คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 07; คนเพิ่มเพิ่มคน
_____07;คนเพิ่มเพิ่มคน
เช้าแล้วยังอยู่บนที่นอนขี้เกียจลุกไปไหน ก็ในเมื่อวันนี้มันเป็นวันเสาร์นี่ครับ ผมขอนอนยาวๆบ้างเหอะ ..ว่าแล้วก็พลิกตัวไปกอดหมอนข้างข้างกายเอาหน้าซุกหมอนลงไป ความรู้สึกมันต่างออกไป ความรู้สึกเวลากอดหมอนข้างมันจะไม่เหมือนเวลากอดคนเลยสักนิด
RRrr
สายเข้า ‘เฮียยืนบัง’
ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ตัวเองก่อนจะเลิกคิ้วขึ้น ..โทรมาทำไม -_-
“ว่าไงพี่ชาย”
‘อยู่บ้านป่าวววววว!!!!!!!!’ จะตะโกนหาพ่อมึงหรอ ..พ่อคนเดียวกันนี่หว้า.. อยากจะก้มกราบพระบิดาเสียจริง
“โอ๊ยเฮียตะโกนทำไม!” ผมเอาโทรศัพท์แนบหูอีกครั้ง ส่วนมืออีกข้างขยี้หัวตัวเองอย่างหัวเสีย
‘กลัวมึงไม่ได้ยิน อีกห้าวิลงมาเปิดประตูด้วย’
และมึงก็วางไป อาเมน…จริงๆตะโกนหรือกดกิ่งก็ได้ กูได้ยิน.. ผมขยี้หัวตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินออกจากห้องลงไปข้างล่าง ลงไปเปิดประตูให้พี่ชายแสนจะรักเข้ามา การทักทายที่ไม่เหมือนใครเหมือนของบ้านผมก็คือ
ผลั่ก!!
..การถีบเมื่อเจอน้อง
“มันเจ็บนะเว้ย!” ผมลูบหน้าแข้งตัวเองปอยๆ เจ็บครับ เจ็บแบบชิบหาย
“เป็นไงบ้างวะมึง เอ้าไอ้ออบอยู่นี่ด้วยหรอ” ผมหันไปมองคนที่ยืนคล่ำหัวผมอยู่ ไอ้จงออบสภาพแม่งงัวเงียยิ่งกว่าผมเมื่อกี้อีก มันพยักหน้ารับเฮียบังแล้วหมุนตัวเดินไปตรงโซฟา แล้วก็ทิ้งตัวนอนลงอย่างไม่กลัวโซฟาพัง -_- ผมลุกขึ้นยืนช่วยเฮียและ..
“ใคร..”
“เมียกู” จบ..กูไม่ถามต่อละ แค่จะมองหน้าแม่งยังไม่ให้มองเลยมั้ง หัวแม่งเข้าใจ ไอ้ตุ๊กตาสิงโตเน่านั่นก็กอดเป็นเด็กๆ สภาพการแต่งตัวพวกมึงนี่แม่งชั่งเข้ากันได้เข้ากันดีจริงๆ เฮียบังใส่แว่นกันดำสีแดงขอบแดงใส่หมวกสีเขียวอ่อนๆเสื้อยืดสีขาวกางเกงสามส่วนลายทหารยืนกอดตุ๊กตาสิงโต..มันใช่สิงโตป่ะ? เออนั่นละ มืออีกข้างถือกระเป๋าเป้สีแดง ส่วนเมียมัน..ใส่แว่นกันแดดสีแดงขอบดำใส่หมวกสีเขียวเข้มเสื้อยืดลายทหารกางเกงสีขาวเทาๆยืนถือกระเป๋าหนังสีแดง ..ถามจริงไปซื้อเสื้อภาพร้านไหนกัน -______-
“ฮิมชานเว้ยพวก” ไอ้แว่นแดงแนะนำตัว
“โย่ว” จบออบที่เอาหน้าเกยขอบโซฟาอยู่พูดขึ้น
“แดฮยอนครับ” สุภาพไว้ก่อน ยังไม่ค่อยรู้ธาตุแท้ยังแสดงตนไม่ล้าย!
หลังจากช่วยเฮียและพี่ฮิมชานเก็บกวาดเช็ดถูห้องยัดของใส่ตู้เก็บกระเป๋าของลังเตรียมย้ายออก ..ไม่ใช่ละครับ เรียบร้อยแล้วพวกผมก็มานั่งคุยเรื่องที่ผมยอมกลับมาเกาหลี มีบทบาทบ้างละกู..
“ก็มึงอ่ะทำผิดไว้มาก” เฮียบังด่า
“ผมก็ว่างั้น ทำเหี้ยไว้เยอะ” จงออบเสริม
“กูก็ว่างั้น เหี้ยเหมือนพี่แม่งอ่ะ” พี่ฮิมชานเปิดประเด็นขึ้น เฮียตวัดสายตามองพี่ฮิมชานอย่างดุๆแต่ก็ไม่ว่าอะไร แค่จิ๊ปาก ..น่ารักตายห่าจิ๊ปาก -_-
“ก็ว่าผมกันทั้งนั้น” ผมก้มหน้าลงเล็กน้อย ทำหงอยอ่ะทำหงอย
“ไม่ต้องตอแหล กูพี่มึง ดูออก” -___- กูอยากเป็นลูกคนเดียว
“แล้วน้องคนนั้นอยู่ไหนละแดฮยอน” พี่ฮิมชานสะกิดถามผม ผมชี้ไปยังบ้านด้านข้างๆของผม วันนี้วันเสาร์จุนฮงคงไม่ไปไหนหรอก
“เออวะ! เจลโล่!!” อยู่ๆจงออบก็แหกปากขึ้น ผมเงยหน้ามองมันที่ยืนเต็มความสูงทำหน้าลุกลี้ลุกลนอยู่สักพักก็วิ่งขึ้นห้องไป ..อะไรของมัน เจลโล่อะไรห่ะ!
