จากปลายหญ้าถึงก้อนเมฆ

ตอนที่ 2 : ตอนที่ 1 : เซอร์ไอแซก นิวตัน

ตอนที่ 1

เซอร์ไอแซก นิวตัน

   

ในที่สุดผมก็ได้รู้ว่าความไว้ใจนั้นอาจไม่มีอยู่จริง 

เจ็ดนาฬิกาสิบห้านาที ผมเก้าวเท้าลงจากรถไฟที่สถานีเด่นชัยพร้อมกับกระเป๋าเดินทางหนึ่งใบ และสัมภาระเดินได้ที่ได้มาด้วยความบังเอิญ บริษัทรถเช่าที่ผมติดต่อไว้มารออยู่แล้ว เมื่อรถไฟเข้าเทียบชานชาลาผมก็ได้รับโทรศัพท์ทันที ผมเซ็นเอกสาร ตรวจสภาพรถคร่าวๆ และรับกุญแจมาจากพนักงาน ก่อนอีกฝ่ายจะขอตัวจากไป

“เดี๋ยวขับเอง” กุญแจรถในมือถูกแย่งไปอย่างง่ายดาย ผมมองร่างสูงด้วยสายตาพิจารณา

“เมฆไม่ได้เช่ารถไว้เหรอ”

“เปล่า กะจะขึ้นสองแถวเข้าไปในตัวเมืองแล้วต่อรถทัวร์ไปน่านอีกที”

“ทำไมไม่เช่ารถ สะดวกกว่ากันเยอะ”

“ไม่รู้สิ” ร่างสูงยักไหล่ “พี่เชษฐ์แนะนำไว้แบบนี้ตอนที่โทรไปถาม แกเคยมาเที่ยวแล้ว”

“พี่เชษฐ์?”    

“ใช่ นายจำพี่เชษฐ์ได้ไหมเป็นรุ่นพี่เราสองปี อยู่ภาคเดียวกับนาย”

ทำไมผมจะจำพี่เชษฐ์ไม่ได้ ในเมื่อเป็นรุ่นพี่ที่ผมสนิทมากที่สุด แต่ที่ไม่รู้ก็คือไอ้พี่เชษฐ์เป็นคนไว้ใจไม่ได้!!

“ไปน่านสิเอ็งน่าจะชอบ ถ้าให้ดีเอ็งขึ้นรถไฟไปลงเด่นชัยแล้วเช่ารถขับไป ได้บรรยากาศกว่าเยอะ”

“เดี๋ยวข้าช่วยจองตั๋วรถไฟให้กับติดต่อรถเช่าให้ เอาบริษัทที่ข้าเคยใช้ รับรองรถใหม่เอี่ยม”

ผมก็เพิ่งรู้วันนี้ว่ามีรุ่นพี่เป็นถึงเซอร์ไอแซก นิวตัน ผู้คิดค้นกฎความโน้มถ่วง เพียงแต่ผมไม่ใช่แอปเปิ้ล แล้วหมอนี่ก็ไม่ใช่โลก จะโดนดึงดูดเข้าหากันแบบนี้ไม่ได้ 

“หญ้า”

“หือ?” ผมกะพริบตาสองสามที ดันเผลอใช้ความคิดจนลืมว่ายืนอยู่กับอีกคน

“จะไปเลยไหม”

“อ๋อ..อืม” ผมพยักหน้า เดินอ้อมไปยังที่นั่งข้างคนขับ ในสมองคิดแค่เรื่องเดียว กลับไปตายแน่ไอ้พี่เชษฐ์!

เพียงครั้งเดียวเท่านั้น ครั้งเดียวจริงๆ ที่ผมปล่อยให้ความรู้สึกมีอำนาจเหนือการควบคุม เพียงครั้งเดียวที่เมามายจนขาดสติ เผอเรอพูดความในใจออกไปกับรุ่นพี่คนสนิท ผลของการกระทำในวันนั้นกำลังส่งผลกับผมในวันนี้ สงสัยว่าเซอร์ไอแซก นิวตันอาจจะไม่เข้าใจคำว่า ‘ผมตัดใจได้แล้ว’ 

