คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03; ย้านคอนโดมาบ้าน
03;ย้ายคอนโดมาบ้าน___
ตื่นมาพร้อมกับความวุ่นวายอันเยอะแยะโครตจะวุ่นวายและอันเยอะแยะโครตพ่องโครตแม่มจะวุ่นวายและ ..ผมว่าพอเถอะ ตื่นมาพร้อมกับความวุ่นวายจริงๆครับ ก็ไอ่จงออบอ่ะดิครับ เสือกลืมจ่ายหรือจงใจไม่จ่ายหรือไม่มีตังจ่ายก็ไม่รู้มันครับ เจ้าของคอนโดแม่งบุกมาที่ห้องไอ้จงออบตั้งแต่ไก่ยังไม่เกิดอ่ะคิดดูดิครับ มันเช้าเพียงไหน.. และผลสุดท้ายคือผมกับมันต้องย้ายออกจากคอนโดนั่นแล..
“โชคดีที่มีรถขับ..” จงออบพ่นคำพูดลอยๆขึ้นมาขณะที่ผมกับมันกำลังยัดกล่องของใช้ต่างๆลงรถของผม ผมหันไปมองมันแวบนึงก่อนจะกลับมาทำหน้าที่ของผมต่อ
ผมกับจงออบเบียดกันมาในรถเพราะของใช้ต่างๆนานากับกล่องนู้นนี่นั่นเยอะแยะจนจะเกินออกไปนอกรถ ใช่ครับ จนจะเกินออกไปนอกรถ รวมๆแล้ว ของไอ้เหี้ยออบคนเดียว ของผมมีแค่กระเป๋าใบเดียวโดดๆงามๆเพียงแค่นั้นครับ ขับมาเรื่อยๆก็ถึงบ้านของผม ผมโทรไปบอกหญิงแม่และชายพ่อตั้งแต่เกิดเรื่องพวกท่านจึงบอกให้ผม กลับมาอยู่บ้านหลังนี้ บ้านหลังเดิมของผม หญิงพ่อกับชายแม่บอกไว้ว่า เห้ย..หญิงแม่กับชายพ่อบอกไว้ว่า พวกท่านไปออส.ให้ดูแลบ้านด้วย ผมรับปากอย่างเต็มกำลังแต่ไม่ได้รับปากด้วยความเพียร.. กูเริ่มงงคำพูดตัวเอง -____-
“มึงให้กูนอนห้องไหนวะ” จงออบที่เดินถือกล่องตามมาด้านหลังผมถามขึ้น
“ห้องนู้น” ผมชี้ไปที่ห้องข้างๆห้องนอนพ่อแม่
“เห้ยๆ” ผมร้องเสียงดังขึ้น จงออบเดินย้อนกลับมาหาผมอีกครั้ง
“อะไรของมึง”
“นั่นมันห้องแขก มึงเกาหลีนอนไม่ได้!” ผมพูดพลางทำสีหน้าจริงจังไปด้วย
“…” จงออบส่ายหน้าเล็กน้อยแล้วหันหลังเดินกลับเข้าห้องนอนแขกไป… ผมผิดอันใดอีก แต่ชั่งเถอะ เหมือนผมลืมอะไรบางอย่างไปเกี่ยวกับที่นี้นะ ..คิดออกคงขี้ออกละมั้ง ผมยักไหล่กับความคิดตัวเองก่อนจะรื้อของออกมาเก็บเข้าที่เข้าทาง
ใช้เวลาไปเกือบแรมปีกว่าจะเก็บของอาบน้ำทำนู้นทำนี่ทำนั่นเสร็จ ผมเดินลงมานั่งอยู่โซฟากลางห้องกวาดสายตามองไปเรื่อยๆ ก่อนจะสะดุดที่หน้าต่างบานกว้าง อีกด้านหนึ่งของหน้าต่างมีเด็กผู้ชายตัวสูงผอมขาวยืนรดน้ำต้นไม้ด้วยสายยางสีเขียวอ่อนๆใบหน้าเรียว(?)ยาวงามสะอาดริมฝีปากยกยิ้มจนเห็นลักยิ้มข้างแก้มใสสีชมพู ..มันจะน่ารักไปแล้ว
“ดูเหี้ยไรอยู่วะ” ดูเหี้ยรดน้ำต้นไม้มั้งสัด!
“นู้น” ผมยู๊ปากชี้ไปทางหน้าต่างแทนคำตอบ จงออบหันไปมองตามที่ผมบอก มันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะยิ้มซะตาหายอย่างเห็นได้ชัด
“ยิ้มเหี้ยไรมึง”
“เรื่องของกูดิ”
แล้วมันก็เดินไป ..อะไรวะ!?
