PLAYFUL SOTUS | ปลดล็อกหัวใจ

ลำดับตอนที่ #2 : PLAYFUL || Chapter 1 [Loading...50%]

Chapter 1 || ผู้ชายที่ชื่อ ‘รันเวย์’

ตรงนี้มันโล่งมาก ไม่มีที่ให้ฉันซ่อนตัวเลย!

ฉันรีบวิ่งลงข้างทางแล้วนั่งขดตัวไว้ให้ได้มากที่สุด ได้แต่คิดว่าขอให้ไม่มีใครในรถคันนั้นสังเกตเห็น สวรรค์โปรดเห็นใจฉันด้วยเถอะ ฉันเพิ่งจะเป็นเด็กนิเทศปีสอง ฉันไม่ควรจะมีความทรงจำที่เลวร้ายโดยเริ่มต้นเพียงแค่การเดินชนกับใครเข้าสักคนแบบนี้

เอี๊ยด!

แต่ดูเหมือนคำภาวนาฉันจะส่งไปไม่ถึงสิ่งศักดิ์สิทธิ์

“คุณ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ? ” เสียงปิดประตูรถดังขึ้นพร้อมกับคำถามที่ถูกส่งมาจากผู้ชายคนหนึ่ง สัมผัสได้ว่าไม่ใช่มังกร หมอนั่นไม่มีความรู้สึกเป็นคนสุภาพแบบนี้หรอก

“นายเองเหรอ” ฉันค่อยๆ หันกลับไปมองอีกฝ่ายช้าๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกโล่งใจ ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกดีใจขนาดนี้ นั่นอาจเป็นเพราะเขาเคยบอกว่าจะช่วยฉันไว้ก็ได้ละมั้ง

 “อ้าว เธอที่เป็นของเดิมพันนี่” คำเรียกของเขาทำเอาคิ้วฉันกระตุก

“แล้วพวกนั้นล่ะ” ฉันเอ่ยถามในขณะที่ยังนั่งยองๆ อยู่ที่พื้น สายตากวาดมองไปยังถนนด้านหลังที่มืดสลัว

“พวกไหนอะ ถ้าพวกเพื่อนๆ ของฉันยังอยู่ในสนาม พอดีฉันมีการบ้านต้องกลับไปทำ เลยขอตัวกลับก่อน” ถามไปแค่นิดเดียวแต่เขาดันตอบซะยืดยาว แถมไม่ใช่สิ่งที่ฉันอยากรู้ด้วย หมอนี่มันกวนอารมณ์จริงๆ

“ฉันหมายถึงมังกร” ฉันบอกพร้อมชักสีหน้าแบบอัตโนมัติ ช่วงนี้รู้สึกหงุดหงิดง่ายมาก

“อ่อ ผัวเธอก็ยังไม่กลับอะครับ ฉันมาคนเดียว” ผู้ชายตรงหน้าบอกพร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

“ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันไง! ” คราวนี้ฉันผุดลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนใส่หน้าเขาอย่างไม่ชอบใจ

“แค่แหย่เล่นเอง ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย” เขายังคงพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแม้จะโดนฉันตะโกนใส่หน้าก็ตาม

“ช่างเถอะ ฉันขอยืมมือถือหน่อยค่ะ กระเป๋ากับโทรศัพท์ฉันอยู่บนรถของพวกนั้น” ฉันเอ่ยขอ คิดไว้ว่าจะโทร.ไปหาพี่เอเดน เพราะไม่ค่อยอยากให้ที่บ้านรู้สักเท่าไหร่ พอลองมาคิดๆ ดูแล้วมันจะกลายเป็นเรื่องราวใหญ่โตแน่ ตัวฉันตอนนี้ก็ปลอดภัยแล้วแม้จะไม่ร้อยเปอร์เซ็นต์ก็ตาม ฉันก็ยังมีความเมตตาอยู่บ้างอะนะ