• • • • •

รถซีดานสีดำขนาดพันสี่ร้อยเก้าสิบเจ็ดซีซีขับออกจากสถานีรถไฟเด่นชัย กระจกหน้าต่างทั้งสองข้างถูกลดลง ลมเย็นภายนอกพัดผ่านเข้ามา

“ไปไหนก่อนดี” 

   

ผมสบตากับดวงตาของคนอารมณ์ดีด้วยใบหน้าของคนที่เพิ่งทำโบท็อกมา คนเพิ่งรู้ว่าโดนหักหลังมาใหม่ๆ มันก็จะประมาณนี้แหละ 

   

“หากาแฟดื่ม”

   

“ติดกาแฟเหมือนกันเหรอ”

   

“อืม”

   

“แล้วหญ้าวางแพลนไว้ว่าคืนแรกจะพักที่ไหน จะได้ขับไปทางนั้น”

   

“ไม่ได้คิด”

   

“ไม่ได้คิด?” คิ้วหนาเลิกขึ้น

   

“ทำไมต้องแปลกใจด้วย”

   

"ผมคิดว่าอย่างหญ้าน่าจะวางโปรแกรมมาเป๊ะๆ น่ะสิ” ริมฝีปากได้รูปยกยิ้มกว้าง “พักที่ไหน เที่ยวที่ไหน ตื่นกี่โมง กินกี่โมง นอนกี่โมง”

   

“แบบนั้นก็เกินไป”

“หึๆ” 

“คราวนี้ผมไม่ได้คิดไว้ กะว่าเห็นที่ไหนน่าพักก็พัก แล้วเมฆล่ะแพลนไว้ยังไง”

“ไม่มี มีแค่ที่ๆ ผมอยากไป แต่ไม่ได้คิดไว้ว่าจะพักที่ไหน”

“ผม?” ผมเลิกคิ้วขึ้น เพิ่งสะดุดหูว่าอีกฝ่ายเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองจากฉันเป็นผม

“ก็หญ้าพูดสุภาพกับผม” ดวงตายาวเรียวหันมามองพร้อมรอยยิ้ม

“ไม่เห็นจำเป็นเลย” ผมพูดเสียงเบา 

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มจากการหากาแฟดื่มก่อน แล้วค่อยว่ากัน”

“อืม” ผมพยักหน้า ในหัวก็เริ่มวางโปรแกรมคร่าวๆ เริ่มจากแวะหากาแฟดื่มก่อน เสร็จแล้วก็หาที่พักจะได้อาบน้ำให้สบายตัว หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกที

หนึ่ง

สอง 

สาม

ผมนับจนถึงร้านที่สาม จึงหันไปถามคนขับที่กำลังรื่มรมย์กับวิวสองข้างทาง ต้นไม้สีเขียว ลมเย็นๆ และเพลงที่เปิดฟัง

“เราผ่านร้านกาแฟมาสามร้านแล้ว” ผมอยากถามว่าไม่เห็นเหรอแต่กลัวจะไม่สุภาพ

“เห็นแล้ว” เมฆหันมาส่งยิ้มให้

“แล้วไม่แวะเหรอ ร้านก็ดูโอเคดี”

“ไปนั่งดื่มกาแฟกลางทุ่งนากันดีกว่า”

“กลางทุ่งนา?” ผมถามด้วยความสนใจ

”ใช่ อยู่ที่อำเภอปัว เห็นจากรูปที่พี่เชษฐ์ถ่ายมา สวยดี”

“เอาสิ” ผมพยักหน้า ก็ดีเหมือนกันเพราะทริปนี้ผมอยากมาสัมผัสกับธรรมชาติให้มากที่สุดอยู่แล้ว

   

เกือบสองชั่วโมงจากสถานีรถไฟเด่นชัยถึงจังหวัดน่านและรถยังคงวิ่งต่อไป

   

“ยังไม่ถึงอีกเหรอ” ในที่สุดผมก็อดถามขึ้นมาไม่ได้

   

“อีกสักชั่วโมงครึ่งมั้ง” 

ชั่วโมงครึ่ง!    

