PLAYFUL SOTUS | ปลดล็อกหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : PLAYFUL || Prologue [100%]

Prologue ||

“พี่กำลังจะบอกโมนาว่า...จะถอนหมั้นเหรอคะ? ”

ฉันกำลังหัวเสีย หัวเสียจริงๆ

คู่หมั้นที่หมั้นกันมาเนิ่นนาน จู่ๆ ก็จะมาขอถอนหมั้นเพราะต้องการกลับไปหาแฟนเก่าของเขาแบบเต็มตัว เรื่องนี้ฉันรู้อยู่เต็มอก เขาเจ้าชู้แค่ไหนตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันก็รู้ และก็รู้ด้วยว่าในหัวใจของเขาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนนอกจาก ‘เธอ’ คนนั้น แม้แต่ฉันเองก็ไม่เคยเข้าถึง ตลกสิ้นดี

“โมนาขอคิดดูก่อนนะคะพี่เอเดน เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ เราต้องปรึกษาผู้ใหญ่ด้วยค่ะ” ฉันตอบกลับไปก่อนจะเป็นฝ่ายกดตัดสาย ไม่ต้องการจะฟังประโยคโน้มน้าวจิตใจอะไรจากเขาอีก จริงอยู่ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเราก็แค่แสดงตัวเป็นคู่หมั้นที่รักกันมาก หวานชื่นแบบสุดๆ ครั้งหนึ่งฉันก็เคยตกหลุมรักเขา แต่คนอย่างฉันไม่ต้องการเป็นตัวแทนของใคร ฉันไม่อยากเป็นเงาของผู้หญิงคนนั้น ฉันเลยเลือกถอนความรู้สึกของตัวเองกลับมา

แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่าพี่เอเดนไม่ใช่ของฉันนี่ จู่ๆ จะมีใครไม่รู้มาฉกไป ใครจะยอม

พลั่ก!

“เฮ้ย! เดินยังไงวะนังนี่” เพราะเอาแต่หัวเสียทำให้ฉันหันหลังกลับไปชนกับกลุ่มผู้ชายที่กำลังจะเดินผ่านไปแบบเต็มๆ จนล้มก้นกระแทกพื้น ส่วนไอ้ผู้ชายตรงหน้าก็สบถอย่างหัวเสียโดยไม่มีน้ำใจคิดช่วยฉัน

“ขอโทษ! ” ฉันชักสีหน้านิดๆด้วยความโกรธก่อนจะเอ่ยขอโทษออกไป ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นจากพื้นด้วยตัวเองในขณะที่ผู้ชายกลุ่มเดิมก็ยังไม่เดินไปไหน ฉันเลือกจะช่างมันในใจก่อนจะจัดการปัดฝุ่นออกไปจากกระโปรงนิสิตของตัวเอง

“นี่มันดาวนิเทศนี่หว่า” เสียงหนึ่งในนั้นกระซิบกับเพื่อนด้วยเสียงที่ไม่เบานัก ฉันถอนหายใจออกมาหนึ่งทีแล้วเลือกจะเดินออกไปให้พ้นจากตรงนี้ ฉันไม่สนใจหรอกว่าคนพวกนั้นเป็นใคร หรือว่าจะมีหน้าตายังไง เพราะสุดท้ายแล้วฉันก็ไม่คิดจะจดจำบุคคลที่ไม่ได้มีผลประโยชน์อะไรกับตัวฉัน

“เดี๋ยวดิน้อง คุยกับพวกพี่ก่อน” หนึ่งในนั้นเดินมาดักหน้าฉันอย่างไร้มารยาท ฉันใช้สายตาไม่พอใจมองเขาแต่ดูว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่สะทกสะท้าน แถมยังมีรอยยิ้มที่น่าขยะแขยงอีกด้วย นี่พวกเรากำลังยืนอยู่ในสถาบันการศึกษานะ ช่วยเก็บอาการกันหน่อย

“ไม่คุยค่ะ ไม่มีอะไรต้องคุย” ฉันบอกก่อนจะเลือกเดินผ่านคนตรงหน้าไป แต่กลับโดนใครบางคนรั้งแขนเอาไว้อย่างถือวิสาสะ