“ไม่มี” และฝ่ายตรงข้ามก็ตอบออกมาแทบทันที

“อะไรนะ? นี่หมายความว่ายังไงคะ อยู่ได้ยังไงโดยไม่มีมือถือ” ฉันรัวคำถามใสฉันอย่างเหลือเชื่อ ยุคนี้ยังมีคนที่ไม่ใช้โทรศัพท์มือถืออยู่อีกเหรอ โดยเฉพาะวัยเรียนแบบนี้ แล้วเขาทำยังไงติดต่อบรรดาเพื่อนๆ กับอาจารย์ล่ะ

“มือถือน่ะมี แต่ว่าตอนนี้มันไม่มีอะครับ” ฉันยืนนิ่ง เรียบเรียงประโยคของเขาช้าๆ ยังไงของเขากันแน่ มี แต่ตอนนี้ไม่มี

“กำลังกวนประสาทกันอยู่เหรอคะ? ” ฉันกดเสียงต่ำลง เริ่มจะโมโหแบบจริงจังแล้วนะ ในสถานการณ์แบบนี้ฉันไม่สนุกด้วยหรอก

“เปล่านะครับ ก็ผมมีมือถือ แต่ว่าตอนนี้ชาร์จแบตไว้ที่ห้อง ก็เลยไม่มีให้ยืมไง” คนตรงหน้ายังคงอธิบายช้าๆ ด้วยท่าทางสบายอกสบายใจ ถ้าเขาพูดแบบนี้ตั้งแต่แรกฉันก็ไม่อารมณ์ขุ่นใส่แบบนี้หรอก

“อืมค่ะ” ฉันพยักหน้าให้เขาสองสามที ก่อนจะชำเลืองมองไปทางถนนด้านหลังอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าปลอดโปร่งดีก็เริ่มก้าวขาอีกครั้งด้วยความเหนื่อยล้า พรุ่งนี้เช้าขาฉันต้องระบมแน่ๆ เลย แต่ยังไงตอนนี้ต้องหาทางออกไปให้พ้นจากที่นี่ก่อน

“แล้วนั่นจะไปไหนครับ” เสียงของคนที่ยังยืนอยู่ที่เดิมดังขึ้น

“กลับบ้านค่ะ” ฉันตอบโดยที่ไม่ได้หันกลับไปมอง ฉันหมดธุระที่จะคุยกับเขาแล้ว เพราะฉะนั้นตั้งแต่วินาทีนี้ไปฉันจะไม่รู้จักเขาอีก และไม่ว่าเจอที่ไหนก็จะไม่ทักทาย

“คงกลับไม่ได้หรอก” คราวนี้ฉันหันกลับไปมองเขาอย่างไม่เข้าใจ และเขาคงเห็นจากสีหน้าของฉันเลยพูดต่อ “เธอต้องไปกับผม”

“ทำไมฉันต้องไปกับนายไม่ทราบ? ” เป็นอีกครั้งที่ฉันทำหน้าเหวี่ยงและน้ำเสียงฉุนเฉียวใส่เขา ปกติฉันมักเก็บอารมณ์ได้ดี แต่ช่วงนี้กลับเกรี้ยวกราดง่ายมาก มีไม่กี่เหตุผลหรอกที่ทำให้เป็นแบบนี้

“ก็ไอ้งั่งนั่นแพ้แล้ว ของเดิมพันอย่างเธอก็ต้องเป็นของฉันดิ” คิ้วฉันแทบจะขมวดเป็นปม หมายความว่าเขาเป็นคนชนะการแข่งในครั้งนี้ ไม่ใช่มังกร?

“ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ใช่ของเดิมพัน เพราะฉะนั้นไม่ว่าใครจะชนะ ฉันก็ไม่ไปด้วยทั้งนั้น! ” ฉันบอกแล้วก้าวเดินต่อแบบไม่รอฟังคำท้วงติงจากเขา ไอ้คนประสาท พูดจนปากจะฉีกก็ไม่คิดจะฟังกัน

“ฉันก็ไม่สนหรอกว่าเธอเป็นใคร แต่เธอโผล่มาในสนามแข่งด้วยสถานะของเดิมพัน ในตอนนี้ฉันเป็นฝ่ายชนะ เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องไปกับฉันเพื่อเป็นรางวัล...”

