คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : บทที่ 3 (1) รอยรักตรึงใจ [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานิยายนะคะ] 70
แสงสว่างที่รบกวนทำให้วาดดาวค่อยๆ
เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ และแน่นอนทันทีที่เธอลืมตาขึ้นความปวดแปรบก็เข้ามาทักทายทันที
“เป็นยังไงบ้างคุณ”
เสียงห้าวที่บอกชัดถึงเพศของคนถามดังขึ้นทันทีที่เธอเปิดเปลือกตาขึ้นมา
เพราะยังคงสะลึมสะลือทำให้วาดดาวลืมนึกไปว่าห้องนอนของเธอไม่ควรจะมีชายหนุ่มคนใดอยู่ด้วย...
“ปวดหัว” เธอตอบเขาด้วยเสียงที่แหบกว่าเดิม ก่อนที่จะค่อยๆ
หยัดตัวขึ้น ซึ่งทันทีที่มองเห็นภาพของร่างสูงที่ยืนอยู่ปลายเท้าพร้อมกับก้อนขนสีทองในอ้อมแขน
ความจริงบางอย่างก็แล่นโลดทะลุการเมาค้างกระตุ้นให้เธอนึกอะไรขึ้นมาได้
“คุณบาสเตียน”
“ผมเอง”
เขาเอ่ยรับ ก่อนเดินมาข้างเตียงๆ แล้วนั่งลงหมิ่นๆ ที่ขอบ “คุณเมา”
“ค่ะ
ฉันรู้ ว่าแต่คุเขามาได้ยังไงคะ”
“ผมเป็นห่วง
เลยถือโอกาสเข้ามา ขอโทษนะที่ทำตัวเสียมารยาท”
สุ้มเสียงห้าวเอ่ยอย่างอ่อนโยนระคนรู้สึกผิดได้อย่าง ‘แนบเนียน’ ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงไปวางสัตว์เลี้ยงแสนรักลงบนพื้น
แล้วเอ่ยกับเดี่ตัวน้อย “ออกไปรอแด๊ดดี้ข้างนอกนะคะเด็กดี”
ทันทีที่เขาพูดจบ
ปอมเมอมร์เรเนี่ยตัวน้อยก็เห่า ‘บ๊อก’ หนึ่งที
แล้ววิ่งปร๋อออกไปอย่างรู้งาน
“หมาคุณนี่แสนรู้จังนะคะ
แต่ทำไมเวลาพี่เลี้ยงบอกไม่เห็นจะทำตาม”
“ก็เดซี่เป็นหมาของผมผมสั่งได้แค่คนเดียว”
วาดาวยิ้มบางๆ
แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยพูดอะไรออกมา ชายหนุ่มก็เป็นฝ่ายเสเปลี่ยนเรื่องซะเอง
“เมื่อคืนคุณเมามาก”
“ฉันไม่รู้ตัวเลยค่ะว่าเผลอหลับไปตอนไหน”
เธออธิบายช้าๆ เพราะสมองยังทำงานไม่เต็มที่
“ไม่คิดเหมือนกันว่าดื่มไวน์ครั้งแรกจะได้เรื่องเลย”
บาสเตียนมองหน้าเธอก่อนจะเลื่อนสายตาต่ำลงไป
ซึ่งเป็นเหตุให้วาดดาวมองตาสายตาของเขา
และสิ่งที่ปรากฏแก่สายตาก็ทำให้หญิงสาวเผลอพูดออกมาเสียงดังด้วยความตกใจ
“นี่ไม่ใช่ชุดที่ฉันใส่เมื่อวานนี้!”
