มนต์จันทรา มายาลวง

ลำดับตอนที่ #1 : ณ จุดเริ่มต้น

ทำความเข้าใจก่อนเข้าสู่เนื้อหา

มนต์จันทรา  มายาลวงนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการ   มิได้ตั้งใจให้กระทบกระเทือนถึงเรื่องศาสนาและความเชื่อต่างๆ ของคนในท้องถิ่นทะเลทราย   ฉะนั้น  ชื่อสถานที่   ชื่อตัวละคร  คำเรียกขานและอื่น ๆ ล้วนเป็นสิ่งสมมุติขึ้นทั้งสิ้น

จึงอาจไม่ถูกต้องตามหลักภาษาโดยทั่วไป    ผู้เคร่งครัดสำนวนภาษาโปรดทำใจ  และขออภัยมา  ณ   ที่นี้

บทที่ 1

ณ  จุดเริ่มต้น

                หญิงสาวในชุดสูทเดินทางสีขาว  แบบเรียบ   แต่การตัดเย็บและเนื้อผ้าบ่งบอกถึงฐานะและรสนิยมของผู้สวมใส่    ตัวเสื้อตัดกระชับเข้ารูปพอดีกับร่างโปร่งระหง    ผิวขาวนวลเนียนละเอียด   ดวงหน้ารูปไข่รับกับริมฝีปากได้รูปสวยเคลือบด้วยลิปต์กรอสสีอ่อน     จมูกโด่งงามรับกับดวงตากลมโตสีเข้ม    ผมยาวหยักเป็นลอนทิ้งตัวลงไปเบื้องหลัง

                หญิงสาวเอนตัวชะโงกมองจนใบหน้าเกือบจะชิดกระจกหน้าต่างเครื่องบิน    บนที่นั่งชั้นเฟริสคลาสที่มีคนนั่งไม่ถึงห้าคน    เธอไม่สนใจจะสนทนากับเพื่อนร่วมทางที่ล้วนเป็นหนุ่มใหญ่ชาวต่างชาติที่มีทีท่าอยากจะสานไมตรีกับหญิงสาวสวยเพียงคนเดียวบนที่นั่งชั้นนี้

                เธอทอดตามองไปเบื้องล่างอย่างตื่นเต้นยินดี  ‘บ้าน’  ที่จากไปนาน    อีกไม่กี่นาทีเธอจะได้เหยียบย่างเข้าสู่แผ่นดินเกิดอีกครั้ง      เครื่องบินลดระดับลงเรื่อย ๆ จนเธอสามารถมองเห็นความเวิ้งว้างว่างเปล่าอย่างไม่มีที่สิ้นสุด    ผืนทรายท่ามกลางเปลวแดดอันร้อนระอุครอบคลุมอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล   ลาดเนินสูงต่ำลดหลั่นกันไป

                อัลมาฮาร์    ประเทศเล็ก ๆ ในทะเลทราย   ประเทศที่สร้างตัวเองจนร่ำรวยด้วยทรัพยากรน้ำมันที่มีอยู่แทบจะทุกตารางนิ้วของพื้นที่ประเทศแห่งนี้     โลกแห่งอัลมาฮาร์แตกต่างโดยสิ้นเชิงกับโลกที่เธอจากมา    ที่นี่ระบบการปกครองยังเป็นระบบราชาผู้ครองแคว้น   ผู้มีอำนาจสูงสุดคือองค์กษัตริย์อาซาริยัส     ทรงเป็นทั้งองค์ประมุขและผู้บริหารประเทศ   โดยมีคณะรัฐบาลและคณะมนตรีที่ปรึกษาอยู่ภายใต้อำนาจ       บิดาของเธอก็เป็นหนึ่งในคณะมนตรีที่ปรึกษา     ท่านอับดุลลา   อาร์  ซาเวียย์ 

