ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 19 : วันหนึ่งในเดือนพฤศจิกายน
อนที่ 19
วันหนึ่ในเือนพฤศิายน
ท้อฟ้ายามเย็นเป็นสีส้มอมมพู ผมเยหน้าึ้นมอหลั้าวผ่านประูออมา ่อนที่สายาะประสานเ้าับสายาอร่าสู ใบหน้าทีุ่้นเย รอยยิ้มทีุ่้นา
หลัา่ำืนนั้นเมไม่เยถามผมอีเลย มีเพียารระทำที่สม่ำเสมอไม่เยเปลี่ยนแม้อีฝ่ายะเริ่มทำานแล้ว็าม
“ห้าอยาทานอะไร” ประโยุ้นเยที่เมมัถามผมเป็นประำ
“ผมิเอาไว้แล้ว” ผมเปิประูรถึ้นไปนั่ เพียรู่เียวรถ็เลื่อนออาลานอ
“ร้านอยู่แถวไหน” เมถามทาผมเมื่อืนบัรให้พนัานรัษาวามปลอภัยแล้ว
“ในมหา’ ลัย“
“ในมหา’ลัยเหรอ” เมหันมามอหน้าผม้วยสายาแปลใ
“วันนี้วันลอยระท ผมอยาไปเที่ยวานที่มหา’ลัย”
“ผมนึว่าห้าไม่อบเลยไม่ไ้วนไปเที่ยวที่ไหน”
“ไม่เป็นไร ผมแ่อยาไป” ผมอบเสียเบา เมหันมามอ้วยสายาเป็นห่ว ่อนละมือาพวมาลัยรถแล้วยื่นมาับมือผม
“ห้าเป็นอะไร มีเรื่อไม่สบายใหรือเปล่า”
เปล่า” ผมยิ้มทั้ริมฝีปาและวา “แ่ิถึน่ะ”
“ล ั้นไปเที่ยวมหา’ลัยัน”
“อืม” ผมพยัหน้า สายามอรไป้าหน้า รอยยิ้มปราที่ริมฝีปา ท้อฟ้าวันนี้สวยเหมือนวันนั้น
• • • • •
ในมหา'ลัยสว่าไสวไป้วยแสาไฟประับ ร้านรวผุึ้นมามาย ทั้อาหาร นมและเรื่อื่ม รวมถึุ้มเล่นเม่าๆ และเวทีารแสที่วนรีำลัเล่นเพลอย่ารึรื้น
หลัาแวะทาน๋วยเี๋ยวฝีมือรุ่นน้อที่ะเพื่อรอท้อแล้ว ผมับเม็เินเล่นในานไปเรื่อยๆ
"เม" ผมหยุยืนที่หน้าึะ เรียื่ออีฝ่าย้วยเสียทุ้ม
"รับ" เมหันลับมามอ
"ำวันลอยระทปีนั้นไ้ไหม วันที่เมทัผมรนั้น" ผมี้มือเ้าไป้านในึ
"ำไ้สิ"
"อบุมานะ อนนั้นผมไม่ไ้บอเม"
"ไม่เป็นไร" วาที่มอมาอ่อนแส มันูอบอุ่นไม่่าับวันนั้นวันที่เมัสินใึแนผมให้เินไป้วยัน
"ผมน่ะทำเหมือนไม่ไ้เป็นอะไรแ่วามริแล้วำลัเศร้ามา แ่เพราะเม ผมเลยรู้สึว่าานลอยระทมัน็ไม่ไ้แย่ ที่ริ.." ผมยยิ้มว้า "มันีมาๆ "
"ผมีใที่ห้าอบ"
"ผมอบ แ่วันนั้นผมไม่ไ้อบแ่านลอยระทอย่าเียว ผมอบเม้วย"
"ห้า" สายาอเมเ็มไป้วยวามประหลาใและใผสมปนเปัน
“ห้าอบผมอย่านั้นเหรอ!”
"เมไ้ยินไม่ผิหรอั้แ่วันนั้นผม็เริ่มอบเม" ผมส่ยิ้มให้เม่อนเริ่มออเินอีรั้
"ผมอบเมทีละนิและอบมาึ้นเรื่อยๆ นในที่สุผม็รู้ัวว่าผมรัเมเ้าให้แล้ว"
"แ่ทำไม.."
