ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    [BTS x YOU] Miracle love of bangtan #ยัยเก้าหาง

    ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2

    • อัปเดตล่าสุด 21 มี.ค. 58


    Miracle love of bangtan

    ปาฏิหาริย์รักเจ็ดหนุ่มสุดหล่อกับยัยเก้าหาง

    BTS X YOU









    Chapter 2

    .

    .

    .



    MONDAY : KIMSOEKJIN

     

    “พี่เมเนนี่น้องสาวผมครับ ฮานึล”


    ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นเมเนเจอร์ของวง มองไปที่หญิงสาวสำรวจทุกตารางนิ้ว


    “น้องสาวนายสวยมากเลยนะนัมจุน แต่หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลย”


    ฮานึลส่งยิ้มหวานให้พี่เมเนเจอร์อย่างเป็นมิตร


    “เธอเป็นลูกของน้องสาวแม่ผมน่ะครับอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ พ่อแม่เธอเสียแล้วตอนนี้เธอไม่สบายมาก
    เลยมารักษาที่โซล แต่เธอไม่เหลือใคร รู้จักแค่ผมคนเดียว ผมเลยมาขออนุญาตพี่ให้เธออยู่ที่หอเราสักพักได้มั้ยครับ”


    “เรื่องนี้มัน...”


    “นะครับพี่โฮบอมให้น้องพี่นัมจุนอยู่เถอะสงสารเธอ”


    “นี่วีออกนอกหน้าไปหน่อยมั้งงง”


    จีมินพูดขัดเพื่อนตัวแสบ


    “มันก็ลำบากนะที่จะให้ผู้หญิงมาอยู่กับพวกนายแบบนี้”


    “พี่ครับผมจะดูแลน้องสาวผมเองครับ”


    มือหนาของนัมจุนโอบไหล่ฮานึล ยิ้มให้พี่เมเนเจอร์ทันที แล้วค่อยๆคลายมือนั่นออกช้าๆ


    “แล้วเรื่องแฟนคลับ พวกนายไม่คิดว่าเป็นปัญหาบ้างหรอ”


    “ไม่หรอกครับพี่เธอเป็นน้องสาวผมนะ แต่ถ้ามันเกิดเรื่องขึ้นมาจริงๆผมจะรับผิดชอบทั้งหมดเองครับ”


    “ถึงเวลานั้นนายจะไม่สามารถรับผิดชอบอะไรได้นัมจุน”


    ทุกคนต่างเงียบเมื่อเมเนเจอร์ของวงพูดเสียงแข็ง


    “แต่มันแค่แป๊บเดียวคงไม่เป็นอะไร เมื่อไหร่ที่น้องนายเข้ารับการรักษาคงไม่มีปัญหาอะไรมาก เอาเป็นว่า
    ดูแลน้องสาวนายให้ดีๆนะนัมจุน”


    มือของเมเนเจอร์ตบเข้าที่ไหล่ของนัมจุนอย่างหนักแน่น


    “ครับพี่ ขอบคุณพี่มากนะครับ”


    “วันนี้พวกนายไม่มีงานแต่ก็ต้องเข้าบริษัทไปเคลียร์สิ่งที่พวกนายทำค้างไว้ด้วยล่ะ ส่วนจินพี่ใหญ่ทำเสร็จหมดแล้วไม่ต้องเข้าก็ได้ พี่ไปแล้วนะ”


    “เดินทางปลอดภัยครับ”


    ชายหนุ่มประสานเสียงพร้อมกันทั้งเจ็ดคน


    “โหยยยย กะจะอยู่เล่นกับฮานึลสักหน่อย พี่นัมจุนผมไม่ไปได้มั้ย”


    “นายไปเคลียร์กับพี่โฮบอมเมเนเองแล้วกัน”


    นัมจุนพูดเสียงเย็นใส่เด็กง๊องแง๊งทันที


    “ฮือ อย่างนี้พี่จินก็อยู่กับฮานึลแค่สองคนน่ะสิ”


    “ไปได้แล้วเข้าบริษัท”


    วีเดินกระฟัดกระเฟียดตามอีกห้าคนที่ต้องเข้าบริษัทไปยังหน้าประตู


    ฮานึลเห็นอย่างนั้นก็โบกมือบ๊ายบ่ายทั้งหกคนที่กำลังจะเดินออกจากห้อง อยู่ดีๆมือทั้งหกก็ยกขึ้นมาบ๊าย
    บ่ายเธอกลับอย่างไม่รู้ตัวรวมถึงจองกุกด้วย