                ประเทศอัลมาฮาร์เปิดรับวัฒนธรรมต่างชาติเข้ามาอย่างรวดเร็ว  ตลอดช่วงระยะเวลาห้าสิบกว่าปีที่ผ่านมา   แต่การเติบโตอย่างรวดเร็วนั้นก่อให้เกิดความแตกต่างในเรื่องชนชั้นมากมาย     ประชาชนส่วนใหญ่ยังยากจน  ในขณะที่ชนชั้นปกครองเท่านั้นที่ร่ำรวย  เป็นเจ้าของกิจการน้ำมันและธุรกิจสำคัญ ๆ ของประเทศ    จุดที่ได้รับการพัฒนาจะอยู่ตามเมืองใหญ่  และเมืองหลวงเท่านั้น

หญิงสาวหยิบผ้าคลุมศรีษะสีขาวนวลเข้ากับชุดเดินทางจากกระเป๋าถือขึ้นมาคลุมศรีษะตามธรรมเนียมก่อนจะหยิบแว่นดำขึ้นมาสวมทับใบหน้าป้องกันแสงจ้าจากไอแดด      เมื่อแอร์โฮสเตสสาวเข้ามาจัดการรัดเข็มขัดให้กับผู้โดยสารชั้นหนึ่งแล้วกล่าวว่าเครื่องจะลงจอดในอีกไม่กี่วินาทีนี้

ร่างสูงสมส่วนก้าวอย่างมาดมั่น   ไม่สนใจสายตาของผู้โดยสารต่างชาติหลายคนที่มองตามมาอย่างสนใจ    เมื่อเครื่องลงจอดเรียบร้อย     รถซีเลอมูนคันยาวก็แล่นเข้ามาจอดเทียบหน้าบันไดเครื่อง     คนขับแต่งกายในชุดคลุมสีทรายก้าวลงมาเปิดประตูที่นั่งตอนหลังให้หญิงสาวพลางโค้งคำนับ    หญิงสาวพยักหน้าให้นิดหนึ่งแล้วขึ้นนั่ง     รถคันยาวแล่นฝุ่นตลบจากไป

ประตูห้องรับรองVIPเปิดกว้างรอรับร่างหญิงสาวที่ก้าวลงจากรถ   ตลอดทางที่หญิงสาวก้าวผ่านผู้คนที่ยืนรอต่างก้มศรีษะทำความเคารพอย่างนอบน้อม    ผู้ที่ยืนอยู่ด้านในสุดของห้องคือชายวัยกลางคนร่างสูงใหญ่   ชุดที่สวมเป็นชุดทูนิคยาวสีขาวคลุมทับด้วยเสื้อคลุมตัวยาวสีเดียวกัน    มีผ้าคลุมศรีษะสีขาวคาดทับ   หญิงสาวถลาเข้าไปหาอ้อมแขนที่กางออกรอรับ

“จัสมิน!”

“ท่านพ่อ!   คิดถึงเหลือเกินค่ะ”    หญิงสาวกล่าว  คลายอ้อมกอดจากผู้เป็นบิดา  เปลี่ยนเป็นจูบแก้มซ้ายขวา    เสียงหัวเราะร่าเริงแจ่มใส

“อย่าเอาธรรมเนียมฝรั่งมาใช้กับพ่อ”    น้ำเสียงดุไม่จริงจังนัก    สายตาผู้เป็นบิดากวาดมองร่างที่อยู่ตรงหน้า   แววตาปลาบปลื้มยินดี       ชายหนุ่มอีกผู้หนึ่งขยับขึ้นมา

“จำเบซาร์ได้ไหม ?   พอรู้ว่าลูกจะกลับวันนี้ก็เลยตามมารับด้วยกัน”    หญิงสาวหันไปมองชายหนุ่มร่างสูง  หน้าเข้มในชุดสูทสีเทา   ดูเด่นแตกต่างจากบุคคลภายในห้องรับรองแห่งนี้ที่อยู่ในชุดประจำถิ่นสีขาว

“เบซาร์  อิล  ฮาหมัด”    หญิงสาวเอ่ยนามชายหนุ่มพร้อมส่งยิ้มให้

“ขอบคุณที่มาต้อนรับ”

“ยินดีที่ยังจำผมได้”    ฝ่ายชายก้มศรีษะให้นิดหนึ่งอย่างผู้เสมอกัน

“เบซาร์ไปเรียนที่อเมริกา   กลับมาได้ปีกว่าแล้ว”    ท่านอับดุลลาบอก

“เรียนด้านไหนคะ ?”