วาดดาวก้มใบหน้าลงไปมองสำรวจตัวเองอย่าจริงจัง ก่อนจะเลิกผ้านวมที่คลุมตัวของเธออยู่ เพื่อดูเสื้อที่ใส่ให้ชัดๆ
และสิ่งต่อมาคือเธอรู้ตัวแล้วว่าทั้งตัวในตอนนี้ร่างกายของเธอมีเพียงแค่เสื้อยืดย้วยๆ ที่เก่าพราะการใช้งานตัวนี้เกาะเกี่ยวปิดบังร่างกายเอาไว้
“คุณเมาแล้วอ้วกเลอะตัวเองเจนเเละเทะไปหมด ผมเลยต้องจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ”
เขาพูดเสียงเรื่อยๆ เอื่อยๆ
คำพูดของบาสเตียนทำให้ดวงหน้าเรียวเล็กของวาวดาวร้อนผ่าว “คุณ.... คุณ... เป็นคนเปลี่ยน”
“อือ
ทำไม” ชายหนุ่มทำหน้าไร้เดียวสา “ผมทนมองคุณจมกองอ้วกตัวเองไม่ได้เลยจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ ส่วนเสื้อผ้าที่เลอะเทอะพวกนั้นคุณไม่ต้องห่วง ผมโยนทิ้งไปหมดแล้ว”
“โยนทิ้งเลยเหรอคะ”
เธอลืมอายไปชั่วครู่เเล้วรำพึงออกมาด้วยน้ำเสียงเเสนเสียดาย “จริงๆ คุณน่าจะกองๆ เอา เพราะเสื้อผ้าพวกนั้นฉันซักเเล้วเอามาใช้ต่อได้”
บาสเตียนตีหน้านิ่ง
“ไม่เอาหรอก เหม็นจะตาย”
ชายหนุ่มยังเลือกที่สร้างสถานการณ์ต่อ
เพราะจริงๆ แล้วเสื้อผ้าของหญิงสาวมันไม่ได้เลอะอาเจียนของเธอ
แต่มันฉีกขาดจนไร้ชิ้นดี เพราะเมื่อคืนความคิดเร้าร้อนเเสนแฟนตาซีที่เกิขึ้นในหัวทำให้เขาเผลอมือกำจัดเสื้อผ้าออกจากร่างกายของเธอด้วยวิธีการถ่อยเถื่อนจนเป็นเหตุให้เสื้อผ้าที่วาดดาวใส่เมื่อคืนกลายเป็นเศษซากที่ไม่อาจนำมาใช้งานได้อีกต่อไปแล้ว
เเล้วเขาก็ใช้ความเมาไม่ได้สติของเธอให้เป็นประโยชน์
ด้วยการสำรวจและตรวจสอบร่างกายของเธอในทุกๆ จุด ซึ่งนั้นทำให้เขาได้เล่นกลับร่างกายของเธอจนพอใจ
แต่เขาก็ต้องหักห้ามใจไม่ให้เผลอทำอะไรมากกว่าการจับต้อง
คลึงเคล้น ฟ่อนเฟ้น และลิ้มรองรสชาติผิวเนื้อสาวของเธอ
เพราะกลัวว่าถ้าเผลอทำอะไรมากไปกว่านี้แล้วหญิงสาวจะรู้ตัว... ซึ่งมันจะไม่โอเคกับแผนการของเขา
และเขาก็อยากจะเข้าและเคลื่อนขยับในร่างกายของเธอในขณะที่หญิงสาวรู้ตัว
และที่สำคัญคือเธอต้องยินยอมพร้อมใจ เพราะโดยปกติแล้วเขาไม่ชอบการบังคับฝืนใจ และกิจกรรมเสพสวาทของเขาในทุกๆ
ครั้ง เขาชอบการเล้าโลมอย่างมีส่วนร่วมของทุกฝ่าย... ซึ่งความชอบของเขานี้เองที่เป็นสาเหตุให้เมื่อคืนวาดดาวรอด
ซึ่งเมื่อคืนหลังจากสำรวจตรวจตราร่างกายของเธอจนพอใจ
เขาก็ทำเพียงแค่นอนกอดเธอเอาไว้เฉยๆ พร้อมๆ ไปกับการต้องคอยห้ามปรามมือไม้ของตัวเองไม่ให้สอดแทรกตัวเข้าไปในที่ที่ยังไม่สำรวจแก่เวลาเข้าไปสำรวจตรวจตรา
ก่อนที่เขาจะหลับไปพร้อมความทรมานที่บริเวณหว่างขาที่เกิดจากการกระทำของตัวเขาเองล้วนๆ จนประมาณตอนช่วงเช้ามืด
เขาถึงได้กลับไปนอนต่อที่ห้องของตัวเอง
"เเล้วเสื้อผ้าถูกๆ พวกนั้นคุณจะเสียดายทำไมหนักหนา คุณทำให้ผมที่อุตสาห์ทนเช็ดอ้วกออกจากตัวคุณรู้สึกผิดที่ทิ้งเสื้อผ้าพวกนั้นไป!" บาสเตียนกระเเทกเสียงพร้อมกับที่ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏอารมณ์ขุ่นมั่ว
ดาวหน้าสวยหวานสลดวูบ
ส่วน 'นักเเสดงเจ้าบทบาท' เมื่อเห็นสีหน้าเหมือนเด็กน้อยสำนึกผิดของเธอ เขาก็เผยรอยยิ้มอ่อนๆ ออกมาด้วยความเอ็นดูในเเม่กวางสาวของเขาที่ช่างไร้เดียงสาจนน่าจับมาจูบให้ปากเปื่อย
“คือฉัน...
