คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
Miracle love of bangtan
ปาฏิหาริย์รักเจ็ดหนุ่มสุดหล่อกับยัยเก้าหาง
BTS X YOU
Chapter 2
.
.
.
MONDAY : KIMSOEKJIN
“พี่เมเนนี่น้องสาวผมครับ ฮานึล”
ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเมเนเจอร์ของวง มองไปที่หญิงสาวสำรวจทุกตารางนิ้ว
“น้องสาวนายสวยมากเลยนะนัมจุน แต่หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลย”
ฮานึลส่งยิ้มหวานให้พี่เมเนเจอร์อย่างเป็นมิตร
“เธอเป็นลูกของน้องสาวแม่ผมน่ะครับอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่เธอเสียแล้วตอนนี้เธอไม่สบายมาก
เลยมารักษาที่โซล แต่เธอไม่เหลือใคร รู้จักแค่ผมคนเดียว ผมเลยมาขออนุญาตพี่ให้เธออยู่ที่หอเราสักพักได้มั้ยครับ”
“เรื่องนี้มัน...”
“นะครับพี่โฮบอมให้น้องพี่นัมจุนอยู่เถอะสงสารเธอ”
“นี่วีออกนอกหน้าไปหน่อยมั้งงง”
จีมินพูดขัดเพื่อนตัวแสบ
“มันก็ลำบากนะที่จะให้ผู้หญิงมาอยู่กับพวกนายแบบนี้”
“พี่ครับผมจะดูแลน้องสาวผมเองครับ”
มือหนาของนัมจุนโอบไหล่ฮานึล ยิ้มให้พี่เมเนเจอร์ทันที แล้วค่อยๆคลายมือนั่นออกช้าๆ
“แล้วเรื่องแฟนคลับ พวกนายไม่คิดว่าเป็นปัญหาบ้างหรอ”
“ไม่หรอกครับพี่เธอเป็นน้องสาวผมนะ แต่ถ้ามันเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเองครับ”
“ถึงเวลานั้นนายจะไม่สามารถรับผิดชอบอะไรได้นัมจุน”
ทุกคนต่างเงียบเมื่อเมเนเจอร์ของวงพูดเสียงแข็ง
“แต่มันแค่แป๊บเดียวคงไม่เป็นอะไร เมื่อไหร่ที่น้องนายเข้ารับการรักษาคงไม่มีปัญหาอะไรมาก เอาเป็นว่า
ดูแลน้องสาวนายให้ดีๆนะนัมจุน”
มือของเมเนเจอร์ตบเข้าที่ไหล่ของนัมจุนอย่างหนักแน่น
“ครับพี่ ขอบคุณพี่มากนะครับ”
“วันนี้พวกนายไม่มีงานแต่ก็ต้องเข้าบริษัทไปเคลียร์สิ่งที่พวกนายทำค้างไว้ด้วยล่ะ ส่วนจินพี่ใหญ่ทำเสร็จหมดแล้วไม่ต้องเข้าก็ได้ พี่ไปแล้วนะ”
“เดินทางปลอดภัยครับ”
ชายหนุ่มประสานเสียงพร้อมกันทั้งเจ็ดคน
“โหยยยย กะจะอยู่เล่นกับฮานึลสักหน่อย พี่นัมจุนผมไม่ไปได้มั้ย”
“นายไปเคลียร์กับพี่โฮบอมเมเนเองแล้วกัน”
นัมจุนพูดเสียงเย็นใส่เด็กง๊องแง๊งทันที
“ฮือ อย่างนี้พี่จินก็อยู่กับฮานึลแค่สองคนน่ะสิ”
“ไปได้แล้วเข้าบริษัท”
วีเดินกระฟัดกระเฟียดตามอีกห้าคนที่ต้องเข้าบริษัทไปยังหน้าประตู
ฮานึลเห็นอย่างนั้นก็โบกมือบ๊ายบ่ายทั้งหกคนที่กำลังจะเดินออกจากห้อง อยู่ดีๆมือทั้งหกก็ยกขึ้นมาบ๊าย
บ่ายเธอกลับอย่างไม่รู้ตัวรวมถึงจองกุกด้วย
: : : Miracle love of bangtan : : :
“คิมซอกจินอืม...นายนี่หล่อจัง^^”
“อา..ฮะฮ่าใครๆก็ว่าอย่างนั้นน่ะ”
จินแกล้งหัวเราะและยิ้มแหยๆให้เธอ เขาเขินที่ฮานึลมานั่งจ้องหน้าเขาอย่างนี้ ถึงความมั่นหน้าของเขาจะมีเต็มร้อยแต่กับเธอคนนี้ทำเอาเขามั่นหน้าไม่ออกเลย
“จริงสิเธอไม่มีพวกเสื้อผ้าของเครื่องใช้นี่หน่า เราออกไปข้างนอกกันมั้ย?”