ก๊อกๆๆ! ตรึบ!!
..บ้านพ่อบ้านแม่ใครสอนมึงเคาะประตูแบบนี้วะ เหี้ยกูจะเตะให้! ผมยันตัวลุกขึ้นยืนเดินเลี่ยงพวกพี่ๆเขาไปเปิดประตูอย่างหงุดหงิด ถ้ามึงจะเคาะอย่างนี้มึงพังเข้ามาเห้อะ
“พี่จง…ไอ้ลิงกัง” -_- มีคนเดียว..ที่แม่งเห็นกูเป็นที่กักตุนสวนสัตว์ ชเวจุนฮง ผู้นั้นนั่นเองงงง~ แม่งไม่น่าดีใจเลยนะ คราวนี้เห็นกูเป็น..
ลิงกัง
ลิงกัง
ข้ามสายพันธุ์หมามาไกลมาก
ไกลมาก
ดีนะ ไม่มีคำว่า..
ลิง
กัง
ดำ
ลิงกังดำ…
“อ่าวเจลโล่ มานานยังวะ จะไปกันยัง” ผมรู้สึกถึงแรงกระชากให้ไปอยู่ข้างหลังของเจ้าของใบหน้ามีจมูกปากคิ้วไม่มีตา จงออบกระชากผมไปอยู่ข้างหลังมัน แล้วคุยกับเจลโล่ป่อเชียว~ ส่วนผมยืนเป็นลิงกังด้านหลังพวกมันคุยกัน..
“ไปดิพี่ๆ” เจลโล่ยิ้มและหัวเราะร่ากับจงออบ ส่วนผมน่ะเหรอ ยืนเป็นลิงกังไม่พูดไม่จาด้านหลังพวกมัน…
“พวกพี่ผมไปก่อนนะ ลาละครับ ไปนะสัดแด้” จงออบหันมาบอกลาพวกผมโบกไม้โบกมือยิ่งกว่านางสาวไทยอีกอิดร๊อกกก~ อิจฉาๆๆๆๆ แต่ก็ทำได้เพียงเป็นลิงกังยืนโบกมือกลับให้พวกมัน … และแล้วประตูหน้าบ้านของผมก็ปิดลง ผมเดินอย่างไร้ชีวิตกับไปนั่งตรงโซฟาเหมือนเดิม ถอนหายใจแม่งสักเฮือกนึงให้ทั่วถึงในกลิ่นปากยามสายของผม ผมเหลือบเห็นเฮียบังและพี่ฮิมชานเบ้หน้าหนีเบาๆ .. อยากหัวเราะแต่ไม่มีอารมณ์ เหมือนโดนแย่งของเล่น ..แล้วเมื่อกี้นะ น้องมันทำเหมือนไม่เห็นผมสักนิด ..ผมเป็นลิงกังหรือเป็นฝุ่นในสายตาจุนฮงกันแน่?
“ทำอะไรให้มันเสร็จเร็วๆดีกว่ามั้ง” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ แต่มันคงดังมากสำหรับเฮียของผม เขาบอกว่าเขาไปฝึกวิชาประสาทสัมผัสด้านการฟังมาจากจีน ..แหม
“ก็ทำดิ มึงรักใครก็หนับหนุนเต็มขี้เลย!”
“กูด้วยๆ บังหนับหนุนใคร กูหนับหนุนเต็มขี้ล้วยโคน!”
..แต่ละคน -_______- ผมยิ้มให้พวกเขานิดๆ อยู่ๆก็พวดไม่ชาดกาน (พูดไม่ชัดกัน) แหม่ะ..มีแปลให้ผมด้วย ผมนั่งคิดนู้นคิดนี้ไปเรื่อยเปื่อย จนสมองอันฉลาดเลวของผมก็คิดบางอย่างออก.. แต่คงช้าไปสำหรับพี่ชายผมที่แม่งคิดออกก่อนแล้วก็ขึ้นมาก่อน ผมจึงทำได้เพียงรับฟังนิ่งๆ..
“ถ้ากูจำไม่ผิด จุนฮงขี้สงสาร?” ..อืม ขี้สงสาร ใช่ๆ ผมพยักหน้ารับเฮียและตั้งใจฟังต่อ
“..มึงก็ทำตัวน่าสงสารซะดิวะ!” ..ทำไงละ? ให้กูฆ่าพ่อแม่ฆ่ามึงแล้วกลายเป็นเด็กกำพร้าไม่มีข้าวไม่มีเงินใช้ ..เอาแบบนั้นเลยมั้ย? ..ผมก็แค่คิดในใจ
“ทำไงวะยงกุก?” พี่ฮิมชานถามแทนผม
“กูมีวิธีแล้วกัน ..แต่ตอนหน้าถึงจะบอกนะครับ จุ๊บ.”
“จุ๊บพ่อมึงอ่ะ มึงจุ๊บใครห่ะ!” พี่ฮิมชานกระโดดจิกหัวเฮียผมแล้วลากกระดึ๊บๆพากันเดินขึ้นชั้นสองไป ผมมองตามแล้วส่ายหน้าเบาๆ ..เออ รอตอนหน้าแล้วกัน ผมยิ้มกับตัวเองคนเดียว
ผมแค่รู้สึก ...ผิด
________________*
ความคิดเห็น