- • นึกรักไม่ยักรู้ • - [ Is This Called , Love ? ]

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ : นึกรัก .. ไม่ยักรู้

นึกรัก ... ไม่ยักรู้

          แดนหย่อนพู่กันลงในแก้วน้ำที่วางอยู่ไม่ไกลจากจานผสมสี  เขาบิดขี้เกียจพร้อมทิ้งตัวลงบนเตียงขนาดเล็ก  สายลมเอื่อยยังคงพัดเข้ามาทางประตูกระจกบานเลื่อนที่ทำหน้าที่แทนหน้าต่างซึ่งเปิดทิ้งไว้ทำให้ผ้าม่านสีฟ้าอ่อนพลิ้วไหว  แสงอาทิตย์ยามอัสดงทอประกายผ่านเข้ามาในห้องหมายเลขสามสิบห้าที่อยู่กึ่งกลางชั้นสามของ  ‘รุ่งเรืองอพาร์ตเมนท์’ ชายหนุ่มหน้าละอ่อนใช้มือนวดตรงดั้งของตน เขารู้ดีว่ามันโด่งคมเข้ากับดวงตาอันกลมโต เขามีคิ้วดกเข้มและเรียวปากเพรียวบาง ผมสั้นเกือบรองทรงคือผมที่เขาเลือกที่จะไว้

          เมื่อเงาเมฆเคลื่อนผ่านและบดบังแสงจากอาทิตย์  บรรยากาศยามเย็นก็ดูร่มเย็นยิ่งขึ้น  แดนยันตัวลุกขึ้นจากเตียง  เดินผ่านโต๊ะพู่กันและกระดานวาดภาพรวมทั้งประตูกระจกบานเลื่อนขนาดใหญ่ที่เปิดทิ้งไว้  เพื่อย่างกรายออกสู่ระเบียง

          เขาทอดสายตาออกไปยังเส้นขอบฟ้า  เขารู้สึกสบายตาและผ่อนคลายยามที่ลมเย็นๆ พัดมากระทบหน้าเขาอีกครั้ง  เขามองเห็นตึกรามบ้านช่องที่อยู่ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำเจ้าพระยา  ไล่เข้ามาจนถึงสวนสาธารณะริมน้ำที่อยู่ฝั่งเดียวกับอพาร์ตเมนต์ที่เขาเช่าซึ่งเขาชอบไปเดินที่นั่นเล่นอยู่เสมอ  บ้านจัดสรรหลายสิบหลังปลูกอยู่ระหว่าง  รุ่งเรือง อพาร์ตเมนท์  กับ  สวนสาธารณะ  ดังกล่าว  ชายผมยาวปลายลอนราวติ่งหูกำลังก้มหน้าก้มตาและลงมือขีดเขียนข้อความลงบนกระดาษแผ่นหนึ่ง   เจนั่งอยู่บนโต๊ะไม้เล็กๆ กลางสนามหญ้าหน้าบ้านของเขา  เขาใช้มือขีดข้อความที่เพิ่งเขียนไปแล้วเงยหน้าจากกระดาษ  ก่อนจะแหงนมองขึ้นมาข้างบนสบตากับแดน  พร้อมยกมือทักทายโดยไม่ขยับปากเอ่ยคำพูดใดๆ นอกจากอมยิ้มอย่างมีไมตรี  - -  แดนยกมือแสดงการทักทายเช่นเดียวกัน  พร้อมยิ้มและพยักหน้ารับ

