คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : B.A.P x You ; ไม่มีชื่อเรื่อง
“(- - )”
“.__.”
“(- - )( - -)…”
“..”
“…”
“๗&(&$_@52!)&+..”
“เป็นบ้าอะไรกันห่ะ!” ผู้จัดการคังคำรามลั่นออกมา หลังจากสังเกตเด็กเถื่อนทั้งหกคนปล่อยชีวิตผ่านไปผ่านมาอยู่นานขณะเดินทางกลับหอพักของพวกเรา
“เปล่าครับ” ตอบพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย บังยงกุกหันมองออกนอกหน้าต่างอย่างเดิม คิมฮิมชานก้มหน้าลงมองตักตัวเองเหมือนเดิม แดฮยอนหันซ้ายหันขวาเหมือนเดิม ยองแจนั่งเงียบเหมือนเดิม จงออบก็นั่งเงียบเหมือนเดิม เซโล่นั่งบ่นอะไรงึมงำอยู่กับไอพอตเหมือนเดิม ..เด็กพวกนี้เป็นอะไรไปหมด หลังจากจบการอัดรายการ รายการหนึ่งมา พวกนี้ก็เอาแต่นั่งเงียบเหม่อลอยออกไปอย่างไร้จุดหมาย หรือว่า.. นอนไม่พอ? ก็อาจจะเป็นไปได้ หรือเปล่านะ..
ทั้งหกชีวิตพยุงร่างกายแสนหนักหน่วงที่พยายามเดินลงจากรถอย่างช้าๆกันทีละก้าว ผู้จัดการคังยืนรอนานสองนานกว่าจะเดินลงมาครบทั้งวง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ปลดปล่อยอารมณ์บ้าบอที่กำลังก่อตัวอยู่ในหัว ‘เป็นอะไรกัน’ เขาได้แต่คิดเองถามเองตอบเอง อยู่ภายในใจ
“คีย์การ์ดอยู่ที่ใคร” ผู้จัดการคังถามเสียงเรียบ ยงกุกยกมือขึ้นแล้วล้วงเข้าไปในกางเกงยีนส์ที่ตัวเขาใส่อยู่ สักพักคีย์การ์ดก็ออกมาดูโลก ยงกุกจัดการเสียบคีย์การ์ดและกระชากประตูออก แดฮยอนวิ่งพรวดเข้าไปในห้องเป็นคนแรก ตามด้วยสมาชิกคนอื่นๆและผู้จัดการคังคนสุดท้าย เขามองดูเด็กทั้งหกที่ต้องดูแลอย่างสงสัย ‘อะไรของพวกมัน’
“ไม่มีใครอาบน้ำใช่มั้ย ผมอาบก่อนนะ” เซโล่มักเน่น้อยของวง เดินถือผ้าขนหนูออกมาจากห้องเดิน หยุดมองพวกพี่ๆในวงที่กึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่หน้าทีวี แล้วหมุนตัวกลับเข้าห้องน้ำไป โดยไม่ฟังคำตอบที่ตัวเองถามเมื่อกี้เลย .. ไม่นานนักมักเน่ตัวโตก็เดินออกมาจากห้องน้ำแล้ววิ่งมานั่งอยู่หน้าทีวีกับสมาชิกคนอื่นๆ ผู้จัดการคังก็ยังคงนั่งมองเด็กทั้งหกอย่างสงสัย ‘พวกมันเหมือน ร่างไร้วิญญาณ’ ชั่งเหมือนพระเจ้าเข้าข้าง จองแดฮยอนเมนวอยซ์ที่พูดมากที่สุดของวงกำลังเดินลูบท้องมาทางเขา ในหัวของคนดูแลเด็กทั้งหกคนก็คิดอะไรออกบางอย่าง ‘เอาของกินล่อ’
“แดฮยอนนี่” ได้ผล แดฮยอนหันมาหาเขา ผู้จัดการคังชูขนมปังใส่หมูหย่องโบกไปมาอยู่ตรงหน้าของแดฮยอน ใช่ แดฮยอนมองตามขนมเหมือนลูกหมาหิวข้าว..
“ขอผมเถอะฮยอง” ไม่พูดเปล่า เอื้อมมือมาดึงไปเฉย ผู้จัดการคังก็ไม่ว่าอะไรยอมปล่อยได้โดยดี แดฮยอนเลื่อนเก้าอี้นั่งลงตรงข้ามกับผู้จัดการคัง แล้วลงมือแกะขนมปังกินอย่างอร่อยอยู่ผู้เดียว
“นี่แดฮยอน”
“หื้อ ..งึม” กินให้หมดก่อนก็ได้พ่อคุณ..
“วันนี้พวกเราเป็นอะไรกันไปน่ะ” เหมือนคำถามของผู้จัดการเป็นคำสะกดจิตแดฮยอนหยุดนิ่งลงอย่างทันตา ‘อะไรอีกวะเนี่ย’
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” พูดเสร็จก็คาบขนมปังไว้ในปากแล้วลุกเดินออกไป ‘หรือพวกมันไม่พอใจอะไร?’
