คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 :: ฉันขอแค่หนึ่งวันที่จะทำให้นายรักฉัน
ฉันขอแค่หนึ่งวันที่จะทำให้นายรักฉัน
“นายจะขออะไรฉันหรอจองกุก?”
“ผมจะขอ...เวลาฮยองหนึ่งวัน”
“เรื่องง่ายๆฉันอยู่กับนายทุกวันยังได้เลยจองกุกกี้”
ผมหันหน้าไปหาจองกุกที่นอนอยู่ข้างๆผมแล้วยิ้มให้เขา ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นนั่งแล้วผมก็ลุกขึ้นมานั่งข้างเขา จองกุกมองหน้าผมก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างออกกมาซึ่งมันก็ทำให้ใบหน้าของผมร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“ผมขอเวลาหนึ่งวันให้ฮยอง...มาเป็นแฟนผม”
“เอ่อ...นี่นายจะบ้าไปแล้วหรอจองกุก”
“ผมชนะเกมส์นี้เพราะฉะนั้นฮยองต้องมาเป็นของผมหนึ่งวัน”
“เด็กน้อยเอ้ย”
ผมพูดพร้อมกับยื่นมือไปขยี้หัวจองกุกแล้วเขาก็กุมมือของผมมาไว้ตรงอกของเขา
“ฮยองเป็นแฟนกับผมนะ”
“จองกุกกี้...นี่นายเอาจริงหรอเนี่ย?”
ผมยืนขึ้นและปล่อยมือจองกุกออก ผมไม่รู้จะตอบเขายังไงดีในเมื่อผมมีแฟนอยู่แล้วถ้าไอ้โรคจิตนั่นรู้ว่าผมไปเป็นแฟนกับคนอื่นเขาต้องโกรธผมมากแน่ๆ
“นะฮยอง! แค่หนึ่งวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน”
แต่เกมส์ก็คือเกมส์มันคงไม่มีอะไรหรอกมั้ง
“แค่หนึ่งวันนะจองกุกกี้”
เมื่อผมพูดจบเขาก็รีบวิ่งมากอดผมอย่างรวดเร็วความรู้สึกนี้มันทั้งมีความสุขและอบอุ่น แต่จะว่าไปคงไม่เป็นไรหรอกนะแค่วันเดียว อีกอย่างผมกับไอ้โรคจิตนั่นก็ไม่ใช่แฟนผมจริงๆสักหน่อย
...........................................................................................................
“ฉันกลับมาแล้ว!”
ผมเดินเข้ามาในห้องแล้วก็ต้องสะดุดกับภาพไอ้โรคจิตนั่นนอนหลับอยู่ที่โซฟา แล้วทำไมไม่ไปนอนที่เตียงล่ะเนี่ย
“ซอกจินๆ”
ผมเข้าไปนั่งที่โซฟาตัวที่เขานอนอยู่แล้วเรียกชื่อเขาด้วยเสียงเบาๆ ก่อนที่ไอ้โรคจิตนั่นจะรั้งคอผมไปอยู่ใกล้ใบหน้าของเขา ผมนึกแล้วว่ามันแปลกๆ มีวันไหนบ้างเนี่ยที่ผมจะไม่ต้องโดนไอ้โรคจิตนี่ลวนลาม
“ทำกลับช้า?”
เขาเปลี่ยนจากรั้งคอผมมาเป็นกอดเอวผมไว้ไม่ให้ไปไหนแทน
“เรื่องของฉันนายเกี่ยวไรด้วย!”
“เกี่ยวสิก็นายเป็นแฟนฉัน”
ผมไม่ปฏิเสธว่าผมเป็นแฟนเขาหรอกก็มันเรื่องจริงแต่เป็นแค่ในนามเท่านั้นนะ
“ฉันไปเล่นบาสมา”
“เล่นกับใคร”
“นายไม่รู้จักหรอก...ปล่อยได้แล้วตัวฉันมีแต่เหงื่อมันเหม็น”
เขาลุกขึ้นนั่งและค่อยขยับใบหน้าของเขาเข้ามาหาผมเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่แถวๆต้นคอผม เขาทำหัวใจของผมเริ่มเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วสิ
“ไม่เห็นจะเหม็นเลยหอมจะตาย^^”
“เล่นอะไรของนายเนี่ย ไอ้โรคจิตเอ้ย!”
