มนต์จันทรา มายาลวง

ลำดับตอนที่ #14 : เริ่มต้นเกมแห่งชะตา 2

บทที่ 14

เริ่มต้นเกมแห่งชะตา2

“ช่วยข้าด้วย....ช่วยข้าที.....ปล่อยข้าออกไปที”    น้ำเสียงครวญคร่ำแว่วมาตามสายลมร้อน   จัสมินสะดุ้งเฮือกหญิงสาวเหลียวมองรอบตัวดุจจะหาที่มาแห่งเสียง   แต่พอตั้งใจฟังก็คลับคล้ายเสียงนั้นจะเงียบไป

“เป็นอะไรหรือเปล่า ?”    เสียงถามห่วงใยดังมาจากคนที่นั่งใกล้   สายตาที่มองตรงมาทางหญิงสาวแสดงความอาทรจนปิดไม่มิด  และหญิงสาวอีกนางหนึ่งก็สังเกตเห็นเช่นกัน

“ไม่เป็นไรค่ะ   คงเป็นเพราะอากาศร้อนจัดก็เลยเพลีย”    

“จะไม่สบายหรือเปล่า  สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลยตั้งแต่เช้า”   ฮัดซันขยับเข้ามาทำท่าคล้ายจะใช้มือสัมผัสกับแก้มนวลหากนึกได้ว่าเป็นการไม่สมควรจึงชะงัก

“คงแค่ตกใจเท่านั้น   ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มันเลยติดตา”

“ก็ไม่น่าจะเข้าไปดูเลยนี่น้า”     เสียงคล้ายจะสมน้ำหน้าดังมาจากหญิงสาวที่นั่งมองตรงมาตาเขม็ง   สายตาบอกความขุ่นเคืองใจอย่างชัดเจนโดยไม่คิดจะปิดบัง

“เบนดาฮาร่า!”    ผู้เป็นพี่ชายเรียกด้วยเสียงหนักเป็นเชิงเตือน    ผู้เป็นน้องจึงจำต้องเงียบไม่กล้าแสดงความไม่พอใจออกมาอีก

“พักซักนิดดีไหม   บ่าย ๆ เราค่อยเดินทางตอนนี้ก็สายมากอยู่ดี”     เบซาร์หันไปถามน้ำเสียงอ่อนลงกว่าเมื่อครู่จนคนฟังจับกระแสนั้นได้  จัสมินส่ายหน้าพลางบอก

“ไม่เป็นไรจริง ๆ ค่ะ  เดี๋ยวหลับตาไปในรถก็ได้”     เบนดาฮาร่ามองอย่างหมั่นไส้   ไม่รู้ทำไมใคร ๆ จะต้องคอยกลุ้มรุมเอาใจนักหนา    ถ้าไม่ใช่ธิดาท่านอับดุลลาคงไม่ได้รับการประคมประหงมกันขนาดนี้แน่    พี่ชายเธอก็คน   ไหนจะฮัดซันอีก    เผลอทีไรเป็นต้องคอยส่งสายตาไปให้

“ให้เขาออกเดินทางกันเถอะ   ฉันอยากจะให้ถึงนครคาเธย์เร็ว ๆ เหมือนกัน”     

“เอางั้นก็ได้   ผมจะไปบอกให้พวกนั้นเก็บของขึ้นรถเตรียมตัวเดินทางกันต่อก็แล้วกัน”    ฮัดซันบอกแล้วขยับลุกออกไปจากเต็นท์พัก   เบนดาฮาร่าลุกตามไปด้วยโดยไม่สนใจสายตาคนอื่น ๆ

จัสมินมองเปลวแดดที่สะท้อนกับพื้นทรายก่อเกิดเป็นไอระยิบระยับ    เธอรู้สึกมึนงง  หูเหมือนได้ยินเสียงแผ่ว ๆ แว่วมาอีกครั้ง   เสียงที่คร่ำครวญทุกข์ทน 

“ช่วยข้าด้วย....ปลดปล่อยข้าที”    และก็แบบเดิมพอตั้งใจฟังเสียงนั้นก็เงียบไปหากพอไม่สนใจเสียงนั้นก็ดังแผ่ว ๆ อยู่ปลายหู

