My Memory

ข้อมูลเบื้องต้น

เราทำคนสำคัญหายค่ะ

กว่าจะรู้ว่า..เค้าสำคัญ มันก็ผ่านมานาน และสายเกินไปแล้ว
เราเสียใจ และอยากจะบอก"เธอ"เหลือเกินว่า..เรา คิด ถึง..

เนื้อเรื่อง

เราทำคนสำคัญหาย

กว่าจะรู้ว่า..เค้าสำคัญ มันก็ผ่านมานาน และสายเกินไปแล้ว
เราเสียใจ และอยากจะบอก"เธอ"เหลือเกินว่า..เรา คิด ถึง..

..............................................

มันผ่านมากว่า 8 ปีได้แล้วมั้ง

ตอนนั้นเรายังอยู่ ม.ต้น
เรามีเพื่อนผู้ชายคนนึง ไป-กลับโรงเรียนด้วยกันทุกๆวัน
เพราะแม่เค้ามาเป็นครูที่โรงเรียนในซอยเดียวกับบ้านเรา และบังเอิญเราได้อยู่โรงเรียนเดียวกัน

แต่แปลกที่เวลาอยู่โรงเรียนเราไม่ได้คุยกันเลย ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเราสนิทกัน เพราะเราอยู่กันคนละห้อง

ทุกๆวันที่เรากลับบ้าน ด้วยรถบัสรับส่งคันเดียวกันนั้น
เธอจะเดินข้างๆเราอยู่เสมอ ด้วยความที่เธอตัวสูงมาก เราเลยชอบให้เธอยืนซ้ายมือเรา เพื่อบังแดดให้ตลอด
เธอคงไม่เข้าใจว่า..ทำไมผู้หญิงกลัวดำ แต่ไม่กลัวโดนรถชนนะ ทั้งที่เธออยากเดินฝั่งเดียวกับถนนเพื่อบังรถมากกว่า
เพราะเราเป็นคนเดินไม่ค่อยระวังรถด้วย เราชอบความเป็นสภาพบุรุษนีของเธอนะ
และถึงเธอจะยอมตามใจ มายืนบังแดดให้เราทุกๆวัน แต่เธอก็คอยดูเรา..คอยดึงเราหลบรถตลอด^^

เธอน่ารักเสมอ..

เราชอบเวลาเธอถือกระเป๋าให้ เราชอบทุกๆความใส่ใจที่เธอมีให้เรา

เราชอบเวลาที่อยู่กับเธอ เพราะเราเป็นตัวของตัวเองที่สุด!

แต่เรา..ไม่ได้ชอบเธอเกินกว่าเพื่อน และไม่รู้ว่าเธอคิดไปไกลกว่าเพื่อนกัน

เราเกลียดตัวเองที่ไม่เคยสนใจเธอเลย ไม่เคยรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอเลยสักนิด

ไม่รู้ว่าเธอมีฝาแฝด ไม่รู้ว่าเธอเล่นดนตรีจนมีคนชอบเยอะแยะ และที่แย่ที่สุดคือ ไม่รู้ตัวเลยว่า..จะต้องเสียเธอไป..


ในสายตาคนอื่น มองว่า..เราคบกันรึป่าว? ทำไมเดินกลับบ้านด้วยกันทุกวัน
มีครั้งนึง ป้าแถวบ้านถามเราต่อหน้าเธอ ในวันที่เรากำลังเดินกลับด้วยกันว่า..เธอใช่แฟนเรารึป่าว?
แล้วเราตอบเต็มปากเต็มคำว่า.."ไม่ใช่!!! แค่เพื่อนกัน"

เราไม่รู้ว่า..มันคือ..จุดเริ่ม(ต้นเล็กๆ)ของจุดจบ(ที่ทำให้เราต้องเจ็บถึงทุกวันนี้)

หลังจากนั้นเธอยังเหมือนเดิม ไม่สิ.. บางทีเธออาจเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ แต่เป็นเราเองที่ไม่เคยใส่ใจ

ช่วงนั้น เราไปชอบเพื่อนในห้องเธอคนนึง
มันพร้อมๆกับวันที่อยู่ๆ เธอก็ถามเราว่า.."เรามีคนที่ชอบหรือยัง?"
เราตอบเธอว่า.."มีแล้ว"
เธอถามว่า..ใคร? และเธอรู้จักรึป่าว?
เราตอบเธอไปว่า.."เธอรู้จักสิ เค้าอยู่ห้อง 6 ไงห้องเดียวกับเธอ เป็นคนที่ตัวสูงๆ ผอมๆ"
อันที่จริง ลักษณะที่เราบอกไปก็คล้ายๆเธอนะ  เธอถามต่อว่าให้เราบอกชื่อได้มั้ย?
แต่พอคำตอบเป็นชื่อของอีกคน เราจำได้เลย จากหน้ายิ้มๆของเธอ มันแสดงถึงความผิดหวัง..งง..และไม่เข้าใจ
เธอถามเราว่า"ไอ้ xxx เนี่ยนะ มันมีอะไรดี ชอบมันตรงไหน? บลาๆ"
เราจำไม่ได้ว่าเราตอบข้อดีของผู้ชายคนนั้นว่าอะไร เพราะทุกวันนี้ เราจำอะไรเกี่ยวกับคนนั้นไม่ได้เลย

