คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 06;โทรศัำำพท์โฟน
06;โทรศัำพท์โฟน____
RRRrrr
สายเข้า ‘คุณแม่ครับ’
ผมกดปุ่มรับสายแล้วยกขึ้นทาบหูทันที
“มีอะหยั่งครับแม่?” ผมกรอกเสียงลงไป
‘จะกลับบ้านยังลูก’
“อยู่บนรถแล้วแม่ กำลังกลับๆ” ผมถือโทรศัพท์แล้วเดินขึ้นรถประจำทางที่จอดตรงหน้าป้ายที่ผมรออยู่พอดี
‘โอเครีบกลับนะลูก ระวังตัวด้วย’
“รับทราบคร้าบบ” ผมกดวางสายแล้วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงไป
“อ่าวลูกมาแล้วเหรอ” แม่พูดแล้วเดินเข้ามาหาผม ผมยิ้มแล้วพยักหน้ารับ
“ไปอาบน้ำไปลูกไป” แม่ไล่ ..น่ะแม่ไล่เฉยเลยย TT
“คร้าบบ” ผมตอบรับแล้วเดินเลี่ยงขึ้นบันไดไปอาบน้ำ วันนี้ยอมรับเลยว่าเหนื่อยจริงๆครับ เตะบอล..แม่งทำอย่างกะจะพากูไปบอลโลก ห่าเหนื่อย ..ผมทิ้งตัวลงบนที่นอนผลิกตัวหันไปมองหน้าต่างอีกด้านของหน้าต่างก็เป็นบ้านอีกหลังนึง ที่หน้าต่างคล้ายๆกับบ้านผมทุกอย่าง ผมมองผ่านหน้าต่างตัวเองผ่านไปอีกก็เห็น..ห้องนอนเขาคนนั้น
“เลิกคิดๆๆ อาบน้ำเหอะเจลโล่!”
ผมเดินลงมาจากห้องน้ำนตัวเองมองหาแม่ ..แม่ไปไสอีกน้อออ ผมเดินเข้าห้องครัวกะจะหาน้ำกิน แต่ก็เจอเหี้ย..เหี้ยตัวใหญ่กับมนุษย์ไร้ลูกตาและแม่ของผม กำลังยกจานข้าวต่างๆมาเรียงบนโต๊ะอาหาร ..อะไรกันเนี่ย!! ก็ได้แต่กรีดร้องในใจ ผมมองหน้าไอ้หมาดำ มันก็มองหน้าผม แม่มองหน้าผม จงออบมองอาหารในจาน ..พวกมึงเข้ามาบ้านกูได้อย่างไร อยากจะถาม… อยากจะทราบ!
“แม่?” ผมเอ่ยเรียกแม่อย่างงงๆ แม่ก็ทำหน้าเหวอสักพัก
“อ่อ! ครัวบ้านพวกเขาพังน่ะลูกแม่ลืมเล่าให้ฟัง ฮ่ะๆ” ..มันมีอะไรน่าขำน่ะแม่ ..นี่ก็อยากจะถาม -___-
“มันคงไม่รบกวนมากเกินไปใช่มั้ยเซโล่?” ไอ้หมาดำถามผมยิ้มๆ ผมหันไปมองหน้าแม่แวบนึงเหมือนแม่จะรอคำตอบจากผมเหมือนกัน ..โครตหนักใจ!
“ไม่หรอกครับ กินกันเยอะๆสนุกดี”
“งั้นก็มากินกันเลยเนอะลูกๆ”
“ผมรอคำนี้มานานแล้วครับคุณน้า” ผมตวัดสายตาไปทางมนุษย์ไร้ตาคนที่มากับไอ้หมาดำ น่าจะเป็นเพื่อนตายของมันนะ ตัวติดกันยิ่งกว่าแฝดสยามอีก! เราสี่คนนั่งกินข้าวกันอย่างไม่เงียบสงบ..แม่ชวนไอ้หมาดำคุย ไอ้หมาดำชวนผมคุย ผมอยากจะชวนไอ้มนุษย์ไร้ตาคุยต่อนะ แต่ไม่รู้จะคุยอะไร หันไปหาแม่งก็ยิ้มลูกเดียวเหมือนคนมีหน้าเดียวจริงๆ สักพักอาหารบนโต๊ะก็หมดไม่เหลือซากห่าอะไรให้หมาเห็นแล้วมากินต่อเลยสักนิด แบบ..ไม่เหลือซากจริงๆครับ เห็นว่าไอ้หมาดำกับเพื่อนมันอาสาจะล้างจานเก็บโต๊ะให้ แม่ผมก็เลยสบายกายและใจเดินริ่วๆขึ้นบ้านไปแล้ว ส่วนผมน่ะเหรอ..ตอนนี้ก็ดูทีวีครับ มีช่องบีบอยที่ผมสนใจมาฉายเวลานี้พอดี ผมวางรีโมทไว้ข้างตัวกอดหมอนเอนหัวพิงโซฟามองดูนิ่งๆ สักพักที่นั่งข้างๆผมก็ยวบลงไป ผมหันไปมอง.. ให้ทายใครครับ? อาจจะคิดว่าเป็นหมาดำใช่มั้ย? ผิดครับผม! มนุษย์ไร้ตาครับท่าน ผมหันไปมองมันแวบนึง มันก็หันมามองผมแวบนึง ต่างฝ่ายต่างจ้องดูทีวีอย่างไม่สนใจใครต่อไปนั้นแล..
