คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 04; ถ่านดำ
__________04;ถ่านดำ
แสงแดดยามเช้ากระทบเข้ากับผ้าม่านลายเคโรโระสีเขียว แสงอะไรไม่รู้อ่อนๆรอดผ่านผืนม่านเข้ามาส่องแสงแว๊บแวบให้ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงรู้สึกแสบตาเล่น แขนเรียวยกขึ้นพาดหน้าผากปิดบังลูกตา ทำทีเหมือนจะนอนต่อแต่ก็เด้งยันตัวลุกขึ้นนั่งขาเรียวตวัดลงไปเหยียบพื้นแข็งสาวเท้าเดินไปเรื่อยๆจนถึงห้องน้ำ การกระทำเหล่านี้ถูกเฝ้ามองโดยจองแดฮยอนตั้งแต่ต้น…จนจบ
“กว่าจะตื่นได้นะเด็กขี้เซา” พูดเสร็จก็เก็บกระจกในมือลงกระเป๋าเดินพริวปากชอบใจเข้าห้องนอนตัวเองไป ใครจะรู้ละ จองแดฮยอนใช้กระจกส่องแสงเข้าหน้าชเวจุนฮงอย่างนี้ตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นแล้ว นึกแล้วขำกับความคิดอันหล่อเหลาของตัวเอง ขอไปอาบน้ำดีกว่า..
Junhong;
ให้ตายเหอะทำไมผมตื่นเช้าขนาดนี้ ถึงวันนี้มันจะมีเรียนก็เถอะ ..แต่มันเช้าไปนะ! นี้มันเพิ่งเจ็ดโมงสองนาทีเอ้งนะเว้ยยย!!! ก็ได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ..
“ทำไมตื่นเช้าจังลูก” ผมเดินลงมาจากบันได แม่ก็ทักทันทีเลย สงสัยตกใจ -_-
“ผ้าม่านเฮงซวยอ่ะแม่ ซื้อให้ผมใหม่ด้วยเลยย” ผมพูดอ้อนๆก่อนจะเดินไปกอดแม่จากด้านหลังเอาคางเกยไหล่หอมๆของแม่ แม่ผมหัวเราะคิกคักตามภาษาคนสูงจะวัยอายุของท่าน มือนิ่มลูบหัวผมเบาๆ
“โทษผ่าม่านทั้งปีอ่ะลูกคนนี้ อ๊ะ..เอาขนมไปต้อนรับเพื่อนบ้านใหม่หน่อยลูก” แม่พูดยิ้มๆ
“คร้าบ” ส่วนผม พูดหน้าตายๆ ก็เพื่อนบ้านใหม่ก็ใครซะละ ..ก็ไอ้นั่นไง จิ้งจกหะยอน..
ก๊อกๆ
“ครับบ” แหมสุภาพเชียวนะ ผมกรอกตาไปมารอมันเดินมาเปิดประตู ได้ยินเสียงตึกๆท่าทางจะเป็นเสียงวิ่งลงมาจากบันไดของมัน นึกแล้วเซ็งจิตทำไมผมต้องตื่นเช้ามาทำบ้าอะไรแบบนี้ด้วยน่ะ ..
“อะ..อ่าว” มันทำหน้าเหวอใส่ผมก่อนจะเปลี่ยนหน้าเป็นยิ้มหล่อในแบบฉบับที่มันคิดว่า มันหล่อเวลายิ้มแบบนี้
“แม่ให้เอาขนมมาให้” ผมยื่นจานไปตรงหน้าของมัน มันก้มมองแต่ก็ไม่ยอมรับจานไปสักที ลีลาใช่ป่ะวะห่ะ!!
“เอาคนส่งขนมแทนได้มั้ยครับ” มันพูดยิ้มๆ ..ผมเลยยิ้มจนตาหายเลียนแบบเพื่อนมันมา มันดูตกใจกับท่าทีของผม ผมหัวเราะออกมานิดหน่อย ยิ่งทำให้มันเหวอเข้าไปอีก
“พี่จะเอาคนส่งขนมแทนจริงหรอฮะ”
“เป็นไรเปล่าเราน่ะ” มันพูดเสียงสั่นๆหน้าตาเริ่มไม่เชื่อใจผมละ ผมยิ้มให้มันอีกรอบ ก่อนจะ..
โป๊ะ!
“…”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ โอ้ยดูหน้ามึงดิ” ผมปล่อยเสียงหัวเราะลั่นออกมาไม่เกรงใจว่าใครจะหลับจะนอนตอนนี้โดนสิ้นเชิง โอ้ยแม่งฮาจริง แดฮยอนลูบพายองุ่นออกจากหน้าอย่างยากลำบาก นั่นก็ยิ่งทำให้ผมฮาและสะใจมากยิ่งขึ้นเข้าไปอีก
“อะ..อร่อยเนอะ~”
“แหมม..กินซะเลอะเทอะเลยนะครับ” เลอะเทอะยันคิ้วยันหน้าผากเลยนะครับ ฮ่าๆๆๆ
“ฝากไว้ก่อนเถอะเด็กเวร! เอามานี่!” พี่แกว่าเสร็จก็กระชากจานพานองุ่นในมือของผมไปแล้วหมุนตัวเข้าบ้านปิดประตูแสนจะเบาใส่หน้าผม
ปังง!!
