คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Mafia Love ?
ถ้าวันนึงมีคนเดินมาบอกว่า ‘นี่เธอ มาหาบอสหน่อย’ คุณจะไปไหม?
แน่นอนสิว่าไม่
แต่ไอฉันดันไปตอบว่าตกลงจากอาการสะลึมสะลือเต็มทนเนี่ยสิ
ใครมันจะไปทนได้เมื่อวันหนึ่งก็มีรถลีมูซีนสึดำคันยาวใหญ่เข้ามาจอดที่หน้าบ้านของฉัน
แล้วกดกริ่งเรียกเป็นแทบจะสิบๆครั้งได้ พอฉันออกมาจากบ้าน ชายร่างใหญ่ทั้งหลายในชุดสูทมาเฟียเดินกรูลงมาจากรถ
แล้วคนคนนึงที่คาดว่าจะเป็นหัวหน้าก็เดินมาพูดกับฉัน
“นี่เธอ มาหาบอสหน่อย”
และด้วยอาการสะลืมสะลือที่ว่าก็ทำให้ฉัน…
“ฮ้าว อือ ได้สิ”
อาการตอนนั้นคือฉันอยากเข้าบ้านกลับไปนอนมาก(ก ไก่ล้านตัว)ใครสอนให้พวกมันมาปลุกตอนตี4กันวะ
“งั้นวันพรุ่งนี้พวกเราจะมารับคุณตอนเที่ยง
ขอตัว”
พูดจบคนพวกนั้นก็กรูกันกลับเข้าไปนั่งในรถลีมูซีนคันใหญ่อย่างรวดเร็วปานสายฟ้า
ฉันมองดูจนลับสายตาไปก่อนจะเดินกลับเข้าไปนอนต่อ
แล้วทำไมคนอย่างปาร์ค
มียอนคนนี้ต้องไปด้วย!? นี่ฉันไปทำเรื่องอะไรไม่ดีรึเปล่าเนี่ย
ถ้าฉันจำไม่ผิด
คนกลุ่มนั้นคือมาเฟียของตระกูลปาร์คที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองนี้
พวกเขาคอยควบคุมอำนาจ อิทธิพลในเมืองนี้ไว้เป็นอันดับหนึ่ง ถ้าใครขัดขืนก็จะต้องโดนพวกมันทำร้าย
หรือดีไม่ดีอาจจะต้องออกนอกเมืองไปเลยก็ได้ แต่ดีที่ฉัน
และครอบครัวของฉันไม่เคยมีเรื่องหรือค้างคาอะไรกับพวกมันจึงทำให้ฉันอยู่ที่บ้านอย่างสงบสุขได้ในทุกๆวันนี้
แต่พ่อแม่ของฉันพวกเขามีงานไปที่นอกเมือง ทุกๆวันมานี้ฉันจึงต้องอยู่คนเดียวเสมอมา
พ่อและแม่ของฉันถ้าจะกล่าวถึงลักษณะนิสัยใจคอแบบย่อๆก็คือ ติดการพนัน
แต่ฉันก็คิดว่าพวกเขาก็ยังรักฉันเสมอมาล่ะนะ
ว่าแต่…พรุ่งนี้ฉันต้องไปหาบอสหัวหน้ามาเฟียจริงดิ?
“มาแล้วสินะ เชิญ”
หลังจากที่ตอนนี้ถึงเที่ยงแล้ว
พวกมาเฟียลูกกระจ๊อก(?)ก็มารับฉันไปหาบอสอะไรของพวกมันที่ว่า ว่าแต่ว่านะ
รถลีมูซีนคันใหญ่นี่ทำให้ฉันไม่กล้าขึ้นยังไงก็ไม่รู้สิ อ่า…หรือว่ามันจะหรูหราไปสำหรับฉันที่จะขึ้นไปนั่งมันนะ?..แต่ถึงจะพูดอย่างนั้นฉันก็ขึ้นไปอย่างว่าง่าย
“เอ่อ..ทำไมบอสของพวกคุณถึงต้องอยากพบฉันคะ?” ฉันเอ่ยถามด้วยเสียงที่สุภาพเรียบร้อยหลังจากนั่งลงข้างๆมาเฟียที่ตัวใหญ่เท่าช้าง
“ไม่จำเป็นต้องรู้”
เอ่อ…เออ เจริญ!
