ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Fuyuki part - intro...
....มีคำกล่าวที่ว่า ความซวยนั้น มักไม่เข้าใครออกใคร แถมจู่ๆก็มาโดยไม่ทันได้ตั้งตัวเสียด้วย...
เหมือนชีวิตของผมในวันนี้ ที่อยู่ดีไม่ว่าดีก็ดันเจอพายุแห่งความซวยโหมกระหน่ำเข้าใส่แบบไม่บรรยะบรรยัง ซ้ำยังเป็นความซวย
ที่มาพร้อมกับความเหลือเชื่อ น่าประหลาด ยุ่งยาก และวุ่นวายที่สุดที่เคยประสบพบเจอในชีวิต
ตอนนั้นเป็นเวลาราวๆ ห้าทุ่มเศษ ถึงจะล่วงเลยเวลานอนของคุณน้องๆหนูๆมานานแล้ว แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่สำหรับเด็กอายุสิบหก
อย่างผมแน่ แถมด้วยความที่ผมนอนดึกบ่อยจนเรียกได้ว่าติดเป็นสันดานไปแล้ว ทำให้แม้เวลาจะล่วงเลยมาจนจวบจะขึ้นเช้าวันใหม่แล้ว แต่
ตัวผมที่ยังนั่งเมามันส์กับการรัวจอยวีดีโอเกมส์ยิกๆ ไม่เห็นรู้สึกง่วงเลยสักนิด และคาดว่าหากผมจะยังคงฝ่าด่านภารกิจพิชิตบอสตัวเบ้งที่อึด
โคตรๆ อย่างนี้ไม่ได้ คาดว่าคงได้มีการเล่นเกมส์โต้รุ่งกันเป็นแน่แท้
กิี็อก ก็อก...
ใครมาเคาะประตูเอาป่านนี้กันฟะ!
ผมเริ่มหงุดหงิดทันทีที่ได้ิยินเสียงเคาะประตูห้องเบาๆ หงุดหงิดที่ว่าไม่ว่าจะพยายามเท่าไหร่ๆ ไอ้บอสมหาอึดนี่ก็ไม่ยอมไป
ตายเสียที แล้วก็หงุดหงิดกับคนไร้มารยาทที่บังอาจมารบกวนเวลาทำกิจกรรมสุดโปรดของเขาทั้งที่ตอนนี้ห้าทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว แต่ถึง
จะอารมณ์เสียแค่ไหน ผมก็คงไม่สามารถปล่อยแขกให้ยืนรากงอกรออยู่เป็นชั่วโมงๆได้ ดังนั้นถึงต้องยอมเดินกระฟัดกระเฟียดไปเปิดประ
ตูรับแขกทั้งที่ใบหน้าไม่ได้รับแขกเอาซะเลย
"มีธุระอะไรครั.. อะ! เธอ"
คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าผมคือเด็กสาวเพื่อนร่วมชั้นเรียนในชุดนอนปาจามาสีชมพูลายคิตตี้สุดน่ารัก เธอคนนี้ชื่อว่า นางิ ... เซริซาว่า
นางิ เพื่อนผู้หญิงเพียงไม่กี่คนของผม และยังเป็นคนที่อาศัยอยู่ห้องข้างๆ อีกด้วย ตามปกติเธอก็จัดว่าเป็นเด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารัก
ใช้ได้ เสียแต่วันนี้ผมสีดำขลับของเธอยาวสยายเกลี่ยหลังยุ่งเหยิงอย่างกับยัยเพิ้ง แถมยังใบหน้าโทรมสุดๆเหมือนพึ่งถูกใครไปขุดมา
จากหลุม มองดูแล้วคลับคล้ายคลับคลาเหมือนสาวน้อยจูออนสุดสยองไม่มีผิด
"อะไร? เธอมาทำไมเนี่ย? แล้วยังสภาพแบบนี้อีก... กะเข้ามาข่มขืนฉันกลางดึกหรือไง"
"ตาบ้า!"