หมับ!

ไม่ได้พูดเปล่า แต่คนตรงหน้าเดินตามเข้ามาคว้าต้นแขนฉันไว้แล้วดึงกลับไปหาเขาอีกด้วย ทำให้ตอนนี้ตัวฉันเซถลาจนใบหน้าไปชนกับแผงอกกว้างนั่นอย่างจัง โชคดีแค่ไหนที่ฉันสวยตามธรรมชาติ ถ้าศัลยกรรมมาคงได้จมูกเบี้ยวบ้างล่ะ กระแทกแรงขนาดนี้

“นี่นาย...” ฉันรีบเงยหน้าขึ้นเพื่อจะต่อว่าเขา แต่มันประจวบเหมาะเข้ากับตอนที่เขาก้มหน้าลงมาพอดี ตอนนี้มันเลยกลายเป็นว่าปลายจมูกของเขาสัมผัสเข้ากับบริเวณหน้าผากของฉันแบบไม่ได้ตั้งใจ

“...”

“...”

“ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องไปกับฉัน...” เราต่างคนต่างเงียบไปอึดใจหนึ่งก่อนที่เขาจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นและผละออกห่างไป แต่ว่านั่นไม่ได้แปลว่าเขาปล่อยมือจากต้นแขนของฉัน

“นายพูดไม่รู้เรื่องเหรอไง ปล่อยนะ! ” ฉันโวยวายในตอนที่กำลังถูกเขาลากจูงไปยังรถที่จอดอยู่

“เธอนั่นแหละพูดจาไม่รู้ความ เป็นแม่การะเกดกลับชาติมาเหรอ” คือนี่มุกตลกเหรอ?

“นายนี่มันไร้สาระจริงๆ เลยนะ เสพละครไทยมากไปเหรอไง ว้าย! ” เขาลากฉันมาจนถึงรถ พอเปิดประตูรถได้ก็จับฉันกดหัวลงแล้วยัดเข้ามาในรถทันทีแบบไร้อารยธรรม ไอ้พวกป่าเถื่อน ขอถอนคำพูดที่ว่าเขาดูนิสัยดีกว่ามังกร!

“เธอนี่ก็ปากจัดกว่าที่คิดนะ”

ปัง!

เขาตอบกลับมาแค่นั้นแล้วก็ปิดประตูรถใส่หน้าฉันในทันทีก่อนจะเดินอ้อมมาฝั่งคนขับแล้วเปิดประตูขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว

นี่ยัยโมนา เธอนั่งบื้ออยู่ทำไมกัน ทำไมไม่ลง!

“กรี๊ดดด” มือที่กำลังเอื้อมไปเปิดประตูเป็นอันต้องชักกลับมาจิกเบาะไว้แน่นแทน เมื่อคนขับรถทำตัวบ้าระห่ำโดยการออกตัวด้วยความเร็วจนตัวฉันกระแทกกับเบาะด้านหลังอย่างแรงเพราะไม่ได้ตั้งตัว

“นั่งเฉยๆ ไปเถอะ ฉันไม่พาเธอไปฆ่าหรอก อย่างมากก็แค่...” เขาพูดแค่นั้นแล้วก็หยุดลงเสียดื้อๆ สายตาชำเลืองมามองฉันอย่างมีเลศนัย

“แค่อะไร! ” ฉันรีบยกแขนขึ้นมากอดตัวเองเอาไว้ โชคดีที่เสื้อนิสิตของฉันแห้งแล้ว แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ไว้ใจคนข้างๆ นี่ไม่ได้อยู่ดี

“ถึงก็รู้เองแหละครับ”