“กูคิดออกอย่างนึงละ” อยู่ๆจงออบก็พูดขึ้นมากลางโต๊ะกินข้าวที่ผมกับมันกำลังกินกันอยู่สองคน ผมเงยหน้าจากจานมองมันนิ่งๆอย่างไร้อารมณ์ ใช่ครับ ผมกำลังกินข้าวแล้วแม่งก็เสือกมาขัด -.-
“ว่ามา” ผมวางช้อนลงกับจานแล้วตั้งใจฟังมัน
“ไม่ได้ด้วยกลก็เอาด้วยมารยาละว่ะ” ..กูไม่เคยได้ยินคำนี้นะ ใช่หรอวะ? ไม่คุ้นเลยเหอะ
“ห่ะ?”
“ตามนั้น พรุ่งนี้คิดแผนขโมยตัวเด็กชายจุนฮงเลยสัด!” มันทุบอกตัวเองทีนึงก่อนจะก้มหน้าก้มตาแดกข้าวของมันต่อ ไม่วายเอื้อมมือมาลากจานของผมไปอีก ..อ่าวเวรมีหรือผมจะยอม
“ของกูไอ้ห่า”
“เห็นวางช้อนแล้วจะช่วยแดก”
“ถุย!” ผมถุยน้ำลายลงจาน เท่านั่นละ จงออบรีบปล่อยมือที่ดึงจานผมออกทันที เยี่ยมยอดความคิดจองแดฮยอน หึหึ
“กูละสงสารจุนฮง ถ้ามีผัวแบบมึงอ่ะ” จงออบส่ายหน้าอย่างเนือนๆแล้วก้มหน้ากินข้าวต่อ
อะไร
อะไร
อะไร
กูไม่ดีตรงหนายยยย
หลังจากกินข้าวเสร็จผมกับจงออบก็แยกย้ายเข้าห้องของตัวเองไป ผมเดินออกมานอกระเบียงห้องของผม ห้องผมเป็นห้องเดียวที่มีระเบียงยื่นออกมา ผมชอบมายืนมองท้องฟ้าสีดำครามเทาๆใบกว้างใหญ่เวลานอนไม่หลับคนเดียว ผมสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดมันทำให้รู้สึกสดชื่นยิ่งเวลาถอนหายใจยาวๆและเสียงดังๆออกมาสุดปอด มันรู้สึกดีจริงๆนะครับ ผมเงยหน้ายิ้มให้กับดวงดาวบนท้องฟ้าอย่างสุขใจ ถ้าย้อนกลับไปได้ผมคงไม่ต้องมายืนมองดาวคนเดียวแบบนี้หรอกครับ
“มาทำอะไรที่นี่น่ะ!” เสียงหวานใสแต่เก๊กเสียงโหดใส่ ผมจำได้ดีครับ ว่ามันเป็นเสียงของใคร ..เสียงของชเวจุนฮงเด็กน้อยผู้แสนจะโย่งของผมนั่นเอง ผมเหลือบมองจุนฮงแวบนึง จุนฮงจ้องผมตาไม่กระพริบเลยให้ตายเถอะ เขิน..
“กลับมาอยู่บ้านแล้ว” ผมพูดออกไปแต่ไม่มองหน้าจุนฮง สายตาผมอยู่บนท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ แต่ใจของผมอยู่ที่จุนฮงคนเดียวนะครับ กิ๊ววว~
“อ๋อเหรอ..” ทำเสียงล้อเลียนซะหน้าเตะก้านคอเลยนะครับ..
“เอออว์” ผมก็เลยทำกลับไปบ้าง
“วุ้ว! นอนแม่งละ ”
“เดี๋ยวดิ!”
“อะไรอีกละควายดำ”
ควายดำ
ควายดำ
กูเป็นควายดำ ..
“จะบอกว่า..” ด่ากูว่าควายดำทำไม ..
“ว่าอะไรละ”
“ฝันดีครับเจลโล่” ผมยิ้มให้จุนฮงแต่จุนฮงพยักหน้ารับแล้วเดินริ่วเข้าห้องไปเฉย.. สงสัยไอ่คำว่า ควายดำ นั่นคือ การบอกฝันดีแถวบ้านน้องเขามั้งครับ แถวบ้านน้องเขาก็แถวบ้านผมเหมือนกัน แต่ไม่ยักกับเคยเจอบอกฝันดีแบบนี้ ..
:) Shalunla
ความคิดเห็น