คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : จดหมายจาก"ไม่มีใคร"1(รีไรท์)
หลัาเหุาร์ูเหลือมบราิลผ่านไป็ถึเวลาใล้ะเปิเทอมเฮเลนไ้รู้ว่าเธอไ้ไปเรียนที่โรเรียนสโนวอลล์ไฮเเละส่วนัลีย์ไ้ไปเรียนที่โรเรียนสเมลิ้ส์ ึ่มันเป็นโรเรียนเ่าอลุเวอร์นอน เพียร์ส็ะไปเ้าที่นั่นเหมือนัน เเ่ว่าลุับป้าะล่อมัลีย์ไ้เพราะัลีย์อยาไปเรียนที่เียวับเฮเลนึ่เฮเลน็สสัยว่าทำไมอยาะเรียนที่เียวับเธอเเ่ัลีย์ลับบอเธอว่า
“ไปสโนวอลล์วันเเรนะ ็ระวัพวผู้ายให้ีนะ” เาบอเฮเลน
เฮเลนสสัยว่าทำไม้อพวผู้าย"เออ อบในะที่บอเเ่ทำไม้อเป็นพวผู้าย"เฮเลนถาม
“เเ่ไม่้อไปยุ่ับพวนั้น็พอ!” ัลีย์รีบะเบ็เสียใส่เฮเลนอย่าสุเสีย
นวันหนึ่ในเือนราม ป้าเพ็ทูเนียพาัลีย์เ้าไปในลอนอนเพื่อื้อเรื่อเเบบโรเรียนสเมลิ้ ทิ้เฮเลนไว้ที่บ้านมิสิสฟิ์เเ่ไม่่เลวร้ายเหมือน่อนเเล้ว เพราะเธอูเหมือนาหัเพราะเินสะุเเมวัวหนึ่ ทำให้เธออบเเมวน้อยล เธอปล่อยให้เฮเลนนัู่โทรทัศน์เเละเเบ่เ้็อโเเล็ให้เาิน้วย เเ่รสาิเหมือนมันเ็บ้ามาหลายปีเเล้ว
เ้า่อมา ัลีย์ไ้สวมเรื่อเเบบใหม่อเาเินไปรอบๆห้อนั่เล่นให้ทุนู นัเรียนายโรเรียนสเมลิ้ส์ใส่เสื้อนอสีเเเ้ม มีหายาว้านหลั าเทรหลวมรัรเ่าสีส้ม เเละหมวฟาสานเเ็อนบนเรียบๆเเบนๆเเบบที่เรียว่า หมวโบ้เอร์ นัเรียนที่นี่ถือไม้เท้าะปุ่มะป่ำันทุนสำหรับเอาไว้ฟาันเอเวลารูไม่เห็นเมื่อลุเวอร์นอนเห็นเเล้วลุ็พูเสียอู้อี้ว่านี้เป็น่วเวลาที่ภูมิใที่สุในีวิ ป้าเพ็ทูเนียไ้ปล่อยโฮออมาเเละบอว่าเธอไม่อยาเื่อเลยว่านี้ือพ่อหนุ่มัลีย์อเธอ เฮเลนทำไ้เเ่เเอบลั้นหัวเราะเอาไว้เท่านั้น
เเละเฮเลนไ้เห็นถุที่อยู่ในรัวเมื่อเธอะทำอาหารเ้าให้พวเอร์สลีย์ิน
“นี่อะไร่ะ” เธอถามป้าเพ็ทูเนัย ปาป้าเม้มสนิทเหมือนทุราวที่เธอล้าั้ำถาม
“ุนัเรียนอหล่อนไ” ป้าอบ
“โอ้ อบุมานะ่ะ” เธอไ้อบุป้าเเ่ป้าลับอบมาว่า “เฮอะ เเ่ันไม่อยาเห็นหล่อนูน่าสมเพอนไปเรียนหรอนะ” เเ่เฮเลนไ้เห็นป้าเเอบเเ้มเเนิหน่อย
“เเ่็อบุมานะ่ะ”เธอไ้บอับป้าอีรั้เเละป้าเพ็ทูเนียไ้รีบบอว่า"หล่อนนะไปทำอาหารเถอะ ทุนหิวันหมเเล้ว"เธอะโนใส่เฮเลน
