในสุสานหลว เธอออมาไม่ไ้ ึไ้แ่แสยะยิ้มอยู่ที่ประู
“เร็วเ้า”
“พวเ้าไม่มีทาหามันพบหรอ...”
เธอเอ่ย้วยน้ำเสียยียวน “เพราะ้าเป็นผู้เ็บ่อนมันเอาไว้
นอา้าแล้ว็ไม่มีผู้ใล่วรู้ที่่อนอมัน”
“ฮะ!!”
ผมและวิาวอื่นๆ ่าใับเรื่อที่ไ้ยิน
ทหารสี่นายมอหน้าันไปมา้วยวามสับสน
“ฮาๆ”
เธอหัวเราะเสียแหลม่อน่อยๆ หายวับเ้าไปในวามมื
“ไม่้อใส่ใหรอเ็น้อย...”
หิราเอ่ย่อนลอยมาใล้ๆ ผม “้าเื่อว่าเ้าะามหาสร้อยอทั้สอเส้นพบ
เพราะมันเป็นโะาที่เ้าะ่วยราอน”
“ผมไม่ใ่นที่เ้มแ็...”
ผมเอ่ยเสียแผ่ว “มีนายเพราะผมมามา ผมไม่อยาให้เิารสูเสียที่นี่”
“พว้าสูเสียรัทายาทอฮาเทียสไปแล้ว...”
หิราเอ่ย่อ “อนนี้เ้ามาที่นี่แล้ว เ้าสามารถ่วยปลปล่อยพวเรา
และะ้อ่วยทำให้ฮาเทียสมีทายาทึ้นมาไ้อย่าแน่นอน”
“ารแบรับวามหวัอพวุไว้
มันไม่ใ่เรื่อ่ายเลยนะรับ” ผมเอ่ย่อนเผยยิ้มอย่าฝืนๆ
“ปีศาอย่าพว้า็มีทั้ีและั่วปะปนันไปเหมือนมนุษย์นั่นล่ะ...”
เสียแหบพร่าอหิราเอ่ยอย่าอ่อนโยน “่วยพว้าเถอะ
และหามีอะไรที่้าสามารถ่วยเ้าไ้ ้าสัาว่าะทำทันที”
สิ่ที่ปีศาอย่าพวเาะ่วยเราไ้ั้นเหรอ...
สามารถิมและแสวามิเห็นไ้่ะ
^^ พร้อมรับทุ้อเสนอ
สำหรับใรที่ยัไม่เยอ่าน
MARS and the heiress of devil หรือ มาล“ ับทายาทแห่ปีศา
หรือ
MARS and the advent goddess หรือ มาล“ ับเทพธิาุิ
สามารถิามอ่านย้อนหลัไ้นะะ
.
.
.
โยารเิิ้มที่รูปภาพ้านล่านี้เบาๆ ่ะ
ความคิดเห็น