        นี่คือความสุขอันเป็นที่สุดในทุกๆ วัน  ซึ่งแดนไม่ต้องการอะไรมากไปกว่านี้แล้ว

          เหงื่อที่เกิดจากการซ้อมกีฬาอันเหน็ดเหนื่อยของชอร์น  ทำให้เขาจำต้องถอดเสื้อและนั่งถอดกายพักอยู่ริมสนาม  เพื่อนๆ ร่วมทีมบาสเกตบอลอีกหลายชีวิตก็กำลังทำเช่นเดียวกัน  ชอร์นหยิบเสื้อที่วางอยู่บนพื้นโรงยิมซึ่งเงาเป็นมันพร้อมสะกิดเพื่อนที่นั่งข้างๆ  ให้ไปล้างหน้าเป็นเพื่อน  เสียงหัวหน้าทีมที่พูดว่า  วันนี้พอแค่นี้  เป็นสัญญาณให้นักกีฬาทุกคนรู้ว่า  ได้เวลากลับบ้านแล้ว  โฟมที่แตกฟองอยู่บนใบหน้าของชอร์นกำลังถูกล้างออกเพื่อเปิดเผยใบหน้าที่ดูนิ่งเข้มให้ปรากฏอีกครั้ง  เขาเป็นนักกีฬาที่มีมาดขรึมและเป็นที่หมายปองของสาวๆ ทั้งในรั้วและนอกรั้วมหาวิทยาลัย  แต่แววตาที่ดูคมกลับแฝงความหมองเศร้าที่เกิดจากเหตุผลบางอย่าง  น้อยคนนักที่จะมองลึกซึ้งไปถึงข้างในแววตาคู่นี้ 

          ชายและหญิงกลุ่มหนึ่งซึ่งอยู่ในชุดที่แสดงถึงความเป็นนักเต้นเดินออกจากการประตูห้องชมรมดนตรีซึ่งอยู่ไม่ไกลจากอ่างล้างหน้าข้างโรงยิมที่ชอร์นยืนอยู่  ชายเสื้อผ้าร่มแขนกุดที่กำลังพาดวิทยุไว้บนไหล่คือ  เอริค  นักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ปีสอง  ซึ่งมีชื่อเสียงระดับ  นักร้องดาวรุ่ง  ของเมืองไทย  เพราะเพลงเปิดตัวอัลบั้มแรกของเขา  กำลังขึ้นอันดับหนึ่งของชาร์ตเพลงกว่าค่อนคลื่นวิทยุที่เมืองไทยมีอยู่ในปัจจุบันนี้ 

          เอริคหลับตาและโยกหัวพร้อมเต้นตามจังหวะเพลงอย่างได้อารมณ์  เพียงร่วมชมรมของเขาก็กำลังเต้นในท่าต่างๆ นานา  เขาลืมตาขึ้นและพบว่า  ชอร์นกำลังมองเขาอยู่ในขณะที่ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กๆ  เช็ดหน้า  เอริคยิ้มพร้อมยกมือทักทาย  ก่อนที่จะหลับตาแล้วเต้นต่อไป  ชอร์นยกมือตอบกลับแล้วยังคงจ้องมองเขาโดยที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว

          นี่ก็คือความสุขเล็กๆ ที่ชอร์นยังพอมีอยู่ในตอนนี้

          เมื่อท้องฟ้ามืดลง  แสงไฟจากหลอดฟลูออเรสเซนต์ก็สว่างไสวไปทั่วเมือง  เจยังคงนั่งอยู่ที่ม้านั่ง  แสงไฟจากตะเกียงคือสิ่งที่ทำให้เขาสามารถมองเห็นข้อความในกระดาษและสามารถขีดเขียนซึ่งที่เขาต้องการลงต่อไปได้  ที่ตักมีเครื่องเล่นวิทยุเล็กๆ  หูฟังทั้งสองข้างถูกใส่ไว้ในรูหู  เขายังคงกดปุ่ม  หยุด  แล้วปุ่มกรอกย้อนกลับเพื่อย้อนฟังเพลงไปมา  -  -  เขาเป็นนักศึกษาคณะอักษรศาสตร์ชั้นปีสี่  ที่ทำงานเป็นนักแต่งเพลงให้กับค่ายเพลงชื่อดังเป็นงานนอกเวลา

          แดนเองก็ยักวุ่นวายอยู่กับการเลือกใช้สีเพื่อแต่งแต้มภาพวาด  เขาไม่ยินคำเรียกทานข้าวจากกระเพาะอาหารของตนเอง  เหมือนกับที่ไม่หวั่นไหวว่า  ยามราตรีจะบดบังแสงและเงาที่กระทบลงบนแม่น้ำเจ้าพระยา  เขายังคงถ่ายทอดภาพวาดของมหานครยามเย็นในมุมสูง  ทั้งๆ ที่ในเวลานี้  พระจันทร์จะปรากฏเพื่อส่งยิ้มทักทายผู้คนแทนดวงอาทิตย์แล้วก็ตาม 