เเละหลัานั้นทุนไ้ยินเสีย่อหมายัเเร๊ เเละเสียหมายเลื่อนผ่าน่อลบนพรมหน้าประูในบ้าน
“ไปเอาหมายมาิ ัลีย์” ลุเวอร์นอนสั่มาาหลัหนัสือพิมพ์
ัลีย์ไ้ไปเอาหมายมาเพราะว่าเห็นเฮเลนทำอาหารอยู่เเ่เาไ้เห็นหมายที่่าหน้าอถึเฮเลนเเละรีบไปบอว่ามีหมายมาหาเฮเลน
เฮเลนรีบหยิบหมายมา้อู หัวใเธอเ้นึ่ๆราวับเป็นยายืเส้นให่ ไม่เยมีใรเียนหมายถีเธอมา่อนในีวิ ใรันล่ะนี่ เธอไม่มีเพื่อนสัน ไม่มีาิที่ไหน--เธอไม่ไ้เป็นสมาิห้อสมุ ันั้นึไม่เยไ้รับหมายทวที่ไ่่อยสุภาพ เเ่นี่ไ นี่หมาย่าหน้าอัเนไม่มีทาผิพลา
ุ ฮ. พอเอร์
ห้อนอนที่เล็ที่สุ
4 อยพรีเว
ลิเิล วินินเอร์รีย์
มันเป็นอหมายหนาเเละหนั ทำาระาษเเ็สีออเหลือ ่าหน้าอ้วยหมึสีเียวมร ไม่ไ้ิเเสมป์
เฮเลนพลิอูอี้าน้วยมือที่สั่นเทา เธอเห็นราประทับี้ผึ้สีเเเป็นราอาร์มปรารูปสิโ นอินทรี ัวเเบเอร์ เเละูเรียันอยู่รอบัวอัษร ฮ. นาให่่
เเ่่อนที่เฮเลนะอ่าน เเ่ลุเวอร์นอน็ระาหมายามือเธอ
“อหนูนะ” เฮเลนร้อหลาพยายามึลับมา
“ใระเียนหมายถึเเ”ลุเวอร์นอนไ้อ่านหมายเเละ ใบหน้าอเาเปลี่ยนาสีเเเป็นสีาวีเเละป้าเพ็ทูเนียึมาอ่าน่อพอเริ่มอ่านที่บรรทัเเร็ูเหมือนว่าป้าะเป็นลม เธอยมือุมอ เเล้วหน้า็เปลี่ยนไปเหมือนลุเวอร์นอน
“พะ-พะ-เพ็ทูเนีย” ลุเวอร์นอนหายใหอบ
"เวอร์นอน! โอ๊ย! ายแล้ว! เวอร์นอน!.
ลุเวอร์นอนไ้รีบลุแล้วทำารพาเฮเลนไปส่ที่ห้อนอนแ่เฮเลนสสัยเเล้วถามว่า"หมายอหนูอยู่ไหนละ่ะ"เฮเลนอบอย่าทันทีเเ่ลุเวอร์นอนบอว่า"ไม่มีใร หมาย่าหน้าออเเผิ ันะเอาไปเผาเเล้ว"ลุเวอร์นอนอบห้วนๆ
“ไม่ผิเเน่่ะ” เฮเลนอบอย่าุเียว “็มัน่าถึห้ออหนู”
“เียบเี๋ยวนี่! เเละ็ไม่้อออมาาห้อ้วย”ลุเวอร์นอนะโนัลั่นใส่เฮเลนเเละับททันที
หลัานั้นเฮเลนโนับล็อประูไว้ที่ห้อนอนอเธอเอเฮเลนที่รู้สึเหนื่อยล้า็เลยล้มลไปนอนที่เียอเธอ
แ่เฮเลนเเทบนอนไม่หลับเลยเพราะว่าหมายนั้นมันมาาใรันนะทำไมพวลุับป้าึทำท่าทีเเบบนั้นเธอนอนิไปิมานเธอผลอยหลับโยไม่รู้ัว
โปริาม่อไป
ความคิดเห็น