ลำดับตอนที่ #19
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 18 : เพราะอะไร?
(อนนี้มาสั้นๆ นะะ วามยาวรึ่นึออนอื่น ถือเป็นิ่ออนที่แล้ว)
เ้านี้ผมื่นึ้นมาบนเียอหมอวินามปิ แ่ที่ไม่ปิือสถานภาพระหว่าเรา ั้แ่เมื่อืนผมเป็นแฟนอหมอวินเ็มัว แฟนริๆที่ไม่ใ่แฟน้า แฟนที่หมายถึนรั พอิมาถึรนี้หน้าผม็ึ้นสีแเรื่อ รู้สึไ้ทันทีว่ามันร้อนผ่าวไปหม
หมอวินยัหลับสนิท าเรียวยาวสวยนน่าอิา ผมเอื้อมมือออไปแะเพียแผ่วเบา ไม่อยาเื่อว่านๆ นี้ะอบผม ุายหมอผู้เพียบพร้อมมอเห็นผม ผู้ายธรรมาๆ ที่มหายอยู่ในฝูน ผมไม่มีสปอร์ไลท์ส่อ ไม่มีุสมบัิโเ่น หน้าาไม่ีพอะเรียวามสนใาใรแ่หมอวินลับสนใผม ทำไมันนะ?
“น” เสียทุ้มๆ พร้อมับมือาวที่ับมือผมเอาไว้ ทำให้ผมหลุาภวั์
“ื่นแล้วหรือรับ” ผมรีบลุึ้นนั่สีหน้าใ ผมมัวแ่เอ้อระเหยนอนเล่น ธุระส่วนัว็ยัไม่ไ้ทำ อาหารเ้า็ยัไม่ไ้เริ่ม รู้สึผิึ้นมาทันที
“ะใทำไม” หมอวินึแนผมให้ล้มลไปนอนอีรั้ ร่าสูพลิัวมานอนบมือป่ายอยู่รอบเอว
“หมอ..หมอวินรับ ปล่อย่อนรับผม้อรีบไปทำอาหารเ้า”
“นอน่อนเถอะันยั่วอยู่เลย” หมอวินระับมือให้แน่นึ้น หน้าุเ้าับอออผมน้ำเสียัวเีย ทำเอาผมัวแ็ทื่อ ื่นเ้นนหัวใะระอนออมา
“ถ้าอย่านั้นหมอวินนอนไป่อน ผมเสร็แล้วะมาปลุเหมือนทุที” ผมใ้สอมือประอศีรษะอหมอวินหมายะให้ยับไปนอนหมอนอัวเอ แ่หมอวินฝืนแรไว้ แถมยัุหน้าเ้ามามาว่าเิม
“วันหยุะรีบื่นไปไหน เี๋ยว่อยออไปหาอะไรทานัน้านอ” หมอวินยัอู้อี้อยู่ับอผม าปิสนิท็ไม่ยอมลืมึ้น
สภาพอนนี้ือผมนอนหายอยู่บนเีย หมอวินนอนว่ำมือป่ายอยู่รอบเอวผม หน้าุอยู่ับอ แล้วใระไปนอน่อลรับ แ่หายใให้เป็นปิยัทำลำบา
“นอนีๆ” นอท่าทา่วัแ่ยัมีแรบ่นเมื่อผมนอนัวแ็เป็นหิน
“หมอวิน็นอนีๆ สิรับ” ผมหมายถึให้ลับไปนอนฝั่โน้นีๆ แ่ลายเป็นว่าหมอวินพลิัวลับไปนอนหายบนหมอนอัวเอพร้อมับึผมหมุนามไป้วย ราวนี้เลยเป็นผมบ้าที่นอนบอยู่บนออหมอวิน หรือเรีย่ายๆ ว่านอนอันลม
