คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 :: สิ่งแรกที่นายต้องทำคืออยู่ใกล้ๆฉัน
ตอนที่ 1 ::
สิ่งแรกที่นายต้องทำคืออยู่ใกล้ๆฉัน
คิมซอกจิน...
ไอ้นัมจุนเป็นเพื่อนสนิทกับเด็กใหม่นั่น งั้นแสดงว่าคนที่มันบอกว่ารอมาตลอดนั่นก็คือ คิมแทฮยอง นี่หรอ โชคเข้าข้างผมแล้วหละดีนะที่มาแอบฟัง ผมต้องพิสูจน์อะไรบางอย่างจากตัวไอ้นัมจุนแล้วแหละดูสิว่ามันจะตรงกับสิ่งที่ผมคิดไว้มั้ย
คิมนัมจุนทำไมฉันต้องมาเป็นทาสนายด้วยนะ คิดแล้วอยากจะบ้าตาย เขาจะทำอะไรผมรึป่าวเนี่ย
เมื่อผมเดินเข้ามาในห้องทุกคนต่างก็มองด้วยสายตาแปลกๆกัน แต่จะไม่ให้มองได้ยังไงเล่าก็นัมจุนนี่สิดันจับมือผมเดินเข้ามาในห้องซะแบบนี้ใครไม่มองก็บ้าแล้ว
“วีนายยังไม่มีที่นั่งใช่มั้ยล่ะ ข้างฉันว่างพอดีเลย”
ไอ้โรคจิตนี่คิดจะทำอะไรอีกล่ะ
“เรื่องอะไรของแกห๊ะ”
นัมจุนพูดพร้อมพลักไอ้โรคจิตนั่นออกไป โอยรู้สึกว่านัมจุนจะไม่ถูกกับไอ้โรคจิตนี่นะ ตอนนี้เริ่มสถานการณ์ไม่ดีแล้วสิ ทั้งสองคนนี้มองหน้ากันด้วยสายตาอย่างกับว่าเอ็งฆ่าพ่อข้าแค้นนี้ต้องชำระอย่างไรอย่างนั้น
“นี่พวกแกสองตัวอ่าจดๆจ้องๆกันอยู่ได้ จะเอานวมมั้ย กลับไปนั่งที่กันทั้งคู่เลย”
เมื่อชายปริศนาคนนั้นพูดขึ้นทั้งสองฝ่ายก็เดินไปนั่งที่โดยที่ยังมีผมยืนอยู่หน้าห้องอย่างงงๆ และตกลงเขาคนนี้คือใครกัน
“นายอย่าไปถือสาสองคนนั้นเลยนะทะเลาะกันประจำแหละ”
“อ่อ ฉันไม่ได้คิดอะไรหรอกว่าแต่นาย”
“ฉันชื่อเจโฮป เป็นเพื่อนสนิทของไอ้สองตัวนั่นเอง”
“เจโฮปยินดีที่ได้รู้จักนะ”
เขาดูเป็นกันเองมากเลยหละ แต่ไม่รู้ว่าทำเขาถึงมาเป็นเพื่อนสนิทของจอมเจ้าเลห์อย่างนัมจุนกับไอ้โรคจิตนั่นนะน่าสงสัยจริงๆ
“วี”
นัมจุนเรียกผมและตบเก้าอี้ตัวข้างๆเขาตรงฝั่งทางเดินส่วนเขานั่งอยู่ริมหน้าต่าง ผมก็เดินไปนั่งลงข้างเขาและอาจารย์ก็เข้ามาพอดีเลยอะไรมันช่างเหมาะเจาะขนาดนี้นะ ผมอยากคุยกับเขามากเลยตอนนี้แต่เวลามันก็ไม่เป็นใจ
คิมซอกจิน...
ผมว่าการพิสูจน์ของผมนี่น่าจะเป็นไปตามที่ผมคิดอย่างแน่นอน ไอ้นัมจุนมันไม่เคยเป็นอย่างนี้กับใครมาก่อนนอกจากเด็กใหม่นั่นผมว่ามีอะไรสนุกๆให้ผมทำแล้วหละ
คิมแทฮยอง...