“หิวหรือเปล่า”

ผมหันขวับไปมองคนพูด แปลกใจนิดหน่อยที่คนเราสามารถอยากบีบคอคนที่ตัวเองรักได้ 

   

“ไม่หิว แค่อยากดื่มกาแฟ” ผมแทบจะได้ยินเสียงกัดฟันกรอดลอดออกมาจากลำคอของตัวเอง

   

“คิดอยู่เหมือนกันว่าจะแวะ แต่ไม่อยากให้หญ้ากินกาแฟติดกันสองแก้ว รออีกนิดไหวไหม” 

น้ำเสียงและดวงตาอ่อนโยนที่หันมามอง ทำให้ใจอ่อนยวบทันที

   

“อืม”

คำว่าแพ้คงเขียนติดอยู่กลางหน้าผากผม

   

• • • • •

   

สีเขียวของทุ่งนาที่กว้างสุดลูกหูลูกตากับลมพัดเอื่อยๆ ทำให้หลงลืมความคิดก่อนหน้าไปสิ้น รู้แล้วว่าทำไมเมฆถึงอยากมาดื่มกาแฟที่นี่ 

   

“คืนนี้ค้างแถวนี้ไหม เมื่อกี้ถามพี่เจ้าของร้านมา บอกว่าเลยออกไปหน่อยมีโฮมสเตย์บรรยากาศดี อยู่ติดกับทุ่งนาเลย”

   

“เอาสิ” ผมเห็นด้วย เพราะนึกชอบบรรยากาศตรงหน้า ถ้าได้ตื่นมาดูวิวแบบนี้ก็คงดี

   

“หญ้าได้งานหรือยัง”

   

“ได้แล้วเริ่มต้นเดือนหน้า เมฆล่ะ”

   

“ยังไม่ทำ คิดว่าจะเที่ยวอีกสักพัก อาจจะสักปีหนึ่ง”

   

“น่าอิจฉา”

   

“อิจฉาทำไม หญ้าก็เที่ยวได้ถ้าอยากจะเที่ยว”

   

“อย่าเลย รบกวนเงินพ่อแม่มานานแล้ว”

   

“หญ้าพูดแบบนี้ชักรู้สึกผิด” คนตรงหน้ายิ้มน้อยๆ ผมไม่เคยเบื่อที่จะมองมันเลย

   

“ไม่เห็นต้องรู้สึกผิด เมฆไม่ได้ทำให้พ่อแม่เหนื่อยเพิ่มขึ้นไม่ใช่เหรอ” 

   

จากข่าวที่ได้ยินมา แม้ครอบครัวของเมฆไม่ได้ร่ำรวยถึงระดับเศรษฐีแต่ก็มีฐานะ พ่อของเมฆเป็นเจ้าของบริษัทส่งออกเล็กๆ เป็นธุรกิจภายในครอบครัว และถ้าผมเดาไม่ผิดเมฆคงทำงานกับครอบครัว

   

“หญ้ามีแฟนหรือยัง เหมือนผมไม่เคยเห็นหญ้าควงใครเลย”

   

“ต้องตอบด้วยเหรอ ผมว่าเมฆตอบคำถามแทนผมในตัวแล้วนะ” ผมหัวเราะเพราะขำคำถาม ก่อนชะงักเมื่อเห็นรอยยิ้มและดวงตาเป็นประกายของอีกฝ่าย

   

“ยิ้มอะไร”

   

“แค่คิดว่าหญ้าหัวเราะแล้วน่ารักดี”

   

“ผมควรดีใจไหมที่มีผู้ชายชมว่าน่ารัก”

“หึๆ”

   

ใช่ ผมไม่ควรดีใจ และไม่ควรใจเต้นตึกตักแบบนี้ด้วย ‘เอ็งตัดใจได้แล้ว’ ท่องเข้าไว้

   

“แล้วเมฆล่ะ ไม่เจอกันเกือบห้าเดือนมีแฟนหรือยัง”

   

“เราไม่เจอกันห้าเดือนแล้วเหรอ? สมกับเป็นหญ้า ความจำดีจริงๆ”

   

ผมเม้มปากเข้าหากัน นึกเจ็บใจที่สมองบันทึกทุกอย่างเกี่ยวกับอีกฝ่ายเอาไว้อย่างแม่นยำ

   

“ก็ครั้งสุดท้ายตอนนัดเลี้ยงจบของคณะ ใครจะจำไม่ได้”

   

“ผมไง” รอยยิ้มของเมฆคลี่ออกกว้าง “ชักอยากรู้แล้วสิ”

   