“ได้หรอ!”
ฮานึลดีใจกระโดดเข้าไปกอดแขนจินทันที
“อื้อ”
“วู๊ว ฉันจะได้ออกไปข้างนอกแล้ว ฉันจะไปข้างนอก วู๊ฮ่าๆๆ”
จินมองแล้วก็ยิ้มตามหญิงสาวที่กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างตื่นเต้น เธอดูไร้เดียงสามากๆเลยทีเดียว
.
.
.
ซอกจินแต่งตัวอำพลางไม่ให้แฟนคลับจำได้ แต่เพราะไอ้ความสวยของเธอนี่แหละคือปัญหา ทำให้ผู้คน
มากมายที่เดินสวนไปมาหันมองเธอเป็นตาเดียวกันเป็นแถว
“^^”
“เธอน่ะเลิกยิ้มได้แล้ว”
“ทำไมล่ะ”
“คนอื่นเขามองเธอหมดแล่ว”
“ก็ได้ไม่ยิ้มก็ได้- -”
ฮานึลหุบยิ้มแล้วเดินก้มหน้าตาตามจินไป จินพาพาเธอมายังร้านเสื้อผ้าในห้างชื่อดังแห่งหนึ่ง
“ดูสิ เสื้อผ้าเยอะมากเลย*0*”
หญิงสาวตาเป็นประกายเดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อย เธอว่าเสื้อผ้าพวกนี้มันสวยมาก มันดูวิเศษสุดๆไปเลย
“ช่วยหาชุดที่เหมาะกับผู้หญิงคนนี้หน่อยครับ ขอเยอะๆเลยนะครับ”
“นายจะซื้อให้ฉันหรอ”
“ใช่ ถือว่าเป็นการต้อนรับน้องสาวนัมจุนละกัน”
“แต่ฉันไม่ใช่...”
“หยุดพูดได้แล้ว”
“จินนายไม่ต้องเสียตังก็ได้นะฉันมีชุดอยู่แล้ว”
“ดูสิมอมแมมหมดแล้ว”
จินพูดแล้วมองไปยังชุดเดรสสีขาวที่เธอใส่ หญิงสาวก็พลางมองตามไปด้วย ชุดมันมอมแมมหมดแล้วจริงๆ
ด้วย
“เพราะฉันไม่มีลูกแก้วสินะมันเลยเป็นอย่างนี้T^T”
“คุณผู้หญิงเชิญทางนี้ค่ะ”
พนักงานสาวหยิบชุดมาให้เธอลอง
“ฉันหรอ?”
“อื้อ เข้าไปสิ”
เธอเข้าไปเปลี่ยนชุดตามคำสั่งของซอกจิน ไม่นานนักเธอก็เดินออกมาพร้อมกับชุดเดรสสีชมพูยาวเหนือเข่า
ที่แขนเสื้อและชายกระโปรงประดับด้วยลูกไม้ ชุดนี้ดูเข้ากับเธอเอามากๆ จนทำให้จินตาค้างไปเลย
“จินอ่า เป็นอะไรรึป่าว”
“อะ ปะป่าว เอาชุดแบบนี้แหละครับ”
จินตอบคำถามฮานึลอย่างอ้ำอึ้ง แล้วหันไปคุยกับพนักงานสาวทันที
“ค่ะ”
.