“ีึ้นไหม” ใรมันะไปีึ้นรับนี่มันหนัว่าเิมอี
“ทำไมหมอวินอบแล้ผม” ผมบ่นอุบ ไม่ล้ายับปามาเพราะมันสัมผัสับแผออหมอวินลอเวลา
“ใรบอว่าันแล้ ทำัวให้ินะเพราะนาย้อนอนอับันทุืน”
หือ? ทุืน? โอ๊ยเราเพิ่เป็นแฟนันเมื่อืนเอนะรับทำไมหมอวินถึไวนานี้ แู่บลโทษนั่น็เินะแย่แล้ว
“นายไม่อบเหรอ?” มีวามลัเลไม่แน่ใในน้ำเสียอหมอวิน ผมเอนหัวึ้นมอถึเห็นว่าหมอวินำลั้อผมอยู่
“อบรับ” ผมอ้ำอึ้อยู่ั่วรู่่อนอบออไปเบาแสนเบา ็ผมไม่อบโหใร หมอวินันถามว่าอบไหมไม่ไ้ถามว่าเินไหมนี่นา
“หึหึ ันอบนาย็รนี้แหละ” หมอวินหัวเราะอย่าอารม์ี อ้อนแนที่ระับเ้าหาันเมื่อรู่ลายออเป็นอหลวมๆ สบายๆ แทน
“รไหนรับ หมอวินอบผมรไหน” ผมถือโอาสถาม่อเสียเลย ไม่ไ้อยาเ้าี้แ่มันอยารู้ริๆ ว่าอะไรที่ทำให้หมอวินสนใผม
“รไหนเหรอ?” หมอวินเลื่อนมือนึึ้นมาวาบนหัวผม ลูบไปมา้าๆ ราวับำลัใ้วามิ
“รวาอนายเวลามอมาที่ันมั้ มันื่อสัย์ื่อรมันริใ รที่นายรู้ว่าันิอะไร้อารอะไร รที่นายนั่เียบๆ อยู่้าๆ ัน รที่นายพอใในสิ่ที่มี รที่นายเป็นหมาอันนเียว”
สรุปแล้วหมอวินอบผมเพราะผมมหายไปในฝูนนั่นเอ แ่ถึะสรุปแบบนี้ผม็ีในะรับ เพราะนั่นแปลว่าหมอวินอบผมแบบที่ผมเป็นริๆ อบในวามไม่มีอะไรโเ่นอผมและมอเห็น้อีอมัน
“แล้วทำไมนายถึอบัน” ผมผศีรษะึ้นมอหน้านถาม ไม่ิว่าุายหมอผู้สุแสนะมั่นใในัวเอะถามำถามนี้ออมา
“หมอวินเหมือนแมว”
“แมว?” หมอวินทำสีหน้าพิล แยไม่ออว่าำลัีใหรือเสียใ หรืออาะปนๆ ันไป็ไ้
“รับ” ถึแม้ลอระยะเวลาที่ผมเฝ้ามอหมอวินะมาาสาเหุเียวับนอื่นๆ ือหลในบุลิและลัษะอหมอวิน หลในวามหล่อเหล่และโเ่น แ่มันเปลี่ยนไปทันทีที่ผมไ้รู้ััวนที่แท้ริอหมอวิน ผมหลใหลในวามถือัว หลใหลวามเอาแ่ใ หลใหลในวามเอาใใส่ที่หมอวินมีให้ผมถึแม้ะไม่เยพูออมา
ผมอบผู้ายปาแ็ถือีนนี้ อบผู้ายี้เหา้อมีนนั่ทาน้าวใล้ๆ อบผู้ายี้อนี้หุหิ อบเวลาที่เ้าใล้แล้วโนเอ็แ่พอถอยห่าออมา็เอาแ่มอหา หมอวินเหมือนมีลูแมวัวน้อย่อนอยู่ภายใ้ใบหน้าเย็นานั้น มันทำให้หมอวินมีเสน่ห์มาสำหรับผม