    : : : Miracle love of bangtan : : :


    “คิมซอกจินอืม...นายนี่หล่อจัง^^


    “อา..ฮะฮ่าใครๆก็ว่าอย่างนั้นน่ะ”


    จินแกล้งหัวเราะและยิ้มแหยๆให้เธอ เขาเขินที่ฮานึลมานั่งจ้องหน้าเขาอย่างนี้ ถึงความมั่นหน้าของเขาจะมีเต็มร้อยแต่กับเธอคนนี้ทำเอาเขามั่นหน้าไม่ออกเลย


    “จริงสิเธอไม่มีพวกเสื้อผ้าของเครื่องใช้นี่หน่า เราออกไปข้างนอกกันมั้ย?”


    “ได้หรอ!


    ฮานึลดีใจกระโดดเข้าไปกอดแขนจินทันที


    “อื้อ”


    “วู๊ว ฉันจะได้ออกไปข้างนอกแล้ว ฉันจะไปข้างนอก วู๊ฮ่าๆๆ”


    จินมองแล้วก็ยิ้มตามหญิงสาวที่กระโดดโลดเต้นไปมาอย่างตื่นเต้น เธอดูไร้เดียงสามากๆเลยทีเดียว


    .


    .


    .


    ซอกจินแต่งตัวอำพลางไม่ให้แฟนคลับจำได้ แต่เพราะไอ้ความสวยของเธอนี่แหละคือปัญหา ทำให้ผู้คน
    มากมายที่เดินสวนไปมาหันมองเธอเป็นตาเดียวกันเป็นแถว


    ^^


    “เธอน่ะเลิกยิ้มได้แล้ว”


    “ทำไมล่ะ”


    “คนอื่นเขามองเธอหมดแล่ว”


    “ก็ได้ไม่ยิ้มก็ได้- -


    ฮานึลหุบยิ้มแล้วเดินก้มหน้าตาตามจินไป จินพาพาเธอมายังร้านเสื้อผ้าในห้างชื่อดังแห่งหนึ่ง


    “ดูสิ เสื้อผ้าเยอะมากเลย*0*


    หญิงสาวตาเป็นประกายเดินดูเสื้อผ้าไปเรื่อย เธอว่าเสื้อผ้าพวกนี้มันสวยมาก มันดูวิเศษสุดๆไปเลย


    “ช่วยหาชุดที่เหมาะกับผู้หญิงคนนี้หน่อยครับ ขอเยอะๆเลยนะครับ”


    “นายจะซื้อให้ฉันหรอ”


    “ใช่ ถือว่าเป็นการต้อนรับน้องสาวนัมจุนละกัน”


    “แต่ฉันไม่ใช่...”


    “หยุดพูดได้แล้ว”


    “จินนายไม่ต้องเสียตังก็ได้นะฉันมีชุดอยู่แล้ว”


    “ดูสิมอมแมมหมดแล้ว”


    จินพูดแล้วมองไปยังชุดเดรสสีขาวที่เธอใส่ หญิงสาวก็พลางมองตามไปด้วย ชุดมันมอมแมมหมดแล้วจริงๆ
    ด้วย


    “เพราะฉันไม่มีลูกแก้วสินะมันเลยเป็นอย่างนี้T^T


    “คุณผู้หญิงเชิญทางนี้ค่ะ”


    พนักงานสาวหยิบชุดมาให้เธอลอง


    “ฉันหรอ?”


    “อื้อ เข้าไปสิ”


    เธอเข้าไปเปลี่ยนชุดตามคำสั่งของซอกจิน ไม่นานนักเธอก็เดินออกมาพร้อมกับชุดเดรสสีชมพูยาวเหนือเข่า
    ที่แขนเสื้อและชายกระโปรงประดับด้วยลูกไม้ ชุดนี้ดูเข้ากับเธอเอามากๆ จนทำให้จินตาค้างไปเลย


    “จินอ่า เป็นอะไรรึป่าว”


    “อะ ปะป่าว เอาชุดแบบนี้แหละครับ”


    จินตอบคำถามฮานึลอย่างอ้ำอึ้ง แล้วหันไปคุยกับพนักงานสาวทันที


    “ค่ะ”


    .


