ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : คนไข้กับ(หมา)หมอ
“ทานไ้แล้วรับ” ผมะโนเรียุายหมอ เมื่อ้าวผัปูแสนอร่อยพร้อมน้ำุปเสร็เรียบร้อย
“ไม่ทานเหรอ” ุายหมอเห็นว่ามีวาเรียมไว้านเียวเลยถามึ้นมา
“ผมทานมาแล้วอิ่มแป้เลย พี่ลมเลี้ยอาหารี่ปุ่นผมับุรับ”
มือที่ั้าวผัเ้าปาะั าที่เยึ้นมามอหน้าผมปน้วยสีเียวนิๆ ทำให้อสสัยไม่ไ้ว่าผมทำอะไรผิอีแ่สุท้ายุายหมอ็ไม่พูอะไร ้มหน้า้มาทาน้าว่อ
“ะให้ผมทำวามสะอาห้ออยู่ไหมรับ” วามริผมสำรวร่าวๆ แล้ว ห้อยัสะอา ใหม่เหมือนเพิ่มีนมาทำไปแ่ในเมื่อถูเรียให้ลับมาทำ ็้อลอถาม้ำูอีรั้ให้แน่ใ
“ันบอไปแล้วว่าไม่้อ”
“ผมแ่ถามให้แน่ใ นึว่าหมอวินหิวเลยบอให้ผมไปทำอาหาร่อน”
“ไม่้อทำ”
“รับ” ผมมอไปรอบๆ ำลัิว่าะลับเลยีไหม ไม่อยาให้หมอวินไปส่ ทาน้าวเสร็ะไ้พัผ่อน
“ทำไมถึนัับลมไ้”
“หือ?” ผมลับมาโฟัสที่หมอวิน นถามทาน้าวไปเรื่อยๆ เหมือนไม่ไ้สนใะเอาำอบมามาย
“ไม่ไ้นัรับ”
“ลมบอว่านัเ็น่ารั....นันายไปเินเล่น”
“ไม่ใ่รับ ผมไปับุบัเอิเอพี่ลมที่ห้า เอพร้อมๆ ับุแร์ุแป๋ม ว่าแุ่แร์ส่รูปมาให้หมอวินใ่ไหมรับ”
“ใ่”
“ุแร์เ้าใผิไปให่โ หมอวินอยาให้ผมไปอธิบายไหมรับ ุแร์ะไ้ไม่เ้าใผิๆ ว่าหมอวินเี่ยว้อับผม”
“ยุ่ไม่เ้าเรื่อ อยู่เยๆ เป็นไหม”
“็ผมหวัี” นอยาะ่วยรีบออัว ไม่อยาเห็นหมอวินผิใับใรเพราะนเอ
“ถ้าหวัี สู้ำให้ไ้ีว่าว่านายเป็นหมาอใร อย่าลืมว่านายเป็นหมามีเ้าอ ไม่ใ่ให้ใรู็ไ้”
“แ่ผมไม่ใ่หมาริๆ นี่รับ”
“หมานิว”
อู๊ย ึ้นเสียเสียแ้วหูสะเทือน ูท่าะโรธริอะไรริ ถึับวา้อนลุึ้นเินอ้อมโ๊ะมาหาผม ผมัเริ่มไม่แน่ใในวามปลอภัย ไม่ไ้ิะมา่อยผมใ่ไหม
“หมา็ไ้รับ” ผมรีบบอเมื่อุายหมอยื่นมือมา แ่ผิาุายแ่ับสร้อยี้พระอาทิย์ึ้นมาถือไว้ในมือ
“นายยัใส่ปลอออัน เพราะะนั้นนายือหมาอัน ำไว้” ผมเยหน้าึ้นมอุายหมอ แ่เพราะอีฝ่าย้มลมาพอี หน้าเราเลยใล้ันไปโยปริยาย