“มาหาข้า......มาปลดปล่อยข้า”    ท่ามกลางไอแดดภาพเงาพร่าเลือนปรากฏคล้ายร่างหญิงสาวนางหนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางความร้อนระอุ    จัสมินหลับตาลงแล้วลืมขึ้นอีกครั้ง   ภาพที่เห็นเมื่อครู่หายไปแล้ว   หญิงสาวถอนใจยาว   วันนี้เธอเป็นอะไรไป  ทำไมทั้งหูแว่ว   ทั้งเห็นภาพหลอน  หรือจะเป็นเพราะเหตุการณ์เมื่อเช้าที่ทำให้สภาพจิตใจของเธอหวั่นไหวจนทั้งเห็นและได้ยินอะไรวุ่นวายไปหมด  

“หลบหน่อยซิคุณ  ยืนเกะกะอยู่ได้”     เสียงคุ้น ๆ ดังขึ้นเบื้องหลังเมื่อหันกลับไปจึงพบเข้ากับใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสจนเกือบจะกลายเป็นทะเล้นของเจ้าไกด์ทะเลทรายนามคีล

“ดูอะไรหรือคุณ ?”     ชายหนุ่มเข้ามายืนเทียบป้องหน้ามองไปด้านเดียวกับที่หญิงสาวมองอยู่ก่อน

“เปล่า”    จัสมินตอบออกไปโดยอัตโนมัติ   ถ้าขืนบอกไปอาจจะถูกหาว่าบ้าก็เป็นได้

“เห็นภาพหลอนหรือหูแว่วหรือทั้งสองอย่าง”    คำถามเหมือนล่วงรู้ทำให้จัสมินมองหน้าด้วยความสงสัย

“เรื่องปกติสำหรับสถานที่กลางทะเลทรายแบบนี้   อีกอย่างคุณอาจจะช็อก สภาพจิตใจไม่อยู่ในภาวะปกติหวั่นไหวสั่นคลอนทำให้รับคลื่นอะไรบางอย่างได้ง่าย ๆ”

“คลื่นอะไร ?”

“ก็คลื่นอะไรก็ตามที่อยู่แถว ๆ นี้  ดินแดนเก่าแก่  มันก็ต้องมีอะไรแปลก ๆ เป็นธรรมดา”    คนตอบคำถามยักไหล่ทำท่าจะเดินผละไป

“เดี๋ยวก่อน”     ร่างสูงในชุดขะมุกขะมอมตัวเดิมเหมือนไม่เคยเปลี่ยนเลยตลอดการเดินทางหลายวันที่ผ่านมาหันกลับมา   แววตาดำขลับใสซื่อปนรอยยิ้มหัวที่อยู่ลึกลงไปภายใน

“ฉันได้ยินเสียงคนร้องให้ช่วย    แล้วก็เห็นภาพผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ตรงนั้น”    จัสมินชี้ไปเบื้องหน้าที่มองเห็นเมื่อครู่

“สวยไหม ?”    คำถามที่ตามมาทำเอาคนตั้งใจจะเล่าชะงักค้าง  นึกอยากหาอะไรฟาดหน้าทะเล้นนั้นให้แตกไปซักทีสองที

“จะไปรู้เหรอเห็นไม่ชัด” 

“แหมคุณแค่นี้ก็ต้องโกรธด้วย  ผมแค่ถามให้ผ่อนคลายเท่านั้นเอง”    อีกฝ่ายรอมชอม

“นายก็พูดเล่นไปหมด   ฉันจริงจังนะ   เสียงนั่นมันเหมือนดังก้องอยู่ในหัว  พอตั้งใจฟังก็หายไป  พอจะลืมมันก็ดังแว่วขึ้นมาอีก”

“คุณใส่สร้อยที่ซาเล็มให้หรือเปล่า ?”

“นายรู้เรื่องสร้อยได้ยังไง!?”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะ   ตอบผมมาก่อนคุณใส่หรือเปล่า”    หญิงสาวยักไหล่บอกง่าย ๆ

“ลืม   ถอดเก็บตอนอาบน้ำ”

“ว่าแล้ว”

“อะไรของนาย ?”