“ปิโตรเคมีครับ”    อีกฝ่ายตอบ   สายตายังจับอยู่ที่หญิงสาวไม่คลาดเคลื่อนไปไหน

“ดีค่ะ”     หญิงสาวพูดเพียงแค่นั้นแล้วหันไปทางผู้เป็นบิดา  พลางเอ่ยถาม

“พี่ซาลวาละคะ  ไม่เห็นมารับลูกเลย”

“พี่เขาติดประชุม   แต่เดี๋ยวพอเรากลับถึงบ้านพี่เขาอาจมารออยู่แล้วก็ได้   ไปเถอะ   มาถึงเหนื่อย ๆ”      ท่านอับดุลลาบอก    หญิงสาวจึงคว้าแขนผู้เป็นบิดามาเกาะพาก้าวเดินไปด้วยกันอย่างสนิทสนมผู้เป็นพ่อหัวเราะอย่างอารมณ์ดี     

บรรดาผู้ติดตามก้าวตามมาในระยะห่าง      สายตาชายหนุ่มนามเบซาร์ทอดมองตามร่างสองคนพ่อลูกไป   ด้วยแววตาประหลาดที่ไม่มีใครทันสังเกต

รถซีเลอมูนคันยาวและรถผู้ติดตามแล่นช้า ๆ ออกจากบริเวณสนามบินไปตามถนนสายกว้างที่เรียบโล่งแทบจะไม่มีรถวิ่งสวน   เครื่องปรับอากาศภายในรถทำงานอย่างหนักเนื่องจากอากาศภายนอกที่ร้อนระอุ      รถแล่นไปตามถนนสาบเรียบอย่างเงียบกริบนุ่มนวล    สองข้างทางมีบ้านเรือนตึกสูงปลูกสร้างอยู่เป็นระยะ    ไกลออกไปจากถนน  คือ ทะเลทรายอันเวิ้งว้างกว้างใหญ่ไพศาล   มองเห็นเพียงเงาของต้นปาล์มขึ้นอยู่เป็นหย่อม ๆ   ภาพบ้านเรือนดูแปลกตากว่าก่อนที่เธอจะจากไปศึกษายังประเทศอันไกลโพ้น

“แปลกตาไปมากเลยนะคะ”      หญิงสาวทอดสายตามองออกไปนอกรถ

“ใช่  อัลมาฮาร์พัฒนาไปมากทีเดียว”     แววตาท่านอับดุลลามีความกังวลเพียงวูบเดียวแล้วก็จางหายไปจนบุตรสาวไม่ทันสังเกต

“วันนี้พักให้หายเหนื่อยเสียก่อน   พรุ่งนี้พ่อจะพาเจ้าเข้าเฝ้าองค์กษัตริย์ที่พระราชวัง”   ผู้เป็นบิดาบอก

“ค่ะ”   หญิงสาวรับคำ   สายตาทอดมองแนวพืชสีเขียวชอุ่มที่กินอาณาบริเวณกว้างขวางอันเกิดจากฝีมือมนุษย์ในความพยายามจะเอาชนะความร้อนแรงและแห้งแล้งของธรรมชาติกลางทะเลทราย    หญิงสาวนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยแต่แล้วก็ต้องสะดุ้งตกใจเมื่อรถเบรกอย่างกะทันหัน

“รถเป็นอะไรคะ ?”     เธอเอ่ยถามผู้เป็นบิดา  ที่กดปุ่มสื่อสารภายในรถเพื่อสอบถามคนขับก่อนหันมาตอบบุตรสาว

“กองคาราวานจากทะเลทรายน่ะลูก   กำลังข้ามถนน  คงจะเข้ามาขายสินค้าในเมือง   เรารอให้เขาพ้นไปก่อนก็แล้วกัน”     ท่านอับดุลลาบอกอย่างใจเย็น

