คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : จินริว
วันเวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก...
วันนี้แล้วสินะที่ฉันต้องไปเรียนที่ไฮสกูล ฉันเลือกเสื้อผ้าง่ายๆ ที่ใส่แล้วดูดีมาใส่ ก่อนจะคว้ากระเป๋า Prada คู่ใจขึ้นมาแล้วใส่สมุดโน๊ตกับปากกาลงไป จากนั้นก็ตรงดิ่งไปที่ไฮฯ
วันนี้ฉันมีเรียนตอนสิบเอ็ดโมง ฉันออกจากคอนโดตั้งแต่เก้าโมงเช้า เพราะหวาดระแวงกับช่วงเวลาเร่งด่วนของที่นี่ซึ่งรถคงติดเป็นปลากระป๋อง ฉันไม่อยากไปสายตั้งแต่วันแรกแน่ มันดูไม่น่าประทับใจเอาซะเลย แล้วอีกอย่างฉันไม่คิดจะเสี่ยงขับแบบวันนั้นหรอกนะ -_-
10.30
เยี่ยม!...
คาดไว้ไม่ผิดรถติดจริงๆ ด้วย แต่ก็แจ๋วที่มาทันแถมยังมีเวลาเหลือด้วย ไปดูรายชื่อดีกว่า
ฉันเดินฝ่าฝูงคนไปที่บอร์ดที่แปะรายชื่อของนักเรียนรวมทั้งห้องเอาไว้ ก่อนจะกวาดตามองรายชื่อของเด็กเกรดสิบสอง แล้วในที่สุดฉันก็พบ...
อะฮ้า! เกรดสิบสองห้องซี
ฉันเหลือบตาดูนาฬิกาก็พบว่าเหลือเวลาอีกประมาณยี่สิบนาที เวลาประมาณนี้ฉันนั่งกินกาแฟก่อนได้สบายๆ เลยนะเนี่ย สักแก้วแล้วกันตอนนี้คิดถึง Starbucks ม๊ากมาก *O* แล้วที่นี่ก็ดันมีมันซะด้วย -..-
ตอนนี้ฉันนั่งดื่มกาแฟอย่างสบายใจอยู่ใน Starbucks บรรยากาศข้างในไม่เงียบเกินไปและไม่ดังเกินไปกำลังดีเลย แถมรสชาติก็อร่อยสุดๆ -..-
แต่อยู่ๆ ความสงบก็พลันหายไป บ้างก็กลายเป็นเสียงกรี๊ด ไม่ก็เสียงซุบซิบของบรรดาสาวๆ ในร้าน บ้างก็ชี้มือชี้ไม้ไปทางหน้าร้าน บ้างก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูป
เกิดอะไรขึ้น...
จัสตินมาที่นี่เหรอ -_-;
ฉันลองหันไปมองนิดหนึ่งดีกว่า...
(-_-) ( -_-) (OoO)!!!
นะ...นั่นมัน! คนที่ดูดดื่มกับยัยเรน่าตอนนั้นนี่นา แถมหมอนั่นไม่ได้มาแค่คนเดียว แต่ยังเดินกับพวกหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาอีกสี่คน ถ้าให้เดาพวกนี้คงเป็นหนุ่มป็อปของโรงเรียน ที่มีสาวๆ คอยตามกรี๊ด แต่พนันได้เลย ว่าหนึ่งในสาวๆ พวกนั้นไม่ใช่ฉัน!
(*O*)
ฉันรู้สึกเหมือนหมอนั่นมองมาทางฉันเลย -_-;
ควรจะโบกมือตอบกลับไปหรือเปล่านะ...
ไม่! ไม่เลย... ยิ่งดูจากสายตาของสาวๆ ในร้านที่มองมาบ่งบอกว่าไม่ควรสุดๆ -_-^
"ไฮ (*O*)/" นายนั่นทักฉัน -_-; นั่นเป็นการกระทำที่เรียกสายตาไม่พอใจจากสาวๆ ในร้านให้ตวัดมามองฉันกันเสียยกใหญ่ TOT
ฉันทำอะไรผิดฮะ TOT!