    .


    .


    หอพักบังทัน....


     “เราซื้อของมาเสร็จแล้วทีนี้ฉันจะสอนให้เธอรู้จักใช้ชีวิตแบบมนุษย์นะ”


    “อ๊านายใจดีจัง^^


    “อันนี้เรียกว่าแปรงสีฟัน รับไว้”


    ฮานึลจับด้ามแปรงไว้แล้วจินก็จัดการบีบยาสีฟันใส่ลงไปให้เธอ


    “เวลาจะใช้ต้องบีบอันนี้ใส่ไป แล้วก็อมน้ำแบบนี้”


    จินใช้แก้วกรอกน้ำใส่ปากตัวเองแล้วทำให้ฮานึลดูเป็นตัวอย่าง


    “อย่างนี้หรอ”


    “ใช่แปรงขึ้นแปรงลงแปรงขึ้นแปรงลง พอเสร็จแล้วก็กรอกน้ำเข้าไปแล้วก็บ้วนออกมานะ”


    ฮานึลทำตามทุกอย่างเว้นแต่ขั้นตอนสุดท้าย


    “อร่อยจัง^^


    “ย่าส์!ฮานึลมันไม่ใช่ของกิน”


    ^^


    .


    .


     “ต่อไปก็อาบน้ำเธออาบน้ำเป็นใช่มั้ย”


    “เป็นสิฉันชอบอาบน้ำ อันดับแรกก็ต้องถอดเสื้อผ้า”


    มือเรียวจับชายกระโปรงเตรียมจะถอดเสื้อผ้าออก ทันทีที่จินเห็นอย่างนั้นจึงรั้งมือเธอไม่ให้ถอดมันออก


    “เธอจะมาถอดตรงนี้ไม่ได้นะ”


    “ทำไมล่ะ”


    “ก็เธอเป็นผู้หญิง ฉันเป็นผู้ชาย”


    “แล้วยังไงล่ะ”


    “โอ๊ยฉันจะบ้าตาย! ทำไมมันร้อนอย่างนี้นะ”


    มือหนายกขึ้นพัดให้ตัวเองด้วยอารมณ์ที่ร้อนระอุ


    “เอาเป็นว่ามันไม่ดีที่ผู้หญิงจะมาโชว์เรือนร่างให้ผู้ชายดูโอเคมั้ย”


    “เข้าใจแล้ว”


    “ดีมากเด็กน้อย”


    จินใช้มือลูบหัวฮานึลเบาๆ


    “เด็กอะไรกันฉันอยู่มาสามร้อยปีแล้วนะ”


    “เธอติดอยู่ในนั้นสามร้อยปีเลยหรอ”


    “ใช่”


    “คงเหงาน่าดูสินะ”


    “แต่ตอนนี้ไม่เหงาแล้วเพราะมีพวกนายอยู่ด้วยไง^^


    “เธอน่า...”


    “น่าอะไรหรอ”


    หญิงสาวยื่นใบหน้าไปใกล้ร่างสูงจนแทบจะชิดกัน


    “น่าจะหิวแล้วไง”


    จินคนปากไม่ตรงกับใจ แค่พูดว่าฮานึลน่ารักแค่นี้ก็ไม่กล้า


    “ใช่แล้วหละฉันหิวมากเลย -^-


    ร่างบางพูดพร้อมใช้มือลูบท้องไปพลางๆ


    “งั้นฉันจะไปทำอะไรมาให้กินนะ”


    ร่างสูงพูดแล้วเดินเข้าครัวไป


    “จ๊ะเอ๋^^


    ฮานึลโผล่หน้ามาในครัวที่จินกำลังก้มๆเงยหาอะไรให้ฮานึลกินอยู่


    “ฮ่าๆๆ หิวแล้วจริงๆสินะ”


    “ท้องฉันมันเรียกร้องอาหารมากเลยน่ะตอนนี้”


    “อยากกินอะไรล่ะ”


    “เนื้อ!


