คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01; เจอกันนะจ๊ะ
________01.เจอกันนะจ๊ะ
daehyun;
ผมเดินล่องลอยหลุดรอดออกมาจากห้องไอ่ออบสักพัก นี้ก็เกือบอาทิตย์แล้วนะที่ผมกลับมายังบ้านเกิดเมืองนอน ใช่ครับผมกลับมาเกาหลีเหนือแล้ว เห้ยยย ไม่ใช่เกาหลีใต้แล้ว.. หลังจากที่ผมไปอยู่สหรัฐอเมริกามาเกือบแปดปีผมก็พร้อมกลับมารับใช้ชาติบ้านเกิดตัวเองแล้วครับ ..เริ่มไม่ใช่แล้วสิ 555555555555555555555555 ขอโทษในความไม่สุภาพครับ ..ผมกลับมาตามหาคนนึงๆ แต่ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง บ้านอยู่ไหน เรียนที่ไหน อะไรยังไง ผมไม่มีข้อมูลเลยสักอย่าง ก็ได้แต่ภาวนาขี้ในครัว (ไม่ใช่ส.ค.สเห้ยย) ก็ได้แต่ภาวนาขอให้เดินชนกันหรือเจอกันละครับ
“เฮ้ออ..” ผมถอนหายใจออกหมดปอดล้มตัวนั่งลงในม้านั่งที่สวนสาธารณะใกล้ๆคอนโดไอ่ออบมัน ..สายตาทอดมองไกลไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย ก่อนจะสังเกตเห็นก้อนอะไรกลมๆกำลังลอยมาทางนี้..
ปั่กก!!
เข้าหน้า ..เต็มๆ
“เห้ยเหี้ยยยยยยยยย!!” เหี้ยหน้ามึงอ่ะ ..ใจจริงอยากตะโกนกลับไปแบบนี้แต่ก็ได้แค่คิดอยู่ใน ..
“พี่ พี่เป็นตายร้ายดีเช่นไรบ้าง!” เสียงหวานๆใสๆแสนจะแสบแก้วหูตะโกนกรี๊ดกร้ากข้างหูผม กูจะตายเพราะเสียงมึงอ่ะห่าราก …ผมเงยหน้ามองใบหน้าคนที่ตะโกนวี๊ดๆข้างๆหูผม
“….” แดกจุดกันหมดนี่เลยครับ
“พี่แด..ฮยอน…..” นี่ก็แดกจุด
“จะ..จุนฮง…..”ผมก็อยากแดกบ้าง ..
“จุนฮงมาทำไรตรงนี้” ผมหันไปมองบุคคลอีกคนผู้มาเยือน ..มึง เป็น ใคร ทำ ไม ต้อง โอบ ไหล่ จุน ฮง!
“อ่อ ผมเตะบอลมากระแทกหน้าพี่เขาน่ะครับ” ยิ้ม..นั่นรอยยิ้มที่แสนหวานที่ผมเคยเป็นเจ้าของนี่ ผมมองภาพสองคนนั้นงุ้งงิงกันอยู่สักพัก เหมือนเขาจะรู้ตัวว่าลืมผมไป ..หึ
“พี่ลุกไหวมั้ย” จุนฮงยื่นมือมาตรงหน้าผม ผมส่ายหน้ารับก่อนจะยันตัวลุกขึ้นเต็มความสูง
“โอ๊ย! หัวฉัน!!” ผมยกมือขึ้นกุมหัวตัวเองพลางบีบน้ำตากัดฟันแน่น ..ได้ผล จุนฮงรีบวิ่งเข้ามาพยุงผมไปนั่งม้านั่งตัวเดิม ผมแค้นยิ้มในใจแล้วกลับมาสำออยต่อ
“เห้ยพี่ไหวมั้ยไหวป่าว จะตายห่ามั้ยวะ!!” จุนฮงมีเหงื่อผุดๆออกจากหน้าแววตากังวลนั้นทำให้ผมใจสั่น สั่นเพราะมีคนมาเขย่า..
“พี่ยองแจจะทำอะไรพี่แดน่ะ!” จุนฮงหันไปว้ากไอ้คนนั้นพลางดึงมือไอ่คนนั้นออกจากอกผม
“ปั้มหัวใจไง!”
“…..” แดกจุดกันอีกรอบ ข้าวปลาไม่ต้องกิน นั่งกินกันแต่จุดจุด~
“พะ..พี่ไม่เป็น เฮือกก! ไม่เป็น..ไรหรอก” ผมสูดหายใจเข้าออกแรงๆพยายามทำเสียงขาดหายให้ได้มากที่สุด! สู้เข้าไว้จองแดฮยอน สู้เข้าไว้
“พี่อย่าตายนะ!” จุนฮงมองหน้าผมนิ่งแววตาของจุนฮงสั่นเป็นประกาย ประกายของน้ำตา..ที่คลอเบ้าอยู่ ผมพยายามทำมือสั่นให้มาที่สุด ค่อยๆเอือมมือไปสัมผัสใบหน้าหวานเอานิ้วปราดน้ำตาออกช้าๆ
“ครับ ไม่ตายหรอก”
“งั้นก็ดี พี่จะได้เลิกแกล้งผมซักที” ว่าเสร็จจุนฮงก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปกลับไอ่คนนั้น ..อ่าวเหี้ยยยย
“จุนฮง! จุนฮง!! กลับมาก่อนเห้ย!” ผมนั่งตะโกนวี๊ดๆอยู่กับพื้น แต่จุนฮงก็ไม่เห็นจะหันกลับมามองสักนี๊ดด TT
“กลับให้โง่ดิไอ้ควายยย!”..ถ้าจะหันกลับมาแบบนี้ อย่าหันมาดีกว่าเว้ย!!!
junhong;
ให้ตายเหอะ! หายไปเกือบชาติเสือกกลับมาตอนที่ลืมได้แล้ว คิดว่าผมจำแม่งไม่ได้หรอ ผมอ่ะจงใจที่จะเตะบอลเข้าหน้าพี่มันด้วยซ้ำ! ให้ตายเหอะแม่งจะเป็นแบบนี้ทุกเรื่องเลยเป่าเหอะ ผมเดินฟืดฟัดอยู่คนเดียวทั้งถอนหายใจทั้งด่าแม่งมันในใจก็ยังไม่หายโกรธ คนเหี้ยไรไม่รู้ โว้ะ!