“ันไม่ใ่เสือหรือ” หมอวินทำหน้าบึ้ ัใที่ถูเปรียบเป็นแมวเหมียว ยิ่ทำหน้าแบบนี้ผม็ยิ่ว่าใ่เ้าไปให่
“แ่ผมอบแมวนี่รับไม่อบเสือ” หมอวินยิ้มออมาแล้ว็หุบับ แล้ว็ทำเป็นเ๊หน้าบึ้ทั้ที่ปายัยิ้มไม่เลิ
“็ถ้านายอบ..ันเป็นแมว็ไ้” หน้าบึ้ๆ ับสายาที่เบนหนี ทำให้ผมเผลอยิ้มว้าออมา ผมอบเวลาหมอวินเินที่สุ มันน่ารันผมบรรยายเป็นำพูไม่ถู
“แมวไม่เห็นะน่ารั” นยอมเป็นแมวยับ่นอุบ ท่าะัใหนัที่ไม่ไ้เป็นเสือ
“น่ารัสิรับ น่ารัที่สุอนที่มันะปบ” ผมเปรียบเทียบถึฤทธิ์เที่หมอวินมี นิ่ๆ แ่เผลอไม่ไ้โน่วนเ้าให้ทุที
“อ๋อ อบให้ันะปบ็ไม่บอ” นแปลวามหมายเ้า้าัวเอยิ้มริ่ม าที่หรี่มอมาทำเอาผมรู้สึถึอันรายที่ย่ารายเ้ามาใล้
“เอ่อ ผมลุไปอาบน้ำีว่ารับ” ผมรีบยันัวึ้นาออหมอวิน แ่นรอะปบไม่พูพร่ำทำเพล ล็อัวผมลับลมาใหม่ แถมหมุนให้ไปนอนอยู่้าใ้อย่ารวเร็ว
“ะปบแบบไหน แบบนี้หรือเปล่า” ฟันาวัลมาเบาๆ บนแ้มที่แปลั่อผม
“อื้อ นี่มันัรับ” ผมรีบประท้ว เมื่อู่ๆ ็ถูแมวั
“แล้วนี่ล่ะ” หมอวินูบลบนลำอพร้อมับูเม้มแรๆ นเิเสีย
“อัน..อันนี้..็..ไม่ใ่รับ” ผมเริ่มะุะั ใเ้นโรมราม
“ั้น็แบบนี้” หมอวินไล่ริมฝีปาาอึ้นมานถึปลายา ัเบาๆ หนึ่ที่อนประบริมฝีปาลมาบนปาผม
ผมพยายามะเบือนหน้าหนีเพราะยัไม่ไ้แปรฟัน ผมลัวหมอวินะรัเียแู่เหมือนว่าผมะเ้าใผิ เพราะุายหมอทัู้ึทั้บเม้มทั้บยี้นปาผมมันบวมเ่อึ้นมา
“เอาเปรียบผมทุที” ผมรีบพู่อนที่ะไม่มีโอาส เมื่อหมอวินยอมผละหน้าออเพื่อให้ผมไ้หายใ
“แล้วนี่มัน็ไม่ใ่ะปบเสียหน่อย หมอวินอย่ามาแล้ทำเป็นไม่รู้เลย เรียนั้หมอ” ผมทำเสียอนออไปโยไม่รู้ัว ็ถูรัแนานี้มัน็้อมีบ้าล่ะรับ
“แล้วะปบมันเป็นยัไ” หมอวินยัมุ่มั่นับารแล้โ่ แ่แววาทั้เ้าเล่ห์ทั้ร้ายา
“ะปบมัน็้อใ้มือสิรับไม่ใ่ปา” ผมสอนนเป็นหมอ แ่นี้ทำเป็นไม่รู้
“อ๋อ แบบนี้สินะ”
“อื้อ!” ผมสะุ้เฮือเมื่อมืออหมอวินสอเ้าไปในเสือยืัวโร่ที่ผมใส่อยู่ ลานิ้วไล้ไปทั่วหน้าท้อแบนราบ่อนะวนเป็นวลมรอบสะือ ผมนลุู่ าบิไปมาโยไม่รู้ัว