“แค่ขอโทษแล้วจบเหรอ? ” ฉันหันกลับไปมองคนที่รั้งแขนฉันเอาไว้ สายตาบ่งบอกว่าไม่พอใจการกระทำของเขาอย่างชัดเจน ถ้าจำไม่ผิด เขาน่าจะชื่อ ‘มังกร’ เห็นเพื่อนๆในคณะตามหวีดบ่อยๆ หน้าตาดีมาก แต่นิสัยแบดมาก นั่นคือสิ่งที่ฉันรู้

“ไม่จบก็เรื่องของพวกคุณค่ะ ฉันทำตามมารยาททางสังคมที่ดีไปแล้ว” ฉันบอกพลางบิดแขนออกจากการเกาะกุมของเขา แต่มันไร้ผลเมื่อผู้ชายที่น่าจะชื่อมังกรนี่ไม่ยอมคลายมือออกจากแขนฉัน

“ปากดีว่ะนังนี่ เอาไปเป็นของเดิมพันคืนนี้ดีปะไอ้กร” ฉันได้ยินเพื่อนในกลุ่มของเขาพูดขึ้น ก่อนที่มังกรจะกระตุกยิ้มออกมาหนึ่งทีแล้วตอบกลับไป

“ดี กำลังเครียดๆ เรื่องของเดิมพันคืนนี้พอดี” ฉันขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ พวกนี้กำลังพูดถึงเรื่องอะไร แต่สัมผัสได้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ดีและเกี่ยวข้องกับตัวฉันแน่นอน

“ปล่อยฉันด้วยค่ะ คุณกำลังเข้าข่ายคุกคาม...”

“ใครสนวะ ” ทั้งๆ ที่ฉันยังพูดไม่ทันจบประโยคดีแต่เขากลับสวนขึ้น นี่มันไร้มารยาทของแท้จริงๆ

“นายไม่รู้ใช่ไหมว่าพ่อฉันเป็นใคร? ” คราวนี้ฉันเลือกจะใช้บารมีของพ่อขึ้นมาปกป้องตัวเอง พ่อของฉันเป็นนักธุรกิจชื่อดังและเป็นที่เคารพนับถือพอสมควร

“ก็เป็นพ่อเธอไง ถามควายๆ ” คำตอบของเขาทำให้ฉันรู้สึกช็อกพอสมควร เขาควรทำตัวให้มันเป็นสุภาพบุรุษมากกว่านี้หน่อย ได้ข่าวหรอกว่าแบด แต่ไม่คิดว่าจะถ่อยถึงขั้นนี้

“เออ ก็ถ้าไม่อยากมีปัญหากับพ่อฉันก็ปล่อยเดี๋ยวนี้ไอ้ขยะ! ” ฉันตะโกนใส่หน้าเขาด้วยความรู้สึกโกรธจัด ไม่เคยมีใครกล้าทำกับฉันถึงขนาดนี้ ไอ้ผู้ชายพวกนี้มันเป็นใคร

“มึงด่ากูเหรอ! ” มังกรตวาดขึ้นพร้อมทำท่าจะฟาดฝ่ามือใส่หน้าฉัน มันแย่มากที่บริเวณนี้ไม่ค่อยมีใครผ่านไปมาสักเท่าไหร่

“ไอ้กรใจเย็น ของเสียหมด” มีผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มเข้ามาจับแขนข้างนั้นของมังกรไว้

“กูว่าปล่อยแม่งไปเหอะ พ่อนังนี่เส้นใหญ่อยู่นะ” ผู้ชายอีกคนในกลุ่มสนับสนุน

“กูต้องกลัวเหรอ? ถุ้ย! ” มังกรบอกก่อนจะยิ้มเยาะ เขาเกือบจะถ่มน้ำลายใส่เท้าฉันด้วยซ้ำ

“แก...” ฉันรู้สึกโกรธจัดจนพูดอะไรไม่ออก สิ่งแรกที่ฉันอยากจะทำตอนนี้คือโทร.ไปหาคนของพ่อให้มาจัดการไอ้ขยะสังคมนี่ซะ

“อย่าเล่นตัวมาก ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” มังกรขยับตัวเข้ามาใกล้จนแทบจะเรียกว่าเบียด ฉันรู้สึกเหมือนมีของแหลมบางอย่างจ่ออยู่บริเวณท้อง พอหลุบตาลงมองก็รู้สึกใจหายวาบ โลหะแหลมคมในมือของมังกรถูกจ่อมาที่ตัวฉันอย่างแนบเนียน ถ้าไม่สังเกตจริงๆคงไม่มีใครรู้แน่ว่าฉันกำลังถูกผู้ชายคนนี้ใช้มีดจี้

ไอ้คนพวกนี้มันพกของแบบนี้เข้ามาในสถาบันการศึกษาได้ยังไง!