.
.
หอพักบังทัน....
“เราซื้อของมาเสร็จแล้วทีนี้ฉันจะสอนให้เธอรู้จักใช้ชีวิตแบบมนุษย์นะ”
“อ๊านายใจดีจัง^^”
“อันนี้เรียกว่าแปรงสีฟัน รับไว้”
ฮานึลจับด้ามแปรงไว้แล้วจินก็จัดการบีบยาสีฟันใส่ลงไปให้เธอ
“เวลาจะใช้ต้องบีบอันนี้ใส่ไป แล้วก็อมน้ำแบบนี้”
จินใช้แก้วกรอกน้ำใส่ปากตัวเองแล้วทำให้ฮานึลดูเป็นตัวอย่าง
“อย่างนี้หรอ”
“ใช่แปรงขึ้นแปรงลงแปรงขึ้นแปรงลง พอเสร็จแล้วก็กรอกน้ำเข้าไปแล้วก็บ้วนออกมานะ”
ฮานึลทำตามทุกอย่างเว้นแต่ขั้นตอนสุดท้าย
“อร่อยจัง^^”
“ย่าส์!ฮานึลมันไม่ใช่ของกิน”
“^^”
.
.
“ต่อไปก็อาบน้ำเธออาบน้ำเป็นใช่มั้ย”
“เป็นสิฉันชอบอาบน้ำ อันดับแรกก็ต้องถอดเสื้อผ้า”
มือเรียวจับชายกระโปรงเตรียมจะถอดเสื้อผ้าออก ทันทีที่จินเห็นอย่างนั้นจึงรั้งมือเธอไม่ให้ถอดมันออก
“เธอจะมาถอดตรงนี้ไม่ได้นะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็เธอเป็นผู้หญิง ฉันเป็นผู้ชาย”
“แล้วยังไงล่ะ”
“โอ๊ยฉันจะบ้าตาย! ทำไมมันร้อนอย่างนี้นะ”
มือหนายกขึ้นพัดให้ตัวเองด้วยอารมณ์ที่ร้อนระอุ
“เอาเป็นว่ามันไม่ดีที่ผู้หญิงจะมาโชว์เรือนร่างให้ผู้ชายดูโอเคมั้ย”
“เข้าใจแล้ว”
“ดีมากเด็กน้อย”
จินใช้มือลูบหัวฮานึลเบาๆ
“เด็กอะไรกันฉันอยู่มาสามร้อยปีแล้วนะ”
“เธอติดอยู่ในนั้นสามร้อยปีเลยหรอ”
“ใช่”
“คงเหงาน่าดูสินะ”
“แต่ตอนนี้ไม่เหงาแล้วเพราะมีพวกนายอยู่ด้วยไง^^”
“เธอน่า...”
“น่าอะไรหรอ”
หญิงสาวยื่นใบหน้าไปใกล้ร่างสูงจนแทบจะชิดกัน
“น่าจะหิวแล้วไง”
จินคนปากไม่ตรงกับใจ แค่พูดว่าฮานึลน่ารักแค่นี้ก็ไม่กล้า
“ใช่แล้วหละฉันหิวมากเลย -^-”
ร่างบางพูดพร้อมใช้มือลูบท้องไปพลางๆ
“งั้นฉันจะไปทำอะไรมาให้กินนะ”
ร่างสูงพูดแล้วเดินเข้าครัวไป
“จ๊ะเอ๋^^”
ฮานึลโผล่หน้ามาในครัวที่จินกำลังก้มๆเงยหาอะไรให้ฮานึลกินอยู่
“ฮ่าๆๆ หิวแล้วจริงๆสินะ”
“ท้องฉันมันเรียกร้องอาหารมากเลยน่ะตอนนี้”
“อยากกินอะไรล่ะ”
“เนื้อ!”