แต่หลังจากเหตุการณ์วันนั้น เธอก็พยายามมาพูดกับเราว่า..คนที่เราชอบไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้
มันมีคนที่มันชอบแล้วนะ แต่เราก็ไม่ได้สนใจมาก

จนอยู่ๆเราก็เริ่มห่างกันไปทีละนิด โดยเราไม่รู้ตัวเลย เพราะโง่..เพราะไม่ใส่ใจ และสนใจแต่อะไรที่ไร้สาระอยู่

ไม่เคยสนใจ ไม่รู้เลยว่า..เธอเป็นนักดนตรีของโรงเรียน
จนมารู้ว่า..มีคนแอบชอบเธอด้วย เพื่อนๆเราก็มีคนแอบปลื้มเธอเหมือนกัน
แต่สำหรับเรา เราเริ่มรู้สึกว่า..เธอเริ่มห่างไกลเกินเอื้อม และไม่เหมือนเดิมขึ้นทุกที
จากที่เราคิดมาตลอดว่า..เธอเป็นของเรา วันนี้มันกลับไม่ใช่..

หลังจากนั้นเธอก็ห่างๆจากเราไป ไม่กลับบ้านกับเราเหมือนเดิม เธอดูยุ่งวุ่นวายกับการซ้อมดนตรี
จนวันนึง อยู่ดีๆก็มีผู้หญิงคนนึง มามองหน้าเราทุกวัน มองด้วยสายตาไม่พอใจ มองเหยียดๆ และพยายามจะข่มเรา
เราไม่เข้าใจว่า..ผู้หญิงคนนั้นทำแบบนี้ทำไม ทั้งๆที่ก็ไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย และเราก็ไม่ได้ไปทำอะไรให้

แต่ในที่สุด เราก็มารู้ความจริงว่า..ผู้หญิงคนนั้น เป็นแฟนเธอ..

หลังจากนั้น อะไรๆ มันก็ไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
ในตอนนั้น เราโกรธเธอ โกรธมากที่เธอทิ้งเราไป โกรธที่ไปคบกับผู้หญิงแบบนั้น โกรธที่ผู้หญิงคนนั้นมามองเราด้วยสายตาไม่พอใจ

และด้วยอะไรหลายๆอย่าง ด้วยมุมมองที่ไม่ตรงกัน
และด้วยความดื้อรั้น ไม่ง้อใคร และไม่สนใจใครของเรา ทำให้วันเวลาดีๆที่เคยมีของเรา มันต้องจบลง.. จบลงแบบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ..

..........................................
จนเวลาผ่านไป

เราพบเจออะไรเยอะขึ้น เจอคนแย่ๆเข้ามาในชีวิต เรามองคนผิดมาตลอด ชอบไปตกหลุมรักคนแย่ๆ
มันทำให้เราคิดว่า..ทั้งชีวิตเรา ไม่เคยเจอคนดีๆเลยใช่มั้ย? จนทำให้เราคิดถึงเธอขึ้นมาแบบไม่ได้ ตั้ง ใจ ก็เธอไง! คนดีๆที่เคยเข้ามาในชีวิตเรา

ยิ่งเราคิดถึงทุกๆความทรงจำที่มีต่อกันกับเธอ เราจึงเพิ่งรู้สึกตัวเองว่า.."เธอ คือ คน ที่ เรา รัก !!! "

เรารู้สึกตัวว่ารักเธอ..ในวันที่มันสายเกินไป..สายมากเกินไปจริงๆ

อยู่ดีๆ เราก็ร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว
เราคิดถึง... อยากเจอ... แต่ก็ทำไม่ได้... เราหาเธอไม่เจอแล้ว
ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากเลิกกับผู้หญิงคนนั้นเธอไปไหน ทำอะไรต่อ เพราะอยู่ๆเธอก็ลาออกจากโรงเรียนไป เรียนต่อที่อื่น

เราทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากคิดถึงเธอ
เธอคือ.. "สิ่งสำคัญ"ในชีวิตที่เราทำหายไป

เราไม่รู้ว่า..ตลอดชีวิต เราจะได้เจอเธออีกมั้ย?
เราก็แค่หวังว่า..จะมีสักวัน ที่เธอจะบังเอิญผ่านมาเจอข้อความนี้ของเรา

เราอยากให้เธอรู้ว่า..เรายังคงคิดถึงเธอเสมอ เธอคือคนสำคัญของเรานะ
ขอบคุณทุกสิ่งดีๆที่ผ่านมาที่ทำให้เรา และขอโทษที่รู้ตัวช้า แต่เธอจะเป็นความทรงจำที่มีค่าเสมอของเรา