“ไอ้เคน ไปเอารถมาให้ไว” ฉันยืนตัวแข็งทื่ออยู่แบบนั้น ฉันไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มาก่อน จริงๆ เพราะมีบารมีของพ่อคุ้มหัวเลยไม่มีใครกล้ามาทำแบบนี้กับฉัน ชั่วชีวิตมีแต่คนคอยประคบประหงมเอาใจ พวกผู้ชายแทบจะคลานเข่าเข้าหาฉันด้วยซ้ำไป

“เข้าไป อย่าลีลา” ไม่ถึงสิบนาที รถแต่งแสนโฉบเฉี่ยวก็เข้ามาจอดเทียบใกล้ๆ ฉันถูกมังกรผลักให้เข้าไปนั่งที่เบาะหลังโดยมีเขาและเพื่อนๆ ตามเข้ามานั่งขนาบ มีผู้คนผ่านไปมาบางตา ฉันพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือ แต่ดูเหมือนไม่มีใครคิดจะสนใจอะไร

“จะพาฉันไปไหน” ฉันตัดสินใจถามขึ้นหลังจากที่รถเคลื่อนตัวออกมาจากรั้วมหาวิทยาลัยด้วยความเร็วราวๆ สิบนาทีได้แล้ว

“สนามแข่ง” และนั่นเป็นคำตอบของมังกร

“ไปทำไม? ” สนามแข่งที่ว่าคงไม่พ้นสนามแข่งรถ เคยได้ยินแว่วๆ ว่ามีสนามแข่งรถเถื่อนอยู่แถวๆ มหาวิทยาลัย นักแข่งส่วนมากก็คือพวกนิสิตของมหาวิทยาลัยที่ฉันเรียนอยู่

“ถึงก็รู้เอง ไม่ต้องเสือกถาม” ฉันได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ ไม่กล้าเหวี่ยงวีนใส่คนพวกนี้หรอก อย่างน้อยฉันก็ยังเป็นคนที่รักชีวิตตัวเองอยู่

ฉันนั่งอยู่ในรถราวๆ ครึ่งชั่วโมงได้ ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวมายังสนามแข่งรถแห่งหนึ่ง เป็นสนามแข่งแบบดินลูกรัง ดูป่าเถื่อนเหมาะสมกับกลุ่มผู้ชายข้างๆ ฉันในตอนนี้แหละ

“ไอ้พวกนั้นมายังวะ” ฉันได้ยินพวกเขาคุยกัน แต่ไม่ได้สนใจว่าเรื่องอะไร ตอนนี้ฉันกำลังกวาดสายตาสำรวจสถานที่แห่งนี้เพื่อหาทางหนี ที่นี่มีรถแข่งจอดอยู่นับสิบคัน และก็มีกลุ่มคนหลายกลุ่มด้วย ฉันไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขาได้หรือเปล่า

“มาแล้ว อยู่ทางนู้น” ตอนนี้ฟ้าใกล้มืดแล้วด้วย พ่อกับแม่ต้องเป็นห่วงแน่ๆ ฉันเหลือบมองกระเป๋าใบเล็กของตัวเองที่อยู่ในรถอีกครั้ง ในนั้นมีโทรศัพท์ เงิน และบัตรต่างๆ น่าเสียดายที่ฉันยังหาโอกาสขยับตัวไปไหนไม่ได้เพราะมีดปลายแหลมที่จ่ออยู่ด้านหลัง อย่างน้อยฉันก็อาจจะโทร.ไปขอความช่วยเหลือจากพี่เอเดนได้

ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่เดินชนคนหนึ่งคน มันทำให้ฉันมาตกอยู่ในสภาพแสนอันตรายแบบนี้

“กรี๊ดดด ทำบ้าอะไรของแกฮะ! ” เพราะอยู่ดีๆ ก็รู้สึกถึงน้ำเย็นๆ ไหลราดลงมาจากศีรษะ ภาพที่เห็นคือมังกรกำลังเทน้ำเย็นจากขวดราดลงบนตัวฉัน

ไอ้สารเลว!