“คิดดูก่อน”
ร่างบางวิ่งเข้าครัวมากอดแขนจินแน่นแล้วกระโดดไปมาเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นจากพ่อแม่
“กินเนื้อเถอะนะ เนื้อ เนื้อ เนื้อ”
“อื้อ ฉันจะทำให้เธอกิน”
“อ๊าจินฉันชอบนายจังเลย”
ร่างบางกอดแขนจินแล้วใช้หัวซบลงไปบนไหล่กว้างอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้จินหัวใจเต้นแรงอย่างไม่
เคยรู้สึกมาก่อน เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆกับเธอแล้วสิ
.
.
ผ่านไปไม่นานนักจินก็ทำสเต็กเนื้อโคขุนเสร็จพร้อมเสิร์ฟให้ฮานึล
“โห*0*”
“เช็ดน้ำลายหน่อย”
ฮานึลใช้มือเช็ดน้ำลายตามที่จินบอก
“ฮ่าๆๆ”
“น่ากินมากเลยนี่มันสามร้อยปีแล้วนะที่ฉันไม่ได้กลิ่นของกินที่หอมขนาดนี้น่ะ”
“เธอดูตื่นเต้นกับทุกอย่างรอบตัวเลยจริงๆ”
“กินแล้วนะ อะเอ๋แล้วมันกินไงเนี่ย -..- ”
“เธอต้องให้ฉันคอยดูแลตลอดเลยสิน่า”
ร่างสูงพูดพลางลุกจากเก้าอี้ของตนแล้วเดินมาอยู่ด้านหลังเก้าอี้ของฮานึล มือหนาจับมือเรียวที่จับมีดกับ
ซ่อมอยู่
“ถ้าเธอจะกินสเต็กก็ต้องใช้มีดหั่นแบบนี้”
ร่างสูงพูดพร้อมกับจับมือฮานึลหั่นเนื้อไปพลางๆ
“ลองทำเองสิ”
ร่างสูงปล่อยมือแล้วยืนโน้มใบหน้าลงมาอยู่ระหว่างไหล่เธอ มือเรียวจับมีดกับซ้อมแล้วหั่นเนื้อตามที่จินสอน
“อย่างนี้...”
ริมฝีปากบางหันมาชนกับแก้มของร่างสูงที่ยืนโน้มตัวลงมาพอดี
“น่ากินจังเลย ฉันทำเป็นแล้วแหละจิน^^”
ร่างบางทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ต่างกับจินที่ยืนอยู่ในท่าเดิมแล้วยิ้มให้เธอเล็กๆ
“อ๊าอร่อยมากเลย>//<”
“อร่อยก็กินเยอะๆ”
จินยิ้มโดยไม่รู้ตัวกับปฏิกิริยาการกินของเธอมันน่ารักมาก กินอะไรก็ดูอร่อยไปหมด เห็นแล้วมันก็อดยิ้มไม่ได้จริงๆ
“เลอะหมดแล้ว”
จินยื่นมือหนาไปเช็ดมุมปากให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน
“แฮะๆ ขอบคุณนะ^^”
.
.
“ทีนี้กินเสร็จแล้วก็ต้องล้างจานนะรู้มั้ย”
“แต่ฉันไม่ใช่มนุษย์ฉันไม่ต้องทำก็ได้หนิ”
“แต่ถ้าเธออยากจะอยู่ที่นี่เธอต้องทำตัวเหมือนมนุษย์...ห้ามให้ใครรู้ว่าเธอคือจิ้งจอกเก้าหาง”
ประโยคหลังจินกระซิบข้างหูของฮานึลเบาๆ ทำให้ฮานึลนึกได้ทันทีว่าเธอต้องหัดเป็นมนุษย์ให้ได้
“ทำยังไงล่ะ”
“ใส่ผ้ากันเปื้อนก่อน”
จินพูดพร้อมใส่ผ้ากันเปื้อนให้ฮานึลแล้วเอื้อมมือไปผูกเชือกทางด้านหลังให้เธอ ทั้งสองร่างไม่ต่างอะไรกับ
การกอดกันเลย
ตึกตัก..ตึกตัก
“จินหัวใจฉันเต้นแรงจัง มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย”
มือเรียวยืนกุมหัวใจตัวเองหลังจากที่ร่างสูงใส่ผ้ากันเปื้อนให้เสร็จ
“แสดงว่าเธอกำลังเขินฉันไงฮานึล”
ร่างสูงพูดพร้อมโน้มใบหน้าลงมาหาเธอ
“เขิน? ไอ้เขินนี่ฉันไม่ชอบมันเลยน่ะ นายอย่าให้ไอ้เขินนี่มาบีบหัวใจฉันสิ”
“ฮะ ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ”
“ฮ่าๆ ก็เธอไม่รู้จักคำว่าเขินอ่า ฮ่าๆๆ”
“ฉันไม่ใช่มนุษย์นี่จะไปเข้าใจมนุษย์อย่างนายได้ยังไง”
“มาเดี๋ยวฉันจะสอนทำงานบ้าน อย่างแรกล้างจาน”
“อ่อ เวลากินแล้วก็ต้องล้างสินะ”
”ใช่ทำตามฉันนะ”
ฮานึลทำตามที่จินสั่ง ทำตามทุกอย่างจนกระทั่ง
เพล้ง!!