“หึหึ ิอีทีเป็นแมว็เ้าท่าี” ผมอยาเถียาใว่าที่ทำนี่มันไม่ใ่แมวแล้ว แ่้อัปาัวเอไว้ไม่ให้เผลอราออมา
“ัหิวแล้วสิ” ู่ๆ หมอวิน็เปลี่ยนเรื่อ ผมทั้ีใทั้โล่อ เพราะอนนี้มันิอะไรไม่ออทำอะไรไม่ถู ไ้แ่นอนหายใหอบอยู่ใ้ร่าหมอวิน
“ั้น..ไปหาอะไรินันเถอะรับ” ผม้อรวบรวมสิว่าะพูออมาไ้รบประโย มันยาเพราะมืออหมอวินยั
ุนไม่เลิ
“ินเลยไ้ไหม” หัวผมยัประมวลผลไ้้าว่าะเ้าใที่หมอวินพู นหิว็ิมไปไ้หลายำแล้ว
“ไม่ไ้รับ ไม่ไ้ ผมไม่อร่อย” ผมรีบยันอหมอวินออ นี่แ่ถามผมยัไม่ไ้อบรับเสียหน่อย ปาแ้มยัระบมไปหม
“ัใ”
“หมอวิน็อย่าไวไฟมาสิรับ” ผมพยายามทำเสียุ แุ่ายหมอันหัวเราะลั่น ถึับลืมว่าะินผมอยู่ เอนัวลนอนหายเอาแ่หัวเราะไม่หยุ
“หัวเราะอะไรรับผมไม่เห็นำ” ผมเลยยิ่หน้ามุ่ยเ้าไปให่ อยู่ๆ ็หัวเราะเอาหัวเราะเอา ทำอย่าับผมพูอะไรผินัหนา
“สมับเป็นนายริๆ ะอ่อน่อโลไปไหน เอาเถอะเ้านี้ันะยอมิน้าว่อน็ไ้” หมอวินพูปนหัวเราะ สายาที่มอมาเปลี่ยนารุ่มริ่มเป็นเอ็นู
“มัน็แน่สิรับ ้าวเ้า็้อิน้าวสิะินอย่าอื่นไ้ยัไ”
“อยารู้ริๆ เหรอ” สายาหมอวินลับมารุ่มริ่มอีรั้ แววานั่นสื่อวามหมายออมาไ้ัเน นผม้อรีบปิเสธเพราะลัวใุายหมอ
“ไม่อยารับ ไม่อยารู้”
“ไม่อยารู้ ็รีบลไปาเีย ่อนที่ันะเปลี่ยนใ” เสียู่อหมอวินบอว่าเ้าัวเอาริแน่ถ้าืนผมยัั้าอยู่
“รับ” ไม่้อให้เือน้ำผมเผ่นลาเียทันที ว้าทุอย่าที่้อใ้่อนวิ่ไปที่หน้าประูห้อนอน
“ผมไปอาบน้ำ้านอนะรับะไ้ไม่แย่ห้อน้ำหมอวิน เสร็แล้วะไ้ทำอาหารเลยไม่้อออไปทาน้านอ” ผมอยู่ในห้อ่อไม่ไหวหรอรับ นอะไรรุเอารุเอา ไม่เรใปิทินเลยว่านี่เราเพิ่บันวันแรเอ
“ทำให้อร่อยล่ะ ถ้าไม่อร่อยันะทานนายแทน”
เสียะโนามหลั่อนที่ประูะปิลเล่นเอาผมเ้าไปอาบน้ำแปรฟันอย่าไม่เป็นสุ ะทำอะไรให้หมอวินินีล่ะ
อะไรที่มันอร่อยว่าผม ในู้เย็นะมีไหม!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น