คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 02; โอกาสหน้า
02;โอกาสหน้า_______
ผมนั่งนึกถึงเรื่องราวเมื่อก่อนตอนที่เรายังเป็นเด็กน้อยกัน ผม และ จุนฮง ..ใช่ครับ ผมและจุนฮง ตอนนั้นเมื่อนานมาแล้ว ผมและเขา เราอาศัยบ้านใกล้หน้าต่างเคียงด้วยกัน ผมและจุนฮงเรามีความสัมพันธ์ที่เกิดคำว่าพี่น้องและเกินคำว่าฟะ..
“แดฮยอน!! พ่อมึงหูตึงอ่อสัด” ตามมาด้วยหมอนลอยฟ้าขนาดพกพากระแทกเข้ามาเต็มๆจมูกโด่งของผม เจ็บสิครับ ..
“อะไรมึงอีกวะจงออบ ช่วงนี้มึงเป็นอะไรชอบใช้ความรุนแรงขั้นโคม่า!”
“กูเรียกมึงเป็นล้านรอบแล้วคร้าบคุณจองแดฮยอน” ผมมองมันนิ่งๆก่อนจะลุกไปกระชากผ้าเช็ดตัวเดินริ่วเข้าห้องน้ำไป ผมเหม่อลอยหรือผมหูตึงกันแน่..?
“กูรู้ละ จุนฮงของมึงอยู่ไหน” ทันทีที่ออกจากห้องน้ำ ผมก็ได้ยินประโยคของเพื่อนรักพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงฟอร์มจัดของมัน ผมเลิกคิ้วมองหน้ามันอย่างหวั่นๆ จะอำอะไรกูอีก?
“หน้าตาเหมือนไม่เชื่อใจกู มาๆฟัง” จงออบกวักมือเรียกให้ผมไปนั่งข้างมัน ก็ทำตามมันไปก่อนแล้วกัน ณ ตอนนี้น่ะครับ ผมเดินเอื่อยๆไปนั่งข้างมันตามคำขอ พลางมองกระดาษอะไรไม่รู้ในมือมันไปด้วย
“นาย ชเว จุนฮง ชื่อเล่น เจลโซ่ เซโล่ อิโล่ บักโล่ เลโล่ โล่ พ่อแม่ชื่อ คุณ ชเวซึงฮยอน กับ คุณ จียง มีพี่ชายคนนึงไม่เปิดเผยข้อมูล สัตว์เลี้ยงที่โครตจะบ้ามาก กบ เคยเลี้ยงไว้ตัวนึง มันพลีชีพโดดลงชักโครกตายไปแล้ว เหมือนว่าจุนฮงจะร้องไห้หนักสามาสี่วันเลยทีเดียวเชียว จุนฮงเปิดกิจการเล็กๆของตัวเอง เป็นร้านขนมอบ หรือร้านขนมเค้กนั่นเอง ..จะเขียนให้งงหาพ่อมึงอ่อ!! ต่อนะมึง” ผมพยักหน้ารับแล้วกลืนน้ำลายลงคอ ..เหี้ยนี่แม่งผีเข้าหรือหมาบ้า?
“จุนฮงชอบไปที่ที่มีแม่น้ำกับต้นไม้ดินเป็นพิเศษเรียกง่ายๆ สวนสาธารณะเป็นต้น ..บอกว่าชอบไปปาร์คก็จบแล้วห่า! จุนฮงกำลังเรียนอยู่ม.หกปีนี้ ส่วนสูงระบุบไม่ได้ น้ำหนักระบุบไม่ได้ โสดเต็มตัวมาเกือบจะห้าปีแล้ว” พูดจบมันก็พับกระดาษเป็นจรวดแล้วปาเข้าให้ที่หน้าผม -___- เป็นเหี้ยอะไรกับหน้ากูวะเรื่องนี้ ตั้งแต่บอลมาหมอนมาจรวด โธ่ชีวิตเรา..
