หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1 (1) แรกพบ... อยากได้ [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานะคะ] 30%

ความเย็นที่ทาบอยู่บนผิวแก้ม พร้อมกับเสียงที่ดังสอดแทรกเข้ามากระทบโสตประสาทดึงสติที่ดับวูบไปก่อนหน้าของ ‘วาดดาว’ ให้กลับคืนมา ก่อนที่หญิงสาวจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้นช้าๆ เมื่อสติของเธอคืนกลับมาบ้างแล้วเล็กน้อย

“เฮ้... คุณ” เสียงของคนๆ เดิมดังขึ้นอีกครั้ง

“คะ” เสียงหวานเอ่ยกับเจ้าของเรียสกน้าที่อยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบเป็นภาษาไทย “ฉัน... เจ็บ” เสียงหวานครางออกมาเมื่อความเจ็บแผ่ซ่านไปมั่วบริเวณหลังศีรษะของเธอ

“เจ็บหัวใช่ไหม” เสียงห้าวของคนที่คุกเข่าอยู่ข้างโซฟาเอ่ย ก่อนที่เขาจะรีบลุกขึ้นแล้วค่อยๆ ประคองศีรษะของเธอขึ้นมา เพื่อใช้ตักของตนแทนหมอนรองศีรษะให้เธอ “อยากไปหาหมอไหม”

“ฉันเจ็บ” เธอยังพูดภาษาไทย

“ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด” เขาเอ่ยเสียงเคร่ง แต่จากสีหน้าเขาก็พอจะเดาออกว่าหญิงสาวกำลังต้องการจะสื่ออะไร “โอเคเด็กดี ผมรู้ว่าคุณเจ็บหัว”

ปากของเขาขยับพูดด้วยสุ้มเสียงที่อ่อนโยนลง ขณะจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของเธอที่บัดนี้ไร้เลนส์แว่นบดบัง บนดวงหน้าเรียวเล็กไม่มีกรอบแว่นหนาๆ ประดับอยู่ให้แกะกะลูกตาเหมือนอย่างตอนแรก เพราเขาเป็นคนถอดแว่นออกให้เธอเอง

ชายหนุ่มจ้องดวงตาของเธออย่างเหม่อลอย จนเสียงหวานที่เป็นภาษาไม่คุ้นหูดังขึ้น เขาถึงได้สะดุ้งเล็กน้อย แล้วกลับคืนมารู้สึกตัวอีกครั้ง

“ฉันขอแว่น” วาดดาวเอ่ยขณะพยายามจะค่อยๆ หยัดตัวลุกขึ้น

“พูดภาษาอังกฤษสิ ผมไม่เข้าใจที่คุณพูด” เสียงห้าวเอ่ยย้ำทีละคำช้าๆ ขณะใช้มือเรียวกดไหล่บางเธอเอาไว้ เป็นการบอกกลายๆ ให้หญิงสาวนอนลงเหมือนเดิม

และเหมือนว่าคราวนี้น้ำเสียงของเขาจะกระตุ้นสติของวาดดาวให้คืนกลับมา เพราะหญิงสาวประพริบตาถี่ๆ ติดๆ กันหลายครั้ง ก่อนที่เธอจะเรียบเรียงคำพูดใหม่... ออกมาเป็นภาษาอังกฤษ

“ขอแว่นของฉันค่ะ ฉันมองไม่เห็น”

ชายหนุ่มเลื่อนสายตาจากดวงตาคู่งามตรึงใจของเธอ ไปมองแว่นกรอบหนาของเธอด้วยแว่นตาเป็นประกาย ก่อนที่เขาจะค่อนๆ เอื้อมมือไปหยิบแว่นตามาถือไว้

“สายตาคุณสั้นมาขนาดมองไม่เห็นเลยเหรอถ้าไม่ใส่แว่น”

“เห็นค่ะ แต่ภาพที่เห็นมันมัวมาก”

“นั่นก็เกือบจะเรียกว่ามองไม่เห็นเลยนะ” ปากขยับพูดแต่สายตาของชายหนุ่มค่อยๆ เลื่อนมองสำรวจดวงหน้าของเธอด้วยแววตาที่เปล่งความพึงใจในตัวหญิงสาวออกมา

และเมื่อคิดอะไรได้ชายหนุ่มก็ปฏิบัติการทำให้เธอกลายเป็น ‘ลูกไก่’ ในกำมือของเขาทันที

“อุ้ย!” ชายหนุ่มแกล้งส่งเสียงอุทานตกใจ แล้วปล่อยแว่นในมือลงบนพื้น ก่อนที่เขาจะแกร่งยกเท้าขึ้น พร้อมยกเท้าขึ้นเหยียบและออกแรงบดขยี้แว่นสายตาที่นอนหมดอนาคตอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา

