หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 1 (2) แรกพบ... อยากได้ [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานะคะ] 55%

บาสเตียนยืนอิงไหล่หนาไว้กับกรอบประตูทางเข้าห้องครัว เพื่อมองสำรวจรูปร่างของแม่ครัวคนใหม่ ซึ่งแน่นอนว่าหญิงสาวตรงหน้าไม่เหมือนหญิงสาวมากมายที่เขาเคย ‘ผ่าน’ มา ด้วยเขาเป็นคนสเปคชัดเจน นั่นคือหุ่นของผู้หญิงที่เขาถูกใจต้องมีสัดส่วนแบบเอสไลน์ คือมีส่วนเว้าส่วนโค้งและไม่ผอมแห้ง และที่สำคัญคือหน้าอกหน้าใจและบั้นท้ายของเธอเหล่านั้นต้องอึ๋มสะบึ้มเต็มไม้เต็มมือเวลาขยี้ขย้ำ

แต่หญิงสาวคนตรงหน้าของเขา เธอดูตัวเล็กบอบบางชวนให้ทะนุถนอม ด้วยคะเนด้วยสายตาวาดดาวสูงไม่ถึงไหล่ของเขาด้วยซ้ำ  แถมจากการแอบมองเธอก่อนหน้าหน้าอกหน้าใจของาสาวหน้าหวานก็ไม่ผ่านเกณฑ์มาตรฐานของเขา แต่ไม่รู้อะไรที่ทำให้เขารู้สึกว่าเธอเป็นข้อยกเว้น แม้จะตกขอบมาตรฐานของตนแต่เขาก็พร้อมที่จะมองผ่าน

“เสร็จแล้วค่ะ” ร่างบางระหงหมุนตัวหันมาหา พร้อมกับอาหารที่เธอเพิ่งทำเสร็จซึ่งอยู่บนจานที่หญิงสาวถือไว้ในมือ

บาสเตียนสะดุ้งเมื่ออยู่คนที่เขาแอบมองก็หันมา ชายหนุ่มรับเลื่อนสายตาจากบั้นท้ายที่ถูกโอบรัดด้วยกางเกงยีนทั้งยังถูกกั้นจากสายตาอีกชั้นด้วยสเวตเตอร์เนื้อหนาที่เธอสวมอยู่ ขึ้นมามองใบหน้าของหญิงสาวทันที

“ฉันทำเผื่อคุณด้วยนะคะ ถึงคุณจะบอกว่าไม่หิวก็เถอะ” เธอยิ้มบางส่งให้ดวงหน้าเล็กดูสดใส

คนถูกถามมองไปยังข้าวไข่ข้นใส่กุ้งกับแฮมหน้าตาน่าทาน ขณะกำลังเอ่ยปาก เสียงท้องของเขาก็ดังขึ้น ทำเอาคนที่เคยหน้าเข้มบัดนี้สีหน้าของเขาดูตลกจนวาดดาวอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ ออกมา

“มาลองทานดูคะ ถือว่าเป็นการทดลองงานของฉัน”

คนตัวสูงกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่โดยไม่รู้ตัว เมื่อกลิ่นอาหารลอยเข้าสู่โพรงจมูก ซึ่งกลิ่นมันหอมจนเข้ารู้สึกหิวขึ้นมา แต่จะกลับลำตอนนี้ก็กลัวจะเสียฟอร์ม

“ผม... ก็ได้เดี๋ยวผมจะลองชิมดู จริงๆ คุณไม่น่าลำบากทำเผื่อผมก็บอกแล้วว่าไม่ค่อยหิว”  พูดพร้อมสาวเท้าเดินมาหา แล้วฉวยเอาจานที่เธอถืออยู่มาถือไว้ ก่อนจะใช้มืออีกข้างเอื้อมไปหยิบอีกจานมาถือไว้ “เดี๋ยวผมถือให้”

“ฉันเป็นแค่ลูกจ้างเป็นแค่คนที่มาอาศัยคุณอยู่ จะมาทำอาหารทานคนเดียวได้ยังไงล่ะคะ แล้วอีกอย่าง ฉันว่าฉันนั่งทานในครัวดีกว่านะคะ”

“ทำไม”