“ลูกอยากเห็นกองคาราวานค่ะ”    จัสมินบอก  และก่อนที่ผู้เป็นบิดาจะทันห้ามปราม   หญิงสาวก็เปิดประตูก้าวลงจากรถคันงาม   กระไอแดดร้อนวูบปลิวเข้ามาปะทะ    หญิงสาวก้าวเดินพลางสวมแว่นกันแดดเพื่อลดแสงที่จ้าจัดจนเกินไป     ผ้าคลุมผมที่ยาวคลุมลงมาถูกตวัดขึ้นปิดใบหน้า     ท่านอับดุลลารีบก้าวตามบุตรสาวลงมา   พาให้ผู้ทำหน้าที่อารักขาก้าวตามลงมาด้วยทั้งกลุ่ม

ขบวนอูฐนับสิบบนหลังบรรทุกสินค้ามากมายจนล้น    รวมทั้งกองเกวียนที่บรรทุกสินค้าจนเต็มโดยมีผ้าใบคลุมทับอีกชั้น    คนกลุ่มหนึ่งในชุดพื้นเมืองประจำถิ่นสีดำขะมุกขะมอมจากฝุ่นทรายดูรุ่มร่ามรุงรัง    ใบหน้าถูกคลุมมิดชิดป้องกันความร้อนจากแสงแดด    คนกลุ่มนั้นช่วยกันต้อนเหล่าอูฐทั้งหลายที่ทำท่าขี้เกียจไม่อยากเดินให้รีบเร่งข้ามผ่านถนนไปโดยเร็ว

“พวกนี้เขาจะเข้าไปขายของในเมืองหรือคะ   มีอะไรบ้าง ?”     หญิงสาวถามอย่างสนใจ  สายตายังจับอยู่ที่กองคาราวานที่เคลื่อนพ้นถนนไปแล้ว

“ก็พวกสินค้าพื้นเมือง   ผ้าทอ   เครื่องราง    แล้วแต่ว่าเขาจะหาอะไรมาขายได้”     ท่านอับดุลลาอธิบายพลางดึงบุตรสาวให้กลับเข้ามาในรถ    

ขบวนรถเริ่มเคลื่อนไปอีกครั้ง    คนภายในรถไม่ทันสังเกตเห็น   หนึ่งในผู้ที่นั่งอยู่บนหลังอูฐหันกลับมามอง    ร่างภายใต้ผ้าคลุมดำสกปรก  มองเห็นเพียงดวงตาดำคมและคิ้วเข้มที่ทอดสายตามองตามรถไปอย่างครุ่นคิด

“ขบวนรถท่านอับดุลลา    คงมารับบุตรสาวที่ว่าเพิ่งกลับจากอังกฤษ   เห็นว่าไปอยู่ที่นั่นเสียหลายปี   เรียนจบมาทางด้านภาษาและวรรณคดี”   คนที่อยู่ในชุดคล้ายคลึงกันอธิบายให้ทราบโดยไม่ต้องถาม

ผู้ฟังไม่เอ่ยอะไรทั้งสิ้น   กระตุ้นอูฐมุ่งหน้าเข้าสู่ตัวเมือง

ชายสูงอายุในชุดขาวยาวขลิบทองนั่งอยู่โดดเดี่ยวภายในห้องโถงกว้าง    เสาโมราสลักประดับกระจกสีสลับหักเหเล่นแสงกับช่องชั้นกับแผ่นหินบางเรียบที่ฉลุลวดลาย    ลมจากทะเลสาบพัดพากระไอน้ำขึ้นมาช่วยให้เย็นสบาย   แต่สีหน้าของผู้ที่นั่งอยู่ในห้องกับขมวดมุ่นอย่างคิดไม่ตก      ชายชราขยับเพ่งมองเอกสารในมืออย่างหนักใจ    กลิ่นกำยานที่นางข้าหลวงจุดไว้รำเพยพัดมาอ่อน ๆ

“รู้สึกว่าเอกสารในพระหัตถ์จะทำให้หนักพระทัยมากเหลือเกิน ?”      เสียงถามที่จู่ ๆ ก็ดังขึ้นทำให้ร่างนั้นสะดุ้งเฮือก    ค่อย ๆ ผินหน้ากลับมามอง      ร่างสูงในชุดดำคลุมยาวก้าวเข้ามาอย่างเงียบกริบ    ไม่มีแม้เสียงฝีเท้า

“เคยบอกหลายครั้งแล้ว   ว่าอย่ามาเงียบ ๆ  อยากให้ข้าหัวใจวายตายไปเลยหรือไง ?”