“รับ” ผมสบาู่นั้น ่อนะพริบสอปริบเมื่อหมอวินเอาแ่้อผมนิ่ แล้วู่ๆ ็เินออาโ๊ะอาหารไปเลย ผมมวิ้ว้วยวามแปลใ น้อเินามไปิๆ
“หมอวินรับ” ผมเินามไปทัน่อนที่หมอวินะเปิประูเ้าห้อนอน
“อะไร” หมอวินยอมหยุหันมาถามผม
“ไม่สบายหรือเปล่ารับ ผมว่าหมอวินหน้าแๆ” ผมยมือึ้นแะหน้าผา ุายหมอมีอาารสะุ้นิๆ นผม้อรีบเอามือล ลืมิไปว่าหมอวินอาไม่อบให้แะัว
“ันเรียนแพทย์ถ้านายลืม”
“ผมไม่ลืมรับว่าหมอวินเป็นหมอ แ่ผม็ไม่ลืมเหมือนันว่าหมอวินเป็นหมอที่ไม่ินผั เป็นหมอที่ไม่่อยห่วสุภาพัวเอ”
“ยุ่ริ”
“็ผมเป็นห่วนี่รับ” ผมอบไปามวามรู้สึ ผมเห็นหมอวินะั วันนี้หมอวินะับ่อยมา สสัยผมพูัหูบ่อย
“ันไม่เป็น....ันปวหัวอาะมีไ้นิหน่อย ไม่เป็นไร” ทีแรหมอวินเหมือนะปิเสธแ่อยู่ๆ ็อบรับ
“เห็นไหมรับ ผมิแล้วเียว วันนี้เห็นหมอวินหน้าแลอ”
“ัน....”
“หยุรับ” ผมยมือึ้นห้ามหมอวินไม่ให้พู
“ ห้ามบอว่าไม่เป็นไร หมอวินไม่สบาย้อพัผ่อนรับ รีบไปอาบน้ำ่อน เี๋ยวผมเอายาับน้ำอุ่นเ้าไปให้”
“เร็วสิรับ” ผมเร่อีรั้เมื่อหมอวินเอาแ่้อหน้าผมไม่ยอมยับ
“ันะไปส่นาย่อน เี๋ยวะลับมาทานเอ”
“ไม่เอารับ ผมะรอให้หมอวินทานยาและนอนพั่อน ผมถึะลับ” ็ผมเป็นห่วอผมนี่
“นิว”
“หมอวิน” ผมไม่ยอมแพ้่ายๆ หมอวินไม่อบูแลัวเอ ผม้ออยูให้
“ลันเป็นว่าที่หมอหรือนายเป็น”
“หมอวินเป็นหมอ แ่ผมเป็นหมาอหมอวิน เพราะะนั้น้อฟัผมรับ” ผมไม่รู้หรอว่ามันเี่ยวับเรื่อินยารไหน รู้แ่ว่าหมอ้อเื่อฟัหมาอย่าผม
“เรื่อมา” หมอวินว่าผม แ่็ยอมเินเ้าห้อนอน ผมถือวิสาสะเินามเ้าไปให้แน่ใว่าหมอวินะเ้าไปอาบน้ำ ไม่ใ่นั่อ่านหนัสือ
“ะามเ้าไปเฝ้าในห้อน้ำเลยไหม” หมอวินเห็นผมไม่ยอมออไปเสียทีึหันมาถาม
“็ีรับ ผมลัวหมอวินเป็นลม” ไ้ึ้นสูหรือเปล่า็ไม่รู้ เมื่อี้ผม็ยัไม่ทันไ้แะีเสีย้วย
“หมานิว”
“รับ รับ” ผมรีบเินออาห้อนอน แ่่อนะพ้นประูไม่ลืมหันลับไปบอหมอวินว่า..