"ไฮ -_-;" ฉันตอบกลับไปแบบไม่มั่นใจ ก่อนนายนั่นกับบรรดาเพื่อนหล่อๆ จะถือวิสาสะมานั่งที่โต๊ะฉัน โดยไม่ปริปากขอสักนิด!
"เธอชื่ออะไรเหรอ *O*" นายหล่ออีกคนซึ่งดูเป็นมิตรกว่าอีกสองคนที่เลือกจะเงียบพูดขึ้น
"เอวีญ -_-"
"ว้าว! เอวีญเด็กใหม่ของห้องcสินะ ฉันอาร์ตติสต์นะ *O*" นายนั่นแนะนำตัวด้วยสายตาที่เป็นประกาย นายนี่ถือว่าหล่อจัดเลยนะ แต่ดูเจ้าชู้พอๆ กับคนที่ดูดดื่มกับยัยเรน่าเลย ถึงจะดูบ้องแบ๊วนิดๆ ก็เถอะ...
"อ่าฮะ! -_-" ฉันตอบให้นายอาร์ตติสต์รับรู้ว่าฟังเขาอยู่
"T-T" <--- สีหน้าของนายนั่น
"-_-;"<---สีหน้าของฉัน
"เธอน่าจะแสดงอาการดีใจ ช็อก หรือตื่นเต้นหน่อยนะ ฉันคืออาร์ตติสต์นะ TOT!"
"แล้วไงเหรอ -_-;"
"ฉันไม่พูดกับเธอแล้ว TOT!" อะไรของนายนั่นกันเนี่ย... -_-?
"พอเถอะน่าไอ่ติสต์ -_-" นายคนที่นัวเนียกับเรน่าพูดขึ้น
"สุดสวยคงอยากให้ฉันพูดแบบนี้ *O*" นายนัวเนีย(ชื่อนี้ไปแล้วกัน -_-)พูดต่อ
"ฉันดูจากสีหน้ายัยหัวทองแล้ว ยัยนั่นคงไม่ได้อยากคุยกับพวกแกเท่าไหร่ -_-" หนุ่มหล่อคมหน้าตาผสมผสานระหว่างเอเชียกับยุโรปที่ดูหล่อจัด แต่ก็ดูถิบเถื่อนขัดขึ้น ซึ่งต้องยอมรับว่าที่หมอนั่นพูดน่ะถูก -_-b แต่ทำไมต้องมาเรียกฉันว่ายัยหัวทอง TOT
"หยาบคายที่สุดเลยไอ่เวสท์ =[]=^ ฉันชื่อจินริวนะสุดสวย ถ้าจำไม่ผิดเราเคยเจอกันแล้วนี่ ^_^" นายนี่น่าไม่อายจัง -_- เจอกันในสถานการณ์แบบนั้นยังกล้าพูด -0-
"ใช่... ถ้าจำไม่ผิด ฉันว่ามันเป็นสถานการณ์ที่ไม่ดีเท่าไหร่นักนะ -_-"
"ฉันว่ามันก็ไม่ได้แย่นะ ^^; หรือเธอหึงฉัน OoO" นายมันหน้าด้านที่สุด!!!
"จะบ้าเหรอ -0-!!!"