“ฮานึล!”
“แตกหมดเลยอ่าจิน”
ร่างบางก้มลงเก็บจานที่แตกเต็มพื้นไปหมด
“ไม่ต้องเก็บเดี๋ยวฉันทำ..”
“โอ้ย!”
“ฮานึลเป็นอะไรรึป่าว”
ร่างสูงก้มลงไปดูร่างบางด้วยความตกใจ
“เลือด มันไหลไม่หยุดเลย”
น้ำใสๆไหลรินออกจากดวงตาของเธออย่างไม่รู้ตัว
“อย่าร้องไห้สิ”
“ใครร้อง”
ร่างบางใช้มือข้างที่ไม่ได้โดนเศษจานบาดปาดน้ำตาไปพลางๆ ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็รีบช้อนตัวร่างบางแล้ว
เดินออกจากห้องครัวทันที
“ฉันเดินเองได้”
“ให้เธอเดินเดี๋ยวก็ซุ่มซ่ามเหยียบเศษจานเข้าให้อีก”
“นี่นายว่าฉันหรอ”
จินวางร่างบางลงบนโซฟาอย่างเบามือ แล้วเดินไปหยิบกล่องยาก่อนจะมานั่งลงข้างๆเธอ
“ไหนมาดูสิ”
จินดึงมือของเธอไปดูอย่างเป็นห่วง
“จะทำอะไร”
“ทำแผลให้เธอไง”
ร่างบางนั่งมองร่างสูงที่หยิบเจ้าก้อนสีขาวปุยๆออกมาจากกล่องยาแล้วเทน้ำสีฟ้าๆลงไป
“โอ้ยย! เจ็บ ฉันเจ็บ”
ร่างโวยวายแล้วใช้มืออีกข้างบีบแขนจินไว้แน่น
“เดี๋ยวก็หายนะ”
จินติดพาสเตอร์ที่นิ้วเรียวเสร็จ ร่างบางก็โผลเข้ากอดร่างสูงทันที
จินรู้สึกแปลกๆเหมือนทุกอย่างรอบตัวกำลังหยุดหมุน รวมถึงตัวเขาด้วย ใจเต้นแรงผิดปกติอย่างที่ไม่เคย
เป็นมาก่อน
“จิน แค่ฉันได้กอดนายแผลฉันก็หายแล้วแหละ”
จินไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใดนอกจากอยู่นิ่งๆแล้วให้ร่างบางกอดอยู่อย่างนั้น
กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวร่างบาง ทำเอาจินเคลิบเคลิ้มแล้วเริ่มคิดไปไกล แต่ฮานึลผลักร่างสูงออกก่อน
“เห็นมั้ยหายแล้วแผลแค่นี้เอง”
ฮานึลยื่นนิ้วที่เป็นแผลให้จินดู
“จริงๆด้วย เธอทำได้ยังไง?”
