~•ลิขิตแห่งรัก•~

ลำดับตอนที่ #2 : ช่วงเวลาที่ 2...ความรักสีชมพูที่กลบปิดไปด้วยสีดำ

ช่วงเวลาที่ 2

ความรักสีชมพูที่กลบปิดไปด้วยสีดำ

โดย. เจ้าชายหัวผักกาด

“ไม่ ไม่จริง ! ไหนบอกว่าคุณรักผมไง ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งผมไง ได้โปรด เจน ผมรักคุณมากนะ ผมผิดอะไรอย่างนั้นหรอ ผมเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นเชียวหรอ ทำไมคุณแสดงสีหน้าอย่างนั้นละ อย่าทิ้งผมไปนะ เจน พูดอะไรบ้างซิ! คนเราเวลาชอบมักจะทำได้ทุกสิ่งทุกอย่าง เวลาเราต้องการอะไรมักจะต้องหามาให้ได้ คุณเคยรู้บ้างมัย! คำว่า รัก คืออะไร เพียงแค่สามพยางค์ ฉัน รัก เธอ ถ้าได้แค่พูดมันจะมีความหมายอะไร” ก๊อก ก๊อก ก๊อก! “บอม! ตื่นยังวะ” เสียงเพื่อนชายหนุ่มเรียก ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่ง พร้อมปาดน้ำตาและมองด้วยสายตาสะลึมสะลือออกไปยังนอกหน้าต่างชั้นหกของคอนโด มองดูสังคมเมืองที่น่าวุ่นวาย เสียงลมพัด ม่านพลิ้วปลิวตามสายลม ความรักของ บอม ช่างเหมือนสายลมที่มากระทบม่านแล้วก็ผ่านไป “ฝันหรอกหรอ” บอม อุทานแล้วถอนหายใจ

                “ทำไมเปิดช้านักวะ เฮ้ย! นี่ นี่ ฉันซื้อหมูปิ้งของโปรดของแกมาฝาก เร็วรีบมากินกำลังร้อนเลยนะ เฮ้ย! เร็ว ๆ” เสียงชายหนุ่มรูปร่างท้วมสูง ขาว ผมยาว ตาตี่ ๆ สายตาดูแล้วเป็นคนไม่ยอมคน “อืม เดี๋ยวกิน ยังไม่ค่อยหิว” บอมพูดด้วยน้ำเสียงนิ่มนวดด้วยนิสัยคนอารมณ์ใจเย็น “แล้วแกจะชวนฉันไปไหน แกโผล่มานี่ ต้องมีเรื่องอีกแน่ หรือจะชวนไปเที่ยว” บอม ถาม ตี๋ ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทที่คบกันมาแต่วัยเด็ก “ไรวะเห็นฉันเป็นคนอย่างนี้ทุกทีซินะ นายเนีย! คืนนี้เที่ยวกันนะ มีร้านเปิดใหม่วะ คิคิ ฉันเลี้ยงเอง แล้วเจอกันนะไปละ” ตี๋ตอบ ชายหนุ่มพยักหน้ารับไม่ได้พูดอะไร