เฮ้อ...นี่มันก็เลิกเรียนแล้วนะผมยังไม่ได้คุยกับนัมจุนเลยสักคำ พอเสียงออดดังคาบสุดท้ายเขาก็รีบไปไหนแล้วก็ไม่รู้ ผมได้แต่เดินไปรอบๆโรงเรียนเพื่อหาตัวเพื่อนรักของผมแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอสักที
“ฮยองๆ แทแทฮยอง”
นั่นมันเสียงเด็กน้อยจองกุกเมื่อเช้านี่ เขารับวิ่งมาหาผมอย่างหน้าตาตื่นตอนนี้ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
“อ้าวจองกุกกี้ รีบวิ่งมาฉันมีอะไร ว่าแต่นายไปล้างหน้ามาหรอ??”
“เหงื่อฮยอง! ฮยองกำลังจะไปไหน”
จองกุกพูดไปผสมกับอาการหอบเล็กน้อย
“ฉันหรอ...ไม่รู้สิ”
“ไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะหลังโรงเรียนกับผมมั้ย วิวสวยมากเลยนะจองกุกคนนี้ขอรับประกัน”
“ก็ดีเหมือนกันยังไงฉันก็ไม่มีที่จะไปอยู่แล้วหนิ เราไปกันเถอะ”
ผมจับมือจองกุกและรีบเดินออกไป
“ฮยองรู้ทางหรอเดินนำผมเนี่ย”
“ไม่อ่านายนำดิ ฮ่าๆ”
เมื่อเจอคำถามนั้นผมเป็นอันต้องหยุดก้าวเท้าทันที และให้จองกุกก้าวนำผมไป
ตอนนี้ผมกับจองกุกเดินเล่นไปเรื่อยๆในสวนสาธารณะก่อนที่จะมีลูกบาสตกมาใส่หัวผมดังปั้งหัวแทบหลุดใครทำว่ะ
“โอ้ย!”
คนที่อยู่ที่สนามบาสรีบวิ่งมาดูผมทันที จองกุกที่ยืนอยู่กับผมก้ก้มหน้าลงมาดูเช่นกัน
“นายเป็นอะไรรึป่าว ความจำไม่เสื่อมใช่มั้ย?”
เขาเอามือจับหัวผมก่อนที่ผมจะปัดมือเขาออก จองกุกยื่นมือมาให้ผมก่อนก่อนผมจะลุกขึ้น
“จีมินนายนั่นไม่เป็นไรหรอกอึดจะตาย”
เสียงใครมันคุ้นๆทำเอาผมต้องหันไปดูเจ้าของเสียงนั่น
“นัมจุน”
ผมรีบวิ่งเข้าไปหาเขา
“นายมาอยู่นี่เองนัมจุนฉันตามหานายตั้งนาน”
นัมจุนมองหน้าผมอย่างกวนก่อนหันไปชุ้ดบาสต่อ
“สวัสดีครับรุ่นพี่”
จองกุกก้มหัวทักทายนัมจุนและเพื่อนๆของนัมจุน
“อืม”
นัมจุนตอบกลับอย่างไม่สนใจแล้วหันมามองหน้าผมแทน
“คือเรารู้จักกันเพราะ”
นัมจุนยกมือปิดปากผมไว้ทำให้ผมพูดอะไรไม่ได้
“ตอนนี้นายกลับไปก่อนนะฉันมีเรื่องต้องคุยกับฮยองของนาย”
“ครับ”
จองกุกก้มหัวอีกครั้งแล้วเดินออกไปผมโบกมือบ๊าบบายจองกุกทั้งที่มือเค็มๆนั่นยังปิดปากผมอยู่
ชายคนที่ทำลูกบาสมาโดนหัวผมเขายืนมองสถานการณ์อย่างงงๆก่อนที่จะวิ่งมาหานัมจุนกับผม
“นี่นายรู้จักันหรอ...งั้นเราก็มาเราก็เป็นเพื่อนกันนะ ฉันชื่อจีมินนะยินดีที่ได้รู้จัก”
เขาฉวยโอกาสชะมัดจะมาจับมือผมทำไมกันเนี่ย
“หนิ จีมิน”
นัมจุนพูดแทรกและแล้วมือของจีมินก็ปล่อยมือผมออก
“จีมิน ฉันชื่อแทฮยองนะเรียกกว่าวีก็ได้ ฉันจะยินดีกว่านี้ถ้านายไม่ทำลูกบาสมาตกใส่หัวฉัน”
“ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจแฮ่ๆ”
“จีมินฉันกลับก่อนนะแล้วเจอกัน...ส่วนนายมานี่”
นัมจุนจับมือผมออกมาจากตรงนั้นแล้วมาหยุดอยู่ตรงริมน้ำในสวนสาธารณะ
“นัมจุนๆ”
“นายเป็นอะไรอ่า โกรธฉันยังไม่หายหรอ นี่ไงฉันยอมเป็นทาสนายแล้วนายสั่งฉันได้เลยนะว่านายต้องการอะไร”
“หรอ งั้นฉันต้องการให้นายเดินมาหาชั้นสามก้าว”
ผมมองหน้านัมจุนและทำตามที่เขาสั่ง
“หนึ่ง สอง สาม ครบแล้...”