          ชอร์นขลุกอยู่ในครัวภายในบ้านหลังเล็กๆ  ที่อยู่ไกลออกไปสักระยะ  เขากำลังทำอาหารให้น้องๆ อีกสามคนของเขากิน  เขากลายเป็นคนที่ต้องมีความรับผิดชอบสูงเกินวัย  ตั้งแต่ที่เขาได้ทราบข่าวจากโทรศัพท์เมื่อสามปีก่อนว่า  พ่อแม่ของเขาประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิต

          หนึ่งเดียวที่ยังไม่กลับถึงบ้าน  คือ  เอริค  เขากำลังอยู่ในห้องอัด  และอัดเพลงที่แต่งขึ้นในอัลบั้มพิเศษซึ่งเป็นโครงการใหญ่ฉลองการครบรอบสามสิบปีของค่ายเพลงที่ชายหนุ่มสังกัด  เขายังคงหลับตาและใช้มือจับหูฟังทั้งของข้างในขณะที่เอื้อนเพลง   เขาเป็นนักร้องที่ดีและมีความศิลปินสูง  เนื้อเพลงที่เขากำลังร้องเป็นเพลงช้าที่ทางค่ายเพลงหวังเป็นเพลงตีตลาด  เพียงแต่เอริคไม่ทันสังเกตว่า  หลังคำว่า  ‘ คำร้อง ’  ตรงส่วนหัวของเนื้อเพลง  เป็นชื่อนักแต่งเพลงหน้าใหม่  ซึ่งเป็นนักศึกษาที่อยู่มหาวิทยาลัยเดียวกับเขานั้นเอง

          ชื่อจริงของ  เจ  ปรากฏอยู่หลังคำว่า  ‘คำร้อง’ นั้น

          มหานครภายใต้แสงจันทร์ที่หลายชีวิตกำลังหลับใหลยังคงสงบอยู่เช่นนั้น  ไม่มีใครรู้ว่า  ภายในจิตใจของผู้คนที่อยู่อาศัยจะสงบเช่นกับตัวเมืองรึเปล่า  ชอร์นยังคงนั่งอ่านหนังสือเพื่อเตรียมตัวสอบย่อยในวันรุ่งขึ้นแม้นาฬิกาจะส่งเสียงบอกเวลาตีสาม  เอริคนอนหลับพร้อมทั้งยังแอบละเมอในขณะที่คนขับรถส่วนตัวกำลังนำพาเขาไปส่งยังบ้าน  แดนอาจจะต้องตกใจเมื่อพบว่าพรุ่งนี้เช้าเขาจะต้องปวดหัวกับสีจากปลายพู่กันที่เขาทำมันเลอะที่นอนหลังจากที่สลบไสลไปโดยไม่รู้ตัว  และเจก็กำลังนั่งแต่งเพลงอยู่ในห้องของตน  โดยที่มีคนข้างบ้านใจดีเปิดวิทยุซึ่งกำลังเล่นเพลงของเอริคให้เขาฟังทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ต้องการ

          ความรู้สึกในส่วนลึกนั้นเป็นสิ่งที่อยู่คู่กับคนเรามาตั้งแต่สมัยที่มนุษย์คนแรกถือกำเนิดขึ้นบนโลก  หลายครั้งเราไม่สามารถหาคำมาบัญญัติความรู้สึกนั้นๆ  ได้   แม้ในหลายๆ ครั้ง  เราก็สามารถสัมผัสความรู้สึกเหล่านั้นได้

        แต่ก็มีอีกหลายๆ ครั้งที่ความรู้สึกเหล่านั้นก่อตัวขึ้น  โดยที่เรา  นึกโลภ  หลง  โกรธ  รัก  แต่ยัง  ไม่ยักรู้ตัว