เด็กสาวอายจนหน้าแดง แต่ก็ไม่ได้สำเหนียกเลยสักนิดว่ากำลังเคาะประตูห้องผู้ชายกลางดึกทั้งๆที่อยู่ในชุดนอน แถมยังผลัก
ผมซะกระเด็นแล้วสาวเท้าสวบๆเข้ามาในห้องผมเฉยเลย
"อะไรเนี่ย.. ดึกป่านนี้แล้วแทนที่จะเข้านอน ยังมัวมาติดเกมส์เป็นเด็กๆไปได้"
" อ้าวเฮ๊ย!~ ฉันจะทำอะไรมันก็เรื่องของฉันนี่ เธอเองเถอะ อยู่ๆก็เดินเข้าห้องคนอื่นแล้วยังจะบ่นอีกนะ ก่อนจะว่าใครดูตัวเองซะก่อนไหมครับ"
"หนวกหู! ฉันมีเหตผลของฉันย่ะ"
ไม่ไหวเลย... ยัยนี่ชอบทำนิสัยเอาแต่ใจตัวเองไม่เข้าเรื่องอยู่เรื่อย
"เหตุผลที่ว่ามันอะไรกันล่ะครับ ? "
ลางสังหรณ์บอกผมว่า เห็นทีวันนี้ท่านเทพเจ้าที่อยู่บนฟากฟ้าคงไม่ปล่อยให้ผมได้นอนหลับพักผ่อนอย่างสบายอกสบายใจ
เป็นแน่แท้ถึงได้ส่งเทพเจ้าแห่งการสรรหาเรืื่องปวดหัวลงมาจุติถึงในห้องของผมแบบนี้
"ฉันลืมคิตตี้จังไว้ที่โรงเรียน..."
หา? คิตตี้จัง? ตัวอะไรกันล่ะนั่นน่ะ... ผมเริ่มไม่สนใจปัญหาคิตตี้จงคิตตี้จังอะไรของเธอ แล้วหันกลับมาให้ความสนใจกับเครื่อง
เพลย์สเตชั่นสุดเลิฟแทนอีกครั้ง คิดเอาเสียว่าพอเบื่อๆไม่มีอะไรจะทำแล้วเธอก็คงระเห็ดกลับไปเองนั่นแหละ
"ถ้าไม่ได้กอดคิตตี้จังล่ะก็.. ให้ตายยังไงฉันก็นอนไม่หลับหรอกนะ"
"อ๋อ... ฮ่าๆๆๆ ที่เธอพูดถึงก็คือไอ้ตุ๊กตาตัวเบ้งๆตัวนั้นเองหรอกเหรอ ว่าฉันเป็นเด็ก เธอนั่นแหละที่เด็กยิ่งกว่า มีสาวอายุสิบหก
คนไหนเขากอดตุ๊กตานอนกันบ้างเล่า เออ! เอางี้ถ้านอนไม่หลับนะฉันให้ยืมหมอนข้างเอาป่ะ?"
"ทุเรศน่า! หมอนข้างสั่วๆที่ไหนจะไปสู้คิตตี้จังได้เล่า ไม่รู้ล่ะ วันนี้นายต้องไปเอาคิตตี้จังคืนมาให้ฉันให้ได้"
อะไรกันวะ คำก็คิตตี้สองคำก็คิตตี้แถมยังใส่เสื้อนอนลายคิตตี้อีก ยัยคิตตี้เอ๊ย! นอกจากจะว่าหมอนข้างเปื้อนน้ำลายศักดิ์สิทธิ์
ของผมว่าเป็นของสั่วๆ แล้วยังทำมาสั่งโน่นสั่งนี้อีก ผมไม่ใช่ทาสใช้แรงงานสักหน่อย
"แล้วทำไมฉันต้องดั้นด้นไปเอามาให้เธอฟะ"
"พูดอย่างนี้ป๊อดใช่ไหมล่ะ!"
เอาอีกแล้ว... มุกเดิมๆอีกแล้ว คิดว่าแผนยั่วตื้นๆแบบนี้จะใช้ได้ผลกับคนอย่างผมหรือยังไงกัน
"ใช่สิ! ฉันมันเป็นผู้ชายที่ปอดแหกที่สุดในโลก คงไม่มีปัญญาไปเอาคิตตี้จังกลับคืนมาให้เธอได้หรอก"
"แต่นายต้องไปเอามา! ไม่งั้น... ไม่งั้นฉันจะนอนมันที่นี่แหละ!"
