คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 8 :: ใครกันแน่คือคนที่นายรัก
“ ใครกันแน่คือคนที่นายรัก ”
ผมก้าวเท้าเข้ามาในห้องที่มืดสนิทไร้แสงสว่างใดๆทั้งสิ้น แต่ทำไมไฟมันถึงมืดอย่างนี้ล่ะ นายโรคจิตนั่นนอนแล้วหรอแต่ก็คงไม่น่าใช่เพราะปกติเขาก็นอนดึกจะตาย ผมเดินเข้าไปดูที่ห้องนอนก็พบว่าเตียงว่างเปล่าไม่มีร่างของนายโรคจิตนั่นเลย นี่เขาไปไหนเนี่ยจะเป็นอะไรรึป่าวนะ
“รับสายฉันสิๆ”
ผมกดมือถือโทรไปหาเขาแต่เขาก็ไม่รับสายของผมสักที นี่เขาเป็นจะอะไรรึป่าวนะจิตใจผมเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ผมเป็นอะไรไปเนี่ยจะไปเป็นห่วงเขาทำไม ผมตัดสินใจโทรหาเขาอีกครั้งแล้วโชคก็เข้าข้างผมเขารับสายแล้ว
“นายอยู่ไหน และทำไมยังไม่กลับอีกเนี่ย!”
“ฮัลโหล ตอนนี้ไอ้จินอยู่กับฉัน”
คนที่รับสายผมไม่ใช่ไอ้โรคจิตซะงั้น
“นายเป็นใคร”
“ฉันเจโฮปไง นี่นายวีใช่มั้ย?”
“ใช่! ซอกจินอยู่ไหนแล้วทำไมเสียงดังอย่างนี้เนี่ย”
“อยู่ที่ผับ...นายมารับมันด้วยนะมันเริ่มเมาแล้วแหละแค่นี้นะ”
“เดี๋ยว!!”
นี่ผมต้องไปรับเขาใช่มั้ยเนี่ย ถ้าผมไม่ไปมีหวังนายนั่นต้องเมาเป็นหมาข้างถนนแน่นอน
.....................................................................................
ผมก้าวเท้าเข้ามาในที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนโยกกายไปตามจังหวะเสียงเพลงและแสงสีที่สอดส่องลงมายังร่างของพวกเขา ผมกวาดสายตาไปรอบๆสถานที่แห่งนี้เพื่อหาไอ้เจ้าตัวปัญหาที่มันมาเมาอยู่ที่นี่แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา
“เต้นกับพี่สักเพลงสิน้อง”
อยู่ดีๆก็มีผู้ชายร่างสูงสองคนถือแก้วแอลกอฮอล์ไว้ในมือเดินเข้ามาเต้นอยู่ข้างผมพร้อมพูดจาแถะโลมผมสารพัด
“คืนนี้พี่ขอได้มั้ย”
เขาไม่พูดเปล่าแต่ยังยื่นมือมาจับคางของผมอีกต่างหากใครก็ได้ช่วยผมที
“เฮ้ย!นี่เมียกู!”
ผมหันไปมองเจ้าของเสียงนั่นเขาคือคิมซอกจินโชคเข้าข้างผมแล้วเขาเดินมาโอบไหล่ของผมไว้จากด้านหลังผมรู้สึกปลอดภัยชะมัด
“เออ...ผมไม่รู้ครับว่าเขาเป็นเด็กพี่”
ชายสองคนนั้นยืนก้มหน้าสำนึกผิดไปตามๆกัน แล้วทำไมต้องกลัวนายนี่ด้วยเนี่ย
“งั้นก็จำใส่กระบานของพวกมึงไว้ว่านี่เด็กกู!”
นายโรคจิตนั่นเอามือไปกดหัวของสองคนนั้นอีกด้วยผมไม่ชอบโหมดนี้ของเขาเลยจริงๆ
“นายพูดบ้าอะไรใครเป็นเมียนาย”
“หรืออยากไปเป็นเมียไอ้พวกนั้นห๊ะ!”
เขาลดมือที่โอบไหล่ผมมาโอบเอวผมแทนแล้วก็พาผมเดินเข้าไปที่โต๊ะด้านใน และผมก็เจอละเจโฮปไอ้คนที่บอกว่าไอ้โรคจิตนี่เมาแล้วให้ผมมารับเขากลับ แต่สิ่งที่ผมเห็นคือคิมซอกจินยังปกติดีทุกอย่าง
“นี่เจโฮปไหนนายบอกว่าซอกจินเมาไง!”
“ฉัน...”
เจโฮปก้มหน้าสำนึกผิดก่อนที่ไอ้โรคจิตนั่นจะแก้ตัวแทน
“อย่าไปโทษมันเลยฉันเป็นคนบอกให้มันทำเองแหละ”
“ทำไม?”