“ฮ่าๆ”
ผมลองจับที่อกข้างซ้ายของผม หัวใจของผมมันเต้นเร็วมาก ไหนจะเรื่องที่เขาบอกว่าจะทำให้ผมตกหลุมรักเขาอีก เขาชอบผมหรอหรือว่าแค่เล่นๆ ไอ้โรคจิตชอบทำให้ผมเป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยเมื่อไรเขาจะเลิกเล่นกับความรู้สึกของคนอื่นอย่างนี้สักทีนะ
.............................................................................................................
กริ้งๆ...กริ้งๆ
ผมเหลือบไปมองนาฬิกาก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมามันขึ้นชื่อว่า “นัมจุน” ผมไม่อยากรับเลย ผมไม่อยากคุยกับเขาแม้แต่น้อย ความรู้สึกของผมมันบอกไม่ถูกจริงๆ ผมไม่รู้เหมือนกันว่าสิ่งที่ผมเห็นมันเป็นเรื่องจริงรึป่าวหรือผมเข้าใจผิด ผมไม่ได้โกรธเขาหรอกนะ เพียงแค่ผมไม่อยากรับรู้อะไรที่เกี่ยวกับเขาก็เท่านั้นเอง ผมอึดอัดผมไม่อยากเป็นแบบนี้เลย ผมตัดสินใจจะกดตัดสายไปซะแต่แล้วก็มีมือหนามากดรับมันแทน
“วันนี้นายลืมหนังสือที่ฉันให้ไว้น่ะ พรุ่งนี้นายต้องมาเอามันนะ”
“แล้วไงนี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วห๊ะ!โทรมาหาพระแสงสะวิมานแม่แกรึไงไอ้นัมจุน!”
“ไอ้จิน!”
“เออกูเอง!”
“วีไปอยู่กับมึงได้ไง”
“มึงก็ลองคิดดูเองสิ”
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!
คิมซอกจิน...
“นี่นายจะบ้าไปแล้วหรอ! นายรู้มั้ยว่าทำอะไรลงไปถ้านัมจุนเข้าใจผิดขึ้นมาล่ะ!”
“ก็เรื่องของมันสิ นายจะไปแคร์มันทำไม!”
ผมขึ้นเสียงใส่วีเพราะความโมโหว่าทำไมเขาต้องแคร์แต่ไอ้นัมจุนตลอด
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันต้องแคร์เขา...ฮือ ฮือ”
อยู่ดีๆวีก็ร้องไห้ออกมาและเข้ามากอดผมไว้ ปกติเขาไม่ให้ผมถูกตัวเเลยด้วยซ้ำความรู้สึกนี้ผมไม่เคยได้รับจากเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียว
“วีนายเป็นอะไร”
“ฉันไม่รู้ ฮือ ฮึอฮือ วันนี้ฉันเห็นเขาจูบกับคนอื่นฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันต้องมาร้องไห้แบบนี้ ฮือ..นายอย่าทิ้งฉันไปนะ”
วียังคงกอดร่างของผมไว้แน่นแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง วีกอดผมไว้แน่นเหมือนเขากลัวว่าเขาต้องอยู่คนเดียว ผมไม่มีวันทิ้งเขาไปหรอกผมจะอยู่ตรงนี้ข้างๆเขาอย่างนี้ ตอนนี้วีได้หลับไปพร้อมคราบน้ำตาอันแสนเจ็บปวดที่ไอ้นัมจุนมันสร้างไว้ผมอยากจะทำให้วีหันมาสนใจผมแค่คนเดียวเขาจะได้ไม่ต้องมาเจ็บปวดอย่างนี้อีก ผมคิดว่าผมควรต้องทำอะไรสักอย่างแล้วหละ
.......................................................................................................