ให้ตายเถอะ ..หน้าแม่งอย่างฮา ปวดท้องไปหมดแล้วเจลโล่เอ้ย ฮ่าๆๆๆๆๆ
Daehyun;
“เจลโล่ เจลโล่ เด็กเวร เด็กเลว เด็กบ้า!” ผมยืนด่าไอ้เด็กเสบนั้นหน้ากระจกในห้องน้ำ ผมกำลังล้างพายองุ่นที่แสนจะเหนียวดีจังเกาะติดใบหน้าผมดีจริงอยู่ เล่นอะไรไม่เข้าท่า..อยู่ๆแม่งก็โป๊ะพายทั้งจานเข้าหน้าผมซะงั้น ..โหยยยให้ตายเถอะอาบน้ำเพื่อ? ทาครีมที่หน้าเพื่อ? จะทำตัวหล่ออยู่บ้านเพื่อ? ก็เพื่อมึงนั่นแหละจุนฮงงงงง!! โถ่..ความหล่อกู
“ทำเหี้ยไรวะ เสียงดังชิบหาย” จงออบสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นคลำทางเดินมาหาผมยืนเก๊กหล่อหน้าห้องน้ำ สภาพมึงอ่ะก็ไม่ต่างจากกู ไม่ต้องมาทำหล่อไอ่หอกไม่มีตา -___-
“ดูหน้ากูดิ!” ผมหันไปหามันเต็มตัว ดูจากลูกตาที่พยายามแล้วพยายามอีกจะเบิกให้มันโต ได้ฉายแววตกใจเล็กน้อย เล็กน้อยจริงๆว่ามันตกใจกับใบหน้าผม
“กินเลอะเทอะนะมึงเดียวนี้ -_-”
“เออ..กูลืมระวังโทษทีวะ ..ถุยไอ้สัด! ไม่ใช่เว้ยย” แม่งสักวันจะไปเรียนตลก~
“ให้กูเดา เจลโล่ทาครีมให้มึงใช่มั้ย? ยี่ห้ออะไรวะม่วงเชียวแล..” จงออบเขี่ยๆที่หน้าของผมไปมาอย่างสงสัย
“ครีมกลิ่นและรสองุ่น มันช่วยให้หน้ากระชับขึ้นนะมึง ลองปร้า~”
“ดอกกก! อย่าทำเสียงแบบนั้นเสียวตูดเลยเหอะ” ผมหลี่ตาลงมองมันแล้วหมุนตัวกลับไปล้างหน้าต่อ แม่งเหนียวชิบหาย จงออบยืนดูสักพักแม่งก็หาวแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป ท่าทางจะไปนอนต่อละมั้งครับ หลังจากที่ผมคิดว่ามันสะอาดแล้ว ผมก็อาบน้ำต่อแม่งอีกรอบเลย แสบจริงๆอย่าให้เข้าคืนนะ ..จะเอาคืนให้สาสมเลย หึ -..-
09;00pm
ป่านนี้ไอ้เด็กแสบคงไปโรงเรียนแล้วมั้ง ..เสร็จโจร~ ผมเดินลงไปใต้ถุนบ้านเพื่อมองหาถ่านไฟ ไอ้ถ่านดำๆที่เขาใช้ไว้จุดไฟกันน่ะครับ ผมหยิบขึ้นมาสองมาก้อนแล้วเดินขึ้นบ้าน พอขึ้นมาก็เห็นจงออบมันยืนรออยู่แล้ว
“มีใต้ถุนบ้านด้วยหรอวะ” ผมพยักหน้ารับก่อนจะหมุนตัวเดินเลี่ยงเข้าไปในครัว อืม..ผมมองหาอะไรหนักๆค้อน! (ค้อนบ้านป้ามึงอยู่ในครัว-_-ไม่ใช่ค้อนทุบหัวปลานะครับคุณจอง : จงออบ) ผมหยิบค้อนขึ้นมาทุบๆถ่านดำไปเรื่อยๆจนมันเริ่มจะกลายเป็นผงแล้ว จบออบก็สงสัยขึ้นมาอีกรอบ
“เอาไปทำไรวะ” มันเขี่ยๆผงถ่านไปมาเหมือนที่มันเขี่ยหน้าผมตอนเลอะพายไม่มีผิด -_- ตื่นยังวะอยากจะถามจริงๆ
“ฮาว ทู หน้า ดำ”
“หน้ามึงยังดำไม่พออีกหรอวะ?”
“…”
“ว่าต่อดิ” มันพูดแล้วส่งยิ้มแห้งๆมาให้ผมทันที พึ่งรู้ตัวสินะ -___- ว่ามึงทำกูเจ็บด้วยคำพูด..
“แผนที่หนึ่ง.ของวันนี้ ทำไมไม่เป็นแต่อยากกินด้วย!”
“ห่ะ?”
