คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Inugami x Me
ซ่า…
หยดสายฝนห่าใหญ่ค่อยๆตกลงสู่พื้นเป็นระลอกๆ
ดวงตาสีน้ำเงินมองฟ้าที่พลันครึ้มโดยไม่ละสายตา
บางทีตอนนี้พระเจ้าคงแกล้งเธออยู่ก็เป็นได้
โดยการที่ฝนตกแล้วไม่มีร่มพกติดตัวมาด้วยเนี่ยสิ
ให้ตายสิ…กระเป๋า เสื้อผ้า เปียกไปหมดเลย…
แม้ว่าตอนนี้ร่างกายภายนอกของเธอจะเปียกจนเห็นเสื้อชั้นในสีขาวบางแล้วแต่ก็ไม่สน
แม้ว่าตอนนี้ผมยาวสีแดงอ่อนที่เปียกน้ำฝนจนได้กลิ่นชื้นติดตามตัวแล้วก็ไม่สน
ฝีเท้าภายใต้รองเท้าคัทชูยังคงก้าวย่างอย่างไม่เร่งรีบสักนิด เดินไปตามทางที่แสนคุ้นเคย
เส้นทางที่มีเพียงเธอคนเดียวที่กำลังเดินอยู่ตอนนี้
…รึเปล่า?...
หงิง หงิง
เสียงของสัตว์ชนิดหนึ่งบนโลกที่เธอคุ้นเคยและก็อาจจะไม่คุ้นเคยเช่นเดียวกันดังอยู่ข้างตัว
หรือพูดง่ายๆก็ข้างเท้า…เมื่อก้มลงไปมองก็พบกับกล่องลังสีเข้มขนาดใหญ่วางอยู่ริมเสา
ข้างในปูด้วยผ้านวมสีขาว และที่สะดุดตา
แถมเป็นเจ้าของเสียงร้องอันน่าเวทนาเมื่อครู่คือ….
“….”
เมื่อเห็นก็แทบจะเดินหนีทันที
ชายหนุ่มรูปร่างสมส่วนทัดเทียมมนุษย์ทั่วไป ดวงตาสีแดงเข้มโกเมนเรียวยาว
สันทัดกับใบหน้ายาว
เรือนไหมสีดำขลับปรกดวงตาข้างหนึ่งแต่ก็ไม่ทำให้ความดูดีลดลงไปเลย…แต่ว่านะ…สิ่งที่น่าประหลาดใจคือสิ่งที่คล้ายใบหูของสุนัขโผล่ออกมาจากผมสีดำขลับนั่นน่ะสิ
เด็กสาวแม้จะประหลาดใจแต่ก็ก้มมองเป็นเวลาครู่หนึ่ง
และเอนสายตามองไปยังป้ายข้างๆกล่องลังสีเข้มนั่น พร้อมเอ่ยอ่านออกเสียงเบาๆ
ท่ามกล่างฝนที่ตกลงมาเป็นระยะๆ
“โปรดรับผมไปเลี้ยง
และให้ผมเป็นสัตว์เลี้ยงที่ซื่อสัตย์ต่อคุณด้วยครับ…งั้นเหรอ?..ว้าย--”
ตุบ!..
เมื่ออ่านป้ายนั้นจบไม่ทันไร
ชายหนุ่มที่มีรูปร่างคล้ายสุนัขก็กระโจนเข้าหาเธอในทันที ถึงจะเป็น…เอ่อ…สุนัขก็จริง
แต่ถ้าอยู่ในรูปร่างของชายหนุ่มก็ตัวใหญ่กว่าเธอหลายโข ดังนั้นเขาจึงพาเธอล้มลงไปกับพื้นด้วยเลยล่ะ
กระเป๋าที่หลุดมือตกลงท่ามกลางเม็ดฝนที่ตกพราวลงที่ใบหน้าเนียน
“กรุณาช่วยถอยออกไปด้วยค่ะ”
แม้มือเรียวจะพยายามดันอกของชายหนุ่มนิรนามเพื่อให้เขาลุกออกไป
แต่ก็ไม่เป็นผลเพราะแรงของเธอน้อยเกินไป
ไม่ได้ผลแล้วมิหนำซ้ำยังกอดรัดเธอหนักกว่าเดิมอีก เด็กสาวพยายามดันออกเป็นระลอกๆแต่ก็ยังไม่เป็นผลเช่นเดิม
จนเธออาจจะเรียกได้ว่าหมดความอดทน
“นี่ ปล่อยสิ
ฉันต้องรีบกลับบ้านนะ..!”
ได้ผล…?...