“มองไปที่โต๊ะนั้นสิ”
เขาพูดพร้อมมองไปที่โต๊ะตรงข้ามกับโต๊ะที่เรานั่งอยู่ เมื่อผมมองตามไปก็เห็นว่าคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนั้นคือนัมจุน
“นายเรียกฉันมาทำไม”
“นายเห็นคนที่ข้างๆไอ้นัมจุนมั้ย เขาคือรุ่นพี่ชูก้า”
ผมหันกลับไปมองที่โต๊ะนั้นอีกครั้งและคนที่ไอ้โรคจิตนั่นให้ผมมองเขาคือคนคนเดียวกันกับคนที่ผมเห็นเขาจูบกับนัมจุนในห้องสมุดนี่มันอะไรกันเนี่ย
“รุ่นพี่ชูก้าชอบไอ้นัมจุนมานานแล้ว และดูเหมือนว่าไอ้นัมจุนมันจะเล่นกับเขาด้วยสิ”
มันก็ไม่แปลกหรอกที่นัมจุนจะชอบเขา ก็ดูเขาสิทั้งขาวทั้งน่ารักกว่าผมตั้งเยอะแต่ผมยิ่งเห็นก็ยิ่งเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้นและไอ้โรคจิตนี่มันจะเรียกผมมาดูภาพพวกนี้ทำไม
“ฉันกลับก่อนนะ”
ผมลุกขึ้นจากโซฟาที่นั่งอยู่และพยายามจะเดินออกไปให้เร็วที่สุดแต่ไอ้โรคจิตมันดันจับมือผมไว้ไม่ให้ไปไหน
“นายเลือกเอาว่าจะจมปลักอยู่กับอดีตที่เจ็บปวดอย่างมันหรือจะเดินไปข้างหน้าพร้อมกับฉัน”
“นายจะทำอะไร?”
“ก็ทำให้มันเห็นว่านายเป็นของฉันแล้วไง”
เมื่อเขาพูดจบก็รั้งคอของผมเข้าไปหาเขาแล้วกระซิบข้างหูของผมเบาๆ
“อยู่เฉยๆและเล่นตามฉันก็พอ”
นี่เขาจะทำอะไรเนี่ย?คำถามนี้หมดไปเมื่อริมฝีปากหนาๆของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากอุ่นของผมอย่างอ่อนโยน ผมเหลือบตาไปมองทางโต๊ะที่นัมจุนนั่งอยู่ก็เห็นสายตาเขากำลังมองมาทางเราสองคนที่กำลังจูบกันอยู่
“หลับตา”
ผมหลับตาลงตามที่เขาบอกตอนนี้ทั้งร่างกายและจิตใจของผมมันเริ่มควบคุมไม่ได้เหมือนถูกมนต์สะกด ทำให้ผมเชื่อฟังเขาทุกอย่าง ริมฝีปากหนาๆของเขาที่ประกบเข้ากับริมฝีปากของผมในตอนแรกที่แสนจะอ่อนโยนแต่ตอนนี้เขาเริ่มเร่งจังหวะในการจูบให้มันเร่าร้อนมากขึ้นจนผมเริ่มไม่มีอากาศหายใจ
“ไอ้ซอกจิน!”
เสียงนั้นมาพร้อมกับหมัดหนักๆของนัมจุนที่กระทบเข้ากับปากของเจ้าของชื่อที่เขาเรียก แต่คนอย่างคิมซอกจินไม่ยอมเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวแน่ เขาสวนหมัดกลับเข้าที่ใบหน้าของนัมจุนอย่างเต็มแรงก่อนที่นัมจุนจะขึ้นคร่อมร่างของซอกจินแล้วกระหน่ำลงหมัดไปบนหน้าของเขา ตอนนี้ทุกสายตาต่างพากันจับจ้องสองคนนี้อย่างสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น ผมปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้เรื่องมันชักไปกันใหญ่แล้ว
“หยุดได้แล้วนัมจุน!”
ผมขึ้นเสียงใส่เขาแลผลักร่างของเขาให้ออกห่างจากซอกจินโดยด่วน และแน่นอนหละคนข้างๆเขารุ่นพี่ชูก้ารีบเข้ามาดูเขาผมตัดสินใจถูกแล้วหละที่เลือกจะลืมเขายังไงเราก็คงเป็นได้แค่เพื่อนกัน
“นี่นายปกป้องไอ้ซอกจินหรอ!”
นัมจุนขึ้นเสียงใส่ผมที่นั่งดูอาการของซอกจินอยู่ผมพยุงร่างเขาขึ้นมานั่งบนโซฟาที่มีเจโฮปนั่งอยู่
“ฉันไม่ได้ปกป้องใครทั้งนั้น!นายทำไม่ถูกที่มาต่อยเขาแบบนี้!”
“ก็มันจูบนาย!”