เมื่อผมเงยหน้าขึ้นมาก็พบกับใบหน้าของนัมจุนพอดี นี่มันใกล้ไปแล้วนะผมพยามจะถอยหลังกลับ แต่นัมจุนรั้งเอวผมไว้ซะก่อน
“นายไม่เป็นไรใช่มั้ย”
นัมจุนถามพร้อมกับยื่นมือมาจับหัวผมตรงที่โดนบาสกระแทก เขาก็ดูเป็นห่วงผมอยู่นะ
“ไม่เป็นไรหรอก...เป็นห่วงฉันหรอ”
ผมจับมือเขาออกจากหัวผมและจ้องหน้านัมจุน
“ไม่”
นัมจุนตอบหน้านิ่ง
“ไอ้คนใจร้าย”
ผมตอบกลับไปด้วยความน้อยใจ
“ไม่เป็นห่วงก็บ้าแล้ว”
ผมไม่ตอบอะไรกลับได้แต่ยืนก้มหน้า
“แล้ววันหลังอย่าไปเดินกับใครที่เพิ่งรู้จักล่ะ”
“ทำไมล่ะ”
“ก็นายเป็นทาสฉัน เพราะฉะนั้นฉันบอกว่าอย่าก็อย่า”
“ครับเจ้านาย!”
“แล้วกลับมาเกาหลีแม่นายอนุญาตมั้ยเนี่ย ไม่ใช่หนีกลับมาล่ะ”
“ไม่มี ใครหนีป่าวสักหน่อย แม่ให้ฉันกลับมา”
นัมจุนมองหน้าผมด้วยสายตาที่จะเค้นเอาความจริง
“จริงๆนะ ฉันไม่โกหกนายหรอก”
ผมยืนยันคำตอบอีกครั้ง
“ก็ลองดูสิ นายก็น่าจะรู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น”
ผมได้แต่ยืนก้มหน้าผมรู้สึกผิดจังแต่ให้ทำไงได้ผมเพิ่งโกหกเขาไปเมื้อกี้เอง
“นายพักที่ไหนล่ะ”
นัมจุนถามผมหลังจากเราเงียบกันไปนาน
“ฉันอยู่หอแถวนี้แหละ นายกลับก่อนเลยฉันจะเดินเล่นอีกสักพักนึงน่ะ”
“อย่ากลับดึกล่ะ”
นัมจุนยื่นมือของเขามาขยี้หัวผมแล้ววิ่งไป ผมยืนยิ้มให้เขาจนเขาเริ่มหายไปกับความมืด ผมเดินเล่นในสวนสาธารณะไปเรื่อยๆ ท้องฟ้าก็มืดขึ้นๆ ผมจะไปไหนดีผมยังไม่มีห้องเลย แต่ที่ผมบอกนัมจุนไปนั้นเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วงต่างหากล่ะ ผมก็มีน้อยซะด้วยสิผมควรทำยังไงดี ตอนนี้ผมมาหยุดอยู่ที่ริมน้ำในสวนสาธารณะ ที่นี่สวยจังเลยนะ
กริ้งๆ เสียงมือถือผมดังขึ้นเมื่อผมหยิบมันขึ้นมาดูนี่มันแม่ผมนี่หน่าเอาไงดีล่ะตายแน่ๆ ผมได้แต่วิ่งวนไปวนมาก็ผมไม่รู้จะทำยังไงดีนี่สุดท้ายผมก็ต้องจำใจรับมัน
“แม่...”