“ก็คุณเป็นนายจ้าง”

 “คุณคิดมากไปไหม”

“ฉันว่ามันคงไม่เหมาะถ้าฉันจะไปนั่งทานกับคุณที่โต๊ะอาหาร” เธอเอ่ยเสียงจริงจัง

“คุณต้องนั่งทานกับผมด้วยนะ เผื่อว่าตอนทานไปแล้วมีอะไรที่รู้สึกว่ารสชาติไม่ถูกปาก ผมจะได้บอกคุณได้ทันทีเลยไง แล้วนับต่อจากนี้ไปคุณก็ต้องนั่งทานข้าวเป็นเพื่อนผมทุกวันและทุกมื้อ” หนุ่มจอมเผด็จการเอ่ยเสียงจริงจัง

 วาดดาวยิ้มในสีหน้าเมื่อได้ยินสิ่งที่ชายหนุ่มเอ่ย แล้วเลือกที่จะไม่ต่อล่อต่อเถียงกับเขาต่อให้มากความ

            “อร่อย” เสียงห้าวเอ่ย เมื่อข้าวสวยนุ่มๆ พร้อมไข่ข้นรสชาติกลมกล่อมที่อวลไปด้วยชีสถูกกลืนลงคอเรียบร้อย

            “ขอบคุณค่ะ”

“คุณยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนะ”

“อ้อ... ขอโทษค่ะ ฉันชื่อวาดดาวค่ะ แต่มีชื่อเล่นที่คนอื่นๆ ใช้เรียกฉันคือดาวค่ะ”

 “อือ” บาสเตียนอือออรับในลำคอเป็นเชิงรับรู้ แต่สายตาไร้อารมณ์ของเขาตรึงมั่นอยู่บนใบหน้าของเธอมันนิ่ง... จนคนถูกมองรู้สึกอึดอัด เมื่อชายหนุ่มมองเธออย่างเดียวแต่เขาไม่ยอมเอ่ยอะไรออกมาอีก จนทั่วทั้งห้องเงียบแบบที่เธอแทบจะได้ยินเสียงหัวใจของตัวเอง

ในช่วงแรกวาดดาวมองตอบเขา แต่ผ่านไปไม่กี่วินาทีเพราะความเงียบที่ยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ อย่างที่ดูไม่มีทีท่าว่าจะจบ และด้วยเพราะสายตาที่เขาใช้มองเธอ มันทำให้วาดดาวเลือกที่จะเป็นฝ่ายเสหลบสายตาของเขาก่อนซะเอง แล้วทำลายสถานการณ์ชวนการเป็นฝ้ายทำลายความเงียบงันรอบตัว

“เดี๋ยวฉันเก็บไปล้างก่อนนะคะ”

            “ไม่ต้องล้างหรอก วางไว้เดี๋ยวมีแม่บ้านมาล้างตอนเช้า” พูดจบก็ยกแก้วน้ำที่วางอยู่ข้างๆ แขนขึ้นมายกดื่ม

            มือบอบบางของวาดดาวที่กำลังเอื้อมไปหยิบจานของเจ้านายป้ายแดงชะงักหยุดทันที “ก็ฉันไม่ใช่เหรอคะแม่บ้านของคุณ”

“อ้อ... เอ่อ... โทษทีผมลืมไปน่ะ” เขารีบแก้ตัว “แต่คุณวางเอาไว้เถอะพรุ่งนี้ค่อยมาจัดการ วันนี้คุณควรไปพักผ่อนก่อน” 

พอพูดจบ ก็รีบคว้าข้อมือของเธอข้างที่หญิงสาวเอื้อมจะมาหยิบจานมาไว้ในอุ้งมือ ก่อนที่เขาจะลุกขึ้น แล้วลากตัวหญิงสาวไปยังห้องนอนของเธอ ซึ่งคนของเขาได้นำข้าวของของวาดดาวไปวางไว้ให้แล้ว

ฝ้ายออนุญาตลงอะไรนิดๆ หน่อยๆ สำหรับตอนต่อไปนะคะ 
 

“ผมไม่ใช่คนช่างเรียกร้องหรอกนะ แต่สำหรับคุณสาวน้อย ผมรับรองว่าคุณได้ตอบแทนผมแน่”