“ไม่คิดว่าองค์กษัตริย์แห่งอัลมาฮาร์จะขวัญอ่อน”   ร่างนั้นบอกขยับมายืนอยู่จนชิดโต๊ะทรงงานที่องค์กษัตริย์แห่งอัลมาฮาร์ประทับอยู่

“นี่มาในฐานอะไร     ต้องให้ทำความเคารพไหม ?”    รับสั่งถามแกมประชดจากผู้มากวัยกว่ามาก

“ตามพระทัยซิ    ทรงอยากพบหม่อมฉันในฐานะไหนล่ะ ?”     ร่างที่ปกปิดมิดชิดย้อนถาม   แต่แล้วก็ก้มศรีษะลงทำความเคารพผู้มีฐานะเป็นองค์กษัตริย์แห่งอัลมาฮาร์

“ขอความสันติจงมีแด่ท่าน”

“ขอสันติจงมีแด่ท่านเช่นกัน”       กษัตริย์อาซาริยัสตรัสตอบ

“เอาละ   ที่นี้เราก็มาเข้าเรื่องกันได้แล้ว     ฉันมีเรื่องจะปรึกษา   ลองอ่านนี่ซิ”     องค์กษัตริย์ส่งเอกสารในพระหัตถ์ให้อีกฝ่ายรับไปอ่าน    ฝ่ายนั้นรับไปยืนพินิจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะส่งกลับคืน

“ยังไง   เห็นด้วยไหม ?”

“ไม่!”    คำเดียวสั้น ๆ ง่าย ๆ  นั้นทำให้กษัตริย์อาซาริยัสถอนพระทัยยาว   เพราะไม่เกินที่คาดหมายไว้อยู่แล้ว

“เหตุผลล่ะ ?”

“อัลมาฮาร์เป็นประเทศเก่าแก่   มีซากอารยธรรมโบราณมากมาย  กระจัดกระจายอยู่ตามทะเลทรายที่กว้างใหญ่นั่น    เราพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวไปแล้วก็หลายเมือง    แต่ทำไมจะต้องไปพัฒนาที่คาเธย์     ทรงทราบไม่ใช่หรือว่าที่นั่นเป็นอย่างไร”

“ก็แค่ตำนานนิทานพื้นบ้านที่เล่าลือกันต่อ ๆ มา.....”    องค์กษัตริย์ตรัสยังไม่ทันจบคู่สนทนาก็ยกมือเป็นเชิงให้หยุดพลางกล่าว

“มันไม่ใช่ตำนาน    คาเธย์ล่มทั้งเมืองจริง !   หรือว่าทรงอยากเห็นอัลมาฮาร์เป็นแบบคาเธย์”    

องค์อาซาริยัสถอนพระทัยอีกครั้ง    ก็แค่ตำนานนิทานปรัมปรา   ทรงเชื่อเรื่องนั้นเพียงน้อยนิด     โลกวิวัฒนาการไปถึงไหน ๆ แล้ว  เรื่องแบบนี้ยังจะมีอยู่อีกหรือ

“ถ้าไม่ทรงเชื่อหม่อมฉัน    ก็แสดงว่าไม่ทรงเชื่อในถ้อยคำแห่งบรรพกษัตริย์ที่ดำรัสตกทอดกันมาด้วย   ทรงคิดว่าบรรพกษัตริย์ทุกพระองค์โง่เขลางมงายหรือไร”

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น   เพียงแต่ในขณะนั้นการศึกษาค้นคว้า   เครื่องไม้เครื่องมืออะไรมันก็ไม่เจริญเหมือนเดี๋ยวนี้     ก็อาจมีการเข้าใจผิดกันได้”    