ฉันนั่งเงียบมาตลอดทางและเกร็งตัวเป็นบางครั้ง เพราะคนขับรถมันซิ่งนรกแตกมาก กลัวจะไม่ได้ตายไวหรือยังไงนะ

“ลงดิครับ” ใช้เวลาไปประมาณครึ่งชั่วโมงรถก็เข้ามาจอดในคอนโดแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่

“...” ฉันไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็รีบเปิดประตูลงจากรถ คิดไว้ว่าจะใช้จังหวะนี้วิ่งออกไปขอความช่วยเหลือ และมันก็น่าจะเป็นแบบนั้นแหละถ้าฉันระมัดระวังตัวสักนิด “โอ้ย! ”

“เอ้า ลงไปจับกบเล่นทำไมเหรอครับ” เสียงหัวเราะขำขันดังขึ้นหลังจากที่ฉันไม่ทันระวังแล้วขัดขาตัวเองจนล้มคะมำลงไปที่พื้นในจังหวะที่รีบร้อนลงมาจากรถ เขายืนมองฉันเฉยๆ พร้อมกับเสียงหัวเราะที่ดูชอบอกชอบใจ ไม่คิดจะยื่นมือเข้ามาฉุดฉันขึ้นจากพื้น ในตอนนี้ฉันรู้สึกทั้งเจ็บและอับอาย สายตาของผู้คนบริเวณลานจอดรถพุ่งตรงมา บางคนมีท่าทีตกใจ แต่สุดท้ายก็แอบหัวเราะตามกันไปหมด

“ตลกนักเหรอไง! ” ฉันก้มลงดูเข่าทั้งสองข้างของตัวเองในขณะที่นั่งลงบนพื้นอย่างหมดสภาพ ฮือ เลือดออกซิบๆ เลย พ่อของฉันจะต้องรู้สึกแย่มากแน่ที่ลูกสาวสุดที่รักมีรอยแผลแบบนี้ และแน่นอนว่าคนที่ทำให้ฉันต้องเจ็บตัวคือไอ้ผู้ชายคนนี้!

ถ้าเขาไม่ฉุดฉันมาด้วย มีเหรอที่ฉันจะต้องมาเจ็บตัวแบบนี้

ดูสิ เข่าก็เจ็บ ท้องก็รู้สึกปวดจี๊ดๆ หน่วงๆ ไปหมด ร่างกายของฉันกำลังไม่ปกติ

“ทำอะไรของนาย ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้” ในขณะที่ฉันกำลังส่งเสียงตัดพ้ออยู่ในใจ ก็รู้สึกได้ว่าร่างทั้งร่างลอยหวือขึ้นมาจากพื้นด้วยด้วยฝีมือของไอ้ผู้ชายที่ยืนหัวเราะอยู่เมื่อกี้

“อย่าเรื่องมากอยู่เลย ฝนจะตกแล้ว” เขาทำเสียงเหมือนจะดุใส่ฉัน ก่อนที่ขายาวๆ นั่นจะก้าวเดินอย่างว่องไว ฉันเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก่อนจะเห็นพระจันทร์ที่กำลังส่องแสงสว่างไสว

ฝนจะตกกับผีน่ะสิ!

”ถ้านายไม่ปล่อยฉัน รับรองได้เลยว่าชีวิตนายเดือดร้อนแน่! ” ฉันกระซิบบอกเสียงต่ำ หน้าฉันบางเกินกว่าจะตะโกนโวยวายจนกลายเป็นจุดสนใจของผู้คนในบริเวณนี้

“น่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ...ไม่กลัวหรอก” เขาหยุดยืนนิ่งไปแปบหนึ่งพร้อมกับเลื่อนสายตามามองใบหน้าของฉัน ก่อนที่ขายาวๆ นั่นจะก้าวเดินตามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรในคำขู่

“พ่อฉันไม่ปล่อยนายไว้แน่...โอ้ย” ฉันโอดครวญขึ้นมาเมื่อรู้สึกปวดหน่วงบริเวณท้องน้อย