“ก็ตรงนี้ของนายมีลูกแก้วของฉันอยู่ไง”
มือเรียวลูบไล้ไปที่หน้าอกของจินเบาๆ แต่ทันทำให้จินรู้สึกเสียวแปลกๆจนต้องกุมมือของร่างบางไว้ไม่ให้ลูบ
หน้าอกเขาอีก
“ฉันไปเก็บเศษจานก่อนนะ”
จินพูดแล้วรีบลุกเดินเข้าครัวไป ร่างบางก็มองตามร่างสูงอย่างงงๆ
“ทำไมต้องรีบขนาดนั้นน้า^^”
.
.
.
“ฮานึลเมื่อไหร่แผลของฉันจะหาย”
หญิงสาวหยุดเดินไปมาแล้วหันใบหน้าไปมองจินที่นอนอยู่บนเตียง
“แผลของนาย”
ร่างบางปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วคร่อมร่างสูงไว้
“เฮ้ยฮานึลจะทำอะไร!”
ร่างสูงตกใจกับการกระทำของเธอมาก
“อยู่นิ่งๆ”
ร่างบางพูดแล้วใช้ใบหน้าซบลงไปที่อกแกร่งของร่างสูง จินได้แต่มองเธออย่างงงๆแต่ก็อดใจเต้นไม่ได้
“แผลนายหายแล้ว”
“จริงหรอ?”
ไม่มีคำตอบใดออกจากปากของหญิงสาว เธอเพียงแต่ค่อยๆเลื่อนใบหน้าขึ้นไปให้ตรงกับใบหน้าของร่างสูง
ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงลมหายใจผ่าน ร่างสูงลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงทำให้ร่างบางนั่งอยู่บนตักของเขา ริม
ฝีปากหนาค่อยๆเคลื่อนเข้าหาริมฝีปากบาง มือหนาโน้มคอร่างบางให้เข้าใกล้จนริมฝีปากทั้งสองประกบกัน
ดวงตาทั้งสองปิดลงอย่างช้าๆอย่างไม่รู้ตัว เพียงพริบตาเท่านั้นก็มีลูกแก้วออกมาจากตัวร่างสูงแล้วเข้าตัวของฮานึลไป ริมฝีปากทั้งสองละออกจากกันอย่างน่าเสียดาย
“เมื่อกี้มัน”
“ลูกแก้วของฉันที่อยู่ในตัวนายฉันต้องเอาคืนแล้วหละ”
ร่างบางพูดพลางจะลุกออกจากตักร่างสูงแต่มือหนารั้งเอวบางไว้ไม่ให้ไปไหน
“เมื่อกี้เธอรู้มั้ยว่าทำอะไรลงไป”
“อือ...ก็เอาลูกแก้วออกมาจากตัวนายไง”
“ไม่ใช่ ที่เธอทำเมื่อกี้มันเรียกว่าจูบ”
อยู่ดีๆร่างบางก็รู้สึกร้อนๆที่ใบหน้าอย่างบอกไม่ถูก ไม่ต่างอะไรกับจินนัก
“จูบ?”
“อย่าไปทำกับใครรู้มั้ย”
“ไม่ได้หรอก ฉันต้องเอาลูกแก้วคืนจากทุกคนพลังฉันจะได้กลับมา”
.
.
.
“ผมขึ้นไปก่อนน้า”
“วีมาช่วยยกของลงก่อนสิ”
จีมินตะโกนเรียกวีที่ตอนนี้ได้วิ่งแจ้นขึ้นหอไปเรียบร้อยแล้ว
“พี่นัมจุนดูวีมันดิ”
“เออน่ายังไม่ชินอีกหรอ ยกๆไปเถอะไอ้น้อง”
มือหนาของนัมจุนตบเข้าที่บ่าของจีมินที่ตอนนี้ถือกระเป๋าสองใบพาลุงพาลังเต็มไปหมด
“คงรีบไปหาฮานึลสินะ”
เจโฮปพูดขึ้น
“แหงอยู่แล้ววิ่งแจ้นขึ้นไปขนาดนั้น”
ชูก้าพูดพลางแบกกระเป๋าแล้วขึ้นไปทันที
“ไร้สาระ”
จองกุกพูดลอยๆแล้วเดินผ่านเจโฮปไปหน้าตาเฉย
“จองกุกจริงๆเลย”
เจโฮปสบถอย่างเนือยๆ
.