“งั้นก็ทรงเห็นว่าหม่อมฉันมีความเชื่อที่งมงายด้วยใช่ไหม    ทรงคิดว่าพวกเราหูป่าตาเถื่อนจนไม่ยอมรับวัฒนธรรมภายนอกอย่างนั้นหรือ ?”     คำถามเพิ่มระดับความไม่พอใจเข้าไปอีก

“เอ่อ....ไม่ใช่อย่างนั้น....เพียงแต่ว่า”     องค์กษัตริย์ทรงหาข้อขัดแย้งไม่ทัน

“ถ้าทรงคิดอย่างนั้น    แล้วมาปรึกษาหม่อมฉันทำไม    อยากทำอะไรก็ทำกันไปซิ”

“ราฟาเอล   อัลซา   อาซาริยัส!   เจ้าพูดอยู่กับใคร”     กระแสเสียงกริ้วโกรธอย่างเหลือทน

“ท่านล่ะ   รับสั่งอยู่กับใคร!”      คำยอกย้อนไม่เกรงกลัว    องค์อาซาริยัสทรงนิ่งไปชั่วครู่     สายตาคมเข้มมองสบโดยไม่หลบ     ในที่สุดผู้มากวัยกว่าก็ถอนพระทัยยาว

“เอาละข้าขอโทษ   ข้าไม่ควรพูดอย่างนั้น”    

“ทำไมคณะรัฐบาลถึงเห็นพ้องต้องกันว่าจะบูรณะคาเธย์ขึ้นมา ?”    เมื่อองค์กษัตริย์เอ่ยขอโทษ   น้ำเสียงคนถามก็ราบเรียบสงบลงจนเป็นปกติ

“คาเธย์อยู่ใกล้บาสร่า   ที่ตอนนี้ชาวต่างชาติหลายคณะหลั่งไหลเข้าไปท่องเที่ยว    แต่ซากอารยธรรมของบาสร่านั้นก็ยังไม่สมบูรณ์เท่าคาเธย์”

“รัฐบาลก็เลยคิดว่าควรเข้าไปสำรวจคาเธย์เพื่อเปิดเป็นแหล่งท่องเที่ยวต่อไปงั้นสิ ?”

“แต่มันเป็นผลดีกับประชาชน   นี่เป็นการเพิ่มรายได้ให้แก่พวกเขาเลยทีเดียว”    องค์กษัตริย์พยายามยกเหตุผล

“แค่จำนวนกำไรจากน้ำมันดิบที่ขายได้ของแต่ละท่าน ๆ ในรัฐบาล   ช่วยกันบริจาคคนละนิดละหน่อย   สร้างงาน  ส่งเสริมความรู้ให้กับประชาชน   จัดระบบสาธารณูปโภคพื้นฐานให้ดี   แค่นี้ก็สามารถเกื้อกูลประชาชนได้แล้ว”    สีพระพักตร์ผู้ฟังหนักพระทัย

“ไม่มีใครยอมละซิ”     ร่างในชุดคลุมดำถามแกมเยาะเพราะรู้คำตอบดีอยู่แล้ว

“ใครริเริ่มความคิดนี้ ?”  

“ฮัดซัน”     คำตอบขององค์กษัตริย์ทำให้คนที่รับฟังหวนนึกถึงข้อมูลที่เคยได้รับมา   ฮัดซันหนึ่งในคณะมนตรีที่ปรึกษาด้านเศรษฐกิจแห่งอัลมาฮาร์    เป็นคนหนุ่มไฟแรงหัวก้าวหน้า   ชาติตระกูลดีหนำซ้ำระดับการศึกษายังดีเยี่ยม

“ฮัดซันงั้นเหรอ”     ร่างสูงในชุดดำเดินกลับไปกลับมาอย่างใช้ความคิด

“ทำไมเขาถึงเสนอเรื่องนี้ขึ้นมา    มีเบื้องหลังอะไรหรือเปล่า” 

“ฮัดซันเป็นคนดี   และยังมีความสามารถ   เธออย่าช่างระแวงไปหน่อยเลย”    องค์อาซาริยัสทรงท้วง