                ช่วงบ่ายอากาศร้อนอบอ้าว แสงแดดกระทบน้ำประกายแสงส่องสายตาของชายหนุ่มที่ตามหา

คำว่า รัก มาแสนนาน ด้วยอาการไร้ชีวิตชีวามองหาแต่ผู้หญิงที่จะรักเขาจริง ชายหนุ่มนั่งเหม่อ มองประกายแสงแดดที่กระทบน้ำมานับชั่วโมง “พี่ชาย พี่ชายค่ะ! หนูขอเงินหน่อย” เสียงเด็กน้อยแต่งตัวกระมอมกระแมมร้องขอ  ชายหนุ่มหันมอง “หนูคนวันนั้น พี่จำได้กินขนมมัยพี่แบ่งให้ รับไว้ซิไม่เป็นไร” บอม มอบขนมให้เด็กน้อยหลังพูดจบ เด็กน้อยขอบคุณแล้วเดินจากไป เขามองเด็กน้อยอย่างไม่ละสายตาระหว่างที่เด็กน้อยเดินอ้อมสระกลางสวนสาธารณะ ระหว่างนั้นมีหญิงสาว ควักมือเรียกเด็กน้อยและพูดคุยดูสนิทสนม พร้อมส่งห่อของขวัญใบใหญ่ให้แก่เด็กน้อย ทั้งคู่คุยกันพลางก็ชี้มาทางชายหนุ่มพราง หญิงสาวก็หันมามอง ชายหนุ่มมองด้วยความสงสัย หญิงสาวลุกขึ้นและเดินอ้อมสระน้ำกลางสวนสาธารณะระห่างที่หญิงสาวเดินผ่านชายหนุ่มผู้มองหาตัวตนแห่งคนรัก หญิงสาวหันมองเขา ชายหนุ่มเห็นดวงตาของเธอเป็นสีน้ำตาลแววประกายในดวงตาเต็มไปด้วยความเข้มแข็งที่ดูเหมือนจะผ่านความทุกข์ยากมานักต่อนัก

ชายหนุ่มตระหนักถึงดวงตาคู่นั้นที่ดูเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่ง และมองหญิงสาวเดินจากไปจนสุดสายตา

                ช่วงดึกแสงระยิบระยับจากแสงไฟตามร้าน เสียงเพลงครึกโครม ผู้คนเดินไปมาเบียดแน่แทบจะไม่มีช่องให้หนูวิ่ง เสียงหนุ่มสาวคุยกันเป็นคู่ ๆ เสียงรถวิ่ง ช่างเป็นความวุ่นวายที่ บอม ชินชา เกือบทุกค่ำคืนที่บอมจะออกมานั่งจิบเบียร์ตามบาร์ข้างถนนคนเดียวหรือมาสังสรรค์กับเพื่อน ๆ  บอมนั่งจิบเบียร์พร้อมคิดถึงแต่แววตาของหญิงสาวที่เจอกันที่สวนสาธารณะ เขาจึงคิดและพูดกับตัวเองว่า “แววตาคู่นั้น เหมือนแววตาของพ่อที่สั่งเสียไว้ก่อนตาย ไม่ผิดแน่!” ชายหนุ่มผู้ซึ่งมองหาความรักนั่งจิ๊บเบียร์กับ ตี๋ เพื่อนที่ตามมาสมทบใจภายหลังตลอดเวลา บอมได้แต่คิดถึงเรื่องแววตาคู่นั้นตลอดมา จึงไม่รู้สึกกับความสนุกที่เพื่อนได้หยิบหยื้นให้แก่เขา ทั้งผู้หญิงที่เข้ามาวนเวียนรุมล้อมด้วยความเสน่ห์หา เพราะความสุภาพและมีเสน่ห์ในตัวของเขา “เฮ้ย! เป็นอะไรไปวะ วันนี้ดูไม่สนุก คิดถึงเรื่องเก่า ๆ หรือไง อย่างคิดมากหน่อยเลย ดื่ม ๆ” เสียง ตี๋ ตะโกนถามปนมากับเสียงเพลงที่กึกก้อง “ป่าวนี่! ฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย อ่าว!ชนแก้ว” เสียงตอบของบอม ที่ทำทีดูเหมือนสนุก  เวลาผ่านไปจนกระทั้งสี่ทุ่มเศษ ๆ เสียงโทรศัพท์ของบอมดังขึ้น “เดี๋ยวฉันมานะ แม่เลี้ยงฉันโทรมา” บอมบอกกับตี๋ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าไม่ค่อยสบายใจ “ครับน้า น้ามีอะไรอีกละ...ยังไงผมก็ไม่กลับ...ว่ายังไงนะครับ! จะขายมันหรอ...แต่พ่อบอกว่าให้น้าดูแลผมนะ...ผมไม่เซ็นหรอก...น้าอยากได้มันมากนักใช่มัย...ได้ผมจะให้...แต่มีเงื่อนไขนะ...โอนบ้านหลังที่พ่อผมเคยอยู่มาให้ผมซะตกลงมัย...ตกลง...ให้ผมกลับไปเมื่อไร...เร็วที่สุดอย่างนั้นหรอ...รู้แล้ว...แค่นี้แหล” คำสนทนาระหว่าง บอม กับแม่เลี้ยง