    “คิดดูก่อน”


    ร่างบางวิ่งเข้าครัวมากอดแขนจินแน่นแล้วกระโดดไปมาเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นจากพ่อแม่


    “กินเนื้อเถอะนะ เนื้อ เนื้อ เนื้อ”


    “อื้อ ฉันจะทำให้เธอกิน”


    “อ๊าจินฉันชอบนายจังเลย”


    ร่างบางกอดแขนจินแล้วใช้หัวซบลงไปบนไหล่กว้างอย่างไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้จินหัวใจเต้นแรงอย่างไม่
    เคยรู้สึกมาก่อน เขาเริ่มรู้สึกแปลกๆกับเธอแล้วสิ


    .


    .


    ผ่านไปไม่นานนักจินก็ทำสเต็กเนื้อโคขุนเสร็จพร้อมเสิร์ฟให้ฮานึล


    “โห*0*


    “เช็ดน้ำลายหน่อย”


    ฮานึลใช้มือเช็ดน้ำลายตามที่จินบอก


    “ฮ่าๆๆ”


    “น่ากินมากเลยนี่มันสามร้อยปีแล้วนะที่ฉันไม่ได้กลิ่นของกินที่หอมขนาดนี้น่ะ”


     “เธอดูตื่นเต้นกับทุกอย่างรอบตัวเลยจริงๆ”


    “กินแล้วนะ อะเอ๋แล้วมันกินไงเนี่ย -..-


    “เธอต้องให้ฉันคอยดูแลตลอดเลยสิน่า”

    ร่างสูงพูดพลางลุกจากเก้าอี้ของตนแล้วเดินมาอยู่ด้านหลังเก้าอี้ของฮานึล มือหนาจับมือเรียวที่จับมีดกับ
    ซ่อมอยู่


    “ถ้าเธอจะกินสเต็กก็ต้องใช้มีดหั่นแบบนี้”


    ร่างสูงพูดพร้อมกับจับมือฮานึลหั่นเนื้อไปพลางๆ


    “ลองทำเองสิ”


    ร่างสูงปล่อยมือแล้วยืนโน้มใบหน้าลงมาอยู่ระหว่างไหล่เธอ มือเรียวจับมีดกับซ้อมแล้วหั่นเนื้อตามที่จินสอน


    “อย่างนี้...”

    ริมฝีปากบางหันมาชนกับแก้มของร่างสูงที่ยืนโน้มตัวลงมาพอดี


    “น่ากินจังเลย ฉันทำเป็นแล้วแหละจิน^^


    ร่างบางทำเป็นไม่สนใจสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น ต่างกับจินที่ยืนอยู่ในท่าเดิมแล้วยิ้มให้เธอเล็กๆ


    “อ๊าอร่อยมากเลย>//<


    “อร่อยก็กินเยอะๆ”


    จินยิ้มโดยไม่รู้ตัวกับปฏิกิริยาการกินของเธอมันน่ารักมาก กินอะไรก็ดูอร่อยไปหมด เห็นแล้วมันก็อดยิ้มไม่ได้จริงๆ


    “เลอะหมดแล้ว”


    จินยื่นมือหนาไปเช็ดมุมปากให้ร่างบางอย่างอ่อนโยน


    “แฮะๆ ขอบคุณนะ^^


    .


    .


    “ทีนี้กินเสร็จแล้วก็ต้องล้างจานนะรู้มั้ย”


    “แต่ฉันไม่ใช่มนุษย์ฉันไม่ต้องทำก็ได้หนิ”


    “แต่ถ้าเธออยากจะอยู่ที่นี่เธอต้องทำตัวเหมือนมนุษย์...ห้ามให้ใครรู้ว่าเธอคือจิ้งจอกเก้าหาง”


    ประโยคหลังจินกระซิบข้างหูของฮานึลเบาๆ ทำให้ฮานึลนึกได้ทันทีว่าเธอต้องหัดเป็นมนุษย์ให้ได้


    “ทำยังไงล่ะ”


    “ใส่ผ้ากันเปื้อนก่อน”


    จินพูดพร้อมใส่ผ้ากันเปื้อนให้ฮานึลแล้วเอื้อมมือไปผูกเชือกทางด้านหลังให้เธอ ทั้งสองร่างไม่ต่างอะไรกับ
    การกอดกันเลย


    ตึกตัก..ตึกตัก


    “จินหัวใจฉันเต้นแรงจัง มันไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลย”


    มือเรียวยืนกุมหัวใจตัวเองหลังจากที่ร่างสูงใส่ผ้ากันเปื้อนให้เสร็จ


    “แสดงว่าเธอกำลังเขินฉันไงฮานึล”


