หวงรักภรรยาลับ

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 1 (1) แรกพบ... อยากได้ [ฝ้ายขออนุญาตลงเนื้อหานะคะ] 55%

“หลับตาลงสิ” เสียงห้าวเอ่ยทันทีที่เห็นว่าวาดดาวดูสลบลงกว่าเดิม

“คะ” วาดดาวถามด้วยสุ้มเสียงสงสัย ขณะพยายามเงยหน้าขึ้นไปเพื่อเพ่งมองเจ้าของเสียงห้าวที่พร่ำปลอมเธอมาตลอดเวลากว่าชั่วโมงที่ผ่านมานี้ “หลับตา... ทำไมคะ”

“หลับตา” เขาเอ่ยอีกครั้ง

วาดาวทำตามสิ่งที่ชายหนุ่มต้องการ ด้วยการค่อยๆ ปิดเปลือกตาที่บวมฉ่ำของตัวเองลงช้าๆ

“คุณร้องไห้หนักมาก ปวดตาไหม” ชายหนุ่มค่อยๆ ประคองเธอนอนลงบนตัก

“คุณคะ” วาดดาวขื่นตัว แล้วลืมตาขึ้นเพราะความตกใจ

“นอนลงเถอะ” เขาบอกเสียงเรียบ แล้วใช้แรงที่มีมากกว่าบังคับให้เธอวางศีรษะไว้บนหน้าตักแกร่งของเขา

“แต่ฉันคิดว่า” เธอตั้งท่าจะแย้ง

“นอนลงไป แล้วหลังตาลง” ชายหนุ่มใช่เสียงเข้มงวด เหมือนผู้ใหญ่พูดกับเด็ก “แล้วเงียบด้วย”

วาดดาวเม้มปากอย่างไม่พอในที่ถูกเขาบังคับ

“ฉันไม่อยากนอน” คราวนี้วาดดาวขัดเขาได้ เพราะเธอใช้กำลังทั้งหมดที่มีฝืนตัวแล้วลุกขึ้นนั่ง ไม่ยอมโอนอ้อนไปตามแรงกดของเขา

“แต่คุณต้องพักสายตา” เขาพูดขณะมองเธอด้วยสายตาไม่ชอบใจ

“ฉันไม่อยากนอนหนุนตักคุณค่ะ” เธอเอ่ยออกไป

ชายหนุ่มทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ

“ฉันโอเคแล้ว คุณกลับไปเถอะคะ”

“มองไม่เห็นแล้วจะอยู่คนเดียวได้ยังไง”

วาดดาวคลี่ยิ้มบางๆ ด้วยความอ่อนล้าออกมา “ฉันมีคอนเเทคเลนส์เหลืออยู่คู่หนึ่งคะ เดี๋ยวฉันไปเอามาใส่”

“อยู่ที่ไหน”

“คะ” สีหน้าของเธอบอกชัดถึงความไม่เข้าใจ

“ผมหมายถึงคอนแทคเลนส์ของคุณน่ะอยู่ที่ไหน เดี๋ยวผมไปเอาให้”

“ไม่ต้องหรอกคะ มันอยู่บนห้องนอนของฉันบนชั้นสอง”

“ไม่ได้! ตามองแทบไม่เห็น จะคล่ำทางขึ้นไปได้ยังไง เดี๋ยวกลิ้งตกลงมาบาดเจ็บหรอก ผมจะขึ้นไปเอาให้คุณเอง คุณแค่บอกผมมาว่าห้องคุณห้องไหนพอขึ้นไปชั้นบนแล้ว” เขาเอ่ยเสียงดุ

“ฉันมองเห็นคะ”

“เหรอ” เขากระแทกเสียงด้วยความหงุดหงิด “งั้นบอกหน่อยว่าผมตาสีอะไร”

บาสเตียนไม่พูดเปล่า แต่เขาเขยื้อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนปลายจมูกของตัวเขาอยู่ห่างจากปลายจมูกโด่งสวยได้รูปของวาดดาวไม่ถึงเซนต์ฯ

“บอกมาสิว่าผมตาสีอะไร”

ลมหายใจกรุ่นร้อนของชายหนุ่มที่กระทบถูกผิวเนื้อ ทำให้วาดดาวผงะหนีด้วยความตกใจ และแน่นอนว่าเมื่อครู่เธอยังไม่ทันได้จ้องมองสีนัยน์ตาของเขาเลย

“บอกมาเร็วๆ สิว่าตาผมสีอะไร”

วาดดาวกระถดบั้นท้ายเพื่อถอยออกห่างจากเจ้าของเสียงห้าว เพราะตอนนี้อย่าว่าแต่สีตาของเลย เพราะแม้แต่ใบหน้าของเขาเธอก็มองเห็นไม่ชัด

ดวงตากลมโตหรี่แคบลงเมื่อหญิงสาวพยายามโฟกัสสายตาไปที่นัยน์ตาของชายหนุ่ม

“ไม่ต้องแล้วสาวน้อย” ชายหนุ่มเอ่ยขัด “เห็นๆ อยู่ว่าคุณมองหน้าผมแทบไม่เห็นหน้าของผม แล้วถ้าคุณยังไม่ยอมบอกว่าห้องคุณห้องไหน ผมก็จะเดินหาคอนแทคเลนส์ของคุณด้วยตัวเอง ด้วยการเข้าไปรื้อหามันทุกห้องจนกว่าจะเจอคอนแทคเลนส์คู่เดียวของคุณ คุณลองเลือกมาแล้วกันว่าจะบอกผมดีๆ หรือจะให้ผมไปรื้อไปค้นเอง แต่ขอเตือนไว้เลยนะว่าถ้าให้ผมค้นหามันด้วยตัวผมเอง ผมอาจจะไปเปิดเจอของส่วนตัวคุณก็ได้นะ หวังว่ารสนิยมส่วนตัวของคุณคงไม่ทำให้ผมแปลกใจหรอกใช่ไหม” เขาพูดเสียงเรียบๆ

“ห้องฉันอยู่ชั้นสอง ห้องแรกทางซ้ายมือค่ะ”

ขออนุญาตลงตัวอย่างตอนหน้าเบาๆ นะคะ
 

“ไปอยู่กับผม” ใบหน้าของ ‘คนแปลกหน้า’ที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ ขณะเอ่ยชวนเธอไปอยู่ด้วย

ป.ล. คำถามคือ ถ้ามีผู้ชายแปลกหน้าคนหน้าตาหล่อเริ่ดไร้ที่ติ เเบบนี้มาชวนไปอยู่คุณไปอยู่ด้วย คุณจะตกลงหรือไม่? :)