“ตามพระทัยก็แล้วกัน”      บุรุษในชุดดำทำท่าจะผละจากไปเสียดื้อ ๆ

“เดี๋ยว!   เรายังคุยกันไม่จบเลย”     

“อยากทำอะไรก็ทรงทำเถอะ     หน้าที่พัฒนาเป็นของฝ่าบาท   หน้าที่ปกปักษ์รักษาเป็นของหม่อมฉัน”

ร่างนั้นกล่าวแล้วเดินลับผ่านหลังม่านไป      ไม่ต้องเสด็จไปทอดพระเนตรก็ทราบว่าบุรุษผู้นั้นกลับไปแล้ว    กลับไปโดยที่ไม่มีใครในบริเวณพระราชวังได้เห็นเหมือนกับตอนที่เข้ามา   

องค์กษัตริย์ถอนพระทัยยาวพลางเอนพระวรกายพิงเก้าอี้ที่ประทับ    ทรงทราบดีว่านั่นคือคำอนุญาตให้ดำเนินการโครงการต่อไปได้      แต่ถึงแม้จะได้รับคำอนุญาตแล้วแต่แทนที่จะสบายพระทัยกลับทรงรู้สึกหนักพระทัยมากกว่า    อาจเป็นเพราะความเชื่อนมนานที่เล่าขานกันต่อ ๆ มา    ความเชื่อที่นำพาพระองค์ให้ต้องมาเกี่ยวพันธ์และพานพบกับ

“ราฟาเอล   อัลซา    อาซาริยัส!”

บุรุษร่างสูงในชุดคลุมดำยืนกอดอกตัวตรง    ใบหน้าที่บัดนี้ปราศจากผ้าคลุมแหงนเงยขึ้นมองดวงจันทร์ที่ลอยเด่นกระจ่างฟ้าเหนือสันทรายอันทอดยาวสลับซับซ้อน      ความระอุอุ่นจากแสงแดดที่เริงแรงเมื่อตอนกลางวันเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความหนาวเหน็บ     ชายที่แต่งกายไม่แผกกันก้าวเข้ามาน้อมศรีษะลงทำความเคารพพลางเอ่ย

“ดำริเรื่องคาเธย์หรือครับ ?”     ผู้ถูกตั้งคำถามถอนใจยาว

“หรือคำพยากรณ์จะเป็นจริง     วันเวลาแห่งการครบวาระกำลังเวียนมาบรรจบ   วันที่อำนาจแห่งอาบรีซาจะเติมเต็มและจันทรามหามายาจะเสื่อมลง”

ผู้ได้ฟังคำปรารภนั้นถึงกับทอดถอนใจด้วยความวิตก

“มันไม่ใช่เหตุบังเอิญ     เหมือนมีความจงใจที่จะทำให้เกิดภาวะบีบคั้นกับเราเช่นนี้”

“ผมสั่งให้คนของเราตรวจสอบฮัดซันแล้วครับ”

“ดี    จับตาดูไว้     การเคลื่อนไหวของฮัดซันอาจมีผลกระทบกับเรา     ต้องระวังให้ดี    ตอนนี้พวกเตตามีความเคลื่อนไหวอะไรหรือเปล่า ?”

“ไม่มีครับ     ระยะหลังมานี่พวกมันเงียบไป”

“ระวังความเงียบก่อนจะเกิดพายุใหญ่    มุตตาฟา”      ผู้ถูกเรียกค้อมศรีษะลงเมื่อร่าง สูง ๆ นั้นก้าวผ่านไปหยุดยืนนิ่งบนสันทราย

“แล้วเรื่องคาเธย์เราจะจัดการอย่างไรครับ ?”     มุตตาฟาถาม   มีความหนักใจในน้ำเสียง

“คาเธย์เป็นแค่เงา    สิ่งที่พวกเราต้องระวังจริง ๆ คือการพลัดหลงเข้าไปโดยบังเอิญ     ก่อนการสำรวจจะเริ่มเราต้องตรวจดูให้แน่ใจว่ามนตราที่ผนึกไว้มีจุดบกพร่องตรงไหนหรือเปล่า”