“ทำให้ของเดิมพันดูมีราคา อืม...แบบนี้ค่อยดูน่าสนใจขึ้นอีกหน่อย” เสียงผิวปากและเสียงหัวเราะชอบใจดังมาจากพวกผู้ชายที่ยืนอยู่รอบๆ ตัวฉัน ทำให้ฉันต้องรีบยกแขนขึ้นมากอดตัวเองไว้ เสื้อนิสิตเวลาเปียกน้ำมาไม่ได้ช่วยปกปิดอะไรเลย ออกไปจากตรงนี้ได้เมื่อไหร่ฉันจะบอกให้พ่อจัดการพวกมันแน่

“เฮ้ย ได้เวลาแข่งแล้วเว้ย” เสียงคนในกลุ่มดังขึ้น

“ไอ้เวรนั่นเอาอะไรมาเดิมพัน” มังกรเลิกสนใจฉันแล้วหันไปพูดกับเพื่อนของเขา แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นก็ยังมีเพื่อนๆ ของเขาเขาอีกสองคนที่คอยขนาบข้างฉันเอาไว้

“รถมึง ที่มันยึดไปคราวก่อน”

“ดี...กูจะเอารถคืนให้ได้ คืนนี้เอาทั้งรถทั้งผู้หญิง” มังกรตอบด้วยเสียงที่ดูมั่นใจว่าตัวเองจะชนะ ก่อนจะหันมามองฉันด้วยสายตาที่ทำให้รู้สึกขยะแขยง ฉันไม่อยากให้มันเป็นฝ่ายชนะเลย

แต่เอาจริงๆ ฝ่ายไหนชนะก็ไม่ดีกับตัวฉันทั้งนั้น ขอให้แหกโค้งรถคว่ำตายไปทั้งคู่เลยละกัน!

“เฮ้ย ลากนังดาวนิเทศมานี่” มังกรที่เดินนำออกไปกลางสนามตะโกนบอกคนที่เหลือรวมทั้งฉัน ไอ้ผู้ชายคนนี้ไม่รู้วิธีให้เกียรติเพศแม่เลยหรือไง แบบนี้มันเรียกแบดบอยไม่ได้แล้ว นี่มันเถื่อน ถ่อยและสถุนต่างหาก

ฉันพยายามขืนตัวไม่เดินไปตามแรกฉุดกระชากของคนพวกนี้ แต่แรงฉันจะไปสู้แรงของผู้ชายสองสามคนได้ยังไง สุดท้ายแล้วฉันก็ถูกลากให้มายืนอยู่กลางสนามแข่งท่ามกลางผู้ชายเกือบสิบชีวิต

ดูเหมือนจะแยกออกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มของมังกรกลุ่มหนึ่ง แล้วก็กลุ่มที่น่าจะเป็นคู่แข่งของมังกรอีกกลุ่มหนึ่ง จะยังไงก็แล้วแต่นะ ที่ตรงนี้มันไม่ใช่ที่ๆ ฉันต้องมายืนเลยสักนิด

“คืนนี้เอาอะไรมาเดิมพันล่ะไอ้กิ้งกือ” ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งเดินออกมา เขาจับจ้องมาที่มังกรด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแฝงด้วยความกวนประสาท ฉันแอบลอบมองเขานิดหน่อย ใบหน้าหล่อคมคาย ผิวขาวซะจนฉันอดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ ดวงตาที่ดูยิ้มแย้มตลอดเวลานั่นทำให้เขาดูเป็นผู้ชายอารมณ์ดี

