คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The Girl & Her Freedom
ท้องฟ้าสีม่วงอมส้มแดง พระอาทิตย์สีทองคล้อยต่ำลง แสงสุดท้ายของวันส่องลงมากระทบใบหน้ารีรูปใข่ เสียงนกร้องบินกลับรังแว่วมากระทบโสตประสาทหูเล็กๆ ลมแรงพัดมาปะผิวกายที่เหนียวเหนอะและเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ สัมพัสที่เย็นชืดจากไม้มาสู่มือบางสีขาวซีด ใบหน้าที่เศร้าสร้อย ของเด็กสาวตัวเล็กๆ คนหนึ่ง
เธอดูธรรมดาไม่สะดุดตาอะไรมากมาย ตอนนี้ เธอกำลังยืนอยู่บนด่านฟ้าสูงของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งมีต้นไม้ปลูกแม้กระทั่งบนด่านฟ้าของโรงพยาบาล เธอมองลงไปข้างล่างแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ ญาติของผู้ป่วยหลายคนทยอยกันเดินกลับออกไป เธอไม่คิดจะกระโดดลงไปจากที่สูงๆนี้แน่ๆ
วันนี้เป็นวันที่30 เดือน8 เป็นวันเกิดของเธอ เธอเดินลงจากด่านฟ้าโรงพยาบาล เพื่อกลับเข้าไปในห้องของตน แอ็ด.... ภายในห้องพักผู้ป่วยเดี่ยวที่ดูหรูหรา ไม่มีแม้แต่เสียงทีวี หรือใครซักคนที่เธอรอ ว่างเปล่า... ภายในห้งผู้ป่วยเดี่ยว ไม่มีใครเลยทั้งๆที่วันนี้เป้นวันเกิดของเธอ เด็กสาวเดินไปที่เตียงนอนและนอนลง หลังที่ชุ่มด้วยเหงื่อพิงถึงเตียง เธอก็ปรับระดับเตียงนอน หลังเธอกือบจะตั่งฉากกับพื้นโลก เด็กสาวกดรีโมต ทีวีในเวลามีแต่ข่าว หลายข่าวนั้นน่าสนใจมาก แต่เด็กสาวพอเปิดทีวีได้ เธอนั่งเหม่อมองออกไปที่ท้องฟ้ากว้าง
"น่าเบื่อ..." ความคิดภายในหลุดออกมาจากเรียวปากเล็กๆของเด็กสาว ร่างกายที่อ่อนแอมาตั่งแต่เด็ก ร่างกายที่น่าเบื่อ อ่อนแอ ปวกๆเปียกๆ มาแต่เยาว์วัย
น่าเบื่อ
โลกที่น่าเบื่อ
ชีวิตที่น่าเบื่อ
ทุกๆคนน่าเบื่อ
ทุกๆอย่างบนโลกน่าเบื่อ
น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ น่าเบื่อ
"น่าเบื่อ" คำๆนี้ลอยอยู่เต็มหัวเธอไปหมด น่าเบื่อ ลอยวนไปวนมาหลายต่อหลายรอบ และลอยอยุ่ทุกๆวัน รูปใบเล็กๆที่วางอยุ่ตรงหัวเตียง รูปของเด็กสาวสองคนที่หน้าตาเหมือนกันมากๆ ใช่... ฝาแฝด เดกสาวในรูปคนพี่กำลังนอนอยุ่ในโรงพยาบาล ส่วนคนน้องตอนนี้คงกำลังอยู่ในงานเลี้ยงรื่นเริง งานเลี้ยงวันเกิดของพวกเธอ เพียงแค่มีน้องสาวของเธอทุกๆอย่างก็เป็นไปได้ด้วยดี เธอไม่เคยมีตัวตน ทุกๆวันของเธอจึงน่าเบื่อ...
หลายคนเคยบอกเธอว่า ตายไปทุกคนจะลืม แต่สำหรับเธอ แม้จะมีชีวิตอยุ่ก็ไม่มีใครจำเธอได้อยุ่ดี แต่...ดีแล้วแหละ ไม่มีใครจำฉันได้ ฉันจะได้ไม่ต้องจำใคร เธอมักบอกกับตัวเองเสมอ เพราะ ทุกสิ่งนั้นมัน่าเบื่อ ใช่โลกนี้ไม่มีสีสีนเลยซักนิดสำหรับเธอ
คนอย่างเธอแค่เกิดมาก็ผิดแล้วละ
ใช่...
ผิด...
ผิดตั่งแต่แรกที่ฟ้าประทานเธอมา
เพียงแค่คิดน้ำใสๆ ก็ไหลรินอาบแก้มเด็กสาว เธอปาดน้ำตาออกด้วยมือบาง เด็กสาวเอนหลังนอนลงไปที่เตียง นัยน์ตาเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
เมื่อไหร่แนจะตาย...ซักทีน้า?
เมื่อไหร่ฉันจะหายไปจากโลกนี้
ไม่ต้องมามีชีวิต อย่างที่ไม่ต้องการ...
ตึก ตึก ตึก เสียงหัวใจเธอยังคงเต้นอยุ่ เธอยังมีชีวิต นี่คือเครื่องหมายการมีชีวิตอยู่ของเธอสินะ
...เอาล่ะได้เวลาที่ฉันจะโบยบินไปตามใจซักที
เด็กสาวลุกขึ้นจากเตียงนอน เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ สวมหมวกสีชาใบสวย เช็คเงินในกระเป๋าสีม่วงใบโปรด เมื่อร่างกายพร้อม(?) เสื้อผ้าพร้อม เงินพร้อม
เธอเลือกที่จะเดินจากไป จากห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ เธอเลือกที่จะเดินจากไป จากโลกที่น่าเบื่อหน่าย พร้อมกันเป้ใบใหญ่ของเธอ
...Goodmorning MY Freedom...
ความคิดเห็น