“อะไร”

   

“ถ้าผมอยู่ใกล้คนฉลาดมากๆ จะฉลาดขึ้นไหม”

   

“ขอบคุณที่ชม”

   

“หึๆ ผมไม่ได้ชมมันเรื่องจริง” 

   

“ก็ขอบคุณอยู่ดี แต่ตอนนี้ผมเหนียวตัวอยากอาบน้ำ ไปที่พักกันเลยไหม”

   

ผมชวนเมฆ เพราะถ้าวิวที่บ้านพักเหมือนที่นี่ ผมก็อยากไปพักผ่อนมากกว่า

   

“เอาสิ”

   

ร่างสูงลุกขึ้นยืน ผมมองแผ่นหลังของเมฆที่เดินนำอยู่ตรงหน้า เป็นแผ่นหลังที่คุ้นตา เป็นตำแหน่งเดินที่คุ้นชิน ตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงวินาทีนี้ผมน่าจะคุยกับเมฆมากกว่าสี่ปีรวมกันแล้วมั้ง ดังนั้นถ้าผมจะขออะไรได้สักอย่างตอนนี้ ก็ขอให้หลังจากผ่านหกคืนเจ็ดวันนี้ไปแล้ว ผมยังคุ้นชินกับตำแหน่งเดิม อย่าให้หัวใจพาตัวเองไปไกลกว่านี้ก็พอ

• • • • •

“ห้องเดียว?”

   

นั่นคือเสียงแหกปากของผม แม้ความจริงแล้วสิ่งที่เมฆเห็นมีเพียงคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน

   

“ใช่ ก็เรามากันแค่สองคน”

   

ผมกลืนน้ำลายลงคอ เริ่มเห็นถึงความยุ่งยากที่เพิ่มขึ้น

   

“มีอะไรหรือเปล่า”

   

“ผมนอนกรน”

   

“หญ้ากรนด้วยเหรอ”

   

“อืม เปิดสองห้องเถอะผมเกรงใจ”

   

“เรื่องแค่นี้ไม่ใช่ปัญหา ผมเป็นคนหลับง่ายหญ้ากรนได้ตามสบาย ไม่ต้องเปิดสองห้องให้เสียเงิน”

   

“....”

   

ผมอยากตบกะโหลกตัวเอง น่าจะบอกไปเลยว่าอยากเป็นส่วนตัว ถ้าพูดตอนนี้หลังอ้างเรื่องกรนไปแล้วคงดูไม่ดีเท่าไหร่ 

   

“ตามมา” 

   

ผมจะทำอะไรได้ นอกจากเดินคอตกตามหลังเมฆไป 

   

“อาบด้วยกันไหม”

   

!!!

   

ผมส่ายศีรษะไปมา ไร้ซึ่งคำพูด ร่างสูงยืนโดดเด่นอยู่ตรงหน้า ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือเพียงกางเกงยีนส์เอวต่ำ ที่ต่ำมากจนเห็นวีเชฟชัดเจน

   

“งั้นหญ้าอาบก่อนไหม ผมอาบทีหลังได้”

   

สายตาเจ้ากรรมดันมองต่ำไปตามมือของอีกฝ่าย ผมกลั้นหายใจโดยอัตโนมัติเมื่อนิ้วของเมฆปลดกระดุมกางเกงยีนส์ออก ก่อนที่ซิปจะถูกรูดลงผมก็คว้าผ้าเช็ดตัวกับเสื้อยืดในกระเป๋า พูดเร็วๆ ว่าขออาบก่อนแล้วเผ่นเข้าห้องน้ำ  ปิดประตูตามหลังดังโครม ก่อนจะนึกได้ว่าเดี๋ยวออกไปก็ต้องเห็นอยู่ดี

   

ไอ้โง่เอ๊ยยยย!! 

มาคิดดูแล้วไม่ใช่เรื่องห้องหรอกที่ผมควรปฏิเสธอย่างเด็ดขาด ความจริงผมควรปฏิเสธตั้งแต่อีกฝ่ายชวนเที่ยวด้วยกันแล้ว ตอนนี้ผมเริ่มสงสัยว่าตกลงผมฉลาดหรือโง่กันแน่

   

หรือว่า...ผมโง่เฉพาะเวลาอยู่กับหมอนี่