ชายหนุ่มหยุดนิ่งไป
เธอคิดว่าการขึ้นเสียงใส่จำพวกสัตว์อาจจะได้ผลก็ได้ และมันก็ได้ผลจริงๆ คราวนี้เธอลองใช้มือดันอกเพื่อให้ตัวเขาลุกออกไปอีกรอบ
ซึ่งมันก็ได้ผล…
เด็กสาวในชุดนักเรียนยันตัวขึ้น
ก่อนจะเดินก้มลงไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่เปียกชุ่ม เมื่อกำลังจะก้าวเดินจากไป
สิ่งที่รั้งไว้อีกก็คือเสียงร้องอีกนั่นแหละ
แต่ครั้งนี้ยังมีแรงกระตุกชายเสื้อเพิ่มมาอีก
“อืม…….”
เมื่อชำเลืองไปมองก็เจอกับสายตาอ้อนวอนสีโกเมนสุดน่ารัก
ราวจะร้องขอให้นำมันกลับไปด้วยซะงั้น…
จะปล่อยไว้ท่ามกลางฝนคน(ตัว)เดียวก็ไม่ได้….
แถมก็ยังตามตื้อแบบนี้ฉันก็กลับบ้านไม่ได้น่ะสิ?..
ช่วยไม่ได้…จะยอมเป็นคนดีแค่วันนี้แล้วกัน
“เอ้า นี่”
เธอยื่นผ้าเช็ดตัวผืนใหญ่ให้กับเขาที่นั่งหลบฝนอยู่ในบ้านของเธอ
แถมยังช่วยให้บ้านแฉะกว่าเดิมด้วยการสะบัดตัวไล่น้ำไปมาอีกด้วย
จนเธอต้องยื่นผ้าให้อย่างที่เห็น
“รับไปสิ?..”
เด็กสาวเอ่ยสำทับอีกรอบกับชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนพื้นเสื่อทาทามิสีเขียว
ซึ่งเขาก็ยื่นมือมารับไปเช็ดผมสีดำขลับที่ชุ่มด้วยน้ำด้วยท่าทีเก้ๆกังๆทันที
เจ้าของเรือนไหมสีแดงอ่อนที่เปลี่ยนชุดที่เปียกโชกเป็นชุดยูกาตะสบายๆหย่อนตัวลงกับพื้นเสื่อตรงข้ามกับเขาด้วยท่าพับเพียบ
แล้วเอ่ยถาม
“นายเป็นใคร?..หูและหางนั่นไม่ใช่มนุษย์สินะ” เธอเลื่อนสายตาไปมองหางของเขาหลังจากที่เพิ่งสังเกตเห็น
“…” ชายหนุ่มละการเช็ดผมที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน
แล้ววางผ้าเช็ดตัวลงก่อนเอ่ยเสียงแผ่ว
“ผมคือ..อินุงามิ”
“อินุงามิ?...สุนัขปีศาจสินะคะ?” เด็กสาวไม่มีท่าทีตกใจ
“….” เขาพยักหน้าแทนคำตอบ
“ปีศาจที่ควรยิ่งใหญ่ถึงขนาดนั้น
ไหงถึงไปอยู่ในลังกระดาษแถวๆตรอกซอยได้ล่ะ?”
เธอเอียงคอถาม
“ผม…ในอดีตเคยหลอกหลอนผู้คน
แต่ว่าเมื่อเวลาผ่านไปพลังที่ไม่มีเหล่ามนุษย์ด้านมืดคอยบูชา
ทำให้ผมค่อยๆอ่อนแรงลง จนในที่สุดก็เป็นแบบนั้น…แต่ผมก็ได้เจอกับท่าน”
อินุงามิก้มหน้าลง
จนถึงตอนนี้เธอรู้สึกว่าเขาดูอนาถจัง…
“เอ่อ…เอาเป็นว่า ฝนหยุดตกแล้วก็เชิญกลับไปเลยค่ะ”
เด็กหญิงในชุดยูกาตะลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเปิดประตูกระดาษ
เผยให้เห็นวิวทิวทัศน์ข้างนอกที่ฝนเริ่มซาลงแล้ว แต่ว่าท้องฟ้าบัดนี้กลับเริ่มเย็นจนใกล้ค่ำแล้ว
เธอผายมือออกไป
“หงิง…”
ปฏิกิริยาของอินุงามิคือหูสีดำขลับนั่นตกลงอย่างเห็นได้ชัดเจนและเสียงนั่น
มันแสดงถึงอะไรกันเธอไม่อาจรู้ สิ่งที่คาดเดาได้คือผิดหวังหรือเสียใจล่ะมั้ง?...
“มีอะไรงั้นเหรอ?..”
“อุตสาห์เก็บผมมาแล้ว…”
“….”
“อุตสาห์เก็บผมมาแล้ว…ช่วยรับผมเป็นสัตว์เลี้ยงด้วยเถอะครับ!”
ความคิดเห็น