จอนจองกุก....
วันนี้เป็นวันที่ผมจะได้เป็นแฟนกับวีฮยองแหละ ผมตื่นเต้นจังอยากจะอยู่ใกล้ๆฮยองไปทั้งวันไม่อยากฟล่อยให้ฮยองไปไหนแม้แต่วินาทีเดียว ผมชอบฮยองตั้งแต่วันแรกที่ผมเดินชนเขา ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นมาได้ยังไง ผมชอบรอยยิ้มของฮยองชอบทุกอย่างในตัวฮยอง ผมมีเวลาแค่หนึ่งวันที่ฮยองจะมาเป็นแฟนผม ผมขอใช้เวลานี้ให้มีค่าที่สุดแล้วกัน เริ่มตั้งแต่ตอนนี้ผมมานั่งรอฮยองอยู่ที่ร็อบบี้คอนโดหรูแห่งหนึ่ง นี่ฮยองมาอยู่ที่หรูๆอย่างนี้ได้ไงนะ แต่ก็คงไม่แปลกหรอกนะก็ฮยองมาจากเมืองนอกก็ต้องรวยเป็นธรรมดา
คิมแทฮยอง...
“ซอกจินฉันไปก่อนนะ”
ผมนั่งลงข้างๆร่างหนาที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียง
“จะไปไหนอ่า”
เขาจับมือผมแล้วพูดด้วยอาการงัวเงียกึ่งหลับกึ่งตื่น ก่อนจะลุกขึ้นมานั่งจ้องหน้าผม ผมไม่รู้จะตอบเขายังไงดี
“เดี๋ยวฉันก็กลับมาแล้ว”
“ฉันไม่ให้นายไป”
“นายอย่าทำตัวเป็นเด็กไปเลยน่า”
“ก็บอกฉันมาก่อนสิว่าจะไปไหน”
ผมจะทำยังไงดีล่ะ ผมต้องบอกเขาใช่มั้ย
“คือฉัน...”
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟังแล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิดเขาโกรธผม
“มันก็แค่วันเดียวน่ะ นายอย่าโกรธฉันเลย”
“ย๊าห์! นี่นายเป็นแฟนฉันอยู่นะ!”
“ก็แค่แฟนหรอกๆนายจะโกรธฉันทำไมเนี่ย!”
ผมพูดอะไรลงไปเนี่ย ผมเกลียดตัวเองที่ไม่แคร์ความรู้สึกของเขาจริงๆ
“วี...”
“หืม”
ผมก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด
“นายให้หนึ่งวันกับไอ้เด็กนั่นได้ นายก็ต้องให้มันกับฉันได้”
“ฉันก็อยู่กับนายทุกวันแล้วนี่ไง”
“ฉันขอแค่หนึ่งวันที่จะทำให้นายรักฉัน”
หัวใจผมมันเต้นรัวราวกับว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับหัวใจผมอย่างนั้นแหละ
“ห๊ะ! นายบ้าไปแล้วหรอ”
ผมสะบัดมือเขาออก
..............................................................................................
ฮ่าๆ แค่หนึ่งวันของจองกุกกี้และของซอกจินจะเป็นยังไงนะ
ตอนนี้วีเริ่มสับสนแล้วสิ ตกลงวีจะชอบใครเนี่ย??
อิอิไรท์ก็ไม่รู้เหมือนกัน^^ ซอกจินจะทำยังไงให้วีมารักเขานะ
ตอนหน้าเป็นของกุกกี้กับวีล้วนๆเลยนะคะเอาใจรีดเดอร์ฮ่าๆ
ช่วยติดตามกันด้วยนะคะคอมเม้นให้กำลังใจไรท์เยอะๆนะไรท์จะได้มีแรงแต่งต่อ
แต่ถ้าไม่เม้นไม่เปนไร ไรท์อยากให้รีดเดอร์อ่านมากกว่า ฮ่าๆ
ขอบคุณคอมเม้นนะคะช่วยให้ไรท์มีแรงแต่งขึ้นเยอะเลย^^"
ความคิดเห็น