.
ร่างบางเดินไปเปิดประตูให้กับผู้ที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก
“ฮานึล><”
ร่างสูงโผลเข้ากอดร่างบางทันที แต่ความรู้สึกที่กอดเธอนั้นมันช่างวิเศษจริงๆ เหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุด
หมุนมีเพียงแค่เราสองคน จริงด้วยสิในตัววีตอนนี้มีลูกแก้วของฮานึลอยู่เลยทำให้รู้สึกแปลกๆสินะ
“ลูกแก้วของฉัน”
ร่างบางใช้ใบหน้าซบลงไปบนอกแกร่ง มือหนาลูบศีรษะร่างบางอย่างเบามือ
“วีข้างในของนายมันเสียงดังจัง มันดังตึกตักตึกตัก”
มือหนารีบดันตัวเธอออกทันที
“ก็เธอชอบทำให้ใจฉันเต้นแรงอยู่เรื่อย”
“หา??”
ฮานึลคุยกับวีได้สักพักชายหนุ่มอีกห้าคนก็เปิดประตูเข้ามา
“ฮานึลเป็นยังไงบ้างอยู่กับพี่จินสนุกมั้ย”
“สนุกสิเจโฮป วันนี้จินพาฉันไปเที่ยวด้วยล่ะ”
“จริงหรอ”
“อื้อ วันนี้เขาซื้อชุดให้ฉันด้วยนะดูสิสวยมั้ย”
ฮานึลหมุนรอบตัวให้เจโฮปดูแต่สายตาทั้งหกคู่รวมจินที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องด้วย มองมาที่เธอแล้วยิ้ม
โดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ
“อ้อ สวยสิเธอสวยอยู่แล้วแหละ”
“จริงนะ^^”
เจโฮปยิ้มให้เธอแล้วแบกกระเป๋าเข้าห้องไปทันที เขาคงอยู่ตรงนี้นานไม่ได้เพราะหัวใจตอนนี้มันช่างไม่รักดี
เหลือเกิน
“นัมจุนนี่”
ฮานึลวิ่งเข้าไปหานัมจุนคนที่เธอไว้ใจที่สุดตอนนี้เขาทั้งแสนดี และคอยดูแลเธออยู่เสมอ
“นัมจุนให้ฉันช่วยถือมั้ย”
“ไม่เป็นไร”
นัมจุนพูดพลางเดินเข้าห้อง ฮานึลก็เดินตามเขาไปทันที
“เฮ้ออออ”
นัมจุนถอนหายใจยาวพรืด แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอน
“เหนื่อยหรอ”
ร่างบางนั่งลงข้างร่างสูงที่นอนแผ่บนที่นอน
“มากเลยล่ะ”
“พวกมนุษย์นี่ต้องทำงานแลกเงินสินะ ชีวิตพวกนายนี่ดูไม่ง่ายเลยจริงๆ”
ฮานึลทำหน้าเศร้าๆแล้วมองไปที่นัมจุน
“งี้แหละชีวิตคนเรา”
“วันนี้ฉันเอาลูกแก้วคืนจากจินแล้วนะ”
“งั้นเธอต้องเอาคืนจากทุกคนใช่มั้ย?”
“ฮานึล พี่นัมจุน”
วีส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล
“อ้าววี”
“พี่นัมจุนผมว่ามันไม่แฟร์....”
.
.
.