“แล้วยังไง”
“นี่นายยอมมันงั้นสิ”
“ทำไมฉันจะทำไม่ได้ในเมื่อฉันกับเขาเป็นแฟนกัน!”
นี่ผมพูดอะไรออกไปเนี่ยโอ้ยผมอยากจะไปกระโดดตึกตายจริงๆ
“ได้ยินแล้วใช่มั้ยไอ้นัมจุน”
ซอกจินสวนกลับ
“มานี่!เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“เจโฮปดูแลซอกจินด้วยนะ เดี๋ยวฉันกลับมา”
เจโฮปพยักหน้ารับก่อนที่นัมจุนจะดึงแขนผมเดินออกมาทางหลังร้านและเหวี่ยงร่างผมออกอย่างแรง
“นี่นายคงไปถึงไหนต่อไหนกับมันแล้วสินะ!”
“นายจะดูถูกฉันเกินไปแล้วนะ!”
“แล้วที่ฉันโทรไปหานายวันนั้นหละมันรับสายได้ยังไงห๊ะ!ตอบฉันมาสิ! นายตอบฉันมาสิวี!”
นัมจุนจับไหล่ผมกระแทกเข้ากับผนังของร้านผมรู้สึกเจ็บมากๆเลยนี่เขาจะรู้มั้ยว่าเขาทำผมเจ็บไหน
“และมันเกี่ยวอะไรกับนายด้ว...”
ผมพูดไม่ทันจบเสียงของผมก็ถูกกลืนหายไปซะแล้ว ริมฝีปากของนัมจุนประกบเข้ากับริมฝีปากของผมอย่างหนักหน่วงก่อนที่ผมจะผลักร่างของเขาออกและตบหน้าเขาไปอย่างแรงจนเกิดรอยแดงขึ้น
“วี!ฉันขอโทษ ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันต้องโมโหเวลานายไปอยู่ใกล้มัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันอยู่ใกล้นายแล้วหัวใจมันเต้นแรง และฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงอยากอยู่กับนายตลอดเวลา ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรนาย...จะเป็นคนตอบมันให้ฉันได้มั้ย”
คำพูดของเขาทำให้หัวใจของผมมันสับสนเหลือเกิน อยู่ดีๆน้ำใสๆมันก็ไหลออกจากดวงตาทั้งสองของผมซะงั้นผมหยุดมันไม่ได้
“นัมจุนขนาดนายยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไรฉันคงตอบมันให้นายไม่ได้หรอกนะ”
“รู้สิ! ฉันรักนาย!”
ผมต้องหยุดชะงักกับคำที่หลุดออกมาจากปากเขาอีกครั้งความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนทุกย่างรอบตัวหยุดหมุนไปชั่วขณะ คำที่ผมรอคอยมานานวันนี้ผมได้ฟังมันแล้ว นี่เขารู้มั้ยว่าเขาพูดอะไรออกมาผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าที่เขาพูดมามันเป็นความรักที่มีให้ต่อผมหรือแค่หวงผมเวลาไปอยู่ใกล้กับคนอื่นกันแน่ผมควรทำยังไง
“นัมจุนนายกลับไปคิดให้ดีๆนะว่านายรักฉันหรือแค่หวงฉันกันแน่ และถ้านายรักฉันแล้วรุ่นพี่ชูก้าล่ะคืออะไร”
“ฉันไม่ได้รักเขา”
“ทั้งนายและฉันเราก็ต่างมีคนที่ต้องอยู่ด้วยอยู่แล้ว มันจะมีประโยชน์อะไรถ้าเรายังยื้อกันอยู่อย่างนี้”
“ก็ช่างสิ! นายจะเริ่มต้นใหม่กับฉันไม่ได้หรอ?”
“ฉันขอโทษ ฉันคงยังไม่มีคำตอบให้นายตอนนี้หรอกนะให้เวลาและการกระทำของนายเป็นเครื่องตัดสินเถอะว่าตกลงนายรักฉันจริงๆรึป่าว หรือเห็นฉันมีค่าแค่ตอนฉันอยู่กับคนอื่นเท่านั้น”
“นายต่างหากที่ต้องกลับไปถามตัวเองว่าฉันกับไอ้ซอกจินใครกันแน่คือคนที่นายรัก!”
ผมเดินออกมาพร้อมกับน้ำตาที่แสนเจ็บปวดและคำพูด “นายต่างหากที่ต้องกลับไปถามตัวเองว่า ฉันกับไอ้จินใครกันแน่ที่นายรัก!” มันวนอยู่ในหัวผมตลอด คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวผมซึ่งมันเป็นคำถามที่ผมไม่สามารถตอบมันได้ ผมรู้สึกยังไงกับซอกจินนะ แล้วความรู้สึกที่ผมมีต่อนัมจุนล่ะมันคืออะไร ผมควรตอบคำถามนี้ยังไงดี
คิมซอกจิน...
ความคิดเห็น