“นี่แกอยุ่ที่ไหน!=-+%^$###@!@$%&*)_”
“แม่ ผมขอโทษที่หนีมาเกาหลีโดยไม่บอก คือผมกลับมาหานัมจุน ผมทิ้งเขาไปไม่ได้หรอก แม่อย่าบอกนัมจุนนะ จะให้ผมทำอะไรผมยอมทุอย่างเลยนะ ถ้าเขารู้ต้องเขาต้องโกรธผมแน่ ”
“ได้ งั้นถ้าแกไปเองได้แกก็ต้องดูแลตัวเองได้ฉันจะไม่ส่งเงินให้แกสักวอนดูสิแกจะอยู่ได้มั้ย”
“แม่ฮะ และผมจะเอาเงินที่ไหนใช้ ที่พักผมก็ยังไม่มี แม่ฮะ แม่!!”
ตู๊ด....และผมจะเอาเงินที่ไหนใช้เนี่ยให้ตายเถอะ ที่พักอีกจะไปอยู่กับนัมจุนก็กลัวเขารู้ว่าแอบหนีมาทำไงดีๆ
“หนิเด็กใหม่”
เมื่อเสียงนั้นดังขึ้นก็มีชายร่างสูงปรากฎตัวออกมาจากเงามืดด้านหลังผมนี่มัน
“เฮ้ย!ไอ้โรคจิต”
“ไปอยู่กับฉันมั้ยล่ะ ฉันมีงานให้นายทำและก็มีเงินให้นายด้วยนะ”
“เรื่องอะไรฉันจะไปอยู่กับไอ้โรคจิตอย่างนายถ้าฉันไป ก็เหมือนเอาชีวิตไปทิ้งชัดๆฉันไม่ไป...แต่เดี๋ยวนะ นี่นายแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์หรอ”
“ทำไงดีล่ะฉันบังเอิญไปได้ยินเรื่องที่นายหนีมาซะด้วย สงสัยฉันคงต้องบอกไอ้นัมจุนแล้วหละ”
“ไอ้โรคจิต อย่าบอกนัมจุนนะ”
ผมจะทำยังไงดีตอนนี้หัวผมมันตื้อไปหมดแล้ว ไอ้โรคจิตบ้าเอ้ย
“ก็ไม่รู้สินะ เบอร์นัมจุนอยู่ไหนนะ”
ไอ้โรคจิตนั่นเอามือถือขึ้นมาเพื่อจะโทรหานัมจุน
“เอามานี่นะไอ้โรคจิต”
ผมได้แต่วิ่งไล่จับมือถือของไอ้โรคจิตนั่นแต่ให้ตายเถอะคนอะไรสูงชะมัดเอื้อมเท่าไรก็เอื้อมไม่ถึง
“ฉันจะนับ หนึ่งถึงสาม นายจะรับข้อเสนอนี้มั้ย”
อยู่ดีๆเขาก็เลื่อนใบหน้าของเขามาอยู่ใกล้ใบหน้าผมซะงั้น ไอ้นี่น่ากลัวชะมัด
“1…2…”
เขายิ่งนับผมก็ยิ่งกลัว ถ้านัมจุนรู้ล่ะเขาคงจะโกรธผมไปตลอดชีวิตแน่เลยเพราะว่าเขาเกลียดคนโกหกที่สุด
“ก็ได้ๆ...ฉันยอมนายแล้วจะให้ฉันทำอะไรก็ว่ามา”
เขายิ้มเจ้าเลห์ใส่ผม ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด
“ไอ้โรคจิตปล่อยฉันนะ ไอ้คนฉวยโอกาส ปล่อยสิวะ!”
ผมได้แต่ดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขา
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เอ่อ...ตอนนี้มันอาจจะดูไร้แก่นสานไปบ้างนะ ฮ่าๆ
ไรท์ขอสปอยนิสนุง ฮุฮุ ตอนนี้อาจจะยังไม่ฟินแต่
ตอนหน้าซอกจินกับวีอาจจะมีอะไรๆ ให้ฟินกันก็ได้นะคะ
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยล่ะ ไรท์จะได้อัพเร็วๆ
ช่วยเป็นกำลังใจให้กับเรื่องแรกของไรท์ด้วยนะคะ^^
ความคิดเห็น