ณ ห้องนั่งเล่นที่มีชายหนุ่มเจ็ดคนนั่งเรียงกันอยู่ และหญิงสาวหนึ่งคนที่นั่งอยู่ตรงกลาง
“ผมลองคิดดูแล้วนะว่ามันไม่แฟร์ที่จะให้พี่นัมจุนนอนกับฮานึลแค่คนเดียว”
“ดังนั้นไอ้วีมันเลยจะให้พวกเราจับฉลากห้องลำดับการนอนกับฮานึล”
จีมินพูเสริมเพื่อนรักทันที
“ฉันไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
นัมจุนตอบกลับด้วยเสียงเรียบ
“ฉันว่ามันก็ดีนะเราจะได้รู้จักกันมากขึ้นใช่มั้ยฮานึล”
เจโฮปพูดแล้วหันไปมองทางฮานึล
“อื้อ^^”
“ช่วงนี้เราไม่มีงานแต่ก็ต้องซ้อมกันทุกวัน ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนเธอเพราะเธอยังไม่ชินกับโลกมนุษย์ อย่าง
วันนี้ฉันดูแลเธอทั้งวัน”
“หมายความว่าผมก็ต้องดูแลยัยนี่ด้วยน่ะหรอ”
“ใช่นายน่ะจำเป็นเลย”
จินตอบกลับจองกุกเด็กเอาแต่ใจ
“งั้นเราก็มาจับฉลากกกันเถอะ”
วีส่งเสียงพร้อมยื่นโหลแก้วใส่กระดาษให้ทุกคน
ผลการจับฉลากลำดับห้องนอนคือ...
คิมซอกจิน จอนจองกุก > จองโฮซอก มินยุนกิ > คิมแทฮยอง ปาร์คจีมิน > คิมนัมจุน
ลำดับการดูแล...
คิมซอกจิน - MONDAY
มินยุนกิ - TUESDAY
จองโฮซอก - WEDNESDAY
คิมนัมจุน - THURSDAY
ปาร์คจีมิน - FRIDAY
คิมแทฮยอง - SATURDAY
จอนจองกุก - SUNDAY
“งั้นวันนี้ผมก็ต้องนอนห้องเดียวกับยัยจิ้งจอกนี่น่ะหรอ”
“ใช่!”
ชายหนุ่มทั้งหกคนตอบประสานเสียงพร้อมเพียง จองกุกจึงเดินเข้าห้องปิดประตูดังปังทันที
“ฉันว่าจองกุกต้องเกลียดฉันมากแน่ๆเลย”
“อย่างงี้แหละดีๆร้ายๆจองกุกยังเด็กอยู่”
เจโฮปพูดแล้วมองยิ้มให้ฮานึลเชิงว่าอย่าคิดอะไรมาก
“เธอลองเข้าไปคุยดูสิ”
“ได้หรอจิน เขาจะไม่เกลียดฉันหรอ”
“เข้าไปสิ”
จินเดินไปเปิดประตูห้องให้ ผลักร่างเธอเข้าไป แล้วปิดประตูทันที
“จิน!”
ฮานึลตะโกนเรียกจินเสียงดังจนคนที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นมามองเธออย่างประหลาดใจ
“นี่เข้ามาทำไม”
“ฉันก็ไม่ได้อยากจะเข้ามากวนนายหรอกนะ”
ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปหาจองกุกและนั่งลงข้างๆเขาทันที
“เธออย่ามานั่งใกล้ฉันได้มั้ย”
“นี่นายเกลียดฉันขนาดนี้เลยหรอ”
“ใช่ ยัยประหลาด”
“อื้ม เข้าใจแล้วหละ”
ร่างบางก้มใบหน้าลงเล็กน้อยแล้วกลั้นน้ำตาไว้ เขาไม่อยากให้จองกุกเห็นมัน เธอยืนอย่างข่มอารมณ์ตัวเอง
“เพราะฉันไม่ใช่คนสินะ นายไม่ต้องห่วงนะตัวประหลาดอย่างฉันจะไม่ทำให้นายเดือดร้อนแน่ ถ้าแผลนาย
หายดีเมื่อไหร่ฉันก็จะไป”
จองกุกมองร่างบางที่เดินออกไปอย่างไร้เยื่อใย นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย ตอนนี้เขาอยากจะทึ้งหัวตัวเอง
จริงๆ เขาไม่ได้เกลียดเธอสักหน่อยมันก็แค่ไม่ชินที่มีผู้หญิงอย่างฮานึลมาอยู่ใกล้ๆ
..........................................................................
#ฟิคยัยเก้าหาง
O W E N TM.
ความคิดเห็น