    ร่างสูงพูดพร้อมโน้มใบหน้าลงมาหาเธอ


    “เขิน? ไอ้เขินนี่ฉันไม่ชอบมันเลยน่ะ นายอย่าให้ไอ้เขินนี่มาบีบหัวใจฉันสิ”


    “ฮะ ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”


    “หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ”


    “ฮ่าๆ ก็เธอไม่รู้จักคำว่าเขินอ่า ฮ่าๆๆ”


    “ฉันไม่ใช่มนุษย์นี่จะไปเข้าใจมนุษย์อย่างนายได้ยังไง”


    “มาเดี๋ยวฉันจะสอนทำงานบ้าน อย่างแรกล้างจาน”


    “อ่อ เวลากินแล้วก็ต้องล้างสินะ”


    ”ใช่ทำตามฉันนะ”


    ฮานึลทำตามที่จินสั่ง ทำตามทุกอย่างจนกระทั่ง


    เพล้ง!!


    “ฮานึล!


    “แตกหมดเลยอ่าจิน”


    ร่างบางก้มลงเก็บจานที่แตกเต็มพื้นไปหมด


    “ไม่ต้องเก็บเดี๋ยวฉันทำ..”


    “โอ้ย!


    “ฮานึลเป็นอะไรรึป่าว”


    ร่างสูงก้มลงไปดูร่างบางด้วยความตกใจ


    “เลือด มันไหลไม่หยุดเลย”


    น้ำใสๆไหลรินออกจากดวงตาของเธออย่างไม่รู้ตัว


    “อย่าร้องไห้สิ”


    “ใครร้อง”


    ร่างบางใช้มือข้างที่ไม่ได้โดนเศษจานบาดปาดน้ำตาไปพลางๆ ร่างสูงเห็นอย่างนั้นก็รีบช้อนตัวร่างบางแล้ว
    เดินออกจากห้องครัวทันที


    “ฉันเดินเองได้”


    “ให้เธอเดินเดี๋ยวก็ซุ่มซ่ามเหยียบเศษจานเข้าให้อีก”


    “นี่นายว่าฉันหรอ”


    จินวางร่างบางลงบนโซฟาอย่างเบามือ แล้วเดินไปหยิบกล่องยาก่อนจะมานั่งลงข้างๆเธอ


    “ไหนมาดูสิ”


    จินดึงมือของเธอไปดูอย่างเป็นห่วง


    “จะทำอะไร”


    “ทำแผลให้เธอไง”


    ร่างบางนั่งมองร่างสูงที่หยิบเจ้าก้อนสีขาวปุยๆออกมาจากกล่องยาแล้วเทน้ำสีฟ้าๆลงไป


    “โอ้ยย! เจ็บ ฉันเจ็บ”


    ร่างโวยวายแล้วใช้มืออีกข้างบีบแขนจินไว้แน่น


    “เดี๋ยวก็หายนะ”


    จินติดพาสเตอร์ที่นิ้วเรียวเสร็จ ร่างบางก็โผลเข้ากอดร่างสูงทันที


    จินรู้สึกแปลกๆเหมือนทุกอย่างรอบตัวกำลังหยุดหมุน รวมถึงตัวเขาด้วย ใจเต้นแรงผิดปกติอย่างที่ไม่เคย
    เป็นมาก่อน


    “จิน แค่ฉันได้กอดนายแผลฉันก็หายแล้วแหละ”


    จินไม่ได้ตอบกลับแต่อย่างใดนอกจากอยู่นิ่งๆแล้วให้ร่างบางกอดอยู่อย่างนั้น


    กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวร่างบาง ทำเอาจินเคลิบเคลิ้มแล้วเริ่มคิดไปไกล แต่ฮานึลผลักร่างสูงออกก่อน


    “เห็นมั้ยหายแล้วแผลแค่นี้เอง”


    ฮานึลยื่นนิ้วที่เป็นแผลให้จินดู


    “จริงๆด้วย เธอทำได้ยังไง?”