“บอกไปคุณก็ไม่เชื่อ  เอาเป็นว่าถ้าไม่อยากเห็นหรือได้ยินอะไรแบบนี้อีกก็สวมติดตัวไว้ตลอดทั้งกลางวันกลางคืนห้ามถอด”     จัสมินทำท่าจะท้วงแต่ไม่ทันเพราะชายหนุ่มพูดติดต่อกันไปไม่เว้นช่องว่างให้

“ผมรู้ว่าคุณเป็นคนทันสมัยแต่เชื่อไว้บ้างก็ดี   ไม่เสียหายที่ตรงไหนหรอก”

“จะให้เชื่อเรื่องอะไรล่ะ”

“ก็เรื่องที่ผมเตือนไง   ใส่สร้อยติดตัวไว้ตลอด   อย่าถอดออกถึงแม้จะจำเป็น”

“โบราณคร่ำครึ”   คนฟังยักไหล่ไม่สนใจที่โดนว่า

“ไปคอยในรถเถอะคุณอยู่ตรงนี้แดดร้อน  เกะกะคนอื่นเขาจะทำงานกันด้วย”    คำพูดหวังดีในตอนแรกแต่ตอนท้ายชักทะแม่ง ๆ จนหญิงสาวมองตาขุ่น

“ไปเหอะ  อย่าจ้องหาเรื่องผมเลยน่า   อ้อ!  อย่าลืมใส่สร้อยซะด้วย”   ตอนท้ายไม่วายย้ำก่อนจะเดินผละไปทางกลุ่มคนงานที่กำลังรื้อเก็บเต็นท์พัก    คนถูกไล่ให้ไปรอในรถมองตามไปอย่างหมั่นไส้หน่อย ๆ แต่ก็ยอมทำตามคำแนะนำ

แสงอาทิตย์สุดท้ายแห่งวันกำลังจับอยู่ที่เส้นขอบฟ้าสุดสันทราย  แสงสีแดงฉานดั่งสีเลือดสาดส่องเป็นลำทาบทับผืนทราย  ก่อให้เกิดภาพชวนวังเวง    ทันทีที่ดวงอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าความมืดทะมึนก็คืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็ว  

ณ  เนินทรายห่างจากจุดที่คณะสำรวจหยุดพักพอสมควร    ร่างสูงนั่งโดดเดี่ยวอยู่บนเนินทรายทอดสายตามองดวงตะวันลาลับขอบฟ้าและดวงจันทร์ที่ค่อย ๆ ส่องสว่างลางเลือน   สายลมร้อนระอุเมื่อตอนกลางวันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นสบายพัดผ่านชายผ้าคลุมจนปลิวสะบัด

ถุงมือสีดำคล้ำกอบลงบนผืนทรายกำไว้จนเต็มอุ้งมือ     เสียงพึมพำแผ่วเบาก่อนมือที่กำนั้นจะแบออกปล่อยให้เม็ดทรายเม็ดเล็ก ๆ นับล้าน ๆ เม็ดร่วงหล่นปลิวไปตามสายลม

“ได้เวลาของพวกเจ้าแล้ว....ขอให้สนุกกับค่ำคืนแห่งความยุ่งเหยิง”    สองมือผายออกกว้างทั้งสองข้างดุจส่งคำอวยพรตามไปกับสายลม

“อย่างนี้คณะสำรวจจะซวยไปด้วยนา  จะดีเหรอ”  คำถามดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏกายของวิญญาณอารักษ์

“วัดดวงดูไงว่าใครจะดวงแข็งพอจะอยู่รอดเป็นคนสุดท้าย”   

“เหี้ยมไปหรือเปล่า”

“ท่านรู้จักฉันมาตั้งนาน   น่าจะรู้ว่าฉันพูดจริงทำจริงเสมอ”

“เจ้าเล่ห์จนวางใจไม่ได้เสมอด้วย”   วิญญาณอารักษ์ช่วยเสริมสรรพคุณ

“มาพนันกันไหมว่าจะเหลือรอดเท่าไหร่”     คนถูกประชดชวนหน้าตาเฉยไม่สนใจสรรพคุณที่ถูกจารนัย

“กฎของมาฮาร่าห้ามการพนันไม่ใช่เหรอ”