"ทำไมเมถึไม่เยรู้ และทำไมผมถึไม่เยแสอะไรออมาใ่ไหม"
"ใ่ ทำไมผมไม่เยรู้เลย"
"็เพราะว่า.." ผมหันไปยิ้มให้เม "ผมิว่าเมมีนที่อบอยู่แล้วน่ะสิ"
"ผมไม่มี!"
"ผมว่ามันเป็นลร้าย" ผมหัวเราะออมาเบาๆ ี้มือไป้าหน้า "ผมเยมาูเมแ่บาสับเพื่อนๆ ที่นี่้วย อนนั้นผมิว่าผมะทำอะไรเพื่อัวเอสัรั้ ผมเลยิะวนเมไปูหนั้วยัน" ผมหยุเินที่หน้าสนามบาส หันไปมอเมเ็มัว ริมฝีปาิรอยยิ้มบา
"บัเอิผมนั่้าลุ่มออรบนอัรรย์ เลยไ้ยินที่อรแล้หลอเพื่อนว่าเมมาีบแ่อนนั้นผมไม่รู้ ผมเ้าใว่าเมำลัีบอรอยู่ริๆ ผมเลยิว่าผมวรหยุอยู่แ่นั้น แล้วอบเมอยู่ห่าๆ ็พอ"
"ผมเห็น"
"เห็น? เห็นอะไร"
"เห็นห้าอนออาสนามไปแล้ว เห็นาบนอัรรย์ ยัิอยู่ว่าห้ามาูใร เสียายที่ผมเลิ้าเลยไม่ไ้เอ
แม้เรื่อราวะผ่านไปแล้ว แ่เมื่อไ้ยิน็อหัวใพอโไม่ไ้ ที่เรา่ามอหาัน
"เม"
"รับ"
"ผมบอเมว่าผมะไม่ให้ำอบนว่าเมะอบำถามผม ผมถามเมอนนี้ไ้ไหม"
"ไ้สิ" เสียอบรับอบอุ่น
"ผมะถามเมว่า.." ผมเยหน้าึ้นประสานสาาับวาที่มอมา
"ผมอบเม อบมานานมาแล้ว เมบับผมไ้ไหม"
“โอ๊ะ!” ผมใเพราะเมว้าผมเ้าไปอ อแน่นนผมเหมือนมเ้าไปในอออีฝ่าย
"ผมรัห้า รัที่สุ” ริมฝีปาร้อนแะลบนหน้าผาเมื่อผมเยใบหน้าึ้นมอ ผมะพริบาสอสามที ถาม้วยใบหน้าที่ื่อที่สุ
"เมไม่บเหรอ ั้นถ้าเมไม่ล ผม็ไม่ล"
"หึๆ" ูเหมือนอีฝ่ายะมันเี้ยวผมเพราะแล้อผมแน่นึ้น ใ้มูปัเบาๆ ที่แ้ม
"ไหนำอบผม" ผมพยายามลั้นยิ้มแ่ไม่สามารถ่อนวามสุไ้ วาึพราวระยับ
"ล"
"ถ้าอย่านั้นผม็ล"
วาอเราประสานเ้า้วยัน มันเ็มไป้วยรอยยิ้มและวามสุ
"แ่อนนี้เม้อปล่อยผม่อนเพราะผมเริ่มะอายแล้ว" ใบหน้าผมึ้นสีแเรื่อ ถึบริเวหน้าสนามบาสะไม่ใุ่ที่ัานและไม่มีใรผ่านไปมาเท่าไหร่ แ่็ใ่ว่าะไม่มีเลย
"ผมยัไม่ปล่อยนว่าห้าะอบำถามผม"
“ำถามอะไร”
"ถ้าห้าอบผมอยู่แล้วทำไมถึไม่อบลเลย ทำไมถึรอนถึวันนี้”
ผมมอนถาม้วยสายาเอาเรื่อ เมเลิิ้วึ้นล้าย้อารถามว่าผมเป็นอะไร
"เพราะผมรู้ว่าวันนั้นเมถามเพราะเห็นผมเมา ะะหลอให้ล่ายๆ ใ่ไหม"
"หึๆ"
"ให้รอแบบนี้ีแล้ว ้อโนเอาืนบ้าวันหลัะไ้ไม่ร้ายับผม"
"ฮ่าๆ" เมหัวเราะเสียันผมเุ๊่อไปไม่ไหวหลุรอยยิ้มออมา