ขอโทษที่ทำให้คุณลำบาก”
"ช่างมันเถอะ"
“แล้วก็ต้องขอโทษที่บกพร่องต่อหน้าที่..
ที่ไม่ได้ไปปลุกคุณวันนี้” เสียงหวานเอ่ย
“ไม่เป็นไรหรอก อย่าไปคิดมาก ยังไงวันนี้เป็นวันอาทิตย์ผมหยุดอยู่บ้านอยู่แล้ว”
“เดี๋ยวนะคะ!
วันนี้วันอาทิตย์งั้นเหรอคะ”
“ใช่” ชายหนุ่มเลิกคิ้วขณะตอบเธอ
วาดดาวลุกพรวดเพื่อจะตวัดขาลงจากเตียงด้วยกิริยาขาดการระมัดระวัง ทำให้ชายเสื้อที่เธอสวมอยู่ก็เลิกสูงขึ้น
จนเขามองเห็นความงามของสตรีเพศแบบ ‘แวบๆ’ และสิ่งที่เห็นเพียงเสี้ยววินาทีที่ผ่านมาก็เล่นเอาชายหนุ่มที่เคยมั่นใจในการควบคุมตัวเองต้องกระแอมเบาๆ
เพื่อขับไล่ความแห้งผากของลำคอ
ก่อนจะแสร้งทำเสียงแข็งถาม “วันอาทิตย์มันมีอะไรทำไมคุณถึงต้องรีบร้อนเเบบนี้”
“ก่อนหน้านี้อาจารย์ที่โรงเรียนสอนภาษาจ้างให้ฉันช่วยไปดูแลลูกชายให้ค่ะ เรานัดกันไว้สิบโมง.. เเล้วนี่ก็” เธอเงยหน้ามองนาฬิกาที่แขวนอยู่ตรงพนัง “ตายแล้ว!
ฉันต้องสายแล้วแน่ๆ”
“แล้วสภาพแบบนี้คุณจะดูแลลูกเขาไหวเหรอ”
“ฉันรับปากเขาไว้ตั้งนานแล้ว ไหวไม่ไหวยังไงก็ต้องไป”
วาดดาวเอ่ยจบก็รีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าที่ตั้งอยู่ด้านหน้าทางเข้าห้องน้ำ
ก่อนที่หญิงสาวจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งให้เจ้านายหนุ่มมองตามแผ่นหลังของเธอ
และแม้ว่าบาสตียนจะไม่ชอบใจนักกับการที่เธอจะออกไปทำงานข้างนอก
แต่เขาก็เลือกที่จะปล่อยเธอไปในครั้งนี้
และไม่คิดที่จะส่งคนไปขัดขว้างหรือคอยตาจับตาดูเธอ...
เพราะครั้งนี้เขานี่แหละที่จะตามไปเฝ้าเธอด้วยตัวเอง!
แม้วาดดาวจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำแล้ว
แต่บาสเตียนยังคงนั่งอยู่ที่เดิม... เพื่อรอ
“นี่มันอะไรเนี่ย!”
เสียงของเธอที่ดังขึ้น ทำให้บาสเตียนเผลอปลดปล่อยเสียงหัวเราะบออกมาอย่างไม่ลืมตัว
เพราะปฏิกิริยาของเธอเหมือนอย่างที่เขาคิดเอาไว้ว่าถ้าเธอเห็น
‘ผลงาน’ ที่เขาฝากเอาไว้ หญิงสาวจะต้องโวยวายเสียงดังจนเสียจริตแบบนี้
และเมื่อได้รู้แล้วว่าเธอเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกาย
ร่างสูงสง่าก็ค่อยๆ ลุกขึ้น พร้อมกับผิวปากเดินออกไปอย่างอารมณ์ดี
เพื่อไปรอเล่นละครฉากต่อไปข้างนอก
ความคิดเห็น