“อย่าล็อประูนะรับ เิอะไรึ้นเี๋ยวผมเ้าไป่วยไม่ไ้” แล้วผม็รีบเผ่นแน่บออมา ่อนุายหมอะส่สายามาพิาผมอี
++++++++++++++++
“ยารับ” ผมลับเ้ามาในห้อหมอวินอีรั้ เมื่อะเวลาว่าอีฝ่ายน่าะอาบน้ำเสร็แล้ว
หมอวินมอยาในมือผม ทำหน้าประหลาเหมือนนำลัลืนไม่เ้าายไม่ออ
“เป็นอะไรรับ อย่าบอว่าไม่อบินยา” ไม่ริน่า ุายหมอะเป็นหนัถึนานั้นเลยหรือ
“ัน...่าเถอะ เอามานี่” หมอวินรับยาไปโยนเ้าปา่อนื่มน้ำที่ผมยื่นให้ามลไป
“พอใหรือยั”
“ที่สุรับ” ผมส่ยิ้มให้ อยาให้หมอวินรู้ว่าผมพอใมาๆ
“หมานิว ันประ”
“อ้าว แล้วมาประผมทำไมรับ นเป็นห่ว” ไม่ใ่ผมไม่รู้ว่าหมอวินประนะรับ แ่ผมว่าหมอวินิพูประมาไปแล้ว
“.......” เสียถอนใเบาๆ ัมาาหมอวินที่นั่เอนๆ พิหมอนอยู่บนเีย
“ันะทำยัไับนายีนิว”
“ไม่้อทำอะไรรับ แ่พัผ่อน็พอ ถ้าหมอวินยอมนอนแ่โยีผมสัาว่าผมะเผ่นออไปเี๋ยวนี้เลย”
“............”
“ว่าไรับ ้อลน่าสนในะรับ ไม่รีบว้าเอาไว้ ผมะปัหลัอยูนี่ไม่ลับวั” ผมหลอล่อให้หมอวินลนอนโยารพูเยอะๆ เ้าไว้ ุายหมอะไ้รำาแล้วยอมทำาม
“ะไม่ลับใ่ไหม”
“ไม่ลับรับ” ผมยืนยันหนัแน่น หมอวินื้อไม่ไ้รึ่ผมหรอ
“ามใ”
ุ๊บ เสียอหล่นัึ้น้าๆ ัว มันือหมอนที่หมอวินับโยนลมาบนพรมนุ่ม้าเีย
“ผ้าห่มอยู่ในู้ั้นบน ุนอนเลือเอาทีู่้วาสุ ออไปอาบน้ำ้านอ”
“เอ่อ นี่ือ..”
“ะอยู่นี่ไม่ใ่เหรอ ัารโทรบอุให้เรียบร้อย้วย”
“หมอวินะไม่นอนหรือรับ”
“ันะนอนไม่นอนไม่เี่ยวับนาย ถ้าอยาอยู่็อยู่ไป พอใหรือยั” ผม้มลมอหมอนอีที่อนเยหน้าึ้นมอนโยน
“พอใสุๆ เลยรับ” ผมส่ยิ้มพึพอใให้หมอวิน่อนเินไปหยิบ้าวอในู้ออมา ทำไมผมะไม่พอใล่ะรับไ้อยู่เฝ้าไ้หมอวิน เิึๆ เป็นอะไรึ้นมาะทำอย่าไร
นี่ผมไม่ไ้ิไว้เลยนะรับ โีที่หมอวินอนุา ะไ้ไม่้อลับไปนอนเป็นห่วอยู่ที่วั
“ผมไปอาบน้ำ่อนนะรับเี๋ยวมา”
ผมหันไปบอหมอวิน แ่พอสบาู่นั้นผมถึับสะุ้ อู๊ย ะ้อผมให้ทะลุหรือไ เิผมเอแท้ๆ ไม่อย่าั้นผมะล้านอนหรือรับ ผมมันเื่อน่าย บอผมเอว่าอนุาให้อยู่ไ้ ผม็อยู่สิ
“แหะๆ ไปนะรับ” ผมหยิบเสื้อผ้า ้อมัวเินผ่านปลายเีย ลัวทำอะไรผิเ้าอห้อท่านะโรธึ้นมาอี
“ถ้าหมอวินยัไม่ยอมนอน เี๋ยวผมเ้ามาุยเป็นเพื่อนรับ”
“หมานิว!!”