    “ก็ตรงนี้ของนายมีลูกแก้วของฉันอยู่ไง”


    มือเรียวลูบไล้ไปที่หน้าอกของจินเบาๆ แต่ทันทำให้จินรู้สึกเสียวแปลกๆจนต้องกุมมือของร่างบางไว้ไม่ให้ลูบ
    หน้าอกเขาอีก


    “ฉันไปเก็บเศษจานก่อนนะ”


    จินพูดแล้วรีบลุกเดินเข้าครัวไป ร่างบางก็มองตามร่างสูงอย่างงงๆ


    “ทำไมต้องรีบขนาดนั้นน้า^^


    .


    .


    .


    “ฮานึลเมื่อไหร่แผลของฉันจะหาย”


    หญิงสาวหยุดเดินไปมาแล้วหันใบหน้าไปมองจินที่นอนอยู่บนเตียง


    “แผลของนาย”


    ร่างบางปีนขึ้นไปบนเตียงแล้วคร่อมร่างสูงไว้


    “เฮ้ยฮานึลจะทำอะไร!



    ร่างสูงตกใจกับการกระทำของเธอมาก

    “อยู่นิ่งๆ”


    ร่างบางพูดแล้วใช้ใบหน้าซบลงไปที่อกแกร่งของร่างสูง จินได้แต่มองเธออย่างงงๆแต่ก็อดใจเต้นไม่ได้


    “แผลนายหายแล้ว”


    “จริงหรอ?”


    ไม่มีคำตอบใดออกจากปากของหญิงสาว เธอเพียงแต่ค่อยๆเลื่อนใบหน้าขึ้นไปให้ตรงกับใบหน้าของร่างสูง
    ใบหน้าทั้งสองห่างกันเพียงลมหายใจผ่าน ร่างสูงลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียงทำให้ร่างบางนั่งอยู่บนตักของเขา ริม
    ฝีปากหนาค่อยๆเคลื่อนเข้าหาริมฝีปากบาง มือหนาโน้มคอร่างบางให้เข้าใกล้จนริมฝีปากทั้งสองประกบกัน
    ดวงตาทั้งสองปิดลงอย่างช้าๆอย่างไม่รู้ตัว  เพียงพริบตาเท่านั้นก็มีลูกแก้วออกมาจากตัวร่างสูงแล้วเข้าตัวของฮานึลไป ริมฝีปากทั้งสองละออกจากกันอย่างน่าเสียดาย


    “เมื่อกี้มัน”


    “ลูกแก้วของฉันที่อยู่ในตัวนายฉันต้องเอาคืนแล้วหละ”


    ร่างบางพูดพลางจะลุกออกจากตักร่างสูงแต่มือหนารั้งเอวบางไว้ไม่ให้ไปไหน


    “เมื่อกี้เธอรู้มั้ยว่าทำอะไรลงไป”


    “อือ...ก็เอาลูกแก้วออกมาจากตัวนายไง”


    “ไม่ใช่ ที่เธอทำเมื่อกี้มันเรียกว่าจูบ”


    อยู่ดีๆร่างบางก็รู้สึกร้อนๆที่ใบหน้าอย่างบอกไม่ถูก ไม่ต่างอะไรกับจินนัก


    “จูบ?”


    “อย่าไปทำกับใครรู้มั้ย”


    “ไม่ได้หรอก ฉันต้องเอาลูกแก้วคืนจากทุกคนพลังฉันจะได้กลับมา”


    .


    .


    .


     


    “ผมขึ้นไปก่อนน้า”


    “วีมาช่วยยกของลงก่อนสิ”


    จีมินตะโกนเรียกวีที่ตอนนี้ได้วิ่งแจ้นขึ้นหอไปเรียบร้อยแล้ว


    “พี่นัมจุนดูวีมันดิ”


    “เออน่ายังไม่ชินอีกหรอ ยกๆไปเถอะไอ้น้อง”


    มือหนาของนัมจุนตบเข้าที่บ่าของจีมินที่ตอนนี้ถือกระเป๋าสองใบพาลุงพาลังเต็มไปหมด


    “คงรีบไปหาฮานึลสินะ”


    เจโฮปพูดขึ้น


    “แหงอยู่แล้ววิ่งแจ้นขึ้นไปขนาดนั้น”


    ชูก้าพูดพลางแบกกระเป๋าแล้วขึ้นไปทันที


    “ไร้สาระ”


    จองกุกพูดลอยๆแล้วเดินผ่านเจโฮปไปหน้าตาเฉย


    “จองกุกจริงๆเลย”


    เจโฮปสบถอย่างเนือยๆ


    .