“ครับ”    มุตตาฟารับคำก่อนจะบอกต่อไป

“ผมเตรียมกระโจมให้ท่านเรียบร้อยแล้ว”

“เราจะอยู่ตรงนี้อีกซักพัก    เธอไปก่อนเถอะ”        ร่างของมุตตาฟาก้มศรีษะลงทำความเคารพก่อนจะถอยออกไป     ปล่อยให้ร่างสูงยืนสงบนิ่งอยู่อย่างนั้นเพียงลำพัง

ยามเช้าตรู่ในย่านตลาดค้าขายในเมืองหลวงแห่งอัลมาฮาร์สับสน  วุ่นวาย   เต็มไปด้วยผู้คนซึ่งส่วนใหญ่เป็นคนพื้นเมือง  ที่มาจับจ่ายเลือกซื้อสินค้าตามความต้องการ   จะมีก็ส่วนน้อยที่เป็นชาวต่างชาติ    เสียงเรียกลูกค้า   เสียงต่อรองราคา   เสียงบีบแตรรถ  เสียงอูฐและเสียงสัตว์อีกหลากหลายชนิดดังประสานกันจนฟังไม่ได้ศัพท์   ที่นี่เป็นแหล่งรวมสินค้าพืชผลของชนพื้นเมืองและสินค้าจากถิ่นทะเลทรายอันไกลโพ้นที่ชาวบ้านต่างนำมาวางขายกันแต่เช้า     หากเมื่อดวงอาทิตย์เริ่มสูงก็จะสลายตัวแยกย้ายกันไป     ห้างร้าน   ร้านอาหาร  และกิจการสำคัญต่าง ๆ จะเปิดให้บริการหลังจากนั้นในเวลาสิบนาฬิกา     ฉะนั้นคนที่มุ่งหน้ามาตลาดในยามเช้าเช่นนี้ส่วนใหญ่จึงเป็นพวกคนรับใช้ ตามคฤหาสน์ต่าง ๆ  ชาวบ้านร้านถิ่นทั่วไป   กรรมกรจากท่าเรือและบรรดาพ่อค้าชาวถิ่นทะเลทรายเท่านั้น    มีน้อยครั้งที่บรรดาชนชั้นระดับสูงจะลงมาเดินเลือกซื้อสินค้าตามตลาดแบบนี้

หญิงสาวในชุดคลุมยาวสีเข้ม   มีชาดราห์คลุมศีรษะปิดหน้าเห็นเพียงดวงตาเดินปะปนอยู่ในกลุ่มคน    เบื้องหลังมีหญิงรับใช้เดินมามาด้วย    ในมือของหญิงรับใช้ถือตะกร้ารอรับสิ่งของที่ผู้เป็นนายเลือกซื้อ    นายสาวหยิบธนบัตรจากกระเป๋าสตางค์ขึ้นมานับเพื่อจ่ายเป็นค่าของตามราคาที่ตกลงกับพ่อค้า    แต่ในขณะที่เอื้อมมือไปรับของก็รู้สึกว่าถูกกระแทกจากเบื้องหลัง    หญิงสาวเสียหลักเซไปข้างหน้าพร้อม ๆ กับกระเป๋าในมือถูกกระชากไป   เสียงกรีดร้องอย่างตระหนกของหญิงรับใช้ดังลั่นแต่นายสาวไม่สนใจเพราะพอตั้งหลักได้หญิงสาวก็ถลาวิ่งตาม   ปากก็ร้องให้คนช่วยจับขโมยไปด้วย     หญิงรับใช้ยิ่งละล้าละลังหนัก

“คุณหนู  อย่าตาม!   อย่าตามนะคะ   ช่วยด้วย!  ใครก็ได้ช่วยที  คุณหนู!”

ผู้ที่ถูกเรียกว่าคุณหนูนั้นไม่ได้อยู่รอฟังเพราะวิ่งตามเจ้าหัวขโมยวิ่งราวกระเป๋าไปติด ๆ