ผมเผ่นพรวเียวออาห้อ ุริุั สสัยวามร้อนะึ้นสู พาราที่ให้ทานะเอาอยู่หรือเปล่า อี 4 ั่วโมให้ทานเพิ่มีว่า ะไ้หายไวๆ เี๋ยว้อั้โทรศัพท์เอาไว้ ะไ้ไม่ลืม
+++++++++++++++++
ีึ้นไหมรับ” ผมถามเมื่อลับมาาอาบน้ำแล้วพบว่าหมอวินยัไม่หลับ
“อืม” นอบไม่ยอมเยหน้าึ้นาหนัสือที่อ่านอยู่ นผมเินไปหยุยืนอยู่้าเีย ถึยอมเยหน้าึ้นมามอ
“อย่าเพิ่อ่านหนัสือสิรับมันะยิ่ปวหัว” ผมยื่นมือไปับหนัสือที่หมอวินถืออยู่ รอูท่าที เมื่อแน่ใว่าอีฝ่ายไม่ว่าอะไร ผมึึออเอามาวาไว้้าเีย
“มีใรเยบอไหมว่านายมันัวยุ่”
“ไม่มีรับ หมอวินเป็นนแรที่บอ” ผมลนัุ่เ่า้าเียหมอวิน เท้า้อศอบนที่นอน มอหน้านที่ผมุย้วย
“นิว”
“รับ”
“โรธไหมที่ันเรียว่าหมา” ผมสบาู่นั้น สีหน้าไม่บ่บอว่านถามิอะไรอยู่
“อืม ็ึ้นอยู่ับว่าหมอวินเรียผมเพราะอะไรรับ ถ้าผมรู้ผมถึะบอไ้ว่าโรธหมอวินไหม“ หมอวินเียบไปนผมนึว่าไม่อบอะไร
“ันเยบอนายแล้วว่ารั้แรที่ันเห็นนายที่ร้านาแฟนั่น นายทำให้ันนึถึหมาที่รอเ้าอมาเล่น้วย”
“อธิบายเพิ่มอีนิไ้ไหมรับ”
“นี่แหละันถึบอว่านายมันัวยุ่ ไ้ืบะเอาศอ” หมอวินว่าผม แ่็ยอมอธิบายให้ฟั
“แววานายเหมือนลูหมาที่ำลัรอเ้าออย่าอทน ื่อสัย์ ภัี และหลัาที่ันใ้เวลาับนายเือบทั้วันันว่านายเป็นอย่านั้น นายื่อสัย์ ริใ นแบบนายหายาึ้นทุวัน”
“ั้นผม็ไม่โรธรับ ผมะถือว่ามันเป็นำม อีอย่า...”
“อะไร”
“ผมว่าหมอวิน็เหมาะับเป็นนเลี้ยหมา เาว่านอบเลี้ยหมาือนที่อยามีเพื่อน เป็นนี้เหา ผมว่าหมอวินี้เหา” ผมเท้าาเอียอมอหน้าเ้าอ
“อย่าเามั่ว” หมอวินิ้มนิ้วี้ลาหน้าผา ผลัเบาๆ นหน้าผมหายไป้าหลั
“ผมไม่ไ้เามั่ว ผมรู้ริ่าหา”
“เมื่อไหร่ะเียบ ไหนบออยาให้ันพั ออไปูหนั้านอไป”
“ไม่เอารับ ถ้าผมออไปหมอวิน็อ่านหนัสืออี”
“นั่น็ไม่ไ้ นี่็ไม่ไ้ ะเอายัไหมา”
“ผมนวหัวให้ไหมรับ ผมเ่นะ รับประันไ้” ผมอยาให้หมอวินพั วิธีนี้รับรอเผลอหลับไม่รู้ัว
“เื่อไ้เหรอว่าเ่ ไม่ใ่พรุ่นี้ื่นมาันปวหัวมาว่าเิม”
“หมอวินบอเอนะรับว่าผมื่อสัย์ ้อเื่อไ้สิ”