“ห้ามเล่นกับคนไม่ได้ห้ามเล่นกับวิญญาณนี่”   คำตอบไถลลื่นไปได้ทันควันจนวิญญาณอารักษ์แทบจะยกมือเกาหัว    หรือจะเขกหัวผู้เป็นราชาของตัวเองดี  อัมซาสองจิตสองใจแต่ค่อนข้างเอนเอียงไปทางความคิดหลังซะมากกว่า

“ยังไงข้าก็ไม่พนันกับท่าน   ทายใจท่านยากกว่าหาน้ำในทะเลทรายเสียอีก   ขืนข้าพนันว่าเป็นอย่างโน้นท่านก็จะทำให้มันเป็นอีกอย่างอยู่ดี    ยังไง ๆ ก็ชนะอย่ามาชวนพนันซะให้ยาก”     อัมซาดักคออย่างรู้ทัน

“พนันกับคนก็ไม่ได้   วิญญาณก็ไม่ยอมพนันด้วยเฮ้อ!  ไปดีกว่า”   เสียงบ่นพึมพำพร้อมกับการก้าวเดินลงจากเนินทราย      ผู้เป็นวิญญาณอารักษ์มองตามไป   สายตาบอกความเข้าใจที่ไม่ได้เปล่งออกมาเป็นคำพูด  ราชาแห่งมาฮาร่าก็เป็นเพียงคนธรรมดา ๆ คนหนึ่งที่บังเอิญต้องมารับภาระมากมายในการกระทำตามพันธะสัญญาแห่งเผ่าพันธุ์  

“ถ้าใจท่านยิ้มได้อย่างที่แสดงกับข้าก็คงดี     ราชาของข้าวันเวลาแห่งความยากลำบากใกล้เข้ามาทุกทีตัวท่านจะแบกรับมันเพียงผู้เดียวได้หรือ.....”

ไม่มีคำตอบจากความว่างเปล่าท่ามกลางทะเลทรายยามราตรี   มีเพียงสายลมหวีดหวิวที่พัดผ่าน  

สายลมที่พัดรวยรินในตอนแรกเริ่มเพิ่มระดับความรุนแรงขึ้นจนแทบจะกลายเป็นพายุ  เต็นท์ที่ยึดตรึงไว้ด้วยหมุดยึดแทบจะปลิวตามแรงลม   กลุ่มคนทั้งคณะไม่มีใครได้หลับนอนเพราะต้องตื่นตาค้างระวังภัยเกรงพายุที่ไม่รู้จะเกิดหรือไม่เกิดเพราะไม่มีการตั้งเค้ามาก่อน   เสียงหวีดหวิวกรีดลงในความรู้สึกของผู้ฟังทุกคนที่รวมกลุ่มกันอยู่ยิ่งนัก

จัสมินมองฝุ่นทรายที่ปลิวฟุ้งกระจายอย่างวิตก   แม้กระแสลมจะไม่รุนแรงเหมือนพายุทรายที่เคยเกิดเมื่อครั้งก่อนแต่มันก็มากพอจะทำให้กังวลได้   หญิงสาวเหลียวมองไปรอบ ๆ หากแล้วก็สะดุดใจเพราะรู้สึกถึงบางคนที่ขาดหายไป   เธอเดินเลี่ยงคนอื่น ๆ ตรงไปหาซาเล็มที่นั่งหลบมุมมุมหนึ่งไม่พูดคุยกับใคร

“ซาเล็ม  นายไกด์ของเราเขาหายไปไหน ?”

“ไม่รู้เลยครับ   อาจจะอยู่กับพวกคนงานทางด้านโน้น”   ซาเล็มเองก็ไม่ทราบ

“แล้วเจ้าเด็กมูซาล่ะ”     หญิงสาวยังไม่วายห่วง

“นั่นไงครับวิ่งหน้าเริดฝ่าพายุมาโน่นพอดีเลย”      จัสมินหันมองตามคำบอกก็พบกับเจ้าเด็กตัวมอมวิ่งตุปัดตุเป๋หลบพายุเข้ามาแต่ไม่มี ‘ลูกพี่’  ตามติดมาด้วยเหมือนเคย