“ของดี” มังกรพูดแค่นั้นก่อนจะกระชากแขนฉันที่ยังคงยกแขนขึ้นมากอดตัวเองให้ออกมายืนข้างๆ เขา ฉันได้ยินเสียงของผู้ชายหลายคนอุทานขึ้นอย่างตื่นเต้น ฉันไม่ได้สบตาพวกเขาแต่เลือกจะหลุบตามองพื้นแทน ตอนนี้ฉันสามารถพูดอะไรออกไปได้บ้าง ถ้าฉันขัดขืน มังกรจะทำร้ายฉันหรือเปล่า แล้วถ้าฉันขอให้พวกผู้ชายอีกกลุ่มช่วย พวกเขาจะช่วยฉันจริงๆ เหรอ

“นี่ตกอับถึงขนาดเอาผู้หญิงมาเป็นของเดิมพันแล้วเหรอวะ” เสียงของคนที่ฉันยืนประจันหน้าด้วยส่อแววความไม่พอใจ ดูท่าทางเขาคงจะเป็นคนดีกว่ามังกร งั้นเขาก็น่าจะช่วยเหลือฉันได้

“นั่นมันเรื่องของกู คืนนี้กูจะเอารถคืน มึงเตรียมใจเถอะ” มังกรบอกก่อนจะเปลี่ยนมาโอบเอวฉันแทน และนั่นทำให้ฉันรีบสะบัดตัวออกจากสัมผัสของเขา “นังนี่ อยากลองดีเหรอไงวะ! ”

“ช่วยฉันด้วยค่ะ...” ฉันวิ่งไปหลบด้านหลังของผู้ชายที่ดูเป็นคนดีมากกว่ามังกร ตอนนี้ฉันไม่มีทางเลือกที่ดีไปกว่านี้แล้วล่ะ

“ของเดิมพันของแกวิ่งมาให้ฉันช่วยว่ะ นี่แกไปฉุดผู้หญิงมาหรือไง” ผู้ชายตรงหน้าเอี้ยวตัวมามองฉันนิดหน่อยก่อนจะหันกลับไปพูดกับมังกร

“ไร้สาระ นังนี่มันเด็กฉัน น้อยใจที่ฉันเอามาเป็นของเดิมพันก็เลยงอแงแบบนั้นแหละ” มังกรเอ่ยขึ้นด้วยประโยคที่เขาแต่งขึ้นมาเอง ฉันไปเป็นเด็กของเขาตอนไหนกัน น้อยใจจนงอแงเหรอ? ไม่ได้พิศวาสเลยสักนิด

“นายโกหก ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายทั้งนั้น นายนั่นแหละบังคับฉันมา! ” ฉันสวนกลับไปทั้งที่ยังซ่อนตัวอยู่ด้านหลังของผู้ชายอีกคน

“อย่าน้อยใจไปเลยน่า ยังไงคืนนี้ฉันก็ต้องชนะ เธอไม่ต้องกลัวว่าจะได้ไปกับผู้ชายอื่นหรอก” ฉันอยากจะตะโกนออกไปสักคำหนึ่ง ‘ตอแหล! ’

“นายนี่มันน่ารังเกียจจริงๆ แต่งเรื่องเก่งกว่าผู้หญิงหน้าด้านบางคนอีก” ฉันตอบโต้กลับไปอย่างเหลืออด อย่างน้อยในพื้นที่ที่ฉันยืนอยู่ตอนนี้ก็ปลอดภัยมากกว่ามังกร

“คือ...ไปเคลียร์กับผัวเธอก่อนไหม? ” ผู้ชายตรงหน้าเอี้ยวตัวกลับมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูกวนประสาท

“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับผู้ชายคนนั้น นายปัญญาอ่อนหรือไง หมอนั่นพูดอะไรก็เชื่อไปหมดเหรอคะ” คราวนี้ฉันเลือกจะสบตากับคนตรงหน้าพร้อมต่อว่าไปอีกเล็กน้อย

“เอ้า เดี๋ยวถ้าฉันเชื่อเธอ ไอ้กิ้งกือมันก็ด่าฉันปัญญาอ่อนแบบที่เธอด่าฉันน่ะสิ” เขาอ้าปากค้างไปสองสามวิก่อนจะตอบกลับมา นี่เขาตั้งใจกวนอารมณ์ฉันอยู่หรือเปล่า

“หน้าตาดูฉลาด นายน่าจะแยกแยะได้นะคะ ว่าอะไรจริง อะไรไม่จริง” ฉันบอกไปแค่นั้นและแอบเหลือบมองมังกรไปด้วย

“เหรอ แต่เพื่อนๆ ฉันชอบด่าฉันโง่อะ” แต่ผู้ชายตรงหน้าก็ตอบกลับมาหน้าตาเฉย

“นี่นาย...”