“เด็กๆ งั้นฮยองกลับก่อนละ พรุ่งนี้วันหยุดพักผ่อนให้เต็มที่ละ”
“คร้าบบผม” ขานรับแต่ไม่หันมามอง สนใจแต่ทีวีที่ฉายหนังอยู่นั่นละ สงสัยงานนี้ต้องหาตัวช่วยซะแล้ว..
“ฮาโหลเบบี้ นี่ลุงเองนะ”
(ค่ะ สวัสดีลุงคังงง)
“ฮ่ะๆ หางานทำได้ยัง มาทำงานกับลุงมั้ย”
(ยังเลยลุง ว้าวว งานไรอ่ะ?)
“ผู้จัดการวงบีเอพี”
(บัพ? กระต่ายเถื่อนอะไรนั่นหรอลุง?)
“เออนั่นละ ลุงจะลาพักซะหน่อย เราจะมาทำแทนลุงได้มั้ยละ สักสองสามอาทิตย์”
(อืม….หนูว่างอยู่ก็จริง แต่ว่ามัน..)
“เป็นอันว่า ตกลงนะ! พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้าลุงจะไปรับนะ ฝันดีหลาน ”
You;
และแล้วลุงก็วางสายไป ..พรุ่งนี้ฉันจะกลายเป็นผู้จัดการวงบอยแบนด์ที่กำลังฮิตอยู่ในตอนนี้ โอ้วว้าวว~ แต่ฉันไม่ค่อยชอบความรุนแรงเนี่ยดิ -_- วงนี่แลดูมันเถื่อนเกินไปสำหรับฉันน่ะ สำหรับฉันต้อง ..อปป้าวงอินฟินิท ไรงี้อ่ะแกรร้ >< ฉันว่าฉันพอดีกว่า นอนๆ..
ปริ๊นนน!!
“เหี้ยย!” ใครมาบีบแตอะไรตอนนี้ โหยยยตกใจหมด! คุณว่าพลางหันไปมองนาฬิกาตรงหัวเตียง ..ตายๆจะเจ็ดโมงแล้วว ต้องเป็นลุงคังแน่เลยที่บีบแตรเมื่อกี้น่ะ
คุณใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีในการอาบน้ำไดร์ผมแต่งตัว เร็วดีสำหรับผู้หญิงเรา ><b คุณกึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังบันไดชั้นล่างสุด ก็เห็นลุงสุดอ้วนหล่อของคุณยืนรออยู่แล้ว คุณจึงส่งยิ้มแห้งๆให้ไป
“อย่าสายสิ ทีหลังห้ามสาย ต้องหัดมีความรับผิดชอบซะบ้างเข้าใจมั้ย!” นั่นไง โดนบ่นเลยไง -_- คุณได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างนอยด์ๆ
“ค่าคุณลุงคังง” ว่าเสร็จคุณก็เดินขึ้นรถตู้ตามลุงของคุณไป คุณน่ะเป็นเด็กฝึกหัดเรื่องล่ามภาษาและเป็นหัวหน้าฝ่ายจัดงาน เรียนจบแล้วแต่ยังไม่มีงานทำสักที ..ที่บอกมาน่ะ คุณกำลังหางานแบบนั้นอยู่ แต่ก็ไม่มีใครรับคุณสักแห่ง เพราะอะไรก็ไม่รู้ เขาจึงไม่รับคุณ -_- คุณมีความสามารถอย่างมากเรื่องจากจัดและประสานงานต่างๆอย่างลงตัวเข้าด้วยกัน
“รู้ใช่มั้ยทำไมลุงเลือกหลาน” คุณพยักหน้าขึ้นลงอย่างช้าๆ คุณกำลังจะไม่รับรู้อะไรแล้ว ..ง่วง -_-
“เพราะงั้น ทำให้เต็มที่นะ นี่ตารางงานต่างๆของพวกมัน วันนี้วันหยุด สีแดงคือมีงาน สีเขียวคือวันหยุด น้อยใช่มั้ย? ต้องหาเวลาพักให้พวกมันบ้างเข้าใจมั้ย เรื่องอาหารก็ทำไว้นิดๆหน่อยพอแล้ว เสื้อผ้าหน้าผมก็ต้องเตรียมเวลาทำคนละสามสิบนาทีนะ พอกลับมาถึงหอแล้วก็ไล่ให้ไปอาบน้ำนอนทุกคน ห้ามเลทเวลางาน ห้ามไปถึงช้าเกินยี่สิบนาที ข้ออ้างที่ได้ผลที่สุดน่าจะ รถติด เท่านี้นะ เข้าใจนะ” … ‘ลุงบ่นอะไรของเขาวะ’ นี่คือสิ่งที่คุณคิดอยู่ในใจ คุณได้แต่พยักหน้าเข้าไปส่งๆไป
“อีกเรื่องนะ %^)&)@%&)@!.2702)*(@!!&*)(_$” อีกยาวน่ะ
ความคิดเห็น