    .



    ร่างบางเดินไปเปิดประตูให้กับผู้ที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอก


    “ฮานึล><


    ร่างสูงโผลเข้ากอดร่างบางทันที แต่ความรู้สึกที่กอดเธอนั้นมันช่างวิเศษจริงๆ เหมือนทุกอย่างรอบตัวหยุด
    หมุนมีเพียงแค่เราสองคน จริงด้วยสิในตัววีตอนนี้มีลูกแก้วของฮานึลอยู่เลยทำให้รู้สึกแปลกๆสินะ


    “ลูกแก้วของฉัน”


    ร่างบางใช้ใบหน้าซบลงไปบนอกแกร่ง มือหนาลูบศีรษะร่างบางอย่างเบามือ


    “วีข้างในของนายมันเสียงดังจัง มันดังตึกตักตึกตัก”


    มือหนารีบดันตัวเธอออกทันที


    “ก็เธอชอบทำให้ใจฉันเต้นแรงอยู่เรื่อย”


    “หา??”


    ฮานึลคุยกับวีได้สักพักชายหนุ่มอีกห้าคนก็เปิดประตูเข้ามา


    “ฮานึลเป็นยังไงบ้างอยู่กับพี่จินสนุกมั้ย”


    “สนุกสิเจโฮป วันนี้จินพาฉันไปเที่ยวด้วยล่ะ”


    “จริงหรอ”


    “อื้อ วันนี้เขาซื้อชุดให้ฉันด้วยนะดูสิสวยมั้ย”


    ฮานึลหมุนรอบตัวให้เจโฮปดูแต่สายตาทั้งหกคู่รวมจินที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องด้วย มองมาที่เธอแล้วยิ้ม
    โดยไม่รู้ตัวอีกแล้ว เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากจริงๆ


    “อ้อ สวยสิเธอสวยอยู่แล้วแหละ”


    “จริงนะ^^


    เจโฮปยิ้มให้เธอแล้วแบกกระเป๋าเข้าห้องไปทันที เขาคงอยู่ตรงนี้นานไม่ได้เพราะหัวใจตอนนี้มันช่างไม่รักดี
    เหลือเกิน


    “นัมจุนนี่”


    ฮานึลวิ่งเข้าไปหานัมจุนคนที่เธอไว้ใจที่สุดตอนนี้เขาทั้งแสนดี และคอยดูแลเธออยู่เสมอ


    “นัมจุนให้ฉันช่วยถือมั้ย”


    “ไม่เป็นไร”


    นัมจุนพูดพลางเดินเข้าห้อง ฮานึลก็เดินตามเขาไปทันที


    “เฮ้ออออ”


    นัมจุนถอนหายใจยาวพรืด แล้วทิ้งตัวลงบนที่นอน


    “เหนื่อยหรอ”


    ร่างบางนั่งลงข้างร่างสูงที่นอนแผ่บนที่นอน


    “มากเลยล่ะ”


    “พวกมนุษย์นี่ต้องทำงานแลกเงินสินะ ชีวิตพวกนายนี่ดูไม่ง่ายเลยจริงๆ”


    ฮานึลทำหน้าเศร้าๆแล้วมองไปที่นัมจุน


    “งี้แหละชีวิตคนเรา”


    “วันนี้ฉันเอาลูกแก้วคืนจากจินแล้วนะ”


    “งั้นเธอต้องเอาคืนจากทุกคนใช่มั้ย?”


     “ฮานึล พี่นัมจุน”


    วีส่งเสียงเรียกมาแต่ไกล


    “อ้าววี”


    “พี่นัมจุนผมว่ามันไม่แฟร์....”


    .


    .


    .


    ณ ห้องนั่งเล่นที่มีชายหนุ่มเจ็ดคนนั่งเรียงกันอยู่ และหญิงสาวหนึ่งคนที่นั่งอยู่ตรงกลาง


    “ผมลองคิดดูแล้วนะว่ามันไม่แฟร์ที่จะให้พี่นัมจุนนอนกับฮานึลแค่คนเดียว”


    “ดังนั้นไอ้วีมันเลยจะให้พวกเราจับฉลากห้องลำดับการนอนกับฮานึล”


    จีมินพูเสริมเพื่อนรักทันที


    “ฉันไม่มีปัญหาอะไรหรอก”