“เฮ้ย คุยไรกันหนักหนาวะ ส่งเด็กฉันมาแล้วเริ่มแข่งกันได้แล้ว” ฉันกำลังจะขยับปากพูดอีกแต่ก็มีเสียงของมังกรแทรกขึ้นซะก่อน และนั่นมันก็ทำให้ไอ้ผู้ชายตรงหน้าเลือกที่จะดันตัวฉันส่งคืนไปให้ฝ่ายตรงข้าม

“ถ้าอยากให้ฉันช่วยจริงๆ ก็ภาวนาให้ฉันชนะมันละกัน...” พร้อมกับก้มกระซิบเบาๆ แค่พอให้ฉันกับเขาได้ยินกันแค่สองคน

“...” ฉันกัดริมฝีปากล่างเบาๆ ก่อนจะถูกมังกรกระชากแขนกลับไป แล้วส่งต่อให้เพื่อนๆ ของเขาคุมฉันไว้ข้างสนามแทน ก็ได้...ฉันจะเปลี่ยนจากแช่งให้แหกโค้งตายทั้งคู่ เป็นมังกรแหกโค้งตายคนเดียวก็ได้

เสียงเครื่องยนต์ที่ดังสนั่นทำเอาฉันรู้สึกปวดแก้วหู รถของมังกรและผู้ชายคนนั้นตีคู่กันไปแบบไม่มีใครยอมใคร พวกเขาเหยียบคันเร่งจนฝุ่นตลบไปทั้งสนามแข่งแล้วก็หายลับตาเข้าไปในความมืด แต่ก็ยังพอได้ยินเสียงรถอยู่ ตอนนี้กฌได้แต่ภาวนาว่าใครจะโผล่มาเข้าเส้นชัยก่อนกัน

จู่ๆ ก็รู้สึกใจเต้นแรงด้วยอาการลุ้นระทึกอย่างช่วยไม่ได้ ลึกๆ แอบภาวนาให้ผู้ชายคนนั้นเป็นคนที่มาถึงเส้นชัยก่อน ยิ่งแสงไฟหน้ารถคันแรกที่สาดส่องมายิ่งทำเอาฉันแทบยืนไม่ติดที่ แต่...ฉันจำได้ว่าไอ้รถคันนี้มันเป็นของมังกร

“วู้ เก่งมากไอ้กร ทิ้งระยะแบบไม่เห็นฝุ่นเลยโว้ย” เสียงเชียร์ของกลุ่มมังกรทำให้ฉันรู้สึกใจไม่ดีเท่าไหร่

“นี่...มังกรชนะแล้วเหรอ? ” ฉันทำใจกล้าหันไปถามพวกเขาในตอนที่รถของมังกรกำลังจะเข้าสู่เส้นชัย

“เหลืออีกรอบ แต่ทิ้งห่างขนาดนี้ยังไงก็ชนะ” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยท่าทางมั่นอกมั่นใจ ฉันพ่นลมหายใจออกมาอย่างผิดหวัง นี่ฉันเลือกพึ่งพาผิดคนใช่ไหมเนี่ย หมอนั่นนี่ไม่ได้เรื่องเลย!

ฉันเลิกหวังในการขอความช่วยเหลือจากคนอื่น แล้วเปลี่ยนเป็นกวาดสายตามองหาทางหนีทีไล่ให้ตัวเองแทน ขั้นแรกฉันควรจะมองหาห้องน้ำ ฉันเห็นละครในทีวี เวลาตัวเอกจะหนีจากการถูกจับตัวก็อ้างว่าอยากเข้าห้องน้ำทุกที

“นี่พวกนาย ฉันปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำอะ ห้องน้ำอยู่ทางไหนเหรอ? ” ฉันปรับน้ำเสียงให้ดูอ่อนหวาน และมันได้ผล พวกเขาละสายตาจากสนามแข่งรถมามองฉัน

“ไม่มี ต้องเข้าดงแล้วจ้ะคนสวย” หนึ่งในนั้นตอบกลับมาพร้อมสายตาที่คุกคามฉันอย่างโจ่งแจ้ง

“เหรอ...ถ้างั้นบอกทางมาที ฉันปวดท้องจนจะราดแล้ว” ฉันบอกพร้อมกับเสแสร้งทำท่าบิดตัวไปมา ฉันน่ะ เรียนนิเทศ ภาควิชาเอกการแสดงนะ!