“เฮ้ย เป็นอะไรไปเธอ” สีหน้าของเขาในตอนนี้ดูตกใจและทำอะไรไม่ถูก

“ฉันปวดท้อง...” ฉันบอกพร้อมใช้มือเกาะกุมท้องของตัวเองไว้ ความปวดจู่โจมฉันซะจนแทบร้องไห้ ทำไมจะต้องมาปวดในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ด้วยนะ

“ปวดตรงไหน ปวดอะไร ไปหาหมอไหม” น้ำเสียงร้อนรนของเขาทำให้ฉันแอบเหลือบตามองนิดๆ เขาดูทำอะไรไม่ถูกและเลิ่กลั่กไปหมด ฉันได้ยินเขาพูดพึมพำแต่ฟังไม่ได้ศัพท์ และตอนนี้ฉันก็ไม่อยากสนใจอะไรนอกจากทำให้อาการปวดที่แสนทรมานนี้มันหายไป

“ไม่ต้อง แค่ปวดท้องแบบผู้หญิง” ฉันกลั้นใจตอบเขาอีกรอบ ทั้งปวดทั้งหงุดหงิด แถมรู้สึกถึงการซึมเปื้อนแล้วด้วย บ้าที่สุด ทำไมในสถานการณ์แบบนี้ฉันยังต้องมาเจอเรื่องซวยซ้ำซ้อนด้วยเนี่ย

“ปวดท้องแบบผู้หญิงคืออะไรวะ...” ฉันนับหนึ่งถึงสามในใจแล้วเหลือบมองผู้ชายที่ยังคงอุ้มร่างของฉันไว้และยังยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ที่เดิม

“วันนั้นของเดือน...” ฉันตอบเขาแบบไม่เต็มเสียงนัก ส่วนหนึ่งเพราะอาการปวดท้อง อีกส่วนเพราะรู้สึกอายที่จะต้องมาพูดเรื่องแบบนี้ให้คนแปลกหน้าที่เป็นผู้ชายฟัง

“ห๊ะ! แล้วทำไง ไปหาหมอเถอะ” เป็นอีกครั้งที่ผู้ชายคนนี้ทำท่าจะพุ่งตัวกลับไปที่รถ ทำไมฉันต้องมาเจอคนแบบนี้ด้วยนะ หรือสวรรค์ลงโทษที่ฉันใจร้ายกับคนอื่นไว้เยอะ

“ฉันไม่ได้กำลังจะตาย ปล่อยฉันลง...” ฉันกลั้นใจตอบเขาอีกครั้ง อาการปวดเริ่มรุนแรงขึ้นจนอดโหยหาของอุ่นๆ ร้อนๆ ไม่ได้ กระเป๋าน้ำร้อน ยาแก้ปวด เครื่องดื่มอุ่นๆ อะไรก็ได้!

“เธอเป็นแบบนี้ ผมจะปล่อยได้ยังไง” ประโยคนั้นจบลงด้วยการที่เขาอุ้มฉันขึ้นมาบนคอนโดท่ามกลางสายตานับสิบ ตัวฉันเองก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะไปขัดขืนอะไรแล้ว อยู่ในสภาพแบบนี้เขาคงไม่คิดจะทำอะไรไม่ดีกับฉันหรอกมั้ง ใช้เวลาไปร่วมยี่สิบนาทีฉันก็เข้ามาอยู่ภายในห้องของเขาด้วยอาการทุลักทุเล

“เห็นตัวบางๆ แบบนี้ เธอก็หนักไม่ใช่เล่นเลยนะครับ” เขาพูดพลางทำท่าเหนื่อยหอบ ในขณะที่ฉันได้แต่นั่งขดตัวด้วยอาการปวดท้อง เขาแบกผู้หญิงที่กำลังปวดประจำเดือนขึ้นบ่า เขามันบ้าไปแล้ว!