"แหม ไม่ต้องปกปิดหรอก ฉันรู้ว่าตัวเองหน้าตาดี ^O^ คนหน้าตาดีทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด" นายนั่นพูดอย่างมั่นใจ
"นายคิดแบบนั้นเหรอ -*-"
"ใช่! มาเข้าเรื่องเถอะ เอาตรงๆ เลยนะเอวีญสุดสวย ไม่อยากบอกเลยว่า... ฉันน่ะ... เล็งเธอเอาไว้แล้ว *O*"
"แล้วยังไงเหรอ -*-"
"แว๊ก!!! เธอไม่เข้าใจเหรอเล็งน่ะเล็ง -_-"
"ฉันไม่ใช่นกนะจะมาเล็ง แล้วเอาปืนยิง ('.' )"
"เอ่อ... ฉันหมายถึง ประมาณว่าเธอตรงสเป๊กอะไรแบบนี้ โธ่! ทำไมภาษาไทยเธออ่อนแอแบบนี้วะ -*-"
"ฉันเพิ่งมาอยู่เมืองไทยนี่ -_-+ อีกอย่างนายไม่ใช่สเป๊กฉันล่ะ"
"ไม่เห็นเป็นไร เตรียมตัวไว้ให้ดีๆ เถอะคนสวย ฉันจะสตาร์ทเต็มรูปแบบแน่ ^O^" นายนั่นพูดอย่างมั่นใจก่อนเดินไปกับพรรคพวกและแวะเอากาแฟที่เคาน์เตอร์จากนั้นก็ออกไป...
แต่...
พวกนั้นพูดอะไรกันนะ ฉันแปลไม่ค่อยรู้เรื่องเลยแฮะ-*-
ช่างเถอะ!
ฉันไม่ได้เป็นนกนี่จะแคร์ทำไม...
ฉันคิดอย่างไม่ใส่ใจก่นจะนั่งดื่มกาแฟไปเรื่อยๆ จน 10.55 น. จึงลุกขึ้น และเดินไปยังตึกที่น่าจะมีไว้สำหรับเด็กเกรดสิบสอง ฉันเดินไล่ไปเรื่อยๆ จนเจอป้ายหน้าห้องที่บอกว่าเป็นห้องของตัวเอง จากนั้นก็สำรวจที่นั่งนิดหน่อย ว่าตัวเองต้องนั่งตรงไหน
ฉันก้าวเข้าไปข้างใน แล้วก็ต้องประหม่าสุดๆ เมื่อสายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ฉัน มีทั้งแววตาที่แสดงออกถึงความพอใจ หลงใหล หรือไม่พอใจ ผสมปนเปกันไปหมด สาวๆ บางกลุ่มในห้องชี้มาทางฉันแล้วซุบซิบกัน ฉันก็ทำได้แค่ขมวดคิ้วแล้วเดินไปยังที่นั่งของตัวเอง
ที่นั่งข้างๆ ฉันเป็นของเด็กสาวที่ดูเนิร์ดๆ นิดหนึ่ง ยัยนั่นสวมแว่นสีดำกรอบหนา พร้อมกับถือหนังสือฟิสิกส์เล่มใหญ่ในมือ แต่หน้าตาของหล่อนก็สวยใช้ได้นะ เธอหน้าตาอย่างกับเด็กญี่ปุ่น ผมสีดำยาวตรง คงจะน่ารักมาก ถ้าเธอเปลี่ยนมาใส่คอนแทกส์และทิ้งไอ่หนังสือเล่มหนานี่ไปซะ ไม่ก็ยัดมันลงกรุ -_-
"สวัสดี @O@" ยัยนั่นหันมาทัก
"สวัสดีจ้ะ ^^;" ฉันตอบกลับไปด้วยความกลัวนิดๆ เอ่อ... สายตาที่เธอมองมาดูมึนๆ ชวนเหวอมากกว่าสายตาไม่พอใจจากบรรดาสาวๆ ตามร้านกาแฟหรือในห้องเสียอีก
"ฉันเคียวนะ เธอล่ะชื่ออะไร @O@"
"ฉันเอวีญ ^_^" ฉันยิ้มอย่างเป็นมิตร ฉันก็อยากมีเพื่อนกับเขาบ้างนะ ถึงยัยนี่จะดูมึนๆ ไปหน่อยก็เถอะ -_-;
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ @O@"