“เฮ้ย มึงพาคนสวยไปปลดทุกข์ที กูจะรอเชียร์ไอ้กร”  

“ไม่ได้นะ! เกิดพวกนายแอบดูฉันล่ะ ฉันเป็นผู้หญิงนะ...” ฉันบอกอย่างร้อนรนแล้วทำท่าเหนียมอาย ฉันรู้สึกว่าแอคติ้งที่ร่ำเรียนมามีประโยชน์แบบนี้แหละ

“เรื่องมากว่ะนังนี่...”

“เฮ้ยๆๆ มาแล้ว! ” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งในกลุ่มตะโกนขึ้นเรียกความสนใจของทุกคนรวมถึงฉันด้วย ฉันชะเง้อมองตามสายตาหลายๆ คู่ก่อนจะเห็นไฟหน้ารถของรถคันหนึ่งกำลังพุ่งตรงมายังเส้นชัย มันจะเป็นรถใครไปได้ล่ะถ้าไม่ใช่มังกร

“...” ฉันค่อยๆ เหลือบมองรอบข้างแล้วปลีกตัวออกมาในจังหวะที่ทุกคนเผลอได้อย่างแนบเนียน พอเห็นว่าไม่มีใครทันสังเกตก็รีบออกตัววิ่งมาจากจุดนั้นทันที ยังดีที่พระจันทร์ในคืนนี้ค่อนข้างสว่างเลยทำให้ฉันพอจะมองเห็นอะไรได้บ้าง ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกมาจากจุดนั้นอย่างระมัดระวัง ป่านนี้พวกเขาคงจะรู้ตัวและเริ่มออกตามหาฉันแล้ว สองข้างทางเป็นทุ่งหญ้าโล่งๆ ไม่แน่ใจว่าจะพอมีที่ให้ฉันหลบคนพวกนั้นบ้างไหม

ฉันเหลียวไปมองด้านหลังเป็นระยะ อาการเหนื่อยหอบเริ่มจะมากขึ้นทุกที ฉันยังมองเห็นถนนใหญ่อยู่ไกลลิบๆ อยู่เลย แถมตอนนี้ฉันเห็นว่ามีรถคันหนึ่งกำลังขับออกมาจากสนามด้วย ภาวนาขอให้ไม่ใช่มังกร แต่ไม่ว่าจะเป็นใครฉันก็ไม่อยากให้มาเจอฉันในสภาพแบบนี้ทั้งนั้นแหละ เจ็บใจชะมัดที่กระเป๋าของฉันยังคงอยู่บนรถของไอ้ชายเถื่อนกลุ่มนั้น

ฉันไม่ได้เสียดายอะไรหรอก แต่มันทำให้ฉันติดต่อใครสักคนที่รู้จักไม่ได้เลย

“แฮ่ก...” ฉันหยุดยืนหอบอย่างก้าวขาต่อไม่ไหว รู้สึกว่าร้อนวูบวาบและคอแห้งผากไปหมด รถคันนั้นเริ่มใกล้เข้ามาจนฉันต้องรีบกวาดตามองหาที่หลบซ่อน แต่ฉันอยากจะบ้าตาย

ตรงนี้มันโล่งมาก ไม่มีที่ให้ฉันซ่อนตัวเลย!

อัปแล้วจ้าาาาาาาาา 

เรื่องนี้โมนาเป็นนางเอก แล้วพระเอกใครอะ ดูเอา!

เจอกันใหม่ชาร์ปหน้าาาาาาาา

ไม่สะดวกคอมเม้นต์ กดให้กำลังใจก็ได้งับ