                อีกสองวันต่อมาเสียงคลื้นทะเลสาดกระทบเรือที่กำลังแล่นสู่เกาะสมุย ซึ่งเป็นที่เกิดของชายหนุ่มผู้ซึ่งกระวนกระวายใจกับสิ่งที่จะเป็นไปในอนาคต พ่อก็ได้เสียชีวิตเพราะสำนึกผิดของการกระทำที่ตนทำไว้กับครอบครัว และคำสั่งเสียไว้ก่อนตาย เสียงยางข้างเรือกระทบเบียดกับเสาสะพานขณะเทียบท่า บอม กับสู่ที่เกิดอีกครั้ง เขามองดูท้องฟ้ากับน้ำทะเลที่สาดคลื้นถาถมพื้นทรายระเอียดสีขาว ชายหนุ่มเดินถอดรองเท้าเหยียบหย้ำชายหาดเพื่อเดินกับรีสอร์ทซึ่งเป็นมรดกทางธุรกิจของพ่อเพียงอย่างเดียวที่ทิ้งไว้ให้ “มาแล้วหรอกหรอ ผอมลงหรือป่าว มาวันนี้ทำมัยไม่โทรบอกน้า น้าโทรไปเธอก็ไม่ยอมรับ น้าจะได้ส่งให้เด็กไปรับไม่ต้องเหนื่อย” เสียงแม่เลี้ยงพูดพร้อมทั้งสีหน้าเอ็นดูอย่างผิดนิสัย “ไม่ต้องหรอกครับ เรื่องแค่นี้ผมมาเองได้”

บอมตอบด้วยน้ำเสียงตามมารยาท “น้า ได้ให้เด็กเตรียมที่พักไว้ล้วงหน้าแล้วนะ....ยายเตียน ยายเตียน พาคุณบอมไปที่พักหน่อยปะ ห้อง วีไอพี ชั้นบนสุดดูแลให้ดีละ” แม่เลี้ยงพูดพร้อมเรียกเด็กพนักงาน “ถ้าขาดเหลืออะไร บอม บอกน้านะ น้าจะให้เด็กเตรียมไว้ให้” แม่เลี้ยงกล่าว “ไม่เจอกันนานดีกับผมขึ้นเยอะนะ ดีเพราะผมหรือดีเพราะอะไรกันแน่” บอมตอบอย่างฉลาดและระวังตัวพร้อมเดินขึ้นที่พักทันที

                เมื่อถึงห้องพักชายหนุ่มมองไปบริเวณรอบ ๆ ห้องพร้อมถอนหายใจอย่างรุนแรงเดินไปสู่ระเบียงห้องที่กว้างและดูหรูหราสำหรับรีสอร์ทระดับห้าดาวขนาดใหญ่ของพ่อบนเกาะสมุย  มองไปรอบ ๆ วิวทิวทัศน์ทั่วบริเวณ “พ่อครับ...สักวันผมคงจะเข้าใจในความผิดของพ่อ และกรรมที่พ่อเคยทำกับแม่คงตกมาสู่ผม แต่อย่างน้อยผมก็พร้อมที่จะรับมัน ผมขอแค่ให้โอกาสผมได้รู้จักความรักที่แท้จริงหน่อยนะครับ เรื่องบ้านผมก็กำลังจะทำให้อยู่ ส่วนเรื่องอื่น ๆ ก็เรียบร้อยหมดแล้ว...ความรักของพ่อช่างเป็นความรักสีชมพูที่กลบปิดไปด้วยสีดำจริง ๆ”