- • นึกรักไม่ยักรู้ • - [ Is This Called , Love ? ]

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 วันที่ไม่เหมือนไม่มีใคร (10%)

1
วันที่ไม่เหมือนไม่มีใคร

แสงอาทิตย์ยามสายสาดส่องต้องบนใบหน้าอันละอ่อนของชายหนุ่มซึ่งเนื้อตัวเปรอะไปด้วยสีโปสเตอร์ ชุดนิสิตมอมแมมกลายเป็นเอกลักษณ์อีกอย่างที่บ่งบอกให้รู้ว่า ดนัย คือ นิสิตคณะศิลปกรรม เอกจิตรกรรม ของมหาวิทยาลัยธโนทัย เขาหลับทั้งที่มือข้างหนึ่งยังถือพู่กัน และมืออีกข้างยังถือจานผสมสี สายตะวันโด่งขนาดนี้ ไม่มีใครอยู่บ้านนอกจากแดนอีกแล้ว ทั้งพ่อและแม่ต่างเข้าใจกึ่งเอือมระอากับพฤติกรรมของลูกชาย ‘เด็กอาร์ตมักทำงานหามรุ่งหามค่ำเช่นนี้แหละ’ คือ สิ่งที่พ่อกับแม่ได้ยินเป็นข้ออ้างจนชินชา ชายหนุ่มขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง ก่อนเดินตรงไปยังตู้เย็น เพราะไม่อาจทัดทานเสียงคำรามเบาๆ จากกระเพาะของตนได้อีกต่อไป

“กรรม ...” หนุ่มน้อยอุทาน “ไม่เหลืออะไรสักอย่างแบบนี้ แล้วจะกินอะไรวะเนี่ย”

ประตูตู้ถูกปิดลงอย่างช้าๆ แดนขยับท้ายทอยตัวเองพร้อมบีบนวดเบาๆ เพื่อคลายความล้า เขาหยุดชะงักตรงหน้าตู้เสื้อผ้า แหงนมองขึ้นไปพร้อมครุ่นคิดว่า ‘จะเปลี่ยนชุดก่อนออกไปซื้อของที่ร้านสะดวกซื้อดีหรือเปล่า?’ แต่ด้วยอุปนิสัยประจำตัว เขาเดินตรงไปยังจุดที่วางรองเท้าหน้าห้อง ล้วงดูเงินค่าขนมที่มีเหลืออยู่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนใส่รองเท้าเหยียบส้นแล้วเดินออกจากบ้านของตนไปในทันที

วันนี้แดนมีเรียนตอนบ่าย ชีวิตในยามสายของวันจึงดูไม่รีบร้อนอะไร เช่นเดียวกับเจ ซึ่งไม่มีเรียนทั้งวัน และของในตู้เย็นที่บ้านก็ดันหมดเหมือนกันกับแดนพอดิบพอดี

 
(ยังมีต่อ)