“ไปสืบจากไหนมา”
“ลืมหรอกูลูกใคร” มันยักคิ้วให้ผม
“..ลูกใครวะ” ผมตอบไปตามความจริง
“…” แล้วมันก็แดกจุดใส่ผม
“…”ผมเลยเลือกแดกจุดกับมัน
…อะไร ผมทำอะไรผิด!!? T_________T
Junhong;
วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมเดินทางมาเปิดร้านเค้กของตัวเอง ร้านผมชื่อ ‘bunny’ อย่าลืมแวะมาชิมกันนะครับ มันเป็นร้านเรียบๆไม่หรูหราแต่แต่งแนวชิวแลนด์ครับ ร้านผมเปิดได้มาสี่จะห้าปีแล้วครับ เพราะมีพี่ยองแจช่วย ถ้าไม่มีพี่ยองแจช่วยคงพังทลายตั้งแต่สองเดือนแรกที่เปิดร้านแล้วละฮะ ความจริงที่ผมเปิดร้านขนมเค้กใกล้บ้านของผมเพราะ ผมรอคนนึงๆน่ะครับ โดยส่วนตัวแล้ว ผมเกลียดของหวาน..แต่คนๆนั้นเขาชอบของหวานมาก ผมเลยฝึกทำเพื่อเขา และเปิดร้านรอเขามาซื้อ ก็รอแม่งมาเกือบจะแปดปีเต็มแล้วละครับไม่เคยจะมาหรอก ..ช่างแม่ง!
“โย่วจุนฮง” ผมเงยหน้ามองพี่ยองแจที่พึ่งเดินเข้ามาในร้านของผมกับกล่องๆหนึ่งที่ติดมือเขามาด้วย
“โย่วฮยอง อะไรน่ะ” ผมชี้ไปที่กล่องที่พี่ยองแจถือ พี่ยองแจยกขึ้นวางบนเค้าท์เตอร์แล้วผลักมันมาตรงหน้าผม ผมเขมวดคิ้วกลับเป็นคำตอบให้พี่เขา
“แกะๆ” ซื้อแกะให้กูหรอ..กูจะเอาไปปลุกมึงทุกเช้าเลยเหอะ -____- ผมเอื้อมมือไปแกะกล่องนั่นออก จะแกะยากไปแล้วนะ ..และความอดทนของผมก็หมดลง ผมกระชากกล่องนั้นออกมา ของที่อยู่ข้างในคือการ์ด ..กล่องโครตจะใหญ่ แม่งมีการ์ดใบเดียว ให้ตายเหอะโรบินฮูดคัมแบล็ค
“กะ..การ์ด?” ผมหยิบขึ้นมามองแล้วหันไปหาเจ้าของกล่อง
“อ่านดูๆ” ยังจะยิ้ม..
“ขอให้วันนี้ขายของอย่างมีความสุขอีกวันนะครับน้องรัก.. ยองแจ” ผมมองการ์ดอย่างไร้อารมณ์ฉีกยิ้มกว้างที่ปากแต่แววตาหามีความสุขไม่ ผมเลี่ยงเดินเข้าหลังร้านเดินตรงไปยังชั้นสองของร้านไม่ลืมที่จะหยิบการ์ดใบนั้นมาด้วย
“การ์ดใบที่หกร้อยสิบเจ็ด..” ผมเอื้อมไปหยิบกาวมาทาด้านหลังของการ์ดแล้วจัดการแปะเข้าไปตรงกำแพง ผมเดินถอยหลังออกมา ยืนมองการ์ดที่ได้จากพี่ยองแจอย่างอึ้งๆ.. นี่มันเยอะขนาดนี้แล้วหรอ วันบายวันจริงๆ
Daehyun;
ผมและจงออบกำลังเดินตามถนนหาร้านของกินไปเรื่อยๆ อยากกินเค้กให้ตายเหอะ ไอ้ห่าข้างๆเสือกอย่างกินหมูกระทะ -____- ผมหันไปมองไอ้จงออบอย่างนอย์ดๆ มันคงรู้ว่าผมกำลังนอย์ดมัน
“เออเค้กก็เค้ก” เยปต้องงี้ดิเพื่อนกู ผมกระโดดกอดคอจงออบให้เร็ว โชคดีที่ผมและมันสูงพอๆกัน ถ้ามันหรือผมเตี้ยคงจะเหียกบรรลัย เดินตามถนนมาเรื่อยๆก็เจอร้านเค้กสักที ‘bunny’ กระต่าย ชื่อน่ารักดีวะ เค้กจะอร่อยมั้ยเหอะ ร้านแม่งดูไม่แนวผมเลยอ่ะ ส่ายหน้ากับความคิดตัวเองก่อนจะก้าวขาเดินเข้าร้านไป
“รับอะไรดีครับ” ผมจ้องตู้โชว์เค้กหน้าร้านอย่างไม่วางตา จนจงออบต้องสะกิดให้ผมตอบพนักงานขายคนนั้น
“ชีสเค้กสะ…จุนฮง” ผมและจุนฮงเหวอแดกรับประทานกินกันอีกรอบ จุนฮงเลี่ยงที่จะสบตากับผม อีกแล้ว..