“...” ฉันไม่ได้ตอบอะไร แต่ส่งสายตาอาฆาตมาดร้ายไปให้เขาแทน แต่ดูแล้วผู้ชายตรงหน้าจะไม่ได้ใส่ใจมันเท่าไหร่ เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะกดมือถือแล้วโทร.ออกหาใครสักคน

ไอ้ผู้ชายป่าเถื่อนเอ้ย!

“คิดจะพาสาวขึ้นห้องแต่จัดการเรื่องแค่นี้ก็ไม่ได้ เฮงซวย” เสียงของผู้หญิงตัวเล็กๆ คนหนึ่งดังขึ้น หลังจากที่เธอวางกระเป๋าน้ำร้อนทาบลงมาบนหน้าท้องให้กับฉัน ส่วนตัวฉันตอนนี้ถูกสั่งให้เปลี่ยนเสื้อผ้าโดยมีเสื้อเชิ้ตแขนยาวตัวโคร่งกับกางเกงบ๊อกเซอร์ตัวใหญ่อยู่บนร่างกาย

“ก็ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนี่หว่า” เสียงถกเถียงกันของคนสองคนสร้างความรำคาญใจให้ฉันอย่างมาก พวกเขาเถียงกันมาตั้งแต่ผู้หญิงคนนี้ปรากฏตัวขึ้นจนถึงตอนนี้

“เพราะว่าโง่แบบนี้ไง ฉันถึงเทนายทิ้งแล้วหาคนใหม่” ถ้าหูฉันไม่ได้เพี้ยน ผู้ชายคนนี้บอกไว้ว่าจะตามคนคุยเก่ามาดูแลฉัน เพราะฉะนั้นผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นคนคุยเก่าของเขา แล้วที่เธอด่าเขาว่าโง่ ฉันสนับสนุน

“มันจำเป็นต้องเอามาพูดเหรอพรีม ก็แค่อดีตที่ฉันหลวมตัวไปคุยกับเธออะ”

“หลวมตัวมาตามเฝ้าฉัน เช้า กลางวัน เย็นด้วยปะ? ” แค่ปวดท้องก็นับว่าแย่แล้ว นี่ฉันจะต้องมาปวดประสาทกับคนพวกนี้ด้วยหรือยังไง

“แค่หลงผิดไปชั่ววูบเองปะ” ผู้ชายคนนั้นเถียงกลับ พวกเขาทำตัวราวกับเป็นเด็กสองสามชวบ นิสัยดูเหมือนกันมากเกินไป เพราะแบบนี้แหละมั้งความสัมพันธ์เลยไปด้วยกันยาก

“พวกคุณสองคนช่วยออกไปทะเลาะกันข้างนอกได้ไหมคะ” ฉันบอกในขณะที่กอดกระเป๋าน้ำร้อนไว้แนบท้อง

“แต่นี่มันห้องผมอะครับ งั้นคุณไปนอนปวดท้องข้างนอกก่อนแล้วกัน” ฉันรู้สึกว่าอารมณ์ของฉันขาดผึ่งลงทันที ผู้ชายคนนี้มันเก่งเรื่องกวนอารมณ์คนด้วยท่าทางโง่ๆ แบบนี้งั้นเหรอ

“ฉันขอให้นายพาฉันมาเหรอคะ ไม่ใช่นายเหรอที่เสนอหน้าลากฉันมาที่นี่! ” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาในขณะที่ยังนอนกอดกระเป๋าน้ำร้อนอยู่ ท้องก็ปวด โมโหก็โมโห

“เรื่องนั้น...” เขามองหน้าฉันพร้อมทำปากพะงาบๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปยังผู้หญิงอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เหมือนอยากขอความช่วยเหลือ

“ทำไม ความจริงมันตีแสกหน้าจนเถียงไม่ได้เหรอคะ” ฉันยังคงนอนมองอยู่ที่เดิม ปวดท้องจนไร้เรี่ยวแรงเกินกว่าจะอวดดีเดินออกไปจากที่นี่