หลังจากที่โดนสวนกลับมาแบบนั้นก็ทำให้ฉันนั่งเงียบไปตลอดทางที่จะไปยังคฤหาสน์ของมาเฟียตระกูลปาร์คที่ว่า
ระหว่างนี้ฉันก็ได้แต่ปลงกับปลงว่าทำไมหัวหน้ามาเฟียถึงต้องเรียกตัวฉันไปหา
หรือเขาจะสนใจในหน้าตาของฉัน?...เอ่อ ฉันพูดเล่น หมายถึงพ่อแม่ฉันไปทำเรื่องอะไรมาหรือเปล่า?..
หลังจากที่นั่งเพ้อเจ้ออยู่นมนาน
รถก็ได้เคลื่อนตัวหยุดลงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่..ไม่สิ นี่น่าจะเรียกวังมากกว่า
มันใหญ่กว่าบ้านฉันถึงสามเท่า!
“ลงไปได้แล้ว
ฉันจะพาเธอไปหาบอส” หลังจากนั้นชายคนนั้นก็เดินลงจากรถ ฉันก็เลยเดินตามลงไป
จะเป็นยังไงต่อไปนะชีวิตฉัน…มียอนล่ะหน่ายจริงๆ
“ห้องนี่ล่ะ
เข้าไปสิ”
ตอนนี้ฉันหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่ง
ซึ่งมันมีประตูไม้สีทองที่อร่ามและใหญ่มาก
ฉันคิดว่าคนที่อยู่ภายในห้องนี้ต้องมีอิทธิพลมากและรวยมากแน่ๆ
ขนาดยังไม่เข้าไปในห้องยังโคตรกดดันขนาดนี้เลย หลังจากที่ลูกกระจ๊อกมาเฟียบอกเช่นนั้น
ฉันก็ดันประตูบานใหญ่เข้าไปอย่างง่ายๆ เพราะมันไม่หนักอย่างที่คิดเลยกลับเบาด้วยซ้ำไป
หลังจากที่เข้ามาแล้ว ประตูบานใหญ่ก็ปิดลงตามแรงอย่างอัตโนมัติ
ก่อนที่ฉันจะหันมามองเบื้องหน้า
ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าคมคายกะอายุประมาณ
20 ต้นๆกำลังนั่งไขว้ห้างอยู่บนโซฟาหนังสีแดงสด
ข้างๆมือก็ถือไวน์ชั้นเลิศรสคอยจิบไปพลาง ก่อนที่ดวงตาคมจะสบกับดวงตาของฉัน
เขาคลี่ยิ้มขนลุกให้ก่อนโคลงไวน์ในแก้วไปมา
“มาแล้วเหรอปาร์ค
มียอน” เสียงเรียบเย็นและนุ่มทุ้มเอ่ยขึ้น
“นายเป็นใคร!?”
“ผมน่ะเหรอ?...ผมคือบยอนแบคไงล่ะครับ”
เขาเอ่ยด้วยรอยยิ้มเช่นเคย “หัวหน้าของมาเฟียตระกูลปาร์คหรือบอสนั่นเอง”
“ละ-แล้วนายมีธุระอะไรกับฉัน?”
“ก็เธอต้องมาอยู่ที่นี่
ผมก็ต้องรู้จักเธอไว้ก่อนไง”
“ห๊ะ?...อยู่ที่นี่
หมายความว่ายังไง?” ฉันถามความสงสัยออกไป
“โธ่…น่าสงสารจริงนะ”
เขายกยิ้มแล้ววางแก้วไวนืในมือลงกับโต๊ะข้างๆก่อนจะลุกเดินมาหาฉันช้าๆ
ด้วยสัญชาติญาณฉันก็ต้องก้าวถอยหลังไปทันที
แต่เขาก็เข้ามาดันฉันจนติดประตูห้องก่อนจะเอ่ยตอบ
“พ่อแม่ของเธอมายืมเงินกับผมเป็นเงิน 300 ล้าน
โดยที่เขาขอแลกหนี้เป็นลูกสาวสวยๆน่ารักๆอย่างเธอไง”
ว่ายังไงนะ
พ่อกับแม่…น่ะเหรอ…
“ไม่จริงหรอก! นายโกหก!” ฉันแย้งออกไป
“งั้นผม…จะทำให้คุณเชื่อเองนะครับ”
เขายิ้มก่อนจะค่อยๆเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆและเรื่อยๆ………
---------------------ฉับๆ--------------------------
แอร๊ย----
ตัดจบอย่างสวยงามค่ะคุณเพื่อน =w= / เพราะยูคาดว่ามันอาจจะเรท— ไม่เหมาะกับเด็กดี
ไม่ก็ต้องไปลงที่ธัญวลัยหรือเอ๊กทีน----
ความคิดเห็น