“นอาเป็นัวยุ่แล้ว ยัอบยอย้อน้วยใ่ไหม”
“แหะๆ” ผมไม่รู้ะอบอะไรเลยหัวเราะออไป ที่ริอยาบอว่า็ับหมอวินนเียวนี่แหละรับ เพราะปิไม่มีใรพูาับผมเหมือนหมอวินสัน
“ามใ ูสิะสมราาุยไหม”
“รับรอรับ วันหลัหมอวิน้อมาอให้ผมนวเลยล่ะ” ผมรีบยับัวึ้นไปนั่บนเีย ้าัวหมอวิน
“หมอวินนอนลสิรับ นั่เอนๆ แบบนี้ผมลน้ำหนัมือไม่ถนั” หมอวินเลิเถียับผม ยอมเลื่อนหมอนล่อนเอนัวามลไป
ผมเริ่มาวานิ้วโป้ลบนมับอหมอวินทั้สอ้า น้ำหนัลไป ลึวนเป็นวลม เพื่อให้บริเวนั้นผ่อนลาย
“อืม” เสียราเบาๆ ัมาาหมอวินที่นอนหลับานิ่ ทำให้ผมรู้ว่าหมอวินำลัรู้สึสบายสมับราาุยอผม
ผมยับนิ้วโป้มาวารหัวา ลาโ้ไปามรูปิ้วเพื่อให้โบว์อันให่ที่หมอวินอบผูไว้ลายออ ผมทำ้ำๆ สามสี่หน่อนลับมานวที่มับใหม่
เวลาผ่านไปรู่ให่ ผมึเปลี่ยนึ้นไปนวบนศีรษะแทน หมอวินยัหลับานิ่ ไม่ไ้รู้เลยว่าอนนี้ผม้มหน้าลไปใล้แ่ไหน ูแบบนี้นาหมอวินยาวมา ผมว่านาสวยว่าผู้หิบานเสียอี า็เรียวยาว ทำไมถึไ้อีมารบรันนานี้
“มออะไร” ู่ๆ หมอวิน็ลืมาึ้นมา ทำเอานัสำรวอย่าผมถอนสายาไม่ทัน ้อยอมรับโยุษี
“มอหน้าหมอวินรับ”
“มอหน้าหาเรื่อเหรอ”
“มอหน้าื่นมนหน้าาีรับ เห็นแล้วอิา” หมอวินมอสำรวหน้าผมบ้า ่อนบ้วยประโยสุแสนื่นใ
“็น่าะอิาอยู่หรอ” ผมพูไปอย่านั้นเอว่าอิาเพราะผมพอใในสิ่ที่ัวเอมีอยู่แล้ว แู่อีนอบรับ
“ไม่มีถ่อมัวเลยนะรับ”
“ทำไม้อทำหรือนายว่าไม่ริ” ผมอบำถามนี้ไ้ทันที ถ้าหมอวินะไม่ึอเสื้อผมลไป
นปลายมูเราเือบนัน ผมมอหน้าที่เห็นไม่ัเพราะวามใล้นั้น มันใล้นทุอย่าูเบลอไปหม
“ว่าไ ัพอไหม”
“มะ..ไม่ัรับมันใล้ไป” หมอวินะไ้ยินเสียหัวใผมไหมเพราะอนนี้ผมไ้ยินมันัเ็มสอหู
“่าเถอะ” หมอวินปล่อยมือาอเสื้อผม ผมรีบยืัวึ้นนั่หลัร ใยัเ้นแรนนับัหวะไม่ทัน
“หมอวิน เอ่อ..ะนว่อไหมรับ” อนนี้ผมไม่รู้ะเอามือไม้ไปวาไว้ไหน มันูเะะเ้้าไปหม ทำไมื่นเ้นไ้ถึนานี้
“ไม่้อ...อบใ”
“รับ” ผมถอยลาเียมานัุ่้มปุ๊อยู่บนพรม มอ้ายมอวาไม่รู้ะทำอะไร่อ
“ันะนอน ถ้านายยัไม่่ว็ออไปนั่เล่น้านอ”