“รับอะไรดีครับ” เปลี่ยนเป็นคำพูดที่แสนจะเย็นชาไม่เหมือนตอนแรกที่ยังไม่เห็นหน้าอย่างเด่นชัดเลยเหอะ
“ชีสเค้กสองครับ” จะเล่นบทพ่อค้าลูกค้าใช่มั้ย ..ได้เลยครับที่รัก
“รอสักครู่นะครับ คุณลูกค้า” เสียงหวานย้ำคำว่า คุณลูกค้า ฟังแน่นชัดถ้อยคำจริงๆ ผมและจงออบมองหน้ากันก่อนจะเดินไปนั่งริมหน้าต่างด้านในสุดของร้าน เดี๋ยวก็สนุกแล้ว ..
ผ่านไปสักพักจุนฮงก็เดินถือถาดออกมาเสริฟเค้ก จุนฮงหยิบจานเค้กขึ้นมาวางไว้ตรงหน้าจงออบอย่างเบามือ ไม่มีแม้แต่เสียงจานกระทบกับโต๊ะ แต่ส่วนของผม
แคร่ง!
แรงปะดุเสียงสายฟ้าพาดหน้า -_____-
“ทานให้อร่อยนะครับ” ยิ้มหวานให้กับจงออบ แค้นยิ้มเน่าให้กับผม ..แม่งโครตเท่าเทียมอ่ะเด็กเวร ผมนั่งกินพลางนั่งมองจุนฮงมันเดินเสริฟคิดตังเก็บโต๊ะและอีกหลายอย่างภายในร้าน ไม่จ้างคนมาช่วยวะจะได้ไม่เหนื่อยขนาดนั้น จุนฮงยกแขนขึ้นปาดเหงื่อตัวเองออกจากหน้าแล้วเดินริ่วๆเข้าหลังร้านไปก่อนจะกลับออกมาพร้อมเค้กปอนใหม่ จุนฮงก้มตัวยัดเค้กใส่ไปในตู้โชว์ก่อนจะยืนในตำแหน่งเดิม ร่างบางหันมาแยกเคี้ยวให้ผมก่อนจะกลับไปปั้นหน้ายิ้มให้ลูกค้าคนอื่นเหมือนเดิม มันไม่เท่าเทียมเลยนะจุนฮง ..
“คิดเงินด้วยครับ” จงออบ..รีบอิ่มไปนะมึงอ่ะ ผมมองจิกใส่จงออบ มันยักไหล่เชิงไม่รู้กลับมาแทน และเจ้าของร้านก็เดินมาหยุดตรงโต๊ะพวกเรา ผมเงยหน้ามองจุนฮง ..ใส่ชุดนี้เหมาะจริงๆ
“ร้อยยี่สิบบาทครับ” บาท..มันเงินไทยนะจุนฮงอ๊า นี่เกาหลีต้องวอนสิครับ -____- แต่จงออบก็หยิบแบงค์ร้อยไทยกับแบงค์ยี่สิบไทยขึ้นมาใส่ถาดพอดีเป๊ะ เออ..กูอยู่ไหน?
“โอกาสหน้าไม่ต้องเชิญมาใหม่นะครับ” จงออบหัวเราะลั่นพลางหันมามองหน้าผม ส่วนผมน่ะเหรอ..เหวอแดกกับคำพูดเด็กมันไปซะแล้วละ จงออบกระชากคอผมให้ลุกขึ้นยืน จุนฮงโค้งให้นิดหน่อยพอเป็นพิธีก่อนจะเก็บโต๊ะและเดินหายไปในหลังร้านอีกครั้ง
“โอกาสหน้าไม่ต้องเชิญมาใหม่นะครับ ฮ่าๆๆๆ” จงออบเลียนเสียงจุนฮงทำท่าล้อเลียนได้เหี้ยมากบ่องตง โอกาสไม่ต้องเชิญมาใหม่นะครับ .. ไม่ต้องเชิญมาใหม่นะครับ ..
“อ่อออออออออออออ!!”
“อ่ออะไรมึงวะ อย่าบอกนะเพิ่งเข้าใจไอ่โอกาสหน้านั่นน่ะ?” จงออบเลิกคิ้วถามผม ผมพยักหน้ากลับ มันก็หลุดหัวเราะพรืดเข้าให้ -__- อะไรวะ กูสตั้นนานไปอ่อ
“จุนฮงมันบอกว่า โอกาสหน้าไม่ต้องเชิญมาใหม่นะครับ มันสื่อจะว่า..”
“ไม่ต้องเชิญให้ไปไง ให้มาเองได้เลย!” ผมพูดตัดหน้ามันอย่างมั่นใจ ..มันก็เดินตัดหน้าผมไปอย่างไร้ตัวตน ..อะไร กูผิดอะไรอีกวะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ความคิดเห็น