"เชิญเลยครับ คุณผู้หญิง"
"นาย.. นายมัน!"
ด่าไป.. ด่าเข้าไป ผมไม่ใช่พระเอกการ์ตูนที่ต้องยอมๆให้กับนางเอกปากร้ายนิสัยเสียซะหน่อย จะว่าผมว่าหน้าตัวเมียไม่ยอม
ช่วยเหลือผู้หญิงก็เอาเถอะครับ โรงเรียน A ที่ผมเรียนอยู่ในยามกลางคืนไม่ใช่สถานที่ๆควรเข้าใกล้เลยสักนิด จะให้ผมเข้าไปเสี่ยงตาย
เพื่อตุ๊กตาคิตตี้ตัวเดียว รู้ถึงไหนอายถึงนั่น
นางิโมโหจนควันออกหู ใบหน้าแดงก่ำ เธอเดินกระแทกเท้าปึงๆ ทีแรกผมนึกว่าเธอจะถอดใจยอมออกจากห้องไปแล้ว
ที่ไหนได้ เธอdลับ\นวยนาดเ้ข้าไปหาเพลย์ทูของผมอย่างมุ่งร้าย แล้วกระทำการอุกอาจดึงแผ่นเกมส์ที่ผมกำลังเล่นค้างอยู่ออกทันที!
นะ... นั่นผมยังไม่ได้เซฟเลยนะ
รอยยิ้มนางมารปรากฎร์ชัดบนใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มเหมือนตุ๊กตาของเธอ ยะ ยัย ทุเรศ บังอาจมาก! บังอาจ!
"อ๊ะ... อย่าคิดอะไรโง่ๆเชียวนะ ถ้านายกล้าหืออืออีกล่ะก็ฉันจะหักไอ้แผ่นเกมส์บ้าๆนี่เป็นสองส่วนหรือไม่ก็โยนมันทิ้งหน้าต่างไปซะเลย"
ขอโทษนะครับ.. นั่นแผ่นแท้ราคาเป็นพันเชียวนะ แถมยังเป็นรุ่นลิมิเต็ดที่หาไม่ได้ในโลกแล้วด้วย
"ยัยบ้า! เอาคืนมานะ"
"ถ้านายอยากได้คืนก็ไปเอาคิตตี้ของฉันคืนมาสิยะ!"
ฮือๆๆๆ ผมอยากจะร้องไห้เป็นภาษาจีนกวางตุ้งจริงๆ ทำไมคนอย่างผมต้องมายืนหงอน้ำตาซึมเพราะยัยบ้าจอมเอาแต่ใจนี่
ด้วย คิดว่าแผ่นเกมส์ลิมมิเต็ดของผมมันเทียบได้กับตุีกตาคิตตี้ที่ทำประโยชน์อะไรไม่ได้ของเธอหรือยังไงกัน แต่เดี๋ยวก่อนนะ.. นี่พวก
เรานั่งเถียงกันยังเี่ที่ยงคืนแล้วไม่ใช่หรือไง โถๆๆ ไอ้โรงเรียนบ้านี่ก็ดันมีตำนานเฮี้ยนๆที่ว่าไอ้เจ้า XXX มักจะมาปรากฎร์กายทุกวันหลัง
เที่ยงคืนอีก ถึงผมจะไม่ได้เป็นประเภทกลัวสิ่งที่พิสูจน์ทางวิทยาศาสตร์ไม่ได้จนลนลาน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าอยากจะเดินไปจ๊ะเอ๋
กับมันนี่ครับ
"ไม่ไปเว้ย! ยังไงฉันก็ไม่ ฮะ เฮ้ย!"
ยัยคิตตี้ทำท่าจะหักแผ่นเกมส์ของผมเป้นสองส่วนแล้ว!
"ตอบมาอีกทีซิ! จะไปหรือไม่ไป"
โถ่เว้ย........ ไปก็ได้วะ!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น