“นอนรับ” ผมแอบถอนใโล่อ ่อยยัั่วไม่อย่านั้นสสัย้อนั่อึอัันอีนาน
หมอวินปิไฟาปุ่มวบุม้าเีย ผมนั่ปรับสายาให้ินับวามมื รอนแน่ใว่าหมอ
วินห่มผ้าเรียบร้อยึล้มัวลนอนบ้า วันนี้ผมไม่ไ้สวมน์ ผมไม่อยาทำเสียรบวนารพัผ่อนอหมอวิน
++++++++++++++++++++
“หนาว” ผมยับัว พยายามึผ้าห่มึ้นลุมให้มิิ าหนัเินว่าะลืมึ้น แ่วามเย็นไม่ปราียัามอนไเ้ามานไ้ ผมึผ้าห่มเ้ามาหนีบไว้ับัว หวัว่ามันะอุ่นึ้นสันิแ่็ไม่ีึ้น ผมำลัิว่าะลาพรมย้ายไปนอนปลายเียีไหม เพราะลมาแอร์ลบริเวที่ผมนอนพอี มันน่าะพอ่วยไ้
ผมำลััสินใ เมื่อไ้ยินเสียยับาบนเีย หมอวินื่นมาเ้าห้อน้ำ ผมยัหลับานิ่ ะว่าให้หมอวินออมา่อน ให้แน่ใว่าหลับแล้ว่อยย้าย ไม่อยาให้มานั่ั เี๋ยวหาย่วะไม่ไ้พัผ่อน
วบ เสียผ้าห่มยับ ่อนัวผมะถูยให้ลอยึ้น ผมใมาแ่ไม่ล้าลืมาึ้นู ผมเอาหน้าุับผ้าห่มที่ิมา้วย ลัวว่าหมอวินะสัเเห็นว่าผมื่นอยู่
ัวผมถูวาลบนเียอย่าแผ่วเบา รู้สึไ้ถึมือที่เลื่อนผ้าห่มึ้นลุมให้นถึอ ผมไ้ยินเสียเินห่าออไป ึแอบหยีาึ้นมอ เห็นหมอวินเินไปหยิบหมอนบนพรมึ้นมาวาบนเีย ่อนลับึ้นมานอนอีรั้
เรานอนอยู่้าๆ ัน ถึะไม่ิแ่็บนเียเียวัน นั่นทำให้ผมเร็ไปหม ไม่ล้ายับ ไม่ล้าหายใแร ผมหาย่วเป็นปลิทิ้ าเบิโพลในวามมื ว่าหมอวินะหลับสนิทผมเือบาอาาศหายใาย
ผม่อยๆ ยับัว นานว่านี้ะริวินา ผมะแ้าหันหน้าไปทาหมอวิน มอนที่นอนหายหายใึ้นลอย่าสม่ำเสมอ
“อบุรับ” ผมยับปาแ่ไม่มีเสียออมา
+++++++++++++++++++++
“อรุสวัสิ์รับ” ผมทัทายนที่เินมานั่ที่โ๊ะิน้าว หมอวินอาบน้ำแ่ัวเสร็เรียบร้อยแล้ว
“วันนี้มี้าว้มปลารับ ผมทำน้ำิ้มสำหรับปลาให้้วย”
“อืม” หมอวินเปิโทรทัศน์ูรายาร่าว
“รอแป๊บนะรับ เือบเสร็แล้ว”
“ไม่้อรีบ วันนี้ันมีเรียนสาย”
“รับ”
ผมะถามถึเรื่อเมื่อืน แ่หมอวินนัู่่าวนิ่ ผมเลยไม่ล้ารบวน
“ไ้แล้วรับ” ผมวาาม้าม้มปลาพร้อมถ้วยน้ำิ้มล้าหน้าหมอวิน ่อนลับไปัอีามสำหรับัวเอ
ผมนั่ินไปเรื่อยๆ แ่หมอวินยัไม่มีทีท่าะเลิู่าว ผมึัสินใเริ่นึ้น่อน
“เมื่อืนผมึ้นไปนอนบนเียหมอวิน”
“ใ่”