"อ่าจ้ะ ^^;" เธออย่าทำหน้าแบบนั้นสิ กลัวนะT^T
ฉันละสายตาจากเคียวหันไปมองหน้าห้องแทน เมื่อพบว่ามีอาจารย์เข้ามาแล้ว หล่อนเข้ามาแล้วพูดภาษาไทยสำเนียงแปร่งๆ เนื่องจากเป็นฝรั่ง เธอพูดเรื่องการเปิดภาคเรียน กฎระเบียบทั่วไป และแนะนำตัวว่าชื่อดอร่า จากนั้นก็แนะนำฉันซึ่งเป็นเด็กใหม่ให้ทุกคนรู้จัก จริงๆ ไม่ต้องแนะนำก็ได้นะ เพราะมันทำให้ฉันได้รับสายตาอันน่าขนลุกจากบรรดาผู้ชายในคลาส และสายตาทิ่มแทงจากผู้หญิงคนอื่นๆ ยกเว้นเคียว -_-;
"พวกผู้หญิงในคลาสเราดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่เลยนะ เธอว่าไหม @O@" เคียวเริ่มชวนคุย
"ใช่ ฉันก็คิดแบบนั้น -O-" ฉันอดที่จะเห็นด้วยไม่ได้
ก็ดูสิ ทำไมต้องมองฉันด้วยสายตาประดุจว่าฉันเอารูปพวกเธอก่อนทำศัลยกรรมมาป่าวประกาศแบบนั้นล่ะ -O- เอาล่ะ ลืมเรื่องไร้สาระพวกนี้ไปก่อนดีกว่า ตอนนี้มิสดอร่าก็เริ่มการสอนแล้ว ฉันควรจะตั้งใจเรียนๆ >_<
แต่ว่า...
หล่อนพูดว่าอะไรของหล่อนฟะ ฟังไม่รู้เรื่อง -*- ทำไมหล่อนไม่พูดภาษาอังกฤษไปเลย สำเนียงแปร่งๆ ของหล่อนทำให้ฉันงง ในการแปลความหมาย TOT
จึ้กๆ ฉันหันไปจิ้มไหล่ของเคียว ทำให้เธอหันมามองหน้าฉันด้วยสายตางงๆ
"เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอยืมสมุดเลกเชอร์ของเธอหลังจากจบคาบ คือว่า... ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลยน่ะ T^T"
"อ้อ! ได้สิ @O@" เคียวหันมาตอบก่อนหันกลับไปฟังมิสดอร่าต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ ฉันจึงได้แต่หมุนปากการอคอยเวลาให้คาบนี้หมดลงอย่างเบื่อๆ นี่ฉันต้องฟังไม่รู้เรื่องแบบนี้ไปตลอดปีการศึกษาเลยเหรอ T-T
อะฮ้า! ในที่สุดคาบนี้ก็หมดลง ^O^
ฉันหยิบกระเป๋าและเก็บสมุดเล็กเชอร์ จากนั้นก็เดินไปพร้อมกับเคียว เนื่องจากนี่เป็นเวลาพักเพื่อทานมื้อกลางวัน >_<
ฉันพยายามชวนเคียวคุยนั่นคุยนี่สัพเพเหระไปเรื่อยๆ ระหว่างทางไม่ให้มันเงียบเกินไปนัก...
"เคียว เธอเรียนที่มีมากี่ปีแล้วเหรอ ^_^" ฉันถามอย่างชวนคุย
"สัก 4 ปีได้น่ะ @O@"
"อ่อจ้ะ ที่นี่มีสถานที่อะไรที่น่าสนใจ หรืองานที่น่าสนใจมั้ย"
"ก็มีนะ สถานที่ก็ห้องสมุด ส่วนงานก็คงเป็นบุ๊คแฟร์ล่ะมั้ง @O@" เอ่อ... คำตอบเธอเด็กเรียนเกินไปหรือเปล่าจ๊ะที่รัก -_-;
"อ่อจ้ะ! ^_^;" ฉันตอบรับเธออย่างเสียไม่ได้
นับแต่นี้... ชีวิตของฉันคงมีแต่หนังสือสินะTOT
ความคิดเห็น