    นัมจุนตอบกลับด้วยเสียงเรียบ


    “ฉันว่ามันก็ดีนะเราจะได้รู้จักกันมากขึ้นใช่มั้ยฮานึล”


    เจโฮปพูดแล้วหันไปมองทางฮานึล


    “อื้อ^^


    “ช่วงนี้เราไม่มีงานแต่ก็ต้องซ้อมกันทุกวัน ต้องมีคนอยู่เป็นเพื่อนเธอเพราะเธอยังไม่ชินกับโลกมนุษย์ อย่าง
    วันนี้ฉันดูแลเธอทั้งวัน”


    “หมายความว่าผมก็ต้องดูแลยัยนี่ด้วยน่ะหรอ”


    “ใช่นายน่ะจำเป็นเลย”


    จินตอบกลับจองกุกเด็กเอาแต่ใจ


    “งั้นเราก็มาจับฉลากกกันเถอะ”


    วีส่งเสียงพร้อมยื่นโหลแก้วใส่กระดาษให้ทุกคน


     


    ผลการจับฉลากลำดับห้องนอนคือ...


    คิมซอกจิน จอนจองกุก > จองโฮซอก มินยุนกิ > คิมแทฮยอง ปาร์คจีมิน > คิมนัมจุน

     


    ลำดับการดูแล...


    คิมซอกจิน      - MONDAY


    มินยุนกิ      - TUESDAY


    จองโฮซอก    - WEDNESDAY


    คิมนัมจุน     - THURSDAY

    ปาร์คจีมิน     - FRIDAY


    คิมแทฮยอง     - SATURDAY


    จอนจองกุก     - SUNDAY

     


    “งั้นวันนี้ผมก็ต้องนอนห้องเดียวกับยัยจิ้งจอกนี่น่ะหรอ”


    “ใช่!


    ชายหนุ่มทั้งหกคนตอบประสานเสียงพร้อมเพียง จองกุกจึงเดินเข้าห้องปิดประตูดังปังทันที


    “ฉันว่าจองกุกต้องเกลียดฉันมากแน่ๆเลย”


    “อย่างงี้แหละดีๆร้ายๆจองกุกยังเด็กอยู่”


    เจโฮปพูดแล้วมองยิ้มให้ฮานึลเชิงว่าอย่าคิดอะไรมาก


    “เธอลองเข้าไปคุยดูสิ”


    “ได้หรอจิน เขาจะไม่เกลียดฉันหรอ”


    “เข้าไปสิ”


    จินเดินไปเปิดประตูห้องให้ ผลักร่างเธอเข้าไป แล้วปิดประตูทันที


    “จิน!


    ฮานึลตะโกนเรียกจินเสียงดังจนคนที่นอนอยู่บนเตียงลุกขึ้นมามองเธออย่างประหลาดใจ


    “นี่เข้ามาทำไม”


    “ฉันก็ไม่ได้อยากจะเข้ามากวนนายหรอกนะ”


    ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปหาจองกุกและนั่งลงข้างๆเขาทันที


    “เธออย่ามานั่งใกล้ฉันได้มั้ย”


    “นี่นายเกลียดฉันขนาดนี้เลยหรอ”


    “ใช่ ยัยประหลาด”


    “อื้ม เข้าใจแล้วหละ”


    ร่างบางก้มใบหน้าลงเล็กน้อยแล้วกลั้นน้ำตาไว้ เขาไม่อยากให้จองกุกเห็นมัน เธอยืนอย่างข่มอารมณ์ตัวเอง


    “เพราะฉันไม่ใช่คนสินะ นายไม่ต้องห่วงนะตัวประหลาดอย่างฉันจะไม่ทำให้นายเดือดร้อนแน่ ถ้าแผลนาย
    หายดีเมื่อไหร่ฉันก็จะไป”


    จองกุกมองร่างบางที่เดินออกไปอย่างไร้เยื่อใย นี่เขาพูดอะไรออกไปเนี่ย ตอนนี้เขาอยากจะทึ้งหัวตัวเอง
    จริงๆ เขาไม่ได้เกลียดเธอสักหน่อยมันก็แค่ไม่ชินที่มีผู้หญิงอย่างฮานึลมาอยู่ใกล้ๆ



     

    ..........................................................................


    #ฟิคยัยเก้าหาง












    O W E N TM.
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×