“ไปไหนมามูซา”   มันฉีกยิ้มกว้างส่งนำมาก่อน

“มานี่แหละ”   ฟังคำตอบมันแล้วจัสมินอยากเอาเท้ายันมันออกนอกเต็นท์ไปเหลือเกิน

“แล้วลูกพี่เธอล่ะไปไหน ?”    มันสั่นศีรษะหน้าซื่อสนิทนักเมื่อตอบ

“เห็นเดินท่อม ๆ ตอนเขากางเต็นท์หยุดพักกัน    พอลมแรงขึ้นก็ไม่รู้ไปอยู่แถวไหนแล้ว  แหม! ผมก็นึกว่าอยู่ที่นี่เลยวิ่งมาดูนะเนี่ย” 

“เดี๋ยว   คีลไม่ได้อยู่กับพวกคนงานเหรอ ?”    มูซาสั่นหัวยืนยันอีกครั้ง

“แล้วไปไหนล่ะ”    คราวนี้หญิงสาวหันกลับมาทางซาเล็มอย่างต้องการคำตอบแต่ได้เพียงการส่ายหน้าไม่รู้ไม่เห็นเช่นเดิม

“มิโดนทรายทับตายไปแล้วเหรอ”     คำถามแกมประชดแต่ก็แฝงความห่วงใยด้วยเช่นกัน

“เฮอะ  อย่างคีลโดนทรายทับตายคงเสียชื่อแย่”     เจ้าเด็กคนสนิทเชื่อมั่นในลูกพี่มัน

“เออ   ลูกพี่เจ้ามันเก่ง”    จัสมินหมดอารมณ์ห่วงแต่ยังไม่ทันได้สนทนาซักถามอะไรต่อไปเสียงเอะอะจากเต็นท์ที่พักด้านฝั่งคนงานก็ดังขึ้นฝ่าความแรงของกระแสลม   ตามมาด้วยเสียงปืนที่รัวสนั่นหวั่นไหว     เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายตามมาไม่ขาดระยะ

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ!”      เสียงร้องถามอย่างตื่นตระหนกดังเซ็งแซ่ขึ้นเพราะจากที่พักด้านนี้ไม่อาจมองเห็นทางด้านที่พักคนงานได้ 

“ใครวิ่งไปดูซิ!”    เสียงตวาดสั่งดังมาจากฮัดซัน     ทหารคนหนึ่งทำท่าจะวิ่งฝ่ากระแสลมออกไปแต่แล้วก็ต้องรีบหยุดถอยกลับเข้ามาภายใน   เสียงที่ร้องขึ้นตื่นตระหนก   สีหน้าหวาดหวั่น   มือชี้ไปมาเบื้องหน้า

“นาย   นั่น   นั่นมันอะไรน่ะ   เต็มไปหมดเลย”

คำถามนั้นไม่มีใครตอบได้เพราะแต่ละคนก็เห็นในสิ่งที่คนถามเห็นเช่นกัน     ภายนอกแสงสปอตไลท์ที่ส่องสว่าง   ดวงตาสีแดงฉานนับสิบคู่ส่องประกายวาววับอยู่ในความมืด   พวกมันขยับเคลื่อนไหวใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

“บ้าเอ๊ย!   นั่นมันตัวอะไรวะนั่น”   เสียงสบถดังมาจากใครบางคนที่อยู่ในกลุ่ม   และก็ไม่ต้องให้สงสัยนานเพราะเจ้าของดวงตาคู่สีแดงฉานนั้นค่อย ๆ คืบคลานเข้ามาภายใต้แสงไฟที่ส่องสว่างอวดโฉมอันน่าสะพรึงกลัวต่อสายตาทุกคู่

ร่างของสัตว์เลื้อยคลานสีดำมะเมื่อมลำตัวแต่ละตัวขนาดพอ ๆ กับท่อนแขนหนำซ้ำยังยาวร่วมหลายเมตร   เกร็ดมันวาววับของมันสะท้อนแสงไฟเป็นอย่างดี  ไม่ใช่มีแค่สี่ห้าตัว  แต่มันมีเป็นร้อย ๆ ตัว

เลือดในกายของทุกผู้ที่มองเห็นเย็นเฉียบ    ต่างฝ่ายต่างตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูก   เหล่าอสรพิษกำลังล้อมกรอบเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