‘แกร็บ!’ เสียงโละหะบิดรูปและตัวเลนส์ของแว่นสายตาแตกดังขึ้น

 “เกิดอะไรขึ้นคะ” วาดดาวหรี่ตาลง พยายามมองไปในทิศทางของเสียงที่เธอได้ยิน แต่เพราะสายตาของเธอสั้นมากและตอนนี้เธอไร้ตัวช่วยอย่างแว่นสายตา ทำให้ภาพที่เธอกำลังพยายามเพ่งมองมันพร่ามั่ว จนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่ “เสียงเมื่อกี้เหมือนอะไรสักอย่างหัก มีอะไรตกลงมาหักแตกหรือคะ”

“ผมขอโทษ” คนลงมือสังหารแว่นตาเธอแสร้งทำเสียงอ่อย “เมื่อกี้ผมทำแว่นคุณตกพื้นน่ะ แต่ผมว่าคุณคงใช้แว่นไม่ได้แล้วล่ะ”

เจ้าของเสียงห้าวเอ่ยจบ ก็ค่อยๆ เอื้อมมือลงไปเก็บแว่นสายตาที่ตกลงไปกระแทกกับพื้น เพราะเขาจงใจปล่อยมันร่วงลงจากมือเมื่อสักครู่มาถือไว้

แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับแว่นของฉันหรือคะ” วาดดาวถามเสียงตื่น แล้วค่อยๆ ดันกายลุกขึ้นอย่างช้าๆ

“แว่นคุณแตกตอนคุณล้ม สภาพมันแย่มาก เลนส์ก็แตก ขาก็หัก คุณคงใส่มันไม่ได้แล้วล่ะ” ซึ่งความเสียหายทั้งหมดเกิดจากการบดขยี้อย่างอำมหิตโดยฝ่าเท้าของเขาเอง...

“อะไรนะคะ แค่แว่นตกพื้นมันไม่น่าจะแตกขนาดนั้นนะคะ” เอถามด้วยน้ำเสียงตกใจผสานความงุนงง

“เชื่อเถอะว่าแว่นคุณมันพังแล้ว” ชายหนุ่มประดิษฐ์เสียงหนักอกหนักใจขึ้นมาแล้วเอ่ยออกไปได้อย่างแนบเนียน “เพราะหลักฐานมันชัดเจนมาก”

 “ทำไมถึงได้ซวยแบบนี้ นี้มันวันบ้าอะไรเนี่ย!” วาดดาวโอดเสียงหลง

“เฮ้ยคุณ! รบกวนช่วยพูดเป็นภาษาอังกฤษได้ไหม ผมไม่เข้าใจภาษาที่คุณพูด”

“ฉัน” กลีบปากอิ่มสวยของเธอเม้มเน้นเข้าหากัน ก่อนที่ในที่สุดวาดดาวจะปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้นเก็บเอาไว้เมื่อตอนนี้อารมณ์มากมายหลั่งไหลขึ้นมาจุกอยู่ที่หน้าอกของเธอ จนเธอไม่สามารถกดเก็บมันเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว

“เฮ้! สาวน้อยคุณร้องไห้ทำไม แค่แว่นตาพังเอง” บาสเตียสเริ่มรุกรี่รุกรนทำอะไรไม่ถูก เพราะไม่คิดว่าจะกลายมาเป็นว่าเขาต้องตกอยู่ในสถานการณ์ชวนอึดอัดเช่นนี้ “คุณ หยุด อย่าเพิ่งร้องไห้ หยุดร้องก่อน อย่างร้องเลยนะคุณ”

วาดดาวซบใบหน้าเข้ากับมือ แล้วปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาอย่างไม่เกรงใจคน ‘แปลกหน้า’ ที่นั่งรวมอยู่กับเธอในตอนนี้

บาสเตียนสะดุ้งโหย่งเมื่อเสียงร้องไห้ของคนข้างๆ ดังขึ้นราวกับเสียงร้องของเด็กน้อยที่ถูกแกล้ง

“เฮ้! สาวน้อย ใจเย็นๆ ก่อน อย่ามาร้องไห้แบบนี้สิ ผมทำอะไรไม่ถูก”

มือของเขาเงอะงะก่อนที่ชายหนุ่มจะเลื่อนแขนไปโอบไหล่บางของเธอ แล้วรั้งตัวหญิงสาวเข้ามาใกล้

“ฉันหยุดร้องไม่ได้” เธอพยายามอธิบายพร้อมกับใช้หลังมือปราดเช็ดคราบน้ำตาตามแก้ม แต่พอเธอเช็ดก็มีน้ำตาชุดใหม่รินไหลหล่นลงมาแทนที่ชุดเดิม “ฉันขอโทษค่ะ แต่ตอนนี้ฉันหยุดร้องไห้ไม่ได้จริงๆ”

เสียงหวานเครือผสานสะอื้นไห้ดังขึ้น แต่นั้นไม่ได้ทำให้คนเกลียดน้ำตาหยุดโวยวายได้

“โอ้ยคุณ! ไม่เอานะหยุดร้องเดี๋ยวนี้เลย ผมไม่ชอบเห็นน้ำตาใคร”