“ผม...” ผมำลัิว่าะอบุไปรๆ เลยีไหมที่หมอวินอุ้มผมึ้นไปนอน หรือะถามนำ่อนีว่าผมึ้นไปไ้อย่าไรแ่มันูมุสาเินไปในเมื่อผมรู้อยู่แล้ว
“เมื่อืนนายปีนึ้นมา”
“อ่า...” ผมเลยอ้าปา้า ้อเ็บำพูที่ำลัะหลุปาออไปลับเ้าอ
“ผมำไม่ไ้ว่าผมปีนึ้นไป” อันนี้พูไ้รับ ไม่ไ้มุสา ็ผมำไ้นี่นาว่าหมอวินเป็นนอุ้มึ้นไป
“ละเมออีแล้วเหรอ” เอหน้านิ่ๆ ทำเนียนระับสิบ ผมถึับิว่าหมอวินน่าะไปเป็นพระเอละรแทนเป็นหมอ
“เหมือนรั้่อนใ่ไหมรับ” ผมหมายถึืนที่ผมับรถมาส่หมอวินที่อนโและื่นมาบนพรมหน้าเีย
“ใ่”
“อ๋อรับ” ผมลอบมอหน้า้าน้าอหมอวิน วามีใไหลเวียนไปทั่วร่านเิเป็นรอยยิ้มบนใบหน้า เมื่อิอะไรบาอย่าึ้นมาไ้ มันน่าะใ่
“อบุรับหมอวิน”
“เรื่ออะไร” หมอวินละสายาารายาน่าวหันมามอหน้าผม
“เรื่อ...เรื่อที่ยอมปล่อยให้ผมนอน ไม่ถีบผมลมาที่เิม”
“ันไม่ใ่นใร้าย แล้วัน็่วเินว่าะลุึ้นมาัารนาย”
“รับ หมอวินไม่ใ่นใร้ายสันิ” ผมส่ยิ้มให้หมอวิน มันเป็นรอยยิ้มที่ว้ามา ว้านหมอวินถึับเลิิ้ว
“มีอะไร”
“ไม่มีรับ ผมแ่ีใ”
“ีใ? เรื่ออะไร”
“็เรื่อที่หมอวินใีไรับ ผมีใที่มีเ้าอน่ารั”
ู่ๆ หมอวิน็เหมือนถูใรสับสวิท์ หน้าเรียบๆ ลายเป็นหน้ายิ้มแล้วหุบับลายเป็นหน้าบึ้ทันที ทั้หมเิึ้นภายในสามวินาที
“หมานิว!! พูมา ันะู่าว”
“รับ” ผม้มหน้า้มาินเมื่อถูุ มนิมหน่อยแทนที่ะีใ ทำหน้าะินหัวผมอีแล้ว
“นาย xxไม่ xxx”
“อะไรนะรับ” ผมไ้ยินเสียหมอวินแ่ไม่ั มันเบาและาเป็นห้วๆ
“ันบอว่าหมาพันธุ์นาย็ไม่ี้เหร่เท่าไหร่”
หมอวินหน้าแอีแล้ว ราวนี้แลามไปนถึหู ลหมอวินมผมว่าน่ารัใ่ไหม
“หมอวินรับ”
“อะไร” เสียห้วน ุนใรฟั็ยา แ่ผมไม่ลัวหรอ ผมรู้แล้วว่าหมอวินเป็นนยัไ
“ทานยาอีสัเม็ไหมรับ สสัยไ้ะึ้น”
“หมานิว!!”
ฮ่าๆๆ ผมรู้แล้วว่าหมอวินป่วยเป็นโรอะไร ไม่้อไปปรึษาแพทย์ให้เสียเวลา อย่าหมอวินอนนี้ เาเรียว่า..อาารเินนนน
เอาเถอะรับ ผมะทำเป็นไม่สสัย็แล้วัน ว่าผมปีนอีท่าไหนถึ้ามไปนอนฝั่อหมอวินไ้
ท่าทาผมะปีนเ่น่าู
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น