“เอาล่ะๆ เธอก็กินยาแล้วพักผ่อน จะได้ดีขึ้น ส่วนนายก็เลิกกวนประสาทเขาได้แล้ว” เธอคนนั้นบอกก่อนจะลากแขนผู้ชายคนดังกล่าวออกไป ส่วนตัวฉัน เมื่อความสงบคืบคลานเข้ามา ความง่วงก็เริ่มโจมตีจนหลับไปในที่สุด

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยกลิ่นหอมฉุยของโจ๊กหมู ที่ผู้ชายคนนั้นมาวางไว้ให้ เหลืบมองนาฬิกาบนผนังก็พบว่าเป็นเวลาแปดโมงเช้ากับอีกแปดนาที มองไปทั่วห้องแล้วไม่ปรากฏเงาร่างของผู้หญิงคนเมื่อคืน นั่นทำให้ฉันขยับตัวอย่างระแวดระวังมากขึ้นในเช้านี้

“ยังปวดท้องอยู่ไหมครับเธอ กินโจ๊กร้อนๆ ก่อน เดี๋ยวผมไปเอายามาให้” ผู้ชายคนนั้นบอกก่อนจะนั่งลงข้างๆ เตียงพร้อมกับจ้องหน้าฉันแบบไม่วางตา แบบนี้มันทำให้ฉันโคตรจะอึดอัดเลย

“นายจ้องขนาดนี้ ฉันจะกินข้าวลงได้ไง” ฉันบอกอย่างแสนจะเซ็ง แต่คำตอบที่ได้จากเขามันทำให้เซ็งยิ่งกว่า

“อ๋อ...เธอเขินผมเหรอ ไม่เป็นไรนะ ผมไม่ถือหรอก”

จู่ๆ ก็คิดถึงแก๊งโซตัส อยากจะกลับมาเขียนให้จบทุกเรื่อง

พี่ไต้ฝุ่นกับน้องพอใจจบไปกี่ปีแล้วนะ รันเวย์ต้องออกมาเฉิดฉายหน่อยแล้ววววว

เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ จะพยายามปิดเรื่องนี้ให้ได้ก่อนที่ฟีลหนุ่มสาววัยรุ่นจะหายไปจากชุ้นนน

เรื่องนี้ก็จะเบาๆ แต่จะมีดราม่าหนักขึ้นมาอีกหนึ่งระดับถ้าเทียบกับ SEXY SOTUS นะงับ

ไรท์วางแพลนไว้ว่าจะเขียนจากเบาไปหนัก ไต้ฝุ่นกับพอใจอะมันจิ๊บจ๊อย!

ขอแจงรายละเอียดตรงนี้เลย เซ็ต SOTUS จะมีทั้งหมด 6 เรื่อง

SEXY SOTUS [ ไต้ฝุ่น+พอใจ ]

PLAYFUL SOTUS [ รันเวย์+โมนา ]

SWEET SOTUS [ ธันวา+เฟียร์ ]

PCYSHO SOTUS [ เดรค+ยาหยี ]

COLD SOTUS [ พฤกษ์+บุรัณ ]

CRAZY SOTUS [ ฮาน+อันนา ]

สามเรื่องแรกจะเป็นโซนเบาค่ะ ส่วนสามเรื่องหลังจะเป็นโซนหนัก (เบาหนักนี่หมายถึงเนื้อหาความเข้มข้น ความดราม่า เบาๆก็คืออ่านสบายเพลินจิตเพลินใจ หนักๆก็พวกดราม่าหน่วงใจอะไรแบบนี้ ) แต่ไม่ต้องกังวลน้าาาา มันยังคงนิยายรักวัยรุ่นกรุ๊งกริ๊งสดใส ไม่ดราม่าหนักหน่วงถึงขั้นเสียน้ำตาหมดตัวแน่นอนจ้า