“ฉัน... ฉัน” ดวงตาคู่สวยช้อนขึ้นมองคนข้างๆ “ฉัน... จะ...พะ... พยายาม... อึ้ก”

“พอเถอะ! เอาเลยคุณ ไม่ต้องกลั้น อยากร้องก็ร้องมาเลย”

ชายหนุ่มที่ไม่เคยชอบน้ำตาของผู้หญิงได้แต่เบือนหน้าหนีเมื่อพูดจบ เพราะเขาเกลียดการถูกอารมณ์อ่อนแอพวกนี้โจมตี เนื่องจากตัวเขาไม่รู้จะรับมือกับเหตุการณ์อ่อนไหวแบบตรงหน้าอย่างไร แต่เมื่อเห็นท่าทีพยายามอั้นเสียงสะอื้อนของเธอดูจะทรมานซะเหลือเกิน จนเขาอดสงสารไม่ได้

เหมือนคำพูดของชาหนุ่มไปจี้ถูกจุดอารมณอ่อนไหวของวาดดาว เพราะไหล่ของเธอขยับขึ้นลงแรงขึ้นยิ่งกว่าเดิม แล้วยังตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้ที่หญิงสาวปล่อยออกมาในตอนนี้ต้องเรียกได้ว่าเธอจัดมาแบบไร้การเหนี่ยวรั้งใดๆ แต่ที่ทำให้ชายหนุ่มอดจะเบือนหน้าหนีจากสิ่งที่ปรากฏในครรลองสายตา ก็คงเพราะน้ำมูกของเธอที่หญิงสาวข้างกายเช็ดมันลงบนไหล่ของเขา... แบบไม่คิดจะขอหรือเกรงใจเจ้าของไหล่สักนิดเลย!

หนุ่มมาดเข้มกระแทกลมหายใจแห่งความยอมจำนนต่อชะตากรรมที่พบเจอในวินาทีออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนที่จะใช้ฝ่ามือเย็นเฉียบของตนในการกดศีรษะเล็กๆ ของเธอลงพิงซบบนไหล่หนาที่หนั่นแน่นไปด้วยหมัดกล้ามหนาของเขา
 

4 เมษายน 2558 

สวัสดีค่ะนักอ่านที่น่ารักทุกท่าน ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานิยายเรื่อง 'พิศวาสรักเมียข้ามคืน' นะคะ นิยายเรื่องนี้สำหรับฝ้ายเขียน 'ยากมว้ากกกกกกกก' คะ ด้วยบุคลิกของพระเอก ซึ่งฝ้ายไม่เคยเขียนพระเอกคนไหนนิสัยเเบบนี้มาก่อน ยังไงฝ้ายก็ขอกำลังใจจากทุกท่านด้วยนะคะ ตอนนี้คุณยาสเตียนกำลังทำให้ฝ้ายปวดหัวสุดๆ เลยค่ะ :'( เเต่ฝ้ายก็จะพยายามเต็มที่นะคะ :)
เเละคิดว่าต่อไปคงจะไม่หายไปไหนนานๆ เเล้วค่ะจะอัพต่อเรื่อยๆช่วงก่อนหน้าที่หายเพราะต้องเเก้ไขเนื้อหาบางส่วนค่ะ 
ฝ้ายขอขอบคุณหรับคอมเม้นเเละการกดเป็นเเฟนคลับนิยายเรื่องนี้ด้วยนะคะ พอเห็นตัวเลขขยับขึ้นเเล้วกำลังมาเต็มเลยค่ะ 

ยังไงก็ขอฝากนิยายที่นักหัดเขียนคนนี้แต่งขึ้นมา ไว้ในอ้อมใจของทุกท่านด้วยนะคะ ผลงานทุกชิ้นฝ้ายตั้งใจทำเต็มที่ เเละฝ้ายต้องขอขอบพระคุณนักอ่านทุกท่านเเละกอง บ. ก. ที่เป็นคนสำสัญทำให้นิยายเเต่ละเล่มสำเร็จออกมาค่ะ
ตอนนี้มีนิยายวางแผงเเล้วทั้งหมดสามเล่มค่ะ ถ้านักอ่านท่านใดสนใจสามารถไปลองเปิดอ่านดูตามร้านหลังสือได้นะคะ (เเต่ถ้าพาหนุ่มๆ กลับบ้านด้วยจะยอดเยี่ยมได้คะ รับรองว่าหนุ่มๆ เเละสาวๆ ทั้งสามคู่จะเป็นเพื่อนเเก้เหลงในช่วงวันหยุดได้เป็นอย่างดีค่ะ) 

ฝ้าย
;) 

หนี้รักสายใยเสน่หา
ตีพิมพ์กับ Touch Publishing 
 

ตรวนรักอาญาใจ 
ตีพิมพ์กับ Inlove-book  (อินเลิฟ)


เสพสิเน่หา 
ตีพิมพ์กับ Inlove-book  (อินเลิฟ)