หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #14 : บทที่ 2 (2) ปฏิบัติการขุดหลุมรัก [ขออนุญาตลงตัวอย่างเนื้อหานะคะ] 50

กลิ่นอาหารที่ลอยอบอวลชนะเครื่องดูดควันอากาศทำให้เหล่าชายหนุ่มร่างสูงชะงักเท้าที่กำลังก้าวเดินทันทีอย่างพร้อมพียงกัน

ก่อนจะตามมาด้วยเสียงท้องร้องของชายหนุ่มทั้งสี่คนที่ดังขึ้น เมื่อถูกกระตุ้นด้วนกลิ่นอาหารแสนเย้ายวนต่อมอยากอาหารของพวกเขา

“ขอโทษครับ”

เสียงบอร์ดี้การ์ดทั้งสามคนดังขึ้นพร้อมค้อมศีรษะให้คนเป็นเจ้านาย... ซึ่งบาสเตียนเองก็ท้องร้องพร้อมๆ กันกับพวกเขาเช่นกัน

“เออ” ชายหนุ่มงึมงำไม่เต็มเสียงอย่างเสียจริต เพราะขายหน้าที่ตัวเองท้องร้อโครกเสียงดังออกมาต่อหน้าบรรดาลูกน้อง “พวกนายไปเถอะ”

“อ้าว... สวัสดีค่ะ” วาดดาวเดินออกมาจากห้องครัวพอดี เลยเอ่ยทักเหล่าชายหนุ่มที่ยืนจ่ออยู่บริเวณประตูทางเข้า

ชายหนุ่มมาดนิ่งในชุดสีเข้มค่อมศีรษะให้เธออย่างมีมารยาท แล้วจึงหมุนตัวเดินจากไปเพื่อปฏิบัติตามคำสั่งเมื่อครู่ของเจ้านาย

“ลูกน้องคุณนี่ดูดุกันทุกคนเลยนะคะ”

“มองลูกน้องผมทำไม”

วาดดาวเผลอเลิกคิ้วขึ้นทันทีที่ได้ยินคำถามของนายจ้างหน้าหล่อของตนเอง

“หรือว่าคุณห่วงพวกเขาคะ”

“คุณพูดแบบนี้หมายความว่ายังไง”

“ก็... ไม่รู้สิคะ คุณดูห่วงคนของคุณจัง”

“ผมไม่ได้หวงพวกเขา”

“แต่สีหน้าของคุณมันแสดงออกชัดๆ ว่าคุณกำลัง”

“หยุดเลย” เขาเสียงดังเมื่อเดาออกแล้วว่าสิ่งที่วาดดาวเอ่ยออกมามันหมายความว่ายังไง “ผมไม่ได้มีรสนิยมอย่างที่คุณคิด”

“ไม่รู้สิคะ” ไหลบางไหวเบาๆ “ฉันก็แค่เดาจากความรู้สึก เพราะรู้สึกได้ว่าคุณกำลังหวง”

บาสเตียนหรี่ตาแคบลงเพื่อซ้อนประกายนักล่าที่พาดอยู่ในนัยน์ตาของตนเองตอนนี้  “ผมไม่ได้ห่วงพวกเขา”

“หรือคะ” น้ำเสียงของเธอดูพูดแบบขอไปที

“เรื่องนี้ช่างเถอะ” เขาเอ่ยเรียบๆ ทั้งๆ ที่อยากจะลองแกล้งถามเธอใจจะขาดว่าอยากพิสูจน์ดูไหม  แต่คิดว่าคงไม่เหมาะที่ ‘สุภาพบุรุษ’ จะทำ “ว่าแต่วันนี้เรื่องานของคุณเป็นยังไงบ้าง”

ชายหนุ่มถามในสิ่งที่รู้ดีอยู่แล้ว ว่างานทั้งสามงานที่เธอไปสัมภาษณ์ได้โทรกลับมาบอกผล... นั่นคือการตอบปฏิเสธที่จะรับหญิงสาวเข้างาน

“ก็... ไม่ผ่านคะ”

“ผมเสียใจด้วย” เขาเอ่ย ขณะเดินมาใกล้ๆ และแตะข้อศอกของเธอเบาๆ อย่างสุภาพ “ไปทานข้าวเถอะ”

“ฉันไม่ค่อยหิว คุณทานไปก่อนได้เลยค่ะ”

“ไม่ได้” พูดจบก็วางมือไว้บนบ่าทั้งสองข้าง แล้วดันตัววาดดาวไปทางโต๊ะอาหาร “ทานข้าวด้วยกัน”

“แต่ว่าฉัน”

“ทานเถอะนะครับ มาทานเป็นเพื่อนผมหน่อย”

วาดดาวแหงนหน้ามองคนตัวสูง “แต่ว่าฉันไม่หิวจริงๆ นะคะ”

“งั้นไปนั่งเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม ผมไม่ชอบนั่งทานข้าวคนเดียว”

“ก็ได้ค่ะ” วาดดาวกล่าวเสียงอ่อน ขณะที่สีหน้าของหญิงสาวบอกชัดถึงความเหนื่อยล้าและกลัดกลุ้ม แล้วยอมก้าวเดินไปตามแรงดุนจากทางด้านหลังโดยฝีมือการดันของบาสเตียน