วามริแล้วที่ผมเลือวันนี้เพราะผมอยาทำในสิ่ที่วันนั้นผมัสินใไม่ทำแล้วเินหนีไป รวมถึ..ใบหน้าอผมร้อนผ่าวเมื่อิึ้นมา ถ้าวันรบรอบเป็นแฟนันรับวันที่ผมหลุมรัเม็ี
“แ่ผมยั้อใอีเรื่อ” เมยัไม่ยอมปล่อยผม่ายๆ
“อะไรเหรอ”
“ทำไมพี่เษ์ถึเ้าใผิว่าห้าอบน้อเพลิน”
“หึ” ผมหลุเสียหึออมา ่อนเปลี่ยนเป็นหัวเราะนัวโยน
“อะไรรับ” เมถาม้วยน้ำเสียปนำเมื่อเห็นท่าทาประหลาอผม
“เมรู้ัเอร์ไอแนิวันไหม เี๋ยวผมะเล่าให้ฟั”
ูเหมือนเรื่อนี้้อเล่าันยาว ผมึึมือเมไปหาที่นัุ่ยัน แน่นอนว่าเมื่อผมเล่านบเสียถอนหายใยาวอเม็ัึ้น ูเหมือนผมะไ้เพื่อนร่วมอุมาร์แล้ว
“ถ้าอย่านั้นอนนี้เราเป็นแฟนันแล้วใ่ไหมหลัาสี่ปีผ่านไป” เสียทุ้มอเมถามึ้น มันทำให้ผมยิ้มว้า
“อืม”
“ห้าเสียายเวลาไหม”
ผมหยุิ่อนส่ายศีรษะ้าๆ “ผมิว่าสิ่ที่เิึ้นทำให้มันพิเศษ ถึะลร้ายไปสัหน่อยแ่็เป็นเรื่อราวที่น่าำ”
“แ่ถ้าผมไ้อห้าเร็วว่านี้็ี”
ใบหน้าอผมร้อนผ่าวเมื่อสบาับวาอเม ถ้าละลายไ้ผมละลายไปแล้ว
“ไปเินเล่นัน่อเถอะ” ผมลุึ้นยืน เวลาเินผมมัะทำัวประหลาเสมอ
เมไม่พูอะไรเพียแ่ยิ้ม้วยสายาเอ็นู มือให่สอเ้ามาับมือผม มันอบอุ่นนหัวใพอโ
• • • • •
“ับรถีๆ ถึบ้านแล้วส่้อวามบอผม้วยนะ” ผมหันไปบอเมหลัาปลเ็มันิรภัยออเรียบร้อยแล้ว
“เี๋ยว่อน” มือให่ับ้อมือผมไว้ไม่ยอมให้เปิประู
“ห้าลืมอะไรไปหรือเปล่า”
“ลืมอะไร” ผมมวิ้วเ้าหาันเพราะนึไม่ออริๆ
“อ๋อบอฝันีเหรอ ผมะะส่ให้อนเมถึบ้านแล้ว้อทว้วย” ผมแวอีฝ่าย้วยรอยยิ้ม
เมส่ายศีรษะ้าๆ วาเป็นประายเ้าเล่ห์
“ั้นผม็นึไม่ออแล้ว”
“ห้าลืมว่าเราเป็นแฟนันแล้ว” แนอผมถูเมึเบาๆ นเเ้าหา ร่าสูโน้มัวเ้ามาใล้่อนริมฝีปาะแะลที่้าแ้ม
“พรุ่นี้เอันรับ”
“อะ..อืม” หน้าอผมร้อนผ่าว มันร้อนนลัวัวเอะเป็นไ้ ไ้แ่หลบสายาวาววับอเม อบรับอือออในลำอแล้วรีบเปิประูลมา้วยวามอาย เือบสะุาัวเอให้ายี้หน้าเล่น
เมลระล วาที่มอยิ่ทำให้ผมหน้าแึ้นไปอี
“ห้ารับ”
“หือ?”
“อบุ”
ำพูเพียำเียวแ่อบอุ่นไปถึหัวใ ผมยิ้มอบเม้วยสายาที่ไม่แ่าัน ทุอย่ามีเวลาที่เหมาะสม ในที่สุผม็ไ้พูมันออไป
าปลายห้า ถึ้อนเม
ผมรัุ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น