“..”
“ชอบพวกบีบอยไง?” อยู่ๆมันก็พูดขึ้นมา ผมหันไปมองมันก่อนจะหันกลับมาดูทีวีต่อ
“ชอบมาก ตอนนี้ก็เต้นอยู่”
“กูก็เต้น”
“จริงดิ๊!” ผมหันควับไปมองมัน มันก็หันมามองผมไม่นิ่งนะ ผมว่ามันก็กำลังตกใจและประหลาดใจอยู่ภายในใจของมันน่ะ
“เออ ว่างๆก็ไปกับกูดิ กูมีลานไว้เต้นบีบอยกับพวกคนในแก๊งอยู่ ไปด้วยกันก็ได้ กูไม่พาไอ้แดฮยอนไปหรอก ไอ้เหี้ยนั้นไม่รู้เรื่องบีบอยหรอกวันๆก็บ้าบออยู่ไม่กี่เรื่อง ถ้ามึงสนใจจริงๆบอกกู กูสอนให้” ..พระเจ้า มึงพูดยาวๆเป็น? นี่คือสิ่งแรกที่ผมคิดหลังจากฟังมันแร็พให้ฟัง
“กูขอไรอย่าง” จงออบพูดขึ้นพร้อมสีหน้าที่จริงจังสัดๆ ผมกลืนน้ำลายลงคอ เหนียวจังว้า TT
“อะไรละ”
“กูอายุเยอะกว่า เรียกพี่เหอะ ขอร้อง -___-” โถ่ไอ้ควายเผือก! แค่นี้ทำหน้าโครตจะจริงจัง กูก็กลัวซะเสียฟอร์มเลยห่า
“พี่ออบ เคนะ? แล้วอย่าลืมชวนผมไปเต้นบีบอยด้วยนะ”
“ชวนกูด้วยนะกูไปด้วยๆ” อยู่ๆไอ้หมาดำก็ผลักหัวผมกับพี่จงออบออกจากกัน แล้วพูดแทรกขึ้นซะงั้น ..
“เสือกวะ” พี่จบออบด่าไอ้หมาดำเสร็จก็เดินออกจากบ้านไปเลย ส่วนผมก็เดินเลี่ยงขึ้นห้องนอนไปเลย อย่างที่พี่จงออบว่า ไอ้หมาดำมันชอบเสือก… ผมอดที่จะยิ้มออกมากับใบหน้าเหวอๆของมันเมื่อกี้ไม่ได้ จะว่าคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนในทางที่ดี หรือ จะคิดถึงเรื่องเมื่อก่อนในทางที่ร้าย.. ผมก็ไม่รู้ ถึงเรื่องในอดีตที่ไอ้พี่ดำมันทำ จะไม่ร้ายแรงเท่าไหร่สำหรับคนอื่น แต่มันร้ายแรงสำหรับผมมาก ก็เพราะมัน..
RRRrrr
สายเข้า ‘เบอร์แปลก’
ผมกดรับอย่างมึนๆเบอร์ใครวะ?
“ฮาโหลครับ”
‘เดินออกมานอกระเบียงดิ’ ..แค่ได้ยินเสียงก็อยากกดวางสายแล้วให้ตายเหอะ แต่ก็ยอมเดินออกไปอย่างว่าง่ายตามที่แม่งบอก ผมกดวางสายเมื่อเห็นหน้ามัน มึงรวยค่าโทรหรอสัดด!
“มีอะไร”
“เปล่า แค่อยากเห็นหน้า”
“ทำไม กลัวจำหน้าไม่ได้ไง?”
“เออดิ กลัวลืมหน้าเมียตัวเอง”
“เมียเหี้ยไรของมึง!’
“เมียในอนาคต” มันพูดแล้วส่งจูบมาให้ผม -_-
“เหอะ” ผมแค้นยิ้มส่งกลับให้มันแทน
“ฝันดีครับ” มันทำหน้านิ่งๆ
“ฝันร้ายไอ้หมาดำ” ผมตอบกลับยิ้มๆแล้วหมุนตัวเข้าห้องนอน ไม่ลืมที่จะปิดผ้าม่านไว้ด้วย
ฝันดีนะจองแดฮยอน..
Daehyun;
ตอนนั้นกูเป็นควายดำ
ตอนนี้กูเป็นหมาดำ ..
นี่กูเป็นคนหรือที่กักตุนสวนสัตว์วะห่ะ!!!
ต่อไปนี้คงจะอัพขาดๆหายๆนะ..ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้
แต่ติดธุระกิจ(?)จริงๆ เอาเป็นว่า..
จะมาอัพทุกวันจะพยายามมาอัพทุกวัน
รักเหอะรักคนอ่าน *ส่งจูบ*
ความคิดเห็น