“เออนั่นละ คอยดูกูนะ” ว่าเสร็จผมก็ป้ายๆผงถ่านดำๆนั้นเข้าหน้าอย่างไม่เกรงกลัวพระเจ้าสิวแต่อย่างใด ป้ายจงออบนิดหน่อยมันก็ยอมแต่โดยดีไม่ว่าอะไรสักคำ ป้ายไปป้ายมามันเริ่มจะเหมือนละ.. ผมเลยเอาไปผสมน้ำนิดหน่อยแล้วลูบหัว ผมทำให้จงออบด้วย มันก็ไม่ว่าอะไรเหมือนเดิม ..นี่มึงตื่นยังวะเห้ย! มีชีวิตอยู่ม้ายยยย! เมื่อทำตรงนี้เสร็จแล้ว ผมก็เลยเดินไปหยิบผ้าที่ไม่ใช่แล้วมาจุดไฟ กลิ่นมันเห็มนใช้ได้..มันโบกควันในผ้าไปทั่วบริเวณที่ผมอยู่กับจงออบ แล้วก็ดับไฟลง..
ก๊อกๆ
“ว้ายตายลูกแดฮยอน!”
“สวัสดีครับคุณน้าชเว” ผมยกมือขึ้นไหว้คุณน้า จงออบก็ยกมือขึ้นไหว้เหมือนกัน คุณน้ารับไหว้อย่างตื่นตกใจและมึนงงไปในหนึ่งเดียวกัน
“พะ..พวกลูกไปทำอะไรกันมาจ๊ะ เอ้อ!เข้ามาก่อนๆ” คุณน้าเปิดประตูบ้านแล้วดันหลังผมเข้าบ้านจงออบก็โดนดันเข้ามาเหมือนกัน ผมกับมันพยายามทำท่าทีเกรงใจเต็มที่ ให้ตายเถอะบาปมั้ยวะ!
“คะ..คือ ความผิดผมเองครับ” จงออบพูดเสียงสั่นๆแววตาที่มองไม่เห็นของมันพยายามจ้องมองไปที่ดวงตาของคุณน้าชเว..บ๊ะเจ้ามึงแม่งสุดยอดว่ะจงออบ! ผมยกนิ้วชื่นชมให้มันอยู่ในใจ..
“ผิดอะไรกันจะ..จ๊ะ”
“เรากำลังจะเตรียมอาหารเย็น ..เพื่อตอบแทนพายเมื่อเช้าน่ะครับ” ผมพูดเสริมขึ้นไปอีก
“ใช่ครับ..แล้วผมก็ทำพลาดหมดทุกอย่าง!” จงออบพยายามที่จะบีบน้ำตาร้องไห้อย่างหมดหวัง ..คนอื่นเห็นอาจจะสงสารอยากร้องไห้ตาม แต่สำหรับผม..แม่งกลั้นหัวเราะจนน้ำตาจะไหลแทน!
“คือพวกลูกจะชวนน้าไปกินข้าวเย็นด้วย..แต่ครัวพังใช่มั้ยจ๊ะ..” คุณก้มมองตั้งแต่หัวจรดตีนของผมกับจงออบสลับกัน พวกผมก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเนือยๆ ..
“ไม่พังธรรมดาครับคุณน้า..” จงออบแม่งเล่นต่อ..
“พังแบบใช้งานไม่ได้เลยครับ..” หือ..มันพูดเสร็จก็หันหน้ามาขยิบตาให้ผม หือหือหือ.. โอ๊ะ!!
“พวกเราไม่อยากรบกวนหรอกนะครับ..แต่ขอฝากท้องไว้ที่นี้จนกว่าครัวบ้านเราจะเสร็จ..ได้ไหมครับคุณน้า” คุณน้าชเวมีสีหน้าที่ตกใจอย่างมากและช็อคมาก ผมดูออก ..หรือว่ามันจะไม่ดีวะ?
“พูดกันจริงหรอจ๊ะลูก? เอางั้นก็ได้เลย! มากินตลอดชีวิตเลยก็ได้ ดีๆน้ากินกับจุนฮงแค่สองคนทุกวันเหงาจะแย่ มากินกันได้ทุกเมื่อเลยนะลูก อ๊ะ! ต่อไปนี้เรียกแม่แทนนะ น้ามันดูแก่ๆ” แล้วแม่ชเวก็หัวเราะลั่นอย่างบ้าบอคนเดียว เพื่อเป็นการไม่เสียมารยาท ผมกับจงออบก็เลยหัวเราะตามไปด้วยอย่างเบาๆ..
จบไปอีกหนึ่งแผน..
วันนี้ทำพี่ไว้แสบนะจุนฮง เดี๋ยวเราเจอของพี่..เราจะ
แสบไปทั้งตัว หึหึ -..-
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ บ่องตงอ่านแล้วรู้สึกดีใจมันทำให้อยากอัพทุกวันจริงๆ
รู้สึกมีกำลังใจ รักเหอะรักคนมาอ่านแม่งมากจริงเหอะ *ปาหัวใจ*
:) Shalunla
ความคิดเห็น