“เซโล่เป็นอะไรรึเปล่าหือ” พี่ยองแจสะกิดไหล่ผมเบาๆ ผมหันไปมองหน้าพี่ยองแจอย่างไร้อารมณ์พลางส่ายหน้ากลับแทนคำตอบ ไอ้เป็นอ่ะเป็นอยู่ แต่ไม่อยากบอกให้ไม่สบายใจ.. พี่ยองแจปวดหัวเรื่องของผมมาบ่อยแล้ว ถ้าจะเพิ่มอีกสักเรื่องคงไม่เป็นอะไรมั่ง..
“ไอ่แดฮยอนนั่น..”
“จุนฮงอยากได้ดักแด้ทำไมหรอ?” ..พี่เคยตายมั้ยครับ ..ก็ได้แต่คิดในใจไม่กล้าพูดออกไปให้ใครรู้~
“เปล่าครับ คนเมื่อกี้ชื่อแดฮยอน จองแดฮยอน” พี่ยองแจทำหน้าเหวอก่อนจะพยักหน้าเออออกับผม ผมจึงเล่าตอบถึงความหลัง
“ผมกับเขาเคย…”
RRRrrrrr
“ครับบ” ผมมองพี่ยองแจรับโทรศัพท์ ..ก่อนจะค่อยๆเดินถอยหลังแล้วโบกมือให้พี่เขา พี่ยองแจพยายามยื้อผมไว้ จะยื้อทำไม กูจะให้มึงคุยโทรศัพท์ไงโว้ะ! ผมยืนฟังพี่เขาคุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆจนคนในสายวางไป ผมกรอกตาไปมามองอย่างเอือมระอา พี่ยองแจหัวเราะคิ๊กๆก่อนจะเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงไป
“ผมอุส่าห์ทำตัวมีมารยาทปล่อยให้พี่คุยโทรศัทพ์นะ” พี่ยองแจทำหน้าเหวอก่อนจะหัวเราะลั่นออกมา ผมมองหน้าพี่ยองแจอย่างอึนๆงงๆ
“ไม่หรอก พี่คุยกับเพื่อนเรานั่นแหละ” ผมเอียงคอมองพี่ยองแจงงๆ ..อะไรวะ ใคร กูมีเพื่อนด้วยเรอะ!?
“ใคร?”
“เจ้าของร้านขายสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำไง!” เท่านั่นละ ตาโตเป็นไข่หานเลยผม เมื่ออาทิตย์ก่อนผมสั่งซื้อกบที่ร้านแห่งนี้แต่เขาบอกว่า กบที่ผมอยากได้น่ะ มันไม่มีต้องรอของ ผมเลยรอจนบัดนี้ ..
“ได้แล้วเหรอ ได้แล้วใช่เป่า!”
“แน่นอนดิ” ผมกับพี่ยองแจจับมือกันเดินไปเรื่อยๆ..
daehyung;
แสบนักนะจุนฮง..แสบแสบแสบมากก ผมถอนหายใจรอบที่ล้านแปดออกจากปอดก่อนจะกดลิฟซ์ขึ้นไปยังห้องของจงออบ ตั้งแต่กลับมาอยู่เกาหลีผมก็ยังไม่ได้กลับไปบ้านของผมเลย เหตุผลคือ ..เปลืองค่าน้ำค่าไฟบ้านครับ เลยมาอาศัยคอนโดเพื่อนเป็นดีที่สุด ผมกับจงออบรู้จักกันตอนเรียนต่อที่เมกาครับ พอเรียนจบจงออบแม่งก็กลับมาก่อนเลย ผมเลยอยู่ต่อที่นั่นอีกสองปี อยู่ต่อเพื่อลืม..
“มึงไปไหนมาวะ” เปิดประตูเข้ามาก็เจอยิงคำถามเบสิคเข้าให้ ยิ่งกว่าแม่เมียอีกมึงอ่ะ ผมไม่ตอบครับ หยิ่งไม่ตอบ!
“หยิ่งหรอสัด ถามไม่ตอบ” สิ้นสุดเสียงก็ตามมาด้วยมือหนาๆอันเร็วแสงของมัน ที่กระทบที่ศรีษะของผมเต็มๆ เจ็บ..
“ถามว่าไรละ” ผมหันไปมองมันอย่างหาเรื่อง
“ไป ไหน มา”
“ไป ทำ ใจ ” เท่านั่นละ จงออบลุกหนีผมเดินเข้าห้องไปเลย เอ้า..กูพูดไรผิด?
“ทำแม่งทั้งวันอ่ะ ทำใจเหี้ยไรอยู่ได้!!! แม่งคนรอแดกข้าวไม่ต้องแดกแม่งแล้วชาตินี้อ่ะสัด!!!!!!” ..อุดหูแทบไม่ทันเลยครับ หิวข้าวทำไมไม่โทรมาตาม มึงลืมหรอว่ามึงมีโทรศัทพ์ หรือมึงพึ่งออกจากป่า ..นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